Dorastanie nastolatek leczenie

Definicja DORASTANIE NASTOLATEK: Kasia: Mam 19 lat i podobno świat przede mną. Mimo to czuję się fatalnie. Nie dość, iż boję się matury i egzaminów na studia, to jeszcze te ciągłe awantury z matką. Na nic mi nie pozwala, wszystko jej się nie podoba. Z ojcem także nie mogę się dogadać. Przychodzi zmęczony z pracy, mijamy się w przedpokoju. Dzień dobry, do widzenia. Znowu późno wróciłaś... Gdzie ty się włóczysz? Ja twoich dzieci wychowywać nie będę. A co z maturą i ze studiami? Dlaczego się nie uczysz? Przecież wiesz, iż na elektronikę trudno się otrzymać. Chcesz iść na filozofię?! Na głowę upadłaś! Z czego ty będziesz żyła? Lecz nam się córeczka udała... Patrz, jak Ewa sobie świetnie radzi. Itd, i tym podobneKiedy to się skończy? Wiecznie niezadowoleni, wciąż krytykują i pouczają. Niczego mi nie wolno, nie mam swoich pieniędzy ani swojego miejsca. Nie chcę tak żyć jak oni. Robota, dom, zakupy, kuchnia, gazeta. Dla świętego spokoju będę zdawać na tę politechnikę, aczkolwiek robi mi się niedobrze na sam widok wzorów i regułek. Jedyna nadzieja w tym, iż wyniosę się z domu i będę mieszkać w akademiku. Nareszcie się od nich uwolnię. Przecież nie jestem już dzieckiem!Ten fragment wypowiedzi 19-letniej Kasi skończony rozpaczliwym wołaniem sygnalizuje istotny problem. Dotyczy okresu życia młodej dziewczyny, w którym wyrasta już z dzieciństwa, usiłuje opuścić dla rodziny dom i pójść swoją drogą. Zbudować swój świat - regularnie inny niż ten, który stworzyli rodzice. Wykreować swoją tożsamość. Przejść z pozycji dziecka do roli dorosłej osoby, zmienić się z dziecka-dziewczynki w kobietę.To nie jest łatwe. Nastolatka zmaga się ze sobą i z rzeczywistością dorosłego życia. Powstają lęki i napięcia. Z jednej strony pojawia się potrzeba wsparcia, zrozumienia i akceptacji ze strony otoczenia, uznania i miłości, a z drugiej - chęć zachowania autonomii. Rzeczywistość, w którą wchodzi, przeraża, budzi napięcia, lecz równocześnie pociąga wielka potrzeba niezależności. Próbowania na swoją rękę, stawania się odrębną istotą, która nie będzie już szukała oparcia w rodzinie, lecz w sobie. My wiemy lepiej Dorastająca dziewczyna napotyka przeszkody ze strony rodziców czy opiekunów. Rodzice boją się, iż utracą wpływ i nie będą mieli możliwości kontrolowania jej decyzji, wyborów, a również otoczenia córki. Kieruje nimi naturalny lęk przed zagrożeniami, które mogą się zdarzyć. Dlatego także bardziej albo mniej świadomie przeszkadzają w procesie separacji, nie mogąc się powstrzymać od zagarniania do siebie. Chcieliby również, tak aby uniknęła błędów, które sami kiedyś popełniali.Najczęściej mają nadzieję, iż w przyszłości będzie realizowała ich nie spełnione marzenia i plany życiowe. Nawet jeżeli teoretycznie wiedzą, iż każdy ma własną niepowtarzalną drogę i nikt inny nie ma prawa mu jej wyznaczać.Hamulcem może być również lęk opiekunów przed swoją samotnością czy opuszczeniem. W szczególności jeżeli matka uważa, iż poświęciła się dla dzieci, zrezygnowała z pracy zawodowej czy ponownego ułożenia sobie życia, jeśli wychowywała córkę sama, w niepełnej rodzinie. Lęk przed światem Czasami, nawet bez takich nacisków, lęk przed światem jest zbyt spory i młoda osoba dochodzi do wniosku, iż lepiej żyć bezpiecznie w domu ochranianym poprzez rodzinę. Problem nasila się wtedy, gdy mamy do czynienia z nadmierną zależnością od otoczenia i trwaniem w silnej, niemal symbiotycznej więzi z rodzicami. Na ogół uzależniają nadopiekuńcze matki. Zbyt mocny związek utrudnia albo uniemożliwia uniezależnienie się.Niekiedy rezygnacja z własnego "ja" jest wywołana poczuciem winy. Młody człowiek nie ma odwagi odejść od rodziny, która z różnych powodów chce go zatrzymać przy sobie. Nie jest łatwo sprzeciwić się swoim bliskim. Tym bardziej jeśli ktoś nie nauczył się podejmowania decyzji i wypowiadania swojego zdania. Mechanizm odrywania się jest wtedy trudny. I zdarza się, iż czasem brakuje siły na sforsowanie tej siły przyciągania. Rodzi się konflikt wewnętrzny. Z jednej strony trzeba zwalczyć własny lęk przed oderwaniem się od bezpiecznego miejsca, z drugiej - sforsować opory stawiane poprzez rodzinę, by się usamodzielnić.Tak więc wchodzenie w życie dorosłe bywa okresem trudnym. regularnie ta przemiana obfituje w bolesne doświadczenia. Im lepiej dzieciństwo przygotuje nas do tej drogi, tym łatwiej będziemy w przyszłości podejmować zadania wynikające z roli dojrzałej kobiety. A pomocą może tu być wsparcie, wyrozumiałość i cierpliwość otoczenia. Do Kasi: Młodość to burzliwy moment. Można zachłysnąć się dorosłością i wolnością, na którą czekało się sporo lat. W szczególności jeżeli rodziny były dominujące i nadmiernie ograniczały. To szczególnie prowokuje do życia po swojemu, niezależnie od zdania innych, od ich doświadczeń. Potrzeba życia na własny rachunek jest tak spora, iż lekceważymy regularnie uwagi i porady innych. Chociaż one uchroniłyby nas regularnie od problemów. Okazję do oddzielenia się może dać wyjazd. Studia w innym mieście, z dala od domu, akademik, nowi znajomi, oderwanie się od nadopiekuńczej matki i ojca. To jest próba życia wg własnego scenariusza: zarządzania się zdrowymi zasadami, czerpania edukacji z doświadczeń i siły ze swoich dokonań.Zaakceptuj siebie... Naucz się kreować siebie. Spróbuj dostrzec w sobie zalety i oprzyj się na nich. Wiedz, iż masz i słabe, i silne strony jak każdy z nas. Pamiętaj, iż świadomość własnych wad czyni nas mocniejszymi. Nie bój się swoich słabości. Będzie ci łatwiej nad sobą pracować. Traktuj trudności jako zadania, z którymi możesz się zmierzyć, a nie przeszkody. Sama podejmuj decyzje, godząc się na odpowiedzialność za nie. Naucz się wyrażać siebie. Bądź spontaniczna, nie bój się wyrażać emocji. Porażki są także potrzebne - wyciągaj z nich coś dobrego dla siebie. Hartują i dzięki nim można zdobywać doświadczenie. Daj sobie prawo do pójścia własną drogą, nawet jeśli byłaby niezgodna z oczekiwaniami innych. Nikt nie ma prawa układać nam życia. Wolność to spory dar. Masz prawo do własnego życia. lecz jednak... Nie korzystaj bezkrytycznie ze swojej wolności i niezależności. Pamiętaj, iż każdy ponosi odpowiedzialność za to, co robi. To przejaw dojrzałości. Rozmawiaj z rodzicami, staraj się ich zrozumieć. Korzystaj z doświadczeń innych. Mogą ci pomóc, nie umniejszając twojej autonomii i niezależności. Zastanów się, co chcesz wyrazić poprzez twój bunt. Do rodziców: Warto, by rodzice starali się zrozumieć potrzebę niezależności dorastającej córki. Idealną szkołą jest gdyż swoje doświadczenie. Nie da się go przekazać w inny sposób.Przekaz powinien brzmieć: "z pewnością sobie poradzisz! jeżeli chwilowo ci się nie powiedzie, wiedz, iż w ciebie wierzę i możesz liczyć na moje wsparcie". Eksperci radzą: nie sterować nadmiernie, nie ograniczać, lecz zawsze wzmacniać to, co twórcze. Pozwolić na samodzielność. Możemy w okolicy czuwać, towarzyszyć, podsuwać rozwiązania, lecz nie decydować czy krytykować.Ingerować i pomagać z sporym wyczuciem wtedy, kiedy młody człowiek się zagubił, wszedł w konflikt z normami społecznymi czy moralnymi, gdy zagraża sobie albo innym. Poradzisz sobie... Daj córce prawo do własnego życia, do samodzielnych wyborów i popełniania błędów. Nie musi realizować twoich nie spełnionych planów, nie jest twoją własnością. Młody człowiek potrzebuje akceptacji. Nie krytykuj wciąż, nie ośmieszaj. Nie odbieraj poczucia wartości. regularnie chwal, wzmacniaj, zachęcaj do działania. Nie porównuj z innymi. Słowa: " patrz, ona potrafi, a ty nie" znaczą równocześnie: "ponieważ ty jesteś gorsza", "Zawiodłaś mnie". Nadmierne restrykcje powodują bunt. Nie bądź dyrektywny(a) i apodyktyczny(a). jeśli córka się buntuje - przeczekaj, bądź cierpliwy(a), a w pierwszej kolejności spróbuj zrozumieć, co ci chce zakomunikować. Nie walcz, nie wymuszaj, nie awanturuj się i nie odcinaj. Zawsze masz prawo delikatnie wyrazić swój pogląd. jeżeli straciłe(a)ś kontakt, zastanów się, kiedy został zerwany. Nie obwiniaj się, lecz pomyśl, jakie są powody. A może zasięgnąć pomocy specjalisty... Zawsze można odbudować porozumienie. Staraj się rozmawiać, zobaczyć swój udział w konflikcie. Nigdy nie szantażuj. Nie wzbudzaj poczucia winy, nie manipuluj. Może uda ci się wymusić posłuszeństwo, lecz możesz złamać własne dziecko. jeśli ma do ciebie pretensje, nie oburzaj się, ale wysłuchaj. Ma prawo wyrażać własne zdanie bez lęku, iż spotkają go skutki. Notowała Barbara Michalik