Rany owrzodzeniowe leczenie

Definicja RANY OWRZODZENIOWE: W leczeniu ran owrzodzeniowych bardzo ważna jest precyzyjna diagnoza. Istotne jest gdyż nie tylko leczenie rany owrzodzeniowej, lecz również powody jej stworzenia.Rany owrzodzeniowe kończyn dolnych zwykle powstają wskutek zmian przepływu krwi w kończynie. Nadciśnienie żylne, dolegliwość żylakowa, zapalenie żył, zaburzenia metabolizmu to niektóre przyczyny powstawania tych chronicznych ran.Gdy w żyłach kończyn dolnych zalega spora liczba krwi, wywołana zakrzepami albo niewydolnością zastawek żylnych, a więc zwyczajnie chorobą żylakową, żyły ulegają wybrzuszeniu i rozciągają się do granic elastyczności. Jeśli stan ten trwa zbyt długo, dochodzi do zaburzenia przebiegu mechanizmów przemiany materii w tkankach. Z powodu pogarsza się ich odżywianie. Cierpi na tym również pokrywająca je skóra, minimalizuje się jej umiejętność obronna.Problem owrzodzeń pojawia się jednak nie tylko u pacjentów z niewydolnością żył. Jest on bardzo ważny również dla osób chorych na cukrzycę. Cukrzyca gdyż jest zaburzeniem powodującym niezdolność organizmu do produkowania insuliny, a tym samym do rozkładu cukru. Jego nadmiar gromadzi się we krwi. Prowadzi to do funkcjonalnych i strukturalnych zmian w naczyniach krwionośnych (angiopatii) i nerwach (neuropatii).Neuropatia dotyka obwodowe tkanki. Skutkuje pomniejszenie albo utratę czucia, wskutek czego może dojść do urazu kończyny (na przykład poprzez nadepnięcie na gwóźdź albo noszenie zbyt ciasnych butów). Powiększa się również groźba rozwinięcia infekcji (pacjent gdyż może jej w ogóle nie dostrzec), później gangreny, a nawet konieczność amputacji. Trudne rany Jeżeli nie uda się usunąć powody schorzenia - niewydolności żylnej czy cukrzycy - rany nie goją się, ale rozprzestrzeniają coraz bardziej. Początkowo na skórze tworzą się małe pęcherzyki, które pękają, pozostawiając czerwone plamki. Później pojawiają się łuski, strupy i szczeliny. Skóra swędzi, piecze i pokrywa się wilgotną wydzieliną. Chory, drapiąc się, uszkadza cienką i wrażliwą skórę i umożliwia poprzez to wtargnięcie do organizmu bakterii. W ten sposób z błahego, powierzchownego wyprysku powstaje niewielki z początku ubytek skórny, który może z czasem przejść w rozległe, sączące i bolesne owrzodzenia.Wrzód zazwyczaj jest bardzo płytki i łatwo krwawi. Skóra wokół rany jest zabarwiona brązowym pigmentem. Jest regularnie w niedobrym stanie, złuszcza się. Noga jest opuchnięta, czasami zaczerwieniona wokół kostki, co jest wywołane rozszerzeniem się małych żył wokół stopy. Wrzodowi regularnie towarzyszy ostry, uciążliwy ból. Jak leczyć owrzodzenia? Gdyż mechanizm gojenia takiej rany może trwać nawet kilka lat, istotne jest, by leczenie ran owrzodzeniowych było jak najwcześniejsze i zdecydowane, czasem łącznie z chirurgiczną ingerencją. Z racji na zagrożenie infekcją, powinny być również podawane antybiotyki. mechanizm gojenia wspomaga również odpowiednio dobrany opatrunek. Dobrze jeżeli to jest opatrunek gwarantujący utrzymanie w ranie wilgotnego środowiska. W wilgotnych warunkach rana goi się w bardziej uporządkowany sposób, naprawa naskórka i skóry właściwej, a również rozwój naczyń krwionośnych są wówczas przyspieszone.Opatrunki do wilgotnego gojenia zapobiegają wytworzeniu się strupa, pochłaniają nadmierne ilości wydzieliny, zabezpieczając równocześnie ranę przed nadmiernym wysychaniem. Gdyż nie przywierają do powierzchni rany, każdorazowa zmiana opatrunku nie tylko nie skutkuje uszkodzeń zdrowych komórek, lecz w pierwszej kolejności nie sprawia pacjentowi bólu. ważny wpływ na prędkość procesu gojenia ma również utrzymanie w ranie stałej temperatury (ok. 38 oC). Jej spadek skutkuje obniżenie tempa przebiegu komórkowych podziałów mitotycznych i z powodu wydłuża gojenie. Strata ciepła i powiązane z tym obniżenie temperatury w ranie owrzodzeniowej ma miejsce wtedy, gdy stosujemy opatrunek gazowy, który nie zabezpiecza rany przed parowaniem i wymaga częstych zmian. Sposobność długiego utrzymania opatrunku na ranie istotnie zatem przyspiesza . mechanizm gojenia.Rany owrzodzeniowe sprawiają wielki problem nie tylko samemu pacjentowi, lecz również personelowi medycznemu. Ich leczenie z całą pewnością nie należy do łatwych. Może jednak być skuteczne pod warunkiem stosowania odpowiednich i sprawdzonych metod