Kardiomiopatia leczenie

Definicja KARDIOMIOPATIA: Schorzenie to zaczyna się w mięśniu serca. Bazuje na powiększeniu, przeroście tego mięśnia albo sztywności komór serca. Stwierdza się różne typy zmian chorobowych.Kardiomiopatia to dolegliwość serca, w której zaburzenia strukturalne są pierwotnie ograniczone do mięśnia serca. Mięsień serca może ulec uszkodzeniu w rezultacie innych chorób serca i układu krążenia, na przykład nadciśnienia tętniczego (powodującego przeciążenie mięśnia lewej komory), dolegliwości wieńcowej (uszkodzenie mięśnia serca jest wtórne w relacji do niedotlenienia), wad zastawkowych (prowadzących do przeciążenia serca). W kardiomiopatii z kolei dolegliwość "rozpoczyna" się właśnie w mięśniu serca.Wyróżnia się 3 główne typy kardiomiopatii: rozstrzeniową, przerostową i restrykcyjną. Każda z nich jest niejednorodną jednostką chorobową i zawiera różne podtypy. Kardiomiopatia rozstrzeniowa Charakteryzuje się powiększeniem serca spowodowanym w miarę niewielkim przerostem mięśnia serca, za to znacznym rozciągnięciem (rozstrzenią). Rozstrzeń dotyczy przeważnie całego serca (obu komór i obu przedsionków), aczkolwiek pierwotnie uszkodzona może być w pierwszej kolejności lewa komora. Przewarzająca część przypadków kardiomiopatii rozstrzeniowej ustala się jako idiopatyczne, a więc o nieznanej przyczynie, lecz najczęściej czynnikami wywołującymi to schorzenie są wirusy i toksyczne działanie alkoholu. Do rzadszych przyczyn należą dolegliwości tkanki łącznej, sarkoidoza, ciąża (tak zwany kardiomiopatia okołoporodowa), leki cytostatyczne ( na przykład adriamycyna), przewlekłe znaczące niedobory wapnia albo fosforu i dystrofia mięśniowa. Zapalenie wirusowe mięśnia serca, prowadzące do rozwoju kardiomiopatii wirusowej, najczęściej jest wywołane poprzez zakażenie pospolitym wirusem Coxackie B. Infekcje o tej etiologii są częste, na szczęście rzadziej wikłają się odczynem zapalnym w mięśniu serca i tylko część chorych nie powraca do zdrowia, zapadając na kardiomiopatię rozstrzeniową.Ostre wirusowe zapalenie mięśnia serca spowodowane wirusem Coxackie B zdarza się najczęściej u młodych, przedtem zupełnie zdrowych ludzi. U niektórych z nich w wyniku reakcji immunologicznej zapoczątkowanej poprzez przedmioty wirusa dochodzi do postępującego, ciężkiego uszkodzenia mięśnia seca, z zanikaniem komórek mięśniowych i zastępowaniem ich poprzez tkankę łączną, upośledzeniem kurczliwości mięśnia serca i nasilającą się niewydolnością jednej albo obu komór. Symptomy w wyniku zalegania krwi w jamach serca, spowodowanego osłabieniem kurczliwości mięśnia, serce rozciąga się i zwiększa. Upośledzona funkcja komór daje objawy niewydolności krążenia. To są symptomy małego rzutu (zmęczenie, zawroty głowy, duszność wysiłkowa), a więc niedostatecznego ukrwienia tkanek obwodowych i zastoju w krążeniu płucnym i obwodowym (zadyszka, duszność nasilająca się w pozycji leżącej, napadowa duszność nocna i obrzęki). Chory może również zauważyć znaczący wzrost masy ciała, wywołany obrzękami. W badaniu radiologicznym klatki piersiowej stwierdza się znaczące zwiększenie sylwetki serca i cechy zastoju krwi w płucach. Poszerzenie jam serca i uogólnione upośledzenie kurczliwości mięśnia widać również w badaniu echokardiograficznym.Poza symptomami niewydolności krążenia kardiomiopatia rozstrzeniowa daje regularnie różne zaburzenia rytmu, komorowe i nadkomorowe, włącznie z migotaniem przedsionków. Występuje także skłonność do tworzenia się skrzeplin w jamach serca, zagrażających powikłaniami zatorowymi.Takie same symptomy, jak w kardiomiopatii pozapalnej, występują w alkoholowym uszkodzeniu mięśnia serca. Rozpoznanie rzeczywistej powody uszkodzenia serca tu jest ważne, gdyż zaprzestanie picia alkoholu może dać sporą poprawę stanu serca u osoby z alkoholową kardiomiopatią rozstrzeniową. Jakie leczenie? Postępowanie w kardiomiopatii rozstrzeniowej obejmuje, o ile to możliwe, leczenie dolegliwości podstawowej, lecz najczęściej jest objawowe i bazuje na podawaniu leków odciążających serce, poprawiajacych kurczliwość mięśnia, regulujących rytm serca i zapobiegających powstawaniu skrzeplin. Czasami niezbędne jest wszczepienie stymulatora serca albo defibrylatora chroniącego przed nagłym zgonem na skutek migotania komór. Część chorych z kardiomiopatią rozstrzeniową wymaga przeszczepu serca. Rokowanie w tej chorobie jest niepewne i zależy od stopnia uszkodzenia mięśnia serca. Kardiomiopatia przerostowa Jest chorobą o nieznanej etiologii. Może być dziedziczna, częściej jednak występują postaci sporadyczne. Istotą zmian morfologicznych w sercu jest przerost mięśnia lewej komory, który nie jest związany z przeciążeniem ciśnieniowym (jak ( na przykład w nadciśnieniu tętniczym czy zwężeniu zastawki aortalnej). Pogrubienie mięśnia może dotyczyć dowolnego fragmentu komory, najczęściej jednak występuje asymetryczny przerost przegrody komorowej.U części chorych przerost zlokalizowany poniżej ujścia zastawki aortalnej jest powodem zwężenia drogi odpływu lewej komory w okresie skurczu komór, gdyż w fazie skurczu występuje dodatkowe pogrubienie przerośniętego mięśnia. To jest ((tak zwany kardiomiopatia z zawężaniem drogi odpływu, w której występuje pomniejszenie wyrzutu krwi do aorty w wyniku zaciskania drogi odpływu z lewej komory. W sytuacjach kardiomiopatii niezawężającej zaburzenia pracy serca są powiązane z upośledzoną podatnością rozkurczową lewej komory utrudniającą jej napełnianie w momencie rozkurczu, a również ze zmniejszeniem pojemności komory w wyniku zajmowania części jej światła poprzez przerośniętą przegrodę i wolną ścianę. symptomy To są duszność i bóle wieńcowe tuż po wysiłku fizycznym, zaburzenia rytmu serca, czasami groźne, prowadzące do zatrzymania pracy serca. Opisano rodzinną postać kardiomiopatii przerostowej, w której występowały nagłe zgony wśród młodych ludzi cierpiących na tę chorobę. Na szczęście takie postaci są rzadkie. W badaniu lekarskim można stwierdzić u pacjenta szmery nad sercem naśladujące wady zastawkowe.spore zmiany obserwuje się zazwyczaj w badaniu EKG, które może wykazywać cechy przerostu komór, bloki odnóg, bliznę pozawałową. Zmiany te nie odzwierciedlają stanu faktycznego i są skutkiem zmienionego toru przewodzenia prądu w przerośniętym mięśniu lewej komory.Podstawę rozpoznania kardiomiopatii przerostowej stanowi badanie echokardiograficzne, które pozwala określić lokalizację i stopień przerostu mięśnia serca i obecność ewentualnego zawężania drogi odpływu lewej komory. Leczenie bazuje na podawaniu leków zmniejszających kurczliwość mięśnia, poprawiających podatność i zwalniających częstość rytmu serca. Stosuje się zatem beta-blokery i blokery kanału wapniowego. Czasami niezbędne jest także podawanie leków antyarytmicznych. W kardiomiopatii przerostowej obowiązuje profilaktyka infekcyjnego zapalenia wsierdzia, któremu ona sprzyja. Tak więc niezbędne jest leczenie antybiotykami wszelkich zakażeń, likwidacja przewlekłych ognisk infekcji w organizmie i osłona antybiotykowa w trakcie zabiegów zagrażających wysiewem bakterii do krwi, w pierwszej kolejności stomatologicznych. W niektórych sytuacjach kardiomiopatii przerostowej stosuje się leczenie chirurgiczne opierające na wycięciu części przerośniętego mięśnia. Od pewnego czasu wykorzystuje się także stałą stymulację elektryczną serca, która wymienia kierunek rozchodzenia się fali pobudzenia i kolejność skurczu poszczególnych fragmentów mięśnia, co może zapobiec zawężaniu drogi odpływu lewej komory. Kardiomiopatia restrykcyjna To jest najrzadziej spotykana i najgorzej rokująca postać kardiomiopaii. Charakteryzuje się patologiczną sztywnością komór z ważnym upośledzeniem rozkurczu i napełniania komór, przy zachowanej kurczliwości i poprawnych wymiarach serca. Sztywność mięśnia może być wywołana różnymi czynnikami - zwłóknieniem albo zbliznowaceniem endomiokardium ( a więc wsierdzia - wyściółki wewnętrznej jam serca i mięśnia serca), nieprawidłowym odkładaniem się w mięśniu pewnych substancji, ( na przykład amyloidu. Pomniejszona podatność komór prowadzi do zastoju żylnego obwodowego i płucnego w następstwie utrudnienia spływu krwi do serca z żył obwodowych i płucnych. Pacjenci mają więc obrzęki, wodobrzusze, zwiększenie wątroby i poszerzone żyły szyjne. Jak leczyć? niezbędne jest różnicowanie kardiomiopatii restrykcyjnej z zaciskającym zapaleniem osierdzia, które można leczyć chirurgicznie. Leczenie kardiomiopatii restrykcyjnej jest objawowe i bazuje na ograniczeniu soli i podawaniu leków moczopędnych. Czasami niezbędne jest wykorzystywanie leków przeciwkrzepliwych, gdyż niektóre kardiomiopatie restrykcyjne zwiększają ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych