Choroba Leśniowskiego-Crohna leczenie

Definicja CHOROBA LEŚNIOWSKIEGO-CROHNA: Badania wykazały, iż kobiety z chorobą Leśniowskiego-Crohna przechodzą zazwyczaj moment ciąży i porodu bez jakichkolwiek powikłań. Dzieci rodzą się zdrowe, aczkolwiek tak jak w razie innych bliskich krewnych, istnieje u nich większe ryzyko rozwoju tej dolegliwości w przyszłości.Charakterystyczny dla tej dolegliwości jest stan zapalny jelita cienkiego.W państwach zachodnich nazwano ją tak na cześć amerykańskiego lekarza Burrilla Crohna, który opisał jej symptomy w 1884 r. U nas dodajemy nazwisko polskiego patologa Antoniego Leśniowskiego, który w 1904 r. - niezależnie od Crohna - przedstawił opis tej dolegliwości.w najwyższym stopniu charakterystyczne dla tej dolegliwości jest zapalenie jelita cienkiego występujące głównie w dolnej części tego narządu, zwanej jelitem czczym. Może się ono jednak pojawić w każdej części przewodu pokarmowego - od j. ustnej do odbytu. Stan zapalny bywa powodem bólu i przyspieszonych ruchów robaczkowych doprowadzających do biegunki.dolegliwość Leśniowskiego-Crohna należy do ekipy schorzeń określanych wspólną nazwą zapalnej dolegliwości jelit. Powód - nie ustalona .dolegliwość Leśniowskiego-Crohna dotyka z jednakową częstością kobiet i mężczyzn. Dowodem na jej podłoże genetyczne jest częste występowanie w obrębie jednej rodziny - ok. 20% chorych ma krewnych z jakąś metodą dolegliwości zapalnej jelit.Istnieje sporo teorii na temat przyczyn tej ekipy schorzeń, żadna z nich nie została jednak w pełni udowodniona. ..w najwyższym stopniu popularne jest twierdzenie, iż nasz układ immunologiczny, reagując na bakterie albo wirusy (co jest oczywiście pożyteczne), wywołuje u podatnych osób "efekty uboczne" w formie trwającego czasami sporo lat zapalenia jelita. Trudno jednak stwierdzić, czy występujące u chorych pewne nieprawidłowości układu immunologicznego są skutkiem, czy także powodem schorzenia.z pewnością można z kolei obalić pogląd, iż .dolegliwość Leśniowskiego-Crohna jest zaburzeniem emocjonalnym. Powikłania - blokada jelit i przetoki Najczęstszymi symptomami dolegliwości są ból brzucha, regularnie w prawej dolnej jego części, i biegunka. Może również wystąpić krwawienie z odbytnicy, strata masy ciała, gorączka. Krwawienia nie należy lekceważyć - może być poważne i długo się utrzymywać, prowadząc do niedokrwistości. U dzieci z chorobą Leśniowskiego-Crohna regularnie obserwuje się zaburzenia wzrostu i ogólnie całego rozwoju.Najczęstszym powikłaniem jest "blokada" jelita i rozwinięcie się dolegliwości zwanej niedrożnością przewodu pokarmowego. Takie utrudnienie w przechodzeniu treści jelitowej jest wywołane pogrubieniem ścian jelita - rezultat tworzenia się obrzęku i tkanki bliznowatej. W przebiegu tej dolegliwości mogą się również tworzyć "tunele" (nazywane fachowo przetokami) drążące okoliczne tkanki i narządy w kierunku skóry. regularnie dotyczy to okolicy odbytu, a zajętymi organami są pęcherz moczowy i pochwa. W wielu sytuacjach jedynym skutecznym leczeniem będzie wtedy zabieg operacyjny.Innymi powikłaniami w tej chorobie są niedobory pokarmowe. Na ogół dotyczy to białek i witamin, między innymi witaminy B12 wchłaniającej się właśnie w jelicie czczym. Mała liczba tej witaminy w organizmie jest powodem niedokrwistości.Zapalenie stawów, problemy skórne, zapalenie błony naczyniowej oka czy śluzówek j. ustnej, kamica nerkowa i pęcherzykowa i inne dolegliwości wątroby i dróg żółciowych to także powikłania powiązane z chorobą Leśniowskiego-Crohna. Niektóre z tych chorób ustępują wspólnie z wyleczeniem symptomów jelitowych, inne trzeba leczyć oddzielnie. Główne - badania W postawieniu diagnozy główne jest precyzyjne badanie lekarskie: wysłuchanie chorego i sprawdzenie jego poszczególnych układów dzięki dłoni, uszu i stetoskopu. Oprócz tego przeprowadza się także sporo dodatkowych badań: fundamentalne badania krwi - przydatne jedynie w celu stwierdzenia powikłań, na przykład niedokrwistości. W odróżnieniu do ciałek czerwonych liczba białych krwinek jest zazwyczaj podwyższona, co znaczy stan zapalny w organizmie; badanie kału - umożliwia stwierdzenie cech jawnego bądź utajonego krwawienia i infekcji; badania obrazowe - główne w rozpoznaniu, bo pokazują chory narząd: badanie rentgenowskie. Pacjentowi podaje się tu tak zwany papkę barytową, która pokrywa (jako kontrast) wnętrze przełyku, żołądka i jelit. Następnie