Objawy CHOROBY UKŁADU IMMUNOLOGICZNEGO przyczny. Czym jest agresją czynników rozpoznawanych przezeń.

Czy pomocne?

Choroby układu immunologicznego leczenie

Definicja CHOROBY UKŁADU IMMUNOLOGICZNEGO: Układ immunologiczny zapewnia organizmowi obronę przed agresją czynników rozpoznawanych przezeń jako obce.Zaburzenia jego czynności, opierające na nieprawidłowej lub nieadekwatnej (niedostatecznej albo przeciwnie - nadmiernej) reakcji obronnej na pojawienie się w organizmie czynnika uznanego przezeń za obcy, prowadzą do wystąpienia rozmaitych chorób i przypadłości. Niedobory immunologiczne Jeżeli obcy czynnik jest nawet jedynie potencjalnie niebezpieczny, powinien być z organizmu jak najszybciej wyeliminowany. Sprawny układ immunologiczny na ogół łatwo z tym sobie daje radę. Może się jednak zdarzyć, iż jego reakcja będzie niewystarczająca, niepełna, spóźniona lub w ogóle nie wystąpi. Mówimy wtedy o niedoborze immunologicznym.Niedobory na ogół są częściowe, niepełne, powiązane lub z nieprawidłowościami (niedostatkami) w dziedzinie reakcji humoralnej, jest to wytwarzaniem immunoglobulin i przeciwciał, czy z aktywnością komplementu, lub z defektami odpowiedzi typu komórkowego, jest to z upośledzeniem aktywności określonej populacji limfocytów T.W szczególnych przypadkach może dojść do totalnych zaburzeń odporności, w których zawodzi zarówno wytwarzanie przeciwciał, jak i odporność typu komórkowego.Niedobory immunologiczne mogą mieć charakter pierwotny, związany z wrodzonymi defektami genetycznymi, lub mogą być wtórne, czyli - nabyte.Najczęstsze są niedobory nabyte. W większości mają przemijający charakter, na przykład zdarza się to dość regularnie w początkowej fazie wielu chorób infekcyjnych, szczególnie wirusowych, na przykład w grypie lub w mononukleozie zakaźnej. Przewlekłe dolegliwości, w szczególności nowotworowe, szczególnie te bezpośrednio powiązane z układem immunologicznym i krwiotwórczym (białaczki, chłoniaki), mogą trwale zmniejszyć odporność.Przewlekłe dolegliwości nerek z towarzyszącą sporą stratą białka (utraty immunoglobulin) mogą powodować znaczne upośledzenia odporności typu humoralnego.Wycięcie śledziony, na przykład w następstwie urazu brzucha, może wywołać poważne zaburzenia odporności, zwane śledzionowymi zespołami niedoborowymi. Warto pamiętać, iż śledziona jest istotnym miejscem syntezy przeciwciał.Upośledzenie odporności może być rezultatem innych oddziaływań zewnętrznych, nieinfekcyjnych, na przykład terapeutycznych (glikokortykoidy, leki immunosupresyjne, cytostatyki, niektóre antybiotyki czy leki przeciwbólowe) lub na przykład środowiskowych (promieniowanie ultrafioletowe).niepoprawne żywienie lub niedożywienie może wywołać przemijające zaburzenia odporności. Stres, szczególnie przewlekły, wpływa depresyjnie na układ immunologiczny, osłabiając jego reakcje odpornościowe. Osoby pozostajace w permanentnym psychicznym stresie są bardziej podatne na rozmaite dolegliwości, w zwalczaniu których układ immunologiczny jest szczególnie mocno zaangażowany.Niektóre dzieci rodzą się z określonymi defektami immunologicznymi. Szczęśliwie, te defekty są zjawiskiem dość rzadkim.Niedobory mogą wynikać np. z zaburzeń wytwarzania przeciwciał. Do takich schorzeń należy agammaglobulinemia związana z chromosomem X, a więc tak zwany dolegliwość Brutona, rzadki defekt występujący u chłopców (dziedziczenie dolegliwości jest powiązane płcią). Jego istota bazuje na zaburzeniach dojrzewania limfocytów B i przez wzgląd na tym - na niemożności wytworzenia przeciwciał. Dotknięte tym defektem dziecko już we inicjalnym okresie niemowlęcym raz po raz zapada na bakteryjne infekcje, w szczególności górnych dróg oddechowych i przewodu pokarmowego. W chorobie Brutona odporność komórkowa związana z limfocytami T nie jest zaburzona. Leczenie agammaglobulinemii bazuje na przewlekłej substytucji immunoglobulinowej.odpowiednikiem bardziej wybiórczego niedoboru odpornościowego jest zespół niedoboru immunoglobuliny A (IgA). Powód tej dolegliwości tkwi w niemożności różnicowania się limfocytów B do komórek plazmatycznych, które wytwarzają immunoglobulinę A. Jest interesujące, iż w tym szczególnym rodzaju niedoboru immunologicznego dochodzi do nadmiernego (niejako "zastępczego") wytwarzania immunoglobuliny E (IgE), czego słowem jest wielka skłonność chorej osoby do alergii. Jednak głównym przejawem zespołu niedoboru IgA są częste zakażenia układu oddechowego i pokarmowego. To jest powiązane z faktem, że w błonie śluzowej obydwu układów brakuje komórek wytwarzających