Szczepionki na odporność leczenie

Definicja SZCZEPIONKI NA ODPORNOŚĆ: Szczepionki te mogą stanowić istotny obiekt ochrony przed nawracającymi zakażeniami. Ich wykorzystanie pozwala w wielu sytuacjach na uniknięcie, obciążonej różnymi działaniami ubocznymi, antybiotykoterapii.Układ odpornościowy (immunologiczny) jest jednym z głownych układów w naszym organizmie. To on decyduje o zdrowiu i chorobie, jest genetycznie zaprogramowany do: ochrony organizmu przed patogenami, zachowania homeostazy organizmu (pełni funkcję strażnika, sprawując tak zwany nadzór immunologiczny). Niektórzy naukowcy nazywają go drugim mózgiem człowieka, ma gdyż komórki pamięci (stanowią je długo żyjące limfocyty), zapamiętujące obce antygeny (bakterie, wirusy, grzyby i inne), z którymi stykał się organizm człowieka, w czasie jego życia.Ponowny kontakt z antygenem, powodując dzięki komórkom pamięci szybką (swoistą) odpowiedź immunologiczną, umożliwia efektywną walkę z zakażeniami. Komórkowe i humoralne systemy nadzorują poprawne działanie układu odpornościowego.Odporność swoista i nieswoistaWyróżniamy dwa główne rodzaje odporności: 1. Odporność swoistą (nabytą) Układ immunologiczny rozpoznaje obcy antygen i reaguje z nim dzięki wytworzonych swoistych przeciwciał i między innymi limfocytów T pomocniczych i cytotoksycznych, posiadających receptory rozpoznające antygen. Odporność swoista może być czynna naturalna i czynna sztuczna. Odporność swoistą czynną uzyskuje się na drodze immunizacji i to jest odporność sztuczna. Odpowiednikiem czynnej sztucznej odporności swoistej jest odporność uzyskana dzięki przeprowadzanym szczepieniom ochronnym, uwzględnianym w kalendarzu szczepień (zatwierdzonym poprzez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Socjalnej w porozumieniu z naczelnym inspektorem sanitarnym państwie). Wskutek szczepienia znanym antygenem uzyskujemy: - przyrost poziomu specyficznych przeciwciał, - stworzenie komórek "pamięci" immunologicznej, które w odpowiedzi na powtórne zetknięcie się ze znanym już układowi immunologicznemu antygenem wywołują powiększoną produkcję specyficznych przeciwciał skierowanych konkretnie przeciwko danemu antygenowi. Przy powtórnym zetknięciu się organizmu z antygenem syntetyzowane są w organizmie immunoglobuliny klasy IgG, w ilości znacząco większej niż po pierwszym z nim kontakcie. Odporność swoistą czynną naturalną organizm uzyskuje wskutek zakażenia się chorobą zakaźną i jej przechorowaniem. Warto w tym miejscy zaznaczyć, iż istnieje sposobność bezobjawowego przebycia zakażenia, które również prowadzi do nabycia wspomnianej odporności. 2. Odporność nieswoistą (wrodzoną) Uczestniczy w niej sporo istotnych obiektów układu odpornościowego, w tym między innymi : naturalne bariery mechaniczne, jest to skóra i błony śluzowe, liczne czynniki humoralne, znajdujące się w komórkach i płynach tkankowych (lizozym, interferony, układ dopełniacza, białka ostrej etapy), komórki żerne, komórki NK. Komórki żerne składają się z dwóch układów komórek - komórek jednojądrzastych (monocytów, makrofagów) i układu wielojądrzastych komórek fagocytujących (granulocytów obojętnochłonnych i kwasochłonnych). Mają one umiejętność do ruchu i fagocytozy i wewnątrzkomórkowego zabijania drobnoustrojów (bakterii, wirusów, grzybów).Wrodzoną nieswoistą odporność możemy wzmocnić, stosując środki z gatunku tak zwany immunomodulatorów. Środki immunomodulacyjne podzielone są na: środki stymulujące układ immunologiczny, immunomodulatory syntetyczne (na przykład lewamizol, cymetydyna), immunomodulatory naturalne (((na przykład cytokiny), bakteryjne i izolowane z grzybów, środki o działaniu supresyjnym (hamującym działanie układu odpornościowego), ((((na przykład cyklosporyna. Stymulacja układu immunologicznego Szczepionki stymulujące układ immunologiczny zawierają zabite bakterie, ekstrakty z zabitych bakterii, liofilizowane lizaty bakterii, rybosomy bakteryjne. Wykazują one działanie immunostymulujące, jest to pobudzające systemy nieswoistej odporności między innymi : poprzez: działanie na komórki żerne, powiększenie wytwarzania immunoglobulin wydzielniczych (S-IgA), pobudzenie limfocytów T, nasilenie produkcji endogennego interferonu. Wśród wielu szczepionek na uwagę zasługują: 1. Doustna szczepionka Broncho-Vaxom, która jest służąca w nawracających zakażeniach górnych dróg oddechowych i przewlekłych zapaleniach oskrzeli. Szczepionka zawiera liofilizowany lizat z namnożonych komórek patogennych bakterii, odpowiedzialnych za zakażenia górnych dróg oddechowych. Nie powinno stosować się tej szczepionki w przebiegu ostrych chorób zakaźnych, chorób nerek, cukrzycy. Ciąża jest również przeciwwskazaniem do stosowania szczepionki;2. Luivac (szczepionka doustna) i Polyvaccinum (podawana drogą iniekcji) znalazły wykorzystanie w nawracających zakażeniach dróg oddechowych.3. Ribomunyl jest szczepionką zawierającą rybosomy bakteryjne i części błon komórek bakteryjnych o właściwościach immunostymulujących. Może być wykorzystany w zapobieganiu nawracającym zakażeniom dróg oddechowych. Szczepionka ta występuje w formie między innymi : aerozolu do stosowania wziewnego, granulatu albo tabletek doustnych;4. Doustna szczepionka Uro-vaxom ma wykorzystanie w immunobioterapii zakażeń układu moczowego. Zawiera ekstrakt bakteryjny z Escherichia coli. Jest stosowana np. w: zapaleniu cewki moczowej, zapaleniu pęcherza moczowego. Dolegliwości nerek, cukrzyca, wady serca, moment ciąży stanowią przeciwwskazania do jej stosowania;5. Donosowa szczepionka I.R.S 19, wytwarzana w formie aerozolu zawierającego lizaty bakteryjne, jest używana w nawracających zapaleniach jamy nosa, przewlekłym katarze, zapaleniu uszu. Przeciwwskazania do stosowania szczepionki są podobne, jak w razie szczepionki Broncho-Vaxom i Uro-Vaxom;6. Panodina jest rekomendowana w czyraczności, zapaleniu migdałków podniebiennych, zapaleniu gruczołu sutkowego. Jest podawana drogą iniekcji. Jak szczepić? Szczepionek nieswoistych nie należy stosować u osób z chorobami z autoagresji. Nie zaleca się w trakcie immunobioterapii prowadzenia leczenia odczulającego. Jednoczesne używanie środków immunosupresyjnych, (((((na przykład cyklosporyny, glikokortykoidów może być przyczyną nieskutecznej immunostymulacji. moment laktacji nie stanowi przeciwwskazania do podawania szczepionek nieswoistych.Jak długo powinno trwać leczenie? Immunobioterapia szczepionkami nieswoistymi jest zazwyczaj długookresowa i powinna zawsze być dobierana indywidualnie, w zależności od wskazań klinicznych. np. szczepionkę Broncho-Vaxom podaje się w cyklu trzech identycznych kuracji (1 kapsułka poprzez 10 dni na czczo, 20 dni przerwy). Tak więc w razie tej szczepionki leczenie trwa 3 miesiące.Tak długi czas leczenia jest wywołany tym, iż w trakcie podawania szczepionek nieswoistych dochodzi do stopniowego pobudzenia naturalnych systemów odporności.Jaka jest ich rola? Szczepionki zwiększają odporność, działają immunostymulująco na naturalną odporność organizmu. W wielu sytuacjach stanowią istotny obiekt leczenia wspomagającego terapię antybiotykami. W ostrych zakażeniach mogą być służące równocześnie z prowadzoną antybiotykoterapią.Szczepionki nieswoiste stanowią jednak w pierwszej kolejności działanie prewencyjne. Pobudzenie nieswoistych naturalnych systemów obronnych organizmu może uchronić nas przed zakażeniami i tym samym używaniem antybiotyków, które, jak wiemy, nie są obojętne dla organizmu i niosą ze sobą niebezpieczeństwo osłabienia układu odpornościowego.Jeszcze raz warto podkreślić, iż szczepionki nie powinny być służące bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem.Działania niepożądane Do najczęściej obserwowanych symptomów niepożądanych, mogących wystąpić w trakcie stosowania szczepionek nieswoistych, należą: podwyższenie temperatury ciała, bóle mięśniowe, dreszcze, ogólne osłabienie, zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Jeżeli szczepionka podawana jest drogą iniekcji (Ribomunyl, Panodina, Polyvaccinum), w miejscu jej podania może pojawić się naciek zapalny.Te symptomy niepożądane nie stanowią przeciwwskazania do dalszego ich stosowania. Przeciwwskazaniem do kontynuacji leczenia są z kolei reakcje nadwrażliwości na antygeny bakteryjne zawarte w szczepionce