wykonuje się serię zwyczajnych zdjęć rentgenowskich; kolonoskopia - należy do badań obrazowych, jest jednak dosyć niemiła. Doktor umieszcza poprzez odbytnicę w jelicie grubym długą i elastyczną rurę, zawierającą włókna światłowodowe. Pozwala to na obejrzenie niejako "na swoje oczy", wnętrza narządu i nawet pobranie próbek tkanki do badania; badanie histopatologiczne - tkankę pobraną dzięki kolonoskopii bada się pod mikroskopem. rezultat badania jest niezmiernie istotny dla prawidłowego rozpoznania dolegliwości.W diagnozie tego schorzenia pomocny jest fakt, iż stan zapalny obejmuje całą ścianę zajętego narządu, w odróżnieniu do "pokrewnej" dolegliwości - wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, w którym zajęta jest jedynie błona śluzowa. Cel - remisja Celem leczenia jest opanowanie stanu zapalnego, uzupełnienie niedoborów pokarmowych i złagodzenie symptomów (bólu brzucha czy biegunki). Podobnie jak w razie innych chorób przewlekłych, można ją tylko "zaleczyć", lecz nie wyleczyć. Dzięki leczeniu możliwe jest osiągnięcie stanu wolnego od symptomów (nazywanego okresem remisji), który trwa czasami sporo lat. Jednak .dolegliwość zazwyczaj nawraca i całe postępowanie należy zaczynać od początku, co wiąże się z długotrwałą opiekę specjalistyczną i okresowymi wizytami kontrolnymi.U większości pacjentów leczenie rozpoczyna się od podawania środków zawierających kwas 5-aminosalicylowy, zazwyczaj to jest sulfasalazyna. Osoby, które nie tolerują sulfasalazyny, mogą przyjmować inne preparaty zawierające "czysty" (bez obecności sulfonamidu) kwas 5-aminosalicylowy. Przy braniu środków z tej ekipy mogą wystąpić niepożądane symptomy: nudności, wymioty, zgaga, biegunka i bóle głowy.Niektórzy pacjenci wymagają stosowania kortykosterydów. Są one najskuteczniejsze w leczeniu tej dolegliwości, lecz obarczone dosyć poważnymi efektami ubocznymi przy długotrwałym stosowaniu, w tym skłonnością do infekcji, do tworzenia się wrzodów żołądka czy odwapnienia kości.W cięższych sytuacjach należy wykorzystać środki immunosupresyjne, a więc leki upośledzające czynność naszego układu obronnego. Podawanie czegoś, co jeszcze bardziej osłabia nasz organizm, może wydawać się dziwne. W czasie gdy leki immunosupresyjne blokują między innymi te reakcje, które są powodem zapalenia ściany jelita. Środki te również powodują efekty uboczne: nudności, wymioty i biegunkę i upośledzają odporność naszego ustroju. regularnie stosuje się leczenie łączone - kortykosterydy z lekami immunosupresyjnymi, co pozwala zmniejszyć dawkę sterydów.dopiero co do leczenia ciężkich i umiarkowanych postaci dolegliwości Leśniowskiego - Crohna wprowadzono środek o nazwie infliximab. Stosuje się go w sytuacjach nie reagujących na standardowe leczenie i w leczeniu przetok. Infliximab usuwa z krwi czynnik odgrywający najprawdopodobniej sporą rolę w rozwoju zapalenia - tak zwany TNF. Ciekawym faktem to jest, iż ten sam czynnik, który pokazuje tutaj własną "niedobrą" naturę, jest również istotnym ogniwem w walce naszego organizmu z nowotworami.Antybiotyki nie leczą samej dolegliwości, lecz można je stosować w razie nadmiernego wzrostu bakterii przy rozwoju powikłań - zwężeń i przetok. W zwalczaniu biegunki pomocne będą niejednokrotnie mocne leki przeciwbiegunkowe: difenoksylat czy loperamid.W leczeniu istotne jest również uzupełnianie niedoborów pokarmowych, szczególnie u dzieci, których przyrost może zostać zahamowany. W tej chorobie nie ma żadnej skutecznej diety. U niektórych pacjentów choroby zaostrzają się po spożyciu mleka, alkoholu czy po pikantnych przyprawach - wtedy należy oczywiście ich unikać. Ostateczne rozwiązanie - kolektomia W czasie zabiegu operacyjnego można usunąć część chorego narządu, lecz nie wyleczy to całego organizmu. Zapalenie regularnie pojawia się w okolicy wyciętego fragmentu z powrotem. Wielu pacjentów wymaga jednak takich zabiegów, gdyż nie reagują na klasyczną terapię lekami lub rozwijają się u nich powikłania, takie jak niedrożność jelit, perforacja, ropień albo krwawienie z przewodu pokarmowego. w razie tych osób, u których .dolegliwość ograniczona jest do jelita grubego, ostatecznym rozwiązaniem jest jego usuwanie w zabiegu zwanym kolektomią. Należy jednak podkreślić, iż zabieg jest realizowany tylko wtedy, gdy zawiodą inne środki, a stan chorego jest poważny. Pacjent po kolektomii musi później żyć ze sztucznym odbytem ( tak zwany stomą)