IgA. dolegliwość ma charakter przewlekły i jest leczona substytucyjnie immunoglobuliną A. Dość regularnie jednak ta immunoglobulina, jako białko, stanowi przyczynę bardzo żywych reakcji alergicznych, utrudniających, a nawet uniemożliwiających leczenie.Zdarza się także szczególny rodzaj niedoborów immunologicznych, który bazuje na obniżeniu odporności związanej z IgG z jednoczesnym podwyższeniem stężenia immunoglobuliny IgE. To jest tak zwany zespół nadmiernego wytwarzania immunoglobuliny E (IgE), który charakteryzuje się nawracającymi drążącymi zakażeniami skóry, spojówek, rogówek. W tym schorzeniu w pobranych próbkach krwi stwierdza się spore stężenie IgE i znacznego stopnia eozynofilię ( sporą liczbę granulocytów kwasochłonnych).We wczesnej młodości mogą się pojawić różne niedobory przeciwciał, które występują w zmiennym nasileniu. Mówimy o zmiennym defekcie immunologicznym. To nabyte schorzenie jest powiązane z okresowym zmniejszaniem się liczby limfocytów B, rzadziej - limfocytów T. Samoistnie występujące schorzenie jest rzadkie, znacząco częściej towarzyszy innym patologiom, w szczególności zaś nowotworom albo chorobom układowym. Osoba z niedoborami łatwo zapada na dolegliwości bakteryjne dróg oddechowych. Podobnie łatwo dochodzi w przebiegu tego schorzenia do zakażeń przewodu pokarmowego, które natomiast prowadzą do przewlekłych stanów zapalnych jelit. W ich wyniku następuje upośledzenie wchłaniania strawionych pokarmów, czego wynikiem bywa wieloniedoborowa niedokrwistość.. dolegliwość czasem cofa się samoistnie, następuje remisja, która może trwać różnie długo.Zmienny defekt immunologiczny sprzyja rozwijaniu się nowotworów złośliwych układu chłonnego.Niedobory odporności niekiedy (na ogół rzadko) wynikają z zaburzeń dojrzewania limfocytów T. Pierwotna powód tkwi w defektach rozwojowych grasicy. Bywa, iż dziecko rodzi się bez grasicy. W tym schorzeniu, szczególnie w jego startowym okresie, nie dochodzi do pomniejszenia wytwarzania przeciwciał... dolegliwość przejawia się nawracającymi zakażeniami zarówno bakteryjnymi, jak i wirusowymi czy grzybiczymi. Zakażeniami dotknięte są różne układy lub poszczególne narządy. Interesujące jest, iż w tym schorzeniu układ oddechowy i pokarmowy są rzadziej zajęte. Leczenie tej dolegliwości jest wyjątkowo trudne.Jednym z najciężej przebiegających schorzeń z gatunku niedoborów immunologicznych jest tak zwany SCID (z angielskiego: severe combined immunodeficiency disease), a więc ciężki skojarzony defekt immunologiczny, sprzężony z chromosomem X. ... dolegliwość występuje z częstością 1 przypadku na 50 000 urodzeń i jest wywołana mutacją ustalonych składników znajdujących się w receptorach dla kilku interleukin. Jej istota bazuje na braku dojrzałych limfocytów T i limfocytów NK, a więc tak zwany naturalnych zabójców (NK). Dziecko dotknięte tym defektem jest całkiem pozbawione odporności i już we inicjalnych miesiącach życia zapada na ciężko przebiegające infekcje wirusowe, bakteryjne i grzybicze.jeśli błyskawicznie nie wykona się transplantacji szpiku, dziecko, mimo intensywnego leczenia, musi umrzeć nawet w 1. roku życia.Ostatnio we Francji dokonano próaby terapii genowej polegającej na wprowadzeniu kopii właściwego genu do komórek macierzystych CD4+. Do tej pró;aby jako wektora (nośnika) genu użyto retrowirusa. Komórki macierzyste z poprawnie funkcjonującym genem przekształciły się w limfocyty T i NK. Po trzech miesiącach organizm pacjentów wytworzył przeciwciała skierowane przeciw tężcowi, błonicy i kokluszowi.Osoby dorosłe (lecz również dzieci) chorują na zespół nabytego upośledzenia odporności - AIDS. Alergia Defekty ( dolegliwości) układu immunologicznego mogą bazować nie tylko na niedoborach, wskutek których odpowiedź immunologiczna jest niedostateczna, spóźniona albo może nie być jej w ogóle.Może być także całkiem na odwrót. Bywa, iż reakcja immunologiczna jest nadmierna, nazbyt nasilona. Zdarza się także niejednokrotnie, iż obcy czynnik, który przedostał się do organizmu, nie wpływa na organizm w żaden niekorzystny sposób, nie zagraża mu, jest dla niego bez zaangażowania. W tych sytuacjach reakcja układu immunologicznego na jego obecność jest w ogóle zbyteczna. Jednak czasem do niej dochodzi i wtedy może być ona powodem wystąpienia symptomów chorobowych. W obu przypadkach mówimy o nadwrażliwości, lub o alergii.Nadwrażliwość może przejawiać się w najrozmaitszy sposób i występować w określonym czasie od momentu zetknięcia się organizmu z czynnikiem, potraktowanym jako zagrożenie. Jeżeli