Lek Viread

Lekarstwo VIREAD: Viread
Producent leku:
Rottapharm
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
disoproksyl tenofowiru (Tenofovir disoproxil)
tabl. powl. 245 mg 30 szt.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Brak podobnych leków.
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Leczenie dorosłych pacjentów (w wieku ponad 18 lat) zakażonych HIV-1 w skojarzeniu z innymi przeciwretrowirusowymi produktami leczniczymi.
Działanie
Fumaran dizoproksylu tenofowiru jest solą kwasu fumarowego - prekursora leku dizoproksylu tenofowiru. Dizoproksyl tenofowiru jest wchłaniany i ulega przemianie do substancji czynnej - tenofowiru, który jest analogiem monofosforanu nukleozydu (nukleotydu). Następnie tenofowir ulega przemianie do czynnego metabolitu - difosforanu tenofowiru, z udziałem enzymów komórkowych, w dwóch reakcjach fosforylacji, zarówno w komórkach T pozostających w stanie spoczynku, jak i pobudzonych. Wewnątrzkomórkowy moment półtrwania difosforanu tenofowiru wynosi 10 h w pobudzonych i 50 h w znajdujących się w stanie spoczynku jednojądrowych komórkach krwi obwodowej. Difosforan tenofowiru hamuje polimerazy wirusowe przez bezpośrednie konkurowanie o miejsce wiązania z naturalnym substratem deoksyrybonukleotydowym, a po wbudowaniu się do DNA, przez zakończenie łańcucha DNA. Fumaran dizoproksylu tenofowiru jest rozpuszczalnym w wodzie estrem, będącym prekursorem leku, w uwarunkowaniach in vivo błyskawicznie ulegającym przemianie do tenofowiru i aldehydu mrówkowego. Tenofowir ulega przemianie wewnątrzkomórkowej do monofosforanu tenofowiru i do składnika aktywnego - difosforanu tenofowiru. Po podaniu doustnym fumaranu dizoproksylu tenofowiru pacjentom zakażonym HIV, fumaran dizoproksylu tenofowiru zostaje błyskawicznie wchłonięty i ulega przemianie do tenofowiru. Max. stężenia tenofowiru we krwi obserwowano pośrodku 1 h po podaniu na czczo i pośrodku 2 h po podaniu z pożywieniem. Biodostępność tenofowiru z fumaranu dizoproksylu tenofowiru po doustnym podaniu pacjentom na czczo wynosiła ok. 25%. Podanie fumaranu dizoproksylu tenofowiru z posiłkiem o wysokiej zawartości tłuszczów powiększa biodostępność leku. Po doustnym podaniu fumaranu dizoproksylu tenofowiru, tenofowir przenika do większości tkanek, nie mniej jednak największe stężenia występują w nerce, wątrobie i treści jelitowej (badania przedkliniczne). W uwarunkowaniach in vitro stopień wiązania się tenofowiru z białkami osocza albo surowicy wynosił mniej niż 0,7 i 7,2%. Tenofowir jest wydalany raczej poprzez nerki, zarówno przez przesączanie, jak mechanizm aktywnego transportu kanalikowego. Po podaniu doustnym końcowy moment półtrwania tenofowiru wynosi 12-18 h.
Działania niepożądane
W badaniach klinicznych obserwowano następujące działania niepożądane: bardzo częste (>1/10) - hipofosfatemia, zawroty głowy, biegunka, nudności, wymioty; częste (>1/100, <1/10) - wzdęcia. U 12% pacjentów obserwowano lekkie do umiarkowanego pomniejszenie stężenia fosforanów we krwi (do 1,5-2,2 mg/dl). W większości przypadków następowała normalizacja parametrów bez przerywania leczenia, chociaż niektórzy pacjenci otrzymywali uzupełnienie fosforanów. Po jego dopuszczeniu do obrotu zidentyfikowano następujące możliwe działania niepożądane: kwasicę mleczanową, duszności, zapalenie trzustki, wysypkę skórną, niewydolność nerek, ostrą niewydolność nerek, zaburzenia czynności kanalika bliższego (w tym zespół Fanconiego), astenię, powiększenie stężenie kreatyniny. Skojarzona leczenie przeciwretrowirusowa jest związana z zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak hipertriglicerydemia, hipercholesterolemia, oporność na insulinę, hiperglikemia i nadmiar mleczanów. Skojarzona leczenie przeciwretrowirusowa u pacjentów z HIV jest związana ze zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej w organizmie (lipodystrofią), obejmującą utratę podskórnej tkanki tłuszczowej obwodowej i na twarzy, powiększenie masy tkanki tłuszczowej wewnątrz jamy brzusznej i w narządach wewnętrznych, przerost piersi i odkładanie się tkanki tłuszczowej w rejonie karku (bawoli kark). U pacjentów po 48-tygodniowym leczeniu fumaranem dizoproksylu tenofowiru zaobserwowano toksyczne wpływ na kościec, w tym pomniejszenie gęstości mineralnej kości. Wpływ długotrwałego podawania na metabolizm kości i jego znaczenie kliniczne są aktualnie nieznane. W razie podejrzenia występowania zmian w obrębie kości, należy przeprowadzić odpowiednią konsultację. W uwarunkowaniach in vitro i in vivo wykazano, iż analogi nukleozydów i nukleotydów wywołują różnego stopnia uszkodzenia mitochondriów. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV, narażonych w momencie życia płodowego i/albo po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów. Kluczowe działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, nadmiar tłuszczów). Zaburzenia te są regularnie przemijające. Zgłaszano pewnego rodzaju, ujawniające się z opóźnieniem, zaburzenia neurologiczne (nadciśnienie, drgawki, zaburzenia zachowania). Aktualnie nie wiadomo, czy zaburzenia neurologiczne mają charakter przemijający czy trwały.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na tenofowir, fumaran dizoproksylu tenofowiru albo pozostałe składniki preparatu.
Interakcje
Sposobność interakcji tenofowiru z innymi produktami leczniczymi przy udziale CYP450 jest mała. Należy unikać podawania fumaranu dizoproksylu tenofowiru jednocześnie z produktami leczniczymi o działaniu nefrotoksycznym (na przykład aminoglikozydy, amfoterycyna B, foskarnet, gancyklowir, pentamidyna, wankomycyna, cydofowir, interleukina-2) albo niedługo po ich wykorzystaniu - gdy nie można uniknąć równoczesnego stosowania fumaranu dizoproksylu tenofowiru i tych leków należy co tydzień kontrolować czynność nerek. Tenofowir jest wydalany poprzez nerki, zarówno przez bierne przesączanie, jak i czynne wydzielanie kanalikowe przy udziale nośnika anionowego (hOAT1). Równoczesne przyjmowanie fumaranu dizoproksylu tenofowiru i innych produktów leczniczych czynnie wydzielanych przy udziale nośnika anionowego (na przykład cydofowiru) może skutkować zwiększeniem stężenia tenofowiru albo jednocześnie przyjmowanego produktu leczniczego. Emtrycytabina, lamiwudyna, indynawir i efawirenz - jednoczesne podawanie z fumaranem dizoproksylu tenofowiru nie powodowało żadnej interakcji. W razie podawania fumaranu dizoproksylu tenofowiru z lopinawirem i rytonawirem, nie zaobserwowano jakichkolwiek zmian farmakokinetyki lopinawiru i rytonawiru. W razie przyjmowania fumaranu dizoproksylu tenofowiru z lopinawirem i rytonawirem, wartość AUC tenofowiru powiększyła się o ok. 30%. W razie podania 2 h przed fumaranem dizoproksylu tenofowiru albo równolegle z nim kapsułek dojelitowych didanozyny, wartość AUC didanozyny powiększyła się adekwatnie o 48% i 60%. Gdy tabletki buforowane podawano 1 h przed podaniem tenofowiru, średni powiększenie AUC didanozyny wynosiło 44%. W obu sytuacjach wskaźniki farmakokinetyczne tenofowiru przyjętego z lekkim posiłkiem pozostały niezmienione. W trakcie podawania fumaranu dizoproksylu tenofowiru z atazanawirem obserwowano pomniejszenie stężenia atazanawiru. Gdy do atazanawiru dodano rytonawir, niekorzystny wpływ tenofowiru na Cmin atazanawiru znacząco się pomniejszył, w trakcie gdy stopień obniżenia wartości AUC pozostał niezmieniony. Jednoczesne podawanie fumaranu dizoproksylu tenofowiru, metadonu, rybawiryny, dipiwoksylu adefowiru albo hormonalnego środka antykoncepcyjnego zawierającego norgestymat i etynyloestradiol nie powodowało żadnej interakcji farmakokinetycznej. Fumaran dizoproksylu tenofowiru należy przyjmować z posiłkami, bo pokarm powiększa biodostępność tenofowiru.
Dawkowanie
Leczenie powinna zostać rozpoczęta poprzez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu zakażeń HIV.Dorośli: rekomendowana dawka wynosi 245 mg (1 tabl.) raz na dobę z pokarmem.U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny < 50 ml/min) należy adekwatnie dostosować przerwę między przyjmowaniem następnych dawek: klirens kreatyniny 30-49 ml/min - rekomendowana przerwa między dawkami - 48 h; 10-29 ml/min - co 72-96 h; pacjenci poddawani hemodializie - co 7 dni po ukończeniu zabiegu hemodializy (zwykle dawkowanie raz na tydzień, przyjmując 3 zabiegi hemodializy tygodniowo, z których każdy trwa ok. 4 h albo po 12-godzinnej hemodializie skumulowanej). Nie można było ustalić zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z klirensem kreatyniny <10 ml/min nie poddawanych hemodializie. Proponowane modyfikacje przerwy między kolejnymi dawkami oparte są na ograniczonych danych, dlatego także mogą nie być optymalne. Bezpieczeństwo i skuteczność dostosowania przerw między poszczególnymi dawkami nie były oceniane klinicznie. U pacjentów z niewydolnością wątroby nie jest niezbędne dostosowanie dawki.W wyjątkowych sytuacjach, u pacjentów mających trudności z połykaniem, preparat można podać po rozkruszeniu tabletki i zmieszaniu z przynajmniej 100 ml wody, soku pomarańczowego albo winogronowego.
Ciąża i karmienie piersią
Brak danych klinicznych dotyczących stosowania fumaranu dizoproksylu tenofowiru u kobiet w ciąży. Preparat należy stosować jedynie w razie, gdy przewidywane korzyści ze stosowania przeważają nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. W trakcie stosowania fumaranu dizoproksylu tenofowiru poprzez kobiety w wieku rozrodczym niezbędna jest efektywna antykoncepcja. Zaleca się, by matki leczone fumaranem dizoproksylu tenofowiru nie karmiły niemowląt piersią. Zasadą jest zalecenie, by dla uniