Choroba Hashimoto leczenie

Definicja CHOROBA HASHIMOTO: Na chorobę Hashimoto może zachorować do 2% populacji, a liczba zachorowań wzrasta.dolegliwość Hashimoto dotyczy gruczołu tarczowego (tarczycy). To jest narząd położony w szyi, który kontroluje sposób, w jaki nasz organizm wykorzystuje energię. .dolegliwość Hashimoto - nazwana tak na cześć XX-wiecznego japońskiego lekarza, Hakiro Hashimoto, który pierwszy podał jej opis - skutkuje, iż czynność tarczycy ulega zakłóceniu. Hormony tarczycowe - czym są i jaką pełnią funkcję - opisujemy w artykule - Hormony tarczycy W państwach rozwiniętych od powyżej 50 lat częstość zachorowań na chorobę Hashimoto stale wzrasta. Niektórzy naukowcy twierdzą, iż przyrost ten może mieć związek ze zwiększeniem zawartości jodu w naszej diecie. Więcej o leczeniu chorób tarczycy przeczytasz w artykule dr nauk medycznych Tadeusza Górowskiego Schorzenie to nazywane jest również przewlekłym limfocytowym zapaleniem tarczycy. Jest sporo rodzajów zapalenia tarczycy. W zależności od przebiegu dzielimy je na ostre, podostre i przewlekłe. .dolegliwość Hashimoto jest najczęstszą powodem zapalenia tarczycy i jedną z najczęstszych przyczyn wola, a więc zwiększenia gruczołu tarczowego. Cel - tarczycaNiestety, powody tej dolegliwości są nieznane. Należy ona do obszernego "worka" schorzeń nazywanych autoimmunologicznymi. W tej ekipie chorób organizm zwraca się przeciw samemu sobie. Dlatego określamy je również chorobami z autoagresji. Układ immunologiczny normalnie nastawiony na pokonywanie obcych "intruzów" (bakterii, wirusów) ulega tutaj rozregulowaniu i "atakuje" swoje komórki. W zależności od tego, jakie tkanki i narządy ulegają temu niezrozumiałemu aktowi autoagresji, mamy do czynienia z różnymi zespołami symptomów, zgrupowanych w jednostki chorobowe.W tym przypadku "atak", przeprowadzany dzięki przeciwciał, dotyczy tyreoglobuliny (białka wiążącego hormony tarczycy) i peroksydazy tarczycowej (jednego z ważniejszych enzymów tego gruczołu). Rzadziej pojawiają się przeciwciała przeciwko innym składnikom komórek tarczycy. Z takim "atakiem" powiązane jest stworzenie zapalenia i ostatecznie powolny zanik miąższu tarczycy. Jednak nie u wszystkich dojdzie do zniszczeń. U niektórych osób .dolegliwość jest wykrywana najzupełniej przypadkowo, kiedy po wieloletnim przebiegu nie wyrządziła większych szkód organizmowi.Występowanie dolegliwości Hashimoto jest powiązane z innymi chorobami autoimmunologicznymi: układowym toczniem rumieniowatym, reumatoidalnym zapaleniem stawów, niedokrwistością złośliwą czy cukrzycą. To jest następnym, pośrednim dowodem na "autoagresyjny" charakter tego schorzenia.Istnieją również przesłanki wskazujące na predyspozycje genetyczne do rozwoju dolegliwości Hashimoto. Jeżeli występowała również wśród członków najbliższej rodziny, to ryzyko zachorowania na nią jest powiększone.Gdy zabraknie hormonów... Zwykle .dolegliwość Hashimoto przebiega bez jakichkolwiek symptomów. Wtedy jedyne jej oznaki są widoczne w badaniach krwi, wykazujących zaburzenia równowagi hormonalnej tarczycy i obecność szkodliwych przeciwciał.U innych tarczyca zwiększa się na tyle, iż jest powodem uczucia pełności albo ucisku gardła. W zaawansowanych sytuacjach mogą pojawić się trudności w połykaniu pokarmów stałych albo nawet płynów. Do rzadkości należą skargi na ból i tkliwość w rejonie tarczycy.Dalsze symptomy ujawnia badanie lekarskie. Doktor wyczuwa spoiste, symetryczne, niebolesne wole, zwykle o gładkiej powierzchni.W przebiegu limfocytowego zapalenia tarczycy może pojawić się niedoczynność tego gruczołu. Atak układu immunologicznego i towarzyszące mu zapalenie niszczą miąższ tarczycy, która produkuje coraz mniej hormonów (tyroksyny - T4 i trijodotyroniny - T3). Odbywa się tak w ok. 20% przypadków w chwili rozpoznania dolegliwości Hashimoto.Niektórzy chorzy skarżą się wtedy na uczucie zmęczenia, osłabienie, przygnębienie (depresję), suchość skóry, zaparcia, słabą tolerancję zimna i chrypkę. U kobiet wydłuża się moment krwawienia miesiączkowego.Oprócz suchej skóry i przyboru wagi ciała badanie lekarskie ujawnia regularnie wolną akcję serca i obrzęki powiek, twarzy i dłoni. W badaniu krwi obserwujemy wtedy zbyt niskie stężenie hormonów tarczycy, a zbyt wysoki poziom hormonu TSH wydzielanego poprzez przysadkę i pobudzającego tarczycę do produkcji i uwalniania T3 i T4.Trudne rozpoznanieW rozpoznaniu dolegliwości Hashimoto istotne jest wykazanie obecności charakterystycznych dla niej przeciwciał przeciwtarczycowych. To są głównie przeciwciała przeciwko tyreoglobulinie, peroksydazie tarczycowej i receptorowi dla TSH. Jednak nie wystarczy tylko sama obecność tych przeciwciał, lecz również wykazanie odpowiedniego stężenia (miana). Ich małe ilości krążą gdyż we krwi również w innych chorobach tarczycy, takich jak wole wieloguzkowe czy rak tego gruczołu, i nie są charakterystyczne jedynie dla dolegliwości Hashimoto. Znaczy się również poziom tyreoglobuliny, wiążącej hormony tarczycy (T3 i T4). Czasem wykonuje się tu ultrasonografię i bada wychwyt podanego jodu radioaktywnego. Te ostatnie sposoby zazwyczaj nie przynoszą jakichś rozstrzygających w rozpoznaniu informacji. Czasami również potrzebna będzie biopsja cienkoigłowa, głównie po to, by wykluczyć nowotwór złośliwy.W powstających czasem wątpliwościach pomocne bywa także badanie histopatologiczne pobranej tkanki tarczycy. Mikroskop ujawnia wtedy rozsiane ogniska limfocytów, komórek należących do białych ciałek krwi, odgrywających w tym przypadku negatywną, "niszczycielską" rolę. Jednak takie nacieki limfocytowe spotyka się również w innej chorobie tarczycy - chorobie Gravesa-Basedowa.T3, T4 i... jeżeli nie znamy przyczyn dolegliwości, to trudno ją leczyć.Wielu pacjentów w ogóle nie będzie wymagać leczenia, bo .dolegliwość przebiega zazwyczaj bez symptomów, a powstałe wole jest małe i nie sprawia choroby.. jeżeli zwiększenie tarczycy jest większe lub .. jeżeli pojawiają się symptomy jej niewydolności, stosuje się terapię hormonami tarczycy. Takie leczenie jest regularnie wymagane poprzez całe życie pacjenta, gdyż .dolegliwość ma przebieg przewlekły, a zmiany są, niestety, nieodwracalne. Rozpoczyna się zazwyczaj od małej dawki tyroksyny (25 do 50 mikrogramów dziennie), a później etapowo powiększa się ją, osiągając przeciętne wartości 75 do 150 mikrogramów dziennie. U osób w starszym wieku i u pacjentów z problemami kardiologicznymi leczenie zaczyna się od niższych dawek i wolniej się je powiększa.Czasami podaje się hormony tarczycy mimo ich poprawnych poziomów we krwi. Odbywa się tak wtedy, kiedy podwyższone są poziomy TSH. Jest bardzo prawdopodobne, iż u takich chorych w przyszłości rozwinie się niewydolność tarczycy.Podobnie wygląda przypadek przy obecności (w odpowiednim stężeniu) przeciwciał przeciwko peroksydazie. Podając hormony, zapobiega się tym samym postępowi symptomów związanych z bardzo prawdopodobnym wystąpieniem niewydolności tarczycy.Otrzymanymi syntetycznie hormonami tarczycy zastępujemy jedynie naturalne substancje wytwarzane w naszym organizmie. Dlatego tylko w nielicznych sytuacjach pacjenci mogą odczuwać symptomy niepożądane (uboczne) powiązane z tą terapią. Pojawiają się wtedy objawy będące przeciwieństwem tych, które wiążą się z niewydolnością tarczycy. Pacjenci zauważają spadek wagi ciała ( zazwyczaj w połączeniu ze wzmożonym apetytem), nietolerancję ciepła, szybkie bicie serca, poty, bóle głowy, łatwą drażliwość i bezsenność. Należy wtedy niezwłocznie zgłosić się do lekarza.Chorzy z rozpoznaną chorobą Hashimoto, lecz z poprawną czynnością tarczycy wymagają oceny funkcji tego narządu co najmniej raz w roku.W bardzo nielicznych sytuacjach wskazane jest leczenie chirurgiczne. Odbywa się tak wtedy, kiedy wole jest bardzo spore i ucisk na sąsiednie narządy jest powodem nasilonych choroby.Na całym świecie prowadzi się aktualnie intensywne badania nad chorobami autoimmunologicznymi, do których należy również .dolegliwość Hashimoto. Mamy zatem prawo do uzasadnionej nadziei na przełom w walce z tym i innymi nieuleczalnymi do chwili obecnej schorzeniami.Chorobą Hashimoto mogą być dotknięte osoby różnej płci i w różnym wieku, lecz najczęściej chorują kobiety (do 95% wszystkich przypadków) pomiędzy 30. a 50. r.ż