reakcja nastąpi błyskawicznie, mówimy o tak zwany nadwrażliwości wczesnej, lub anafilaktycznej, która jest zależna od przeciwciał IgE. W tej reakcji zasadniczy udział mają komórki tuczne, które wskutek kontaktu z IgE niemal natychmiast uwalniają liczne mediatory reakcji alergicznej (anafilaktycznej), szczególnie histaminę, serotoninę, heparynę czy leukotrieny. Do tego rodzaju nadwrażliwości zaliczana jest pokrzywka, katar sienny, obrzęk Quinckego (obrzęk krtani), napad astmatyczny, wreszcie - najciężej przebiegający i w najwyższym stopniu niebezpieczny - wstrząs anafilaktyczny (nagły spadek ciśnienia tętniczego i zaburzenia ukrwienia mózgu). Czynnikami wywołującymi reakcje anafilaktyczne są bardzo rozpowszechnione alergeny, na przykład pyłki traw albo drzew, duży pleśni.Innym, poza anafilaksją z udziałem IgE, przejawem nadwrażliwości układu immunologicznego są jego reakcje typu cytotoksycznego, w których ważną rolę odgrywają przeciwciała IgG albo IgM. Wiążąc się z określonymi komórkami ustroju wywołują ich uszkodzenie, a następnie pochłonięcie poprzez komórki żerne. Cytotoksyczność zależna od przeciwciał IgG i IgM jest częstym zjawiskiem występującym w rozmaitych tak zwany chorobach autoimmunizacyjnych.Nadwrażliwość układu immunologicznego może występować z pewnym opóźnieniem od momentu kontaktu ustroju z obcym czynnikiem. Mówimy wtedy o nadwrażliwości typu "późnego", która jest zależna od aktywności limfocytów T. Stąd jej inna nazwa: nadwrażliwość typu komórkowego.Może się ona ujawniać w różnych chorobach bakteryjnych, na przykład w gruźlicy. W tym schorzeniu charakterystyczna jest tak zwany reakcja tuberkulinowa, która występuje np. po śródskórnym wstrzyknięciu antygenu prątka gruźlicy - tuberkuliny - osobie, mającej przedtem kontakt z prątkiem ( ... dolegliwość albo szczepienie). Wstrzyknięta śródskórnie tuberkulina skutkuje stworzenie w skórze nacieku stanowiącego charakterystyczną (w obrazie mikroskopowym) ziarninę, składającą się z rozmaitych komórek, w tym komórek immunokompetentnych.Kompleksy immunologiczne Zdarza się, iż układ immunologiczny, poprawnie reagując na obecność obcych antygenów, wytwarza przeciwciała, które wiążąc się z antygenami tworzą groźne dla organizmu krążące we krwi kompleksy. Te kompleksy antygen-przeciwciało (kompleksy immunologiczne) mogą być zarzewiem zjawisk chorobowych toczących się w wielu istotnych narządach i prowadzących do trwałych uszkodzeń tych narządów i ich niewydolności.W normalnych warunkach kompleksy immunologiczne, szczególnie spore, są pochłaniane i trawione poprzez komórki żerne (makrofagi). Mniejsze kompleksy, w szczególności te, w których występuje niewielki nadmiar antygenu w relacji do przeciwciała, mogą być deponowane (składane) na powierzchni różnych tkanek. Owe depozyty immunologiczne inicjują następne patologiczne mechanizmy, w których biorą udział komórki żerne, z tym, iż to nie tyle zdeponowane kompleksy, ale tkanka, na której powierzchni się one odłożyły, staje się ofiarą komórek żernych. W chorobach z udziałem kompleksów immunologicznych istotną rolę spełnia układ komplementu, którego składniki ( tak zwany anafilatoksyny), oddziałując na komórki tuczne, licznie rozmieszczone w tkankach, uwalniają z nich histaminę i czynniki chemotaktyczne, przyciągające komórki żerne, w szczególności granulocyty...odpowiednikiem chorób wywołanych depozycją kompleksów immunologicznych są kłębuszkowe zapalenia nerek i zapalenia pęcherzyków płucnych powstałe wskutek inhalacji niektórych drobnoustrojów, na przykład promieniowców ("płuco farmera") albo antygenów aktualnych w ptasich odchodach ("płuco hodowcy gołębi"). również ( dolegliwości należące do ekipy ( tak zwany zapaleń naczyń należą do chorób wywołanych odkładaniem się w śródbłonku kompleksów immunologicznych.Kompleksy antygen-przeciwciało mają swój udział w patologii nowotworów, chorób pasożytniczych i bakteryjnych. ( dolegliwości z autoagresji Zaburzenia funkcjonowania układu immunologicznego mogą także bazować na nieprawidłowym rozpoznawaniu własnych składników (własnych antygenów) organizmu i traktowaniu ich jako obcych. Patologiczna - ponieważ skierowana przeciw własnym tkankom - reakcja układu immunologicznego może być powodem wystąpienia chorób o autoimmunologicznym chrakterze, a więc chorób autoimmunizacyjnych. Te schorzenia noszą potoczną nazwę chorób z autoagresji. W ich przebiegu dochodzi do "uczulenia" limfocytów na swoją tkankę i do pojawiania się autoprzeciwciał skierowanych przeciw własnym antygenom tkankowym.Odczyny autoimmunologiczne mogą mieć charakter humoralny, związany z aktywnością limfocytów B i plazmocytów produkujących przeciwciała albo/i charakter komórkowy związany z działalnością "uczulonych" limfocytów T, szczególnie zaś limfocytów cytotoksycznych.Sam fakt reagowania układu immunologicznego agresją na swoje tkanki nie zawsze musi być przejawem patologii, przeciwnie - czasami to jest konieczność. Jeżeli jakaś tkanka uległa uszkodzeniu, to w ramach złożonych systemów naprawczych jest konieczne usuwanie wszystkich zniszczonych jej fragmentów po to, ;;aby znalazło się miejsce dla na nowo tworzącej się zdrowej tkanki. Te systemy tworzą ( tak zwany mechanizm zapalny, w ramach którego zachodzą również rozmaite zjawiska immunologiczne z udziałem komórek immunokompetentnych, w tym: wytwarzanie przeciwciał skierowanych przeciw zmienionym wskutek uszkodzenia tkanki antygenów. Przeciwciała (autoprzeciwciała) skierowane przeciw uszkodzonym czy zmienionym - wskutek kontaktu organizmu (jego tkanki) z intruzem (bakterią, wirusem) - własnym antygenom (autoantygenom) są obecne w organizmie poprzez jakiś czas, a następnie - zazwyczaj znikają. regularnie zdarza się jednak, iż całkiem zdrowa osoba ma we krwi autoprzeciwciała skierowane przeciw rozmaitym autoantygenom, jednak z tym faktem nie wiążą się jakiekolwiek patologiczne skutki. Stężenie tych przeciwcial jest niewielkie. Z wiekiem wzrasta liczba nowych autoprzeciwciał, szczególnie u osób po 70. roku życia.Kiedy więc można już mówić o chorobie autoimmunizacyjnej? Wtedy, gdy dochodzi do ( tak zwany przełamania tolerancji, jaką przejawia układ immunologiczny wobec własnych tkanek. W ustroju pojawiają się w większych ilościach (stężeniach) autoprzeciwciała i w większej liczbie "uczulone" limfocyty.Co może może być powodem przełamania toleracji i zjawiska autoimmunizacji? Strukturalna zmiana autoantygenów dokonana pod wpływem zewnętrznego czynnika ( na przykład wirusa; wirusy są zdolne do przyłączenia antygenu gospodarza i utworzenia ( tak zwany antygenu kompleksowego; taki kompleks nazywa się piggy back - a więc jeden jego składnik jest niesiony poprzez drugi jakby "na barana"). Podobieństwo strukturalne autoantygenów (dokładniej: determinant antygenowych) do antygenów ( również determinant antygenowych) świeżo rozpoznanego poprzez układ immunologiczny intruza (zdarzenie reakcji krzyżowej). Mówimy o ( tak zwany antygenowej mimikrze. Pojawienie się w organizmie nieznanych dotychczas ( czyli; nierozpoznawanych poprzez układ immunologiczny) autoantygenów: ( tak zwany neoantygenów, lub - antygenów płodowych. ( tak zwany sekwestracja antygenów polegająca na udostępnieniu układowi immunologicznemu antygenów, które dotychczas były dlań zupełnie niedostępne (( na przykład antygenów "schowanych" w narządzie - klasycznym ....odpowiednikiem sekwestrowanych antygenów są białka soczewki oka) i przez wzgląd na tym nie wywoływały z jego strony żadnej reakcji. Zaburzenia funkcji limfocytów: mutacje i stworzenie klonów limfocytów ( ( tak zwany "zakazanych klonów") już nie wykazujących tolerancji na autoantygeny. Uważane jest, iż istnieje predyspozycja genetyczna (rodzinna) do występowania chorób autoimmunizacyjnych. Wyraźne są ich związki z określonymi antygenami zgodności tkankowej układu HLA. Idzie tu o geny odpowiedzi immunologicznej zlokalizowane w chromosomie w pobliżu regionu HLA.Interesujące jest częste występowanie ustalonych autoprzeciwciał u osób, których najbliżsi krewni chorują na schorzenie autoimmunizacyjne.Do chorób autoimmunologicznych zaliczają się w pierwszej kolejności ( dolegliwości z reumatoidalnego kręgu (reumatoidalne zapalenie stawów czy zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa), toczeń układowy, sklerodermia. To są ( dolegliwości układowe, ( czyli dotykające w różnym stopniu różne narządy, a tkanką głównie atakowaną jest tkanka łączna.Bywa, iż zjawiska autoimmunologiczne (autoagresja) nie mają uogólnionego charakteru i dotyczą ustalonych narządów. Mówimy . regularnie o autoimmunologicznych zapaleniach: tarczycy, wątroby, nerek. Niektóre nieswoiste zapalenia jelit (wrzodziejące zapalenie jelita grubego czy ( ... dolegliwość Crohna), przewlekłe zanikowe zapalenie błony śluzowej żołądka z niedokrwistością megaloblastyczną (niedokrwistość złośliwa Adisona-Biermera) mają zdecydowanie autoimmunologiczne tło. Od dawna wiadomo, iż cukrzyca typu 1 jest chorobą z autoagresji immunologicznej skierowanej przeciw autoantygenom komórek beta trzustki, produkujących insulinę.Rozmaite ( dolegliwości krwi, w szczególności zaś niektóre małopłytkowości, niedokrwistości hemolityczne - to przejaw autoagresji skierowanej przeciw komórkowym składnikom krwi. Chorobą o autoimmunologicznym charakterze jest stwardnienie rozsiane. ( również różne ( dolegliwości skóry, w szczególności zaś schorzenia pęcherzowe (pęcherzyca, pemfigoid i inne), mają autoimmunologiczne tło. mechanizmy zapalne Zaburzenia odporności nie są jedyną ekipą schorzeń dotykającą układ immunologiczny.Może być on terenem toczącego się procesu zapalnego, ostrego i przewlekłego. Odczyny zapalne węzłów chłonnych najczęściej towarzyszą zakażeniom, szczególnie zaś infekcjom wirusowym ( w tych sytuacjach zmiany z reguły dotyczą wszystkich węzłów, mechanizm ma charakter uogólniony), a ( również bakteryjnym (zmiany dotyczą głównie węzłów znajdujących się w pobliżu dotkniętych chorobą narządów) i grzybiczych.W ostrych zapaleniach zwiększenie węzłów chłonnych jest powiązane z szybkim namnażaniem limfocytów niezbędnych do zwalczania zakażenia. Jest więc reakcją na wskroś pożądaną, która nie powinna budzić niepokoju.Są infekcje, które bezpośrednio, pierwotnie wiążą się z układem immunologicznym. Należy do nich mononukleoza zakaźna, ( ... dolegliwość spowodowana zakażeniem wirusem Epsteina-Barra (EBV). Celem wirusa są limfocyty B. Ta ( ... dolegliwość, przenoszona poprzez kontakt z zakażoną śliną, skutkuje zwiększenie migdałków i węzłów chłonnych. Czasem zwiększa się także śledziona i wątroba. Może dojść do odczynów oponowych, zapalenia mózgu, wsierdzia i niedokrwistości hemolitycznej.Mononukleoza może przypominać ostry zespół retrowirusowy, spowodowany zakażeniem HIV, może także imitować ( dolegliwości rozrostowe układu immunologicznego, szczególnie zaś - chłoniaki, w tym ziarnicę złośliwą. Nowotwory Układ immunologiczny, tak jak inne układy, może podlegać niekontrolowanym mechanizmom rozrostowym. Sprzyja temu spora dynamika proliferacyjna limfocytów. Wspólnie z częstymi podziałami powiększa się liczba mutacji, w tym mutacji onkogennych. W ich wyniku może dojść do chorób nowotworowych. Mają one na ogół charakter uogólniony, wieloogniskowy, czasem jednak rozkwit nowotworowy przybiera postać pojedynczego złośliwego guza limfatycznego.Najczęstszymi rozsianymi nowotworami układu immunologicznego są chłoniaki, w tym przewlekła białaczka limfatyczna, ziarnica złośliwa ( ( ... dolegliwość Hodgkina), szpiczak plazmocytowy i inne ( ( tak zwany gammapatie i limfadenopatia angioimmunoblastyczna. Miejscem nowotworzenia może tez być grasica. Grasiczak jest dość rzadkim nowotworem (łagodnym albo złośliwym), występującym szczególnie u osób dorosłych. Interesującą właściwością tego nowotworu jest jego współistnienie z rozmaitymi immunopatiami o charakterze autoagresji, (( na przykład z miastenią albo z przypadłościami z kręgu schorzeń reumatoidalnych.Ziarnica złośliwa. W wieku młodzieńczym nagłe zwiększenie węzłów chłonnych, szczególnie dotyczące określonej ekipy węzłów, zlokalizowanych na określonym obszarze, lub uogólnione zwiększenie ( również z zajęciem śledziony, wątroby i - innych narządów (płuc, skóry, kości, szpiku) może być rezultatem rozrostu nowotworowego, zwanego ziarnicą złośliwą, lub ( ( ... dolegliwość Hodgkina.To schorzenie nie jest w ogóle rzadkie, pojawia się u 2-5 osób/100 000 pośrodku roku. Na ziarnicę złośliwą nieco częściej chorują mężczyźni.Ziarnica może przebiegać bezobjawowo, poza niebolesnym powiększeniem ekipy węzłów chłonnych ( (( na przykład - szyjnych, karkowych, pachowych, . regularnie po jednej stronie). Mogą jednak od razu pojawić się symptomy ogólne: stany podgorączkowe, nocne poty, postępujące zmęczenie, chudnięcie, świąd skóry. symptomy ogólne już same poprzez się świadczą o większym zaawansowaniu ( dolegliwości, niż ;;aby to wynikało z ogniskowego zajęcia węzłów chłonnych. zwiększenie węzłów od razu może dotyczyć kilku obszarów, czasem wszystkie dostępne ręcznemu badaniu węzły są wyczuwalne, ( również w miejscach zupełnie nietypowych. Są one dość zwarte, tworzą pakiety, nie dają się przesuwać; uciśnięte - nie bolą (wypicie alkoholu czyni je bolesnymi). . zwiększenie śledziony i wątroby może świadczyć o znacznym stopniu zaawansowania ( dolegliwości. Czasem zdarza się, iż dostępne ręcznemu badaniu węzły nie są w ogóle zwiększone, w odróżnieniu do niedostępnych węzłów znajdujących się w śródpiersiu i w jamie brzusznej.Do czasu wprowadzenia do diagnostyki tomografii komputerowej, rozpoznanie tej postaci ziarnicy nie było w ogóle proste.Przebieg ziarnicy złośliwej ma własne okresy. W najwcześniejszym okresie . zwiększenie węzłów chłonnych dotyczy jedynie niewielkiego regionu. Później dopiero ( ( ... dolegliwość obejmuje inne ekipy węzłów chłonnych, w tym wewnątrz jamy brzusznej, a ( również śledzionę. W ostatnim stadium ( ( ... dolegliwość jest uogólniona i obejmuje ( również rozmaite pozalimfatyczne narządy.W ziarnicy charakterystyczny jest spadek liczby limfocytów. Obniżona jest odporność, szczególnie typu komórkowego. słowem tego są między innymi nawroty opryszczki i półpaśca. Dochodzi także . regularnie do niedokrwistości. Przyspiesza się OB.by rozpoznać ziarnicę złośliwą, trzeba pobrać węzeł chłonny i poddać go badaniu mikroskopowemu. Czasem do uzyskania węzła potrzebna jest laparoskopia. Obraz węzła pod mikroskopem jest charakterystyczny: widoczne są ( ( tak zwany komórki Hodgkina i olbrzymie komórki Sternberga.Zmiany histopatologiczne w węźle chłonnym nie tylko umożliwiają rozpoznanie ( dolegliwości, (lecz ( również są przydatne do ustalenia stopnia jej zaawansowania.Dodatkowe badania krwi i badania obrazujące (USG, RTG i tomografia komputerowa), czasem badanie szpiku - uzupełniają badanie histopatologiczne węzła chłonnego.Ziarnica złośliwa poddawana jest radioterapii i polichemioterapii. Wybór sposoby zależy od stopnia zaawansowania ( dolegliwości. Radioterapia służąca jest w mniej zaawansowanych sytuacjach, szczególnie, gdy . zwiększenie węzłów ma regionalny charakter. Chemioterapie stosuje się w bardziej zaawansowanych stadiach ( dolegliwości. Poddanie chorego intensywnej polichemioterapii bywa zakończone przeszczepieniem szpiku.Współczesne leczenie osób z niezaawansowaną chorobą daje długoletnie przeżycia. Chorzy z uogólnionym powiększeniem węzłów chłonnych, szczególnie w jamie brzusznej, śródpiersiu, z zajęciem śledziony, a w szczególności narządów nielimfatycznych, mają znacząco gorsze rokowania. Ich przeżycie, mimo nowoczesnej i bardzo intensywnej polichemioterapii, nie jest długie, na ogół nie przekracza kilku (2-3) lat.Chłoniaki nieziarnicze. . zwiększenie węzłów chłonnych dotyczące określonego regionu (obszaru) lub ich uogólnione . zwiększenie może być słowem rozwijania się innego pierwotnego nowotworu układu immunologicznego - chłoniaka.Jest sporo rodzajów chłoniaków. Mogą się one wywodzić z limfocytów B albo T. Na ogół są zlokalizowane w samym układzie chłonnym, co wydaje się oczywiste. Jednak zdarzają się ( również inne pierwotne lokalizacje nowotworu, pozalimfatyczne, ( (( na przykład skórne lub w przewodzie pokarmowym.Podobnie jak w ziarnicy, ( również w chłoniakach (zwanych chłoniakami nieziarniczymi, dla wyraźnego ich odróżnienia od ziarnicy złośliwej, która w gruncie rzeczy także jest chłoniakiem), ( ( ... dolegliwość zdarza się z częstością do 5 przypadków na 100 000 mieszkańców na rok.Jednak chłoniaki są częstsze u ludzi starszych, odmiennie niż w ziarnicy. Podobnie jak w ziarnicy częściej chorują mężczyźni. Chorzy na AIDS wykazują 1000 razy częstszą zapadalność na chłoniaki!Oprócz zwiększenia węzłów chłonnych (są one twarde, nieprzesuwalne, tworzą spore pakiety, nie są bolesne), . regularnie stwierdza się także . zwiększenie śledziony i wątroby. Nacieki chłonne mogą dotyczyć przewodu pokarmowego, ośrodkowego układu nerwowego i innych narządów.Bardzo . regularnie w chłoniakach pojawia się niedokrwistość, obniża się liczba białych krwinek i płytek krwi.Stopień rozprzestrzenienia się ( dolegliwości, uzależniony od zajęcia wielu grup węzłów chłonnych i śledziony i wątroby, zależy od rodzaju chłoniaka, a ( również od czasu trwania ( dolegliwości. Niektóre chłoniaki wykazują małą, inne większą inwazyjność.W chłoniakach, podobnie jak w ziarnicy, . regularnie występują symptomy ogólne, takie jak przedłużające się stany podgorączkowe, nocne poty, chudnięcie, nawracające zakażenia wirusem opryszczki i półpaśca. Pojawienie się tych symptomów zawsze pogarsza rokowanie.Chorobę rozpoznaje się na podstawie badania mikroskopowego pobranego w całości węzła chłonnego. Obraz węzła jest dość charakterystyczny.Na podstawie badań cytogenetycznych można dokładnie ustalić, jaki typ limfocyta nabrał cech nowotworowych.w trakcie ustalania strategii leczenia chłoniaka uwzględnia się stopień klinicznego zaawansowania ( dolegliwości, występowanie symptomów ogólnych, niedokrwistości, zajęcia śledziony i wątroby i innych narządów.w razie zajęcia rozrostem pojedynczej ekipy wezłów chłonnych stosuje się ich chirurgiczne wycięcie i ograniczoną do chorego regionu radioterapię...w razie niektórych chłoniaków przebiegających z bardzo małą aktywnością proliferacyjną, nawet gdy ( ( ... dolegliwość obejmuje wszystkie węzły, przyjmuje się strategię wyczekiwania (watch and wait). Są jednak chłoniaki (o dużej złośliwości), które wymagają natychmiastowego leczenia, polegającego na wieloskładnikowej chemioterapii. Chemioterapia "megadawkowa" jest rekomendowana u ludzi młodszych, o ile jest sposobność przeprowadzenia transplantacji szpiku.Rokowanie w chłoniakach zależy od stopnia ich złośliwości i efektywności leczenia. Nie leczone chłoniaki o dużej złośliwości kończą się śmiercią chorego pośrodku kilku miesięcy od postawionego rozpoznania. Podjęte leczenie przynosi w około 50% kilkuletnie przeżycie.Szczególną postacią chłoniaka jest przewlekła białaczka limfatyczna, w której ( również stwierdza się . zwiększenie węzłów chłonnych, śledziony, a czasem (niewielkie) - wątroby. w odróżnieniu do innych chłoniaków, w przewlekłej białaczce limfatycznej we krwi obecne są w dużej liczbie białe krwinki, z których 70-90% stanowią limfocyty.Przewlekła białaczka limfatyczna należy do chłoniaków o małej złośliwości. Chorują na nią na ogół osoby starsze. Zdarza się, iż chorzy umierają nie na białaczkę, (lecz na całkiem inne schorzenia. Leczenie tej ( dolegliwości należy zacząć jak najpóźniej i nie powinno być ono agresywne. ( w tych sytuacjach stosuje się . regularnie jeden tylko lek cytostatyczny. ....w razie znacznego, regionalnego zwiększenia węzłów chłonnych stosuje się radioterapię. Takie leczenie znajduje wykorzystanie .....w razie znacznego zwiększenia śledziony.Przewlekła białaczka limfatyczna, nawet nieleczona, może przebiegać sporo lat.Białaczka limfatyczna może przebiegać ostro, a nawet gwałtownie. Ostra białaczka limfatyczna - to ( również rozsiana złośliwa proliferacja określonego klonu limfocytów z pojawieniem się we krwi form niedojrzałych ( ( ( tak zwany blastów). W 80% występuje u dzieci. Etiologia tej ( dolegliwości nie jest znana, podkreśla się jednak bezpośredni udział wirusów HTLV w wywoływaniu białaczki T-limfocytowej. ( ( ... dolegliwość ma . regularnie dość nagły start, pojawiają się symptomy ogólne: gorączka, nocne poty, błyskawicznie postępujące osłabienie, męczliwość, duszność wysiłkowa. Powiększają się węzły chłonne, śledziona. Mogą pojawić się nacieki białaczkowe opon mózgowych, skóry i narządów wewnętrznych.We krwi stwierdza się zróżnicowaną liczbę limfocytów, może być nawet poprawna. O rozpoznaniu decyduje obecność we krwi obwodowej form niedojrzałych (blastów) i powiększony ich odsetek w szpiku. Badania cytogenetyczne potwierdzają rozpoznanie. Leczenie ostrej białaczki limfatycznej opiera się na kursach polichemioterapii. Bardzo istotnym wsparciem jest transplantacja szpiku albo komórek pnia krwi pępowinowej. ......w razie dzieci - skuteczność leczenia jest bardzo spora. 5 letnie przeżycie przekracza 80%. . .......w razie dorosłych efektywność leczenia jest jednak gorsza.Niektóre chłoniaki mogą umiejscawiać się jedynie lub w pierwszej kolejności - na skórze. W większości to są rozrosty limfocytów T. Występują na ogół u ludzi starych. Zalicza się do nich ( ( ( tak zwany ziarniniak grzybiasty, który charakteryzuje się guzowatymi zmianami, poprzedzonymi swędzącym wypryskiem i kępkowatymi nacieczeniami skóry, i ( ( ( tak zwany zespół Sezary'ego. W tym schorzeniu oprócz zmian skórnych: zaczerwienienia, świądu, rogowacenia dłoni, może dojść do zwiększenia węzłów chłonnych i obecności dużej liczby limfocytów we krwi, jak w białaczce. Ziarniniaka grzybiastego zazwyczaj nie leczy się, zespół Sezary'ego poddawany jest łagodnej chemioterapii.Szpiczak mnogi. Nie tylko limfocyty mogą przejawiać cechy nowotworu, ( również ich końcowe formy - komórki plazmatyczne - mogą ulec zezłośliwieniu. Szpiczak mnogi, odmiennie: siatkowiak plazmocytowy, albo - plazmocytoma, jest chłoniakiem plazmocytowym o niewielkim stopniu złośliwości, rozrastającym się w pierwszej kolejności w szpiku, czasem jednak (bardzo rzadko) tworzącym pozaszpikowe ogniska pierwotne.Charakterystyczne dla szpiczaka jest wytwarzanie w sporych ilościach ustalonych immunoglobulin. to są najczęściej immunoglobuliny G (IgG), lub rzadziej - IgA i IgD. Produkcja immunoglobulin jest monoklonalna, co znaczy, iż określony klon plazmocytów (klon nowotworowy) produkuje tylko jedną określoną immunoglobulinę. W szpiczaku mnogim stężenie osoczowego białka znacząco przewyższa normę. Pewne fragmenty immunoglobuliny (łańcuchy lekkie) przenikają do moczu i mogą być łatwo wykryte ( ( ( ( tak zwany białko Bence'a-Jonesa).Nowotworowe plazmocyty wydzielają cytokiny, które pobudzają osteoklasty (komórki kościogubne) do wzmożonej aktywności trawiącej kość. Jej wynikiem są liczne ogniska osteolizy i podwyższone stężenie wapnia we krwi uwolnionego z apatytów kości. W zdjęciu RTG czaszki (i innych kości, szczególnie płaskich) można dostrzec liczne "dziury" - mózgoczaszka przypomina durszlak.Gromadzenie się plazmocytów w szpiku prowadzi do pogarszania się wytwarzania wszystkich składników komórkowych krwi, czego słowem jest w pierwszej kolejności niedokrwistość.W szpiczaku, jak w każdym chłoniaku, mogą występować symptomy ogólne: stany podgorączkowe, nocne poty, chudnięcie, brak apetytu. Zmiany kostne wywołują bóle (w tym uporczywe bóle głowy). Intensywna osteoliza może doprowadzić do patologicznych złamań.W szpiczaku bardzo charakterystyczne jest trzycyfrowe OB. to jest powiązane z sporym stężeniem immunoglobulin we krwi.W dużym odsetku przypadków może dojść do uszkodzeń nerek, a nawet do ich niewydolności.Szpiczaka rozpoznaje się na podstawie mikroskopowego badania szpiku. Pobiera się go specjalna igłą z nakłucia mostka. Liczba plazmocytów w szpiku może osiągnąć 15-20% wszystkich rodzajów komórek!Chorobę leczy się dzięki chemioterapii, . regularnie w kombinacji z interferonem-alfa. To leczenie wspiera się terapią przeciwbólową. mechanizm osteolizy może być efektywnie hamowany poprzez bifosfoniany, leki użyteczne w nowoczesnym leczeniu osteoporozy. ( dolegliwości podobne do schorzeń układu immunologicznego Zdarzają się ( dolegliwości, które mają podobny przebieg do schorzeń układu immunologicznego, aczkolwiek nie są wywołane reakcjami immunologicznymi. Są one wywoływane poprzez czynniki "nieimmunogenne", ( (( na przykład poprzez mocne bodźce fizyczne (wysiłek fizyczny), wysoką temperaturę lub zimno. Te czynniki powoduja uwolnienie mediatorów reakcji alergicznej: histaminy i leukotrienów. Może także dojść do aktywacji układu komplementu, którego wynikiem jest uszkodzenie tkanek. aczkolwiek główne symptomy bywają identyczne z symptomami chorób immunologicznych, jakiekolwiek dostępne badanie układu immunologicznego nie wykazuje zmienionej jego aktywności. Leczenie tych chorób bazuje na unikaniu czynników wyzwalających symptomy i podawnie środków przeciwhistaminowych i - ostatnio - leków blokujących receptory dla lekutrienów.Istnieje (zdarzenie nietolerancji, które przypomina immunopatie. Na ogół to jest nietolerancja pokarmowa. Określone składniki pożywienia mogą wywoływać rozmaite symptomy ze strony różnych narządów. . regularnie to jest powiązane z uwalnianiem się histaminy, (lecz nie tylko. Bardzo . regularnie zdarza się nietolerancja mleka, która nie ma nic wspólnego z alergią pokarmową, jest za to związana z niedoborem laktazy, enzymu rozkładającego cukier mleczny - laktozę - składnik mleka i niektórych wytwórów mlecznych. Nadmiar laktozy prowadzi do biegunek

Lekarza zaleca: Choroby układu immunologicznego

Definicja Posiłki Bez Tłuszczu:
Co to jest rozdrobnione mają więcej tłuszczu niż wędliny mniej rozdrobnione z widocznymi kawałeczkami tłuszczu.Nasz organizm uzyskuje energię z trzech składników żywności: węglowodanów, tłuszczu i białka choroby układu immunologicznego co znaczy.
Definicja Dieta W Zespole Nerczycowym:
Co to jest nerczyca) nie jest odrębną jednostką chorobową - to zespół symptomów będących efektem mechanizmów chorobowych w nerkach.Charakteryzuje się sporą stratą białka z moczem, która prowadzi do stworzen choroby układu immunologicznego krzyżówka.
Definicja Żyjemy Dłużej:
Co to jest aktywnym i dającym satysfakcję okresem ludzkiego życia, upływającym we względnym zdrowiu.Za osoby starsze uznaje się ludzi w wieku ponad 60 albo 65 lat. Liczebność tej ekipy w Polsce rośnie; w 1950 choroby układu immunologicznego co to jest.
Definicja Diagnostyka Medyczna:
Co to jest człowieka mamy do dyspozycji różne możliwości. Najogólniej mówiąc, można wyróżnić cztery główne ekipy metod diagnostycznych.Pierwszą z nich jest pobranie fragmentu tkanki (krwi, moczu, wycinka sk&o choroby układu immunologicznego słownik.
Definicja Choroby Układu Oddechowego:
Co to jest racji na to, że ma bezpośredni kontakt ze światem zewnętrznym, jest szczególnie narażony na liczne jego negatywne oddziaływania.Wdychane powietrze zawiera, jak powszechnie wiadomo, cały szereg choroby układu immunologicznego czym jest.
Skomentuj, zadaj pytanie lekarzowi:
Opinie, pytania i komentarze 0
  • Zostań pierwszą osobą, która skomentuje ten wpis.
  • Dodano:
  • Autor: