Oparzenia skóry leczenie

Definicja OPARZENIA SKÓRY: Rumień, pęcherze, obrzęki, martwica, owrzodzenia to różne symptomy oparzeń skóry. Niektóre z nich wymagają leczenia szpitalnego, a czasami nawet zabiegów przeszczepiania skóry.Mówiąc o oparzeniach skóry, mamy najczęściej na myśli konsekwencje działania wysokiej temperatury, a więc tak zwany oparzenia termiczne. Jednak oparzenia mogą być również spowodowane energią elektryczną, substancjami chemicznymi, promieniowaniem jonizującym, słonecznym, laserowym i rażeniem piorunem. Sparzenie i oparzenie Oparzeniem i sparzeniem termicznym (podział ten jest czysto umowny) ustala się konsekwencje miejscowego działania na skórę wysokiej temperatury (ponad 50oC). Skutkuje ona podwyższenie ciepłoty skóry, wywołuje denaturację jej białek i działa na cały organizm przez tak zwany toksynę oparzeniową.Sparzeniem tytułujemy w miarę niewielkie uszkodzenia skóry spowodowane gorącymi płynami i parą (o temperaturze ok. 100oC). Oparzenie to natomiast mocne uszkodzenie skóry w wyniku zadziałania równie wysokiej lub wyższej temperatury w formie otwartego płomienia ( ok. 900oC), gorących elementów, stopionych ciał stałych (takich jak metale czy wosk).Oparzenia, w zależności od ich głębokości, dzielimy na trzy stopnie. Oparzenie I stopnia obejmuje wyłącznie naskórek. symptomy polegają jedynie na wystąpieniu rumienia i obrzęku. Wyleczenie następuje po kilku dniach. Oparzenie II stopnia dotyczy również części skóry. Objawia się ono w formie pęcherzy, obrzęku i częściowej martwicy naskórka. Oparzenia te są bolesne, występuje w nich przeczulica na dotyk i ruch powietrza. Przydatki skórne, chodzi tu głównie o mieszki włosowe, są nieuszkodzone, co jest bardzo ważne, bo gojenie się tych oparzeń bazuje na pokrywaniu się ran naskórkiem powstającym z podziałów komórek nabłonkowych tychże mieszków. Oparzenie III stopnia obejmuje już całą grubość skóry i niszczy przydatki skóry. Rany są zwęglone, woskowate, barwy białej albo szarawej. Zazwyczaj są także suche. Oparzone powierzchnie są niebolesne, nie reagują na dotyk albo ukłucie. Wyleczenie tego typu oparzeń jest już tylko częściowe, na skórze pozostają różnie rozległe i głębokie blizny. Oparzenia I albo II stopnia tytułujemy także oparzeniami lekkimi. Obejmują one 1-2% powierzchni ciała. To są zazwyczaj oparzenia domowe spowodowane gorącym albo wrzącym płynem.Trzeba jednak podkreślić, iż bez względu na rozległość, oparzenia II i III stopnia dotyczące twarzy, genitaliów, stóp albo dłoni powinny być leczone w warunkach szpitalnych. Dotyczy to również oparzeń skóry II i III stopnia okolicy stawów, z racji na niebezpieczeństwo występowania przykurczów. Hospitalizacja obowiązuje również przy oparzeniach III stopnia obejmujących powyżej 2% powierzchni ciała i oparzeniach II stopnia - powyżej 10% powierzchni ciała.w momencie wstępnym przy poparzeniu powyżej 10% ciała u dorosłych, a u dzieci nawet 5%, największe niebezpieczeństwo stanowi uogólniona reakcja organizmu w formie wstrząsu spowodowanego pomniejszoną objętością krwi i ucieczką osocza na zewnątrz (nazywa się to tak zwany płaczem oparzonej powierzchni).kolejnym przełomowym momentem w przebiegu ciężkich oparzeń jest moment późny, tak zwany kataboliczny, występujący po 3-4 dniach od urazu. Dochodzi wtedy do szybkiego zużywania rezerw energetycznych ustroju, wyniszczenia i działania tak zwany toksyny pooparzeniowej, uszkadzającej narządy. Doprowadza to do rozmaitych powikłań, które w porę nieopanowane mogą wywołać śmierć. Leczenie: w lekkich oparzeniach i sparzeniach nie przekraczających powierzchni 10% powierzchnię oparzoną należy jak najszybciej ochłodzić zimną wodą; dalsze leczenie bazuje na miejscowym stosowaniu maści, aerozoli i okładów o działaniu przeciwzapalnym - powinno być prowadzone poprzez lekarza; w przypadku podejrzenia ciężkiego