Miód w chorobach układu pokarmowego leczenie

Definicja MIÓD W CHOROBACH UKŁADU POKARMOWEGO: Działanie lecznicze Miód daje dobre efekty lecznicze w zapaleniu żołądka (gastritis)i chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Charakteryzuje się on właściwościami normalizowania upośledzonej czynności wydzielniczej i ruchowej żołądka w takich schorzeniach. Ponadto przyspiesza gojenie zmienionej zapalnie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy. O ziołomiodach służących w zapaleniu żółądka czytaj tutaj Miód skutkuje stopniowe zmniejszanie bólu i pobudliwości nerwowej, ustępowanie nudności i zgagi, a również poprawę snu i łaknienia. W wielu sytuacjach zapalenia i dolegliwości wrzodowej żołądka leczenie miodem pozwala na uzyskanie lepszych rezultatów niż w przebiegu tradycyjnej terapii tych schorzeń. Istnieją dowody na to, iż miód efektywnie ochrania błonę śluzową żołądka przed szkodliwym działaniem alkoholu. W tym miejscu należy zaznaczyć, iż aktualnie za czynnik wywołujący zarówno zapalenie żołądka, jak i chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy, przyjmuje się zakażenie bakteriami beztlenowymi Helicobacter pylori. A zatem leczniczy wpływ miodu w takich schorzeniach musi mieć związek z jego niekorzystnym oddziaływaniem na ten drobnoustrój.Miód klasyfikuje czynność wydzielniczą i motoryczną jelit. Dlatego służący jest w razie zapalenia jelita grubego ze skłonnością do biegunek, a również w zapaleniu jelita cienkiego, w szczególności u dzieci. Miód przez pobudzenie perystaltyki jelit wykazuje łagodne działanie przeczyszczające i z tego względu jest cennym środkiem w leczeniu przewlekłych zaparć.Miód stosuje się z powodzeniem w razie zapalenia żołądka i jelit (enteritis)zarówno u dzieci, jak i osób dorosłych. Wytwór ten okazał się efektywny w zakażeniach wywołanych poprzez bakterie: Salmonella, Shigella, enteropatogenne Escherichia coli i Klebsiella, a również w zakażeniach rotawirusem typu ludzkiego (HRV). Miód podawany doustnie w płynie elektrolitowym wyraźnie skracał czas trwania biegunek i wysokiej gorączki do 58 godz., w porównaniu do klasycznej sposoby leczenia tego typu schorzenia, polegającej na podawaniu glukozy i elektrolitów we wlewach dożylnych i stosowaniu antybiotyków, trwającej 93 godziny. Dobre efekty uzyskano również w czasie leczenia nieswoistych, przewlekłych biegunek. Po 4 miesiącach terapii 83% chorych uznano za wyleczonych. Wyraźną poprawę stwierdzono również u 78% pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy.Miód okazał się skutecznym lekiem w wielu schorzeniach wątroby i dróg żółciowych. Stosuje się go samodzielnie, a również łącznie z fundamentalną terapią w razie wirusowego i przewlekłego zapalenia wątroby, marskości wątroby, schorzeniach pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, kamicy żółciowej, w czasie długotrwałego przyjmowania leków, zatrucia ołowiem i innymi metalami ciężkimi )i nadużywania alkoholu. Stwierdzono ponadto korzystne działanie miodu u chorych na żółtaczkę mechaniczną. Wskutek leczenia uzyskuje się powiększenie przepływu żółci, lepsze opróżnianie pęcherzyka żółciowego i obniżenie poziomu bilirubiny. Metody podawania i dawkowania Miód służący jest jako środek pomocniczy albo fundamentalny w leczeniu zapalenia żołądka. Liczne badania kliniczne wskazują na normalizowanie poprzez miód niewłaściwej czynności wydzielniczej i motorycznej żołądka. W formie niedokwaśnej tego schorzenia miód skutkuje przyrost kwasowości przez powiększenie wytwarzania kwasu solnego i pepsyny )i wzmożenie czynności ruchowej żołądka. W tym celu miód przyjmuje się 3 razy na dzień, w formie zimnego roztworu w wodzie albo naparze z ziół, na 10-15 min. przed posiłkiem. Roztwór należy wypić błyskawicznie. W rezultacie uzyskuje się powiększenie wydzielania soku żołądkowego w konsekwencji drażniącego działania zimnego roztworu.W zapaleniu żołądka z podwyższoną kwasowością miód, po rozpuszczeniu w ciepłej wodzie, przyjmuje się 3 razy na dzień, na 1,5-2 godziny przed jedzeniem. Sposób ten pozwala na znaczące osłabienie czynności wydzielniczej błony śluzowej żołądka, a co za tym idzie - obniżenie zawartości kwasu solnego i pepsyny w soku żołądkowym. Powolne wypicie ciepłego roztworu miodu przyczynia się do rozszerzenia ścian komórkowych błony śluzowej )i pomniejszenia ich napięcia, co z powodu prowadzi do rozcieńczenia śluzu w żołądku i szybkiego wchłaniania miodu bez podrażnienia błony śluzowej.W nadkwaśnej, jak i niedokwaśnej postaci zapalenia żołądka, leczenie miodem prowadzi się najczęściej poprzez 2 miesiące, stosując od 100 do 200 g miodu na dzień, tj. 5-10 łyżek stołowych. Proponuje się rozdzielenie tej dawki miodu na 3 części i podawanie wg schematu: rano i wieczorem po 30-60 g, pośrodku dnia 40-80 g, na 1,5-2 godziny przed posiłkiem rannym i popołudniowym )i 3 godziny po kolacji. Miód należy rozpuścić w 1/2 albo całej szklance ciepłej wody. wskutek leczenia uzyskuje się pomniejszenie bólu, pobudliwości nerwowej, polepszenie snu, a w razie nadkwaśności dodatkowo ustąpienie nudności i zgagi. Eksperci twierdzą, iż dzięki miodu można uzyskać pozytywne wyniki leczenia większości przypadków zapalenia żołądka.Liczni apiterapeuci wskazują na lepsze działanie miodu w wymienionych schorzeniach po rozpuszczeniu go w naparach z surowców zielarskich, takich jak kwiat nagietka, ziele dziurawca, kwiat i liść podbiału )i nasiona lnu.. wskutek leczenia miodem dolegliwości wrzodowej żołądka i dwunastnicy uzyskuje się regularnie znacząco lepsze efekty niż przy wykorzystaniu tradycyjnej terapii. Lekarze bułgarscy uzyskali np. znaczące polepszenie stanu zdrowia w wielu ciężkich sytuacjach dolegliwości wrzodowej. w czasie podawania miodu obserwowano złagodzenie wielu symptomów towarzyszących tej chorobie: pomniejszenie bólu i pobudliwości nerwowej, ustępowanie zgagi i odbijania )i poprawę snu i łaknienia. W skutku uzyskano przyrost masy ciała, poprawę obrazu krwi, a również normalizację stolca i wydzielania soku żołądkowego.W chorobie wrzodowej żołądka z podwyższoną i obniżoną kwasowością )i w chorobie wrzodowej dwunastnicy, miód przyjmuje się w identyczny sposób jak w sytuacjach zapalenia żołądka. Dawkowanie miodu prowadzi się również wg tego samego schematu.Dobre efekty daje również łączne wykorzystywanie kilku wytwórów pszczelich, tj. miodu, propolisu, pyłku kwiatowego i mleczka pszczelego. Z racji na złożony system powstawania dolegliwości, idealne efekty daje jednoczesne wykorzystywanie kilku metod leczenia, takich jak apiterapia, fizykoterapia, kąpiele. Bardzo istotne jest przestrzeganie diety, wyeliminowanie alkoholu )i ostrych przypraw. Korzystne jest również przyjmowanie miodu rozpuszczonego w naparze z liści szałwii albo w soku z aloesu.Na podstawie badań farmakologicznych stwierdzono, iż miód pobudza czynność jelita cienkiego i powiększa wydzielanie soku jelitowego. Działanie tj. najsilniejsze po wykorzystaniu 12,5% roztworu miodu, z kolei roztwory zawierające wyższe stężenia tego produktu obniżają wydzielanie soku jelitowego i hamują perystaltykę jelit. Rozcieńczony miód zapewnia również właściwe ukrwienie jelit, konieczne do ich prawidłowej motoryki, wytwarzania soku jelitowego i transportu składników odżywczych do krwi. W celu przeczyszczającym miód w ilości 1 łyżki stołowej można przyjmować po rozpuszczeniu w wodzie, soku jabłkowym, a również w naparze z liści senesu. w razie zapalenia jelita grubego miód podaje się 3 razy na dzień, w ilości 1-2 łyżek stołowych (60-120 g), przed jedzeniem, rozpuszczony w wodzie albo soku jabłkowym do gęstej konsystencji. Roztwór powinien mieć temperaturę pokojową. *** Przedruk za zezwoleniem. B. Kędzia,E. Hołderna-Kędzia "Leczenie miodem".Polski Związek Pszczelarski,Warszawa 1998 r. Adres: PZPul. Świętokrzyska 20, 00-002 Warszawa,tel. (0-22) 826-04-97