oparzenia, tzn. III stopnia, należy założyć tylko jałowy opatrunek i udać się z poszkodowanym do szpitala ( również w razie oparzenia obejmującego (ponad 10% u dorosłego i 5% powierzchni ciała u dziecka, lub gdy oparzenie dotyczy twarzy, dłoni, stóp albo genitaliów). W leczeniu oparzeń szczególne wykorzystanie znajduje opatrunek hydrożelowy (AQUA-GEL). Może być służący na wszystkie okolice ciała. Dobre efekty daje w szczególności przy oparzeniach twarzy. Prąd bywa groźny Oparzenia energią elektryczną dotyczą zazwyczaj nie tylko naskórka i skóry, lecz ( również tkanki podskórnej, mięśni, kości. Zmiany skórne zależą od napięcia prądu, czasu jego działania na skórę i oporności powłok. Prąd o niskim napięciu, z jakim mamy zazwyczaj do czynienia w życiu codziennym, raczej nie skutkuje rozległych uszkodzeń.Prąd o wysokim napięciu wywołuje rozległe zmiany w tak zwany miejscu wejścia i wyjścia. Stopień uszkodzenia zależy od grubości naskórka i wilgotności skóry (skóra sucha jest bardziej odporna niż wilgotna). Oparzenia mają postać nieregularnych owrzodzeń wyraźnie odgraniczonych od otoczenia i początkowo niebolesnych, co jest wywołane zniszczeniem zakończeń nerwów czuciowych skóry. Owrzodzenia mają charakter martwiczy, nie towarzyszy im stan zapalny ani tworzenie się pęcherzy. Inną charakterystyczną właściwością oparzeń jest fakt, iż martwica - początkowo nawet niewielka - etapowo poszerza się, mimo iż nie działa już czynnik uszkadzający. To jest spowodowane zaburzeniami krążenia wywołanymi zakrzepami wewnątrz naczyń krwionośnych. Postępująca martwica tkanek i uwalnianie się toksyn może być ( również przyczyną ciężkich zaburzeń ogólnoustrojowych. Leczenie: podobne do leczenia oparzeń termicznych; postępowanie miejscowe bazuje zazwyczaj na chirurgicznym oczyszczaniu ran z martwiczych tkanek i następowym leczeniu w pierwszej kolejności preparatami o działaniu przeciwbakteryjnym; antybiotyki podaje się ( również ogólnie. Niebezpieczne chemikalia Oparzenia chemiczne powodują substancje żrące, takie jak kwasy i zasady, sole niektórych metali ciężkich i gazy bojowe (iperyt). Ich właściwością charakterystyczną jest sposobność przedłużonego działania na tkanki, mogącego powodować zatrucia ogólne. w razie kwasów do oparzeń może dojść zarówno po kontakcie z kwasami mineralnymi, jak i organicznymi. Z pierwszej ekipy najczęściej mamy do czynienia z oparzeniami spowodowanymi kwasem siarkowym, solnym, azotowym albo fluorowodorowym.Zasady (ługi) będące najczęściej powodem oparzeń to: soda kaustyczna ( a więc ług sodowy), ług potasowy i wapno niegaszone. Jak postępować: w tych sytuacjach bardzo istotne jest szybkie spłukanie skóry wodą, bieżącym strumieniem, poprzez minimum 5-10 min.; gdy chemikalia dostaną się do oka, wtedy również pierwszym postępowaniem jest przemywanie worka spojówkowego wodą; jeśli substancja chemiczna ma postać stałą (na przykład proszku), można ją na początku usunąć mechanicznie. Zobojętnianie kwasów 3% roztworem sody oczyszczonej, a zasad 3% roztworem kwasu borowego, 1% octowego albo cytrynowym jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy mamy stuprocentową pewność, jaka substancja wywołała oparzenie; tragiczne w skutkach może być wykorzystanie na poparzoną kwasem skórę dodatkowo roztworu innego kwasu. Odczyny popromienne Oparzenia promieniowaniem jonizującym powodują promienie rentgenowskie, pierwiastki promieniotwórcze naturalne i sztuczne (izotopy). Uszkodzenia skóry zależą od dawki promieniowania, głębokości jego przenikania, wielkości naświetlonego pola i od okolicy ciała narażonej na promieniowanie (rejony pokryte skórą przylegającą do kości lub obfitującą w gruczoły potowe są bardziej wrażliwe).Odczyny popromienne, a ( również późne uszkodzenia popromienne pojawiają się z kilkudniowym opóźnieniem. To jest moment utajenia - dłuższy w przypadku wykorzystania mniejszych dawek napromieniowania. Odczyny dotyczące skóry, podobnie jak . w razie oparzeń termicznych, podzielone są na trzy stopnie.I stopień ujawnia się w 5-20 dni od napromienienia. Występuje rumień i obrzęk i strata owłosienia. Zmiany cofają się po 3-4 tygodniach z pozostawieniem przebarwienia i złuszczania, wyłysienie zaś - w zależności od dawki - może być przejściowe albo trwałe.Stopień II pojawia się zazwyczaj przedtem niż pierwszy. Rumieniowi i obrzękowi towarzyszą jeszcze pęcherze, wysięk i nadżerka. Te zmiany są zazwyczaj bolesne i goją się dłużej (1-3 miesięcy). strata owłosienia jest trwała. Skóra goi się, lecz pozostaje już cienka i sucha, a w późniejszym czasie mogą się pojawić na niej rozszerzenia naczyń (teleangiektazje), przebarwienia, odbarwienia, zaniki i stwardnienia. Jest ona o sporo bardziej wrażliwa na wszelakie urazy, łatwo tworzą się w jej obrębie trudno gojące się rany. Skóra wykazuje także większą skłonność do rozwoju zmian nowotworowych.III stopień może się pojawić już w kilka dni po naświetlaniu. Charakteryzuje się powstawaniem rumienia, pęcherzy i owrzodzeń, regularnie pokrywających się twardymi strupami. Owrzodzenia goją się długo, łatwo ulegają wtórnym zakażeniom i są bolesne. Po wygojeniu się zmian dochodzi zazwyczaj do wtórnych uszkodzeń. . w razie trwałego uszkodzenia skóry promieniowaniem jonizującym należy unikać promieniowania słonecznego, niskiej temperatury i oczywiście dalszego napromieniania. Leczenie: w zależności od stopnia oparzenia stosuje się maści obojętne, przeciwzapalne i przeciwbakteryjne; doustnie podaje się witaminy (PP, C, E); w przypadku konieczności trudno gojące się owrzodzenia należy poddać leczeniu chirurgicznemu. Słońce, piorun i laser Oparzenia słoneczne są w istocie nasilonym odczynem rumieniowym wywołanym poprzez promienie UVB widma światła słonecznego. Rozwijają się one zazwyczaj po 1-4 godz. od nasłonecznienia. W zależności od natężenia odczynu, na skórze pojawiają się: rumień, obrzęk, a nawet pęcherze, podobnie jak w oparzeniu termicznym I i II stopnia. Zmiany zazwyczaj ustępują po 1-2 dniach, pozostawiając złuszczający się naskórek i przebarwienia skóry. Pod kontrolą lekarza można stosować specjalne maści i okłady. Oczywiście należy wtedy bezwzględnie unikać słońca. jeśli oparzenie słoneczne jest bardzo rozległe, może ono doprowadzić nawet do wstrząsu i wówczas wymaga szybkiej interwencji lekarskiej.Zmiany skórne spowodowane rażeniem piorunem mają zawsze charakter oparzeń III stopnia i charakterystyczny, drzewkowaty rysunek. symptomy zapalne i bolesność są min.. regularnie jednak rażenie piorunem kończy się zejściem śmiertelnym na skutek zaburzeń ogólnoustrojowych wywołanych urazem (zatrzymanie akcji serca, wstrząs urazowy, skurcz mięśni szkieletowych, w tym oddechowych).Laser może rozmaicie oddziaływać na skórę, w zależności od rodzaju promieniowania emitowanego poprzez dany rodzaj lasera i czasu jego działania. Najcięższym powikłaniem jest oparzenie i głębokie zniszczenie skóry. W tego typu oparzeniach jest niezbędne leczenie szpitalne. Reguła dziewiątek Rozległość oparzeń termicznych ocenia się wg tak zwany reguły dziewiątek. Głowa odpowiada 9% powierzchni ciała, kończyna górna ( również 9%, kończyna dolna 18%, tułów 36%, wewnętrzne powierzchnie dłoni i narządy płciowe po 1%. Podział ten dotyczy osób dorosłych. U dzieci proporcje są nieco inne. Powikłania po oparzeniach Częstym powikłaniem po wyleczeniu oparzeń termicznych jest skłonność do powstawania przerośniętych blizn, keloidów, przykurczów. Czasami zmiany te wymagają przeprowadzania wielokrotnych operacji plastycznych i rekonstrukcyjnych. Leczeniem ciężkich oparzeń skóry, nierzadko wymagających wykorzystania przeszczepów skóry, a ( również usuwaniem późniejszych powikłań zajmują się wyspecjalizowane ośrodki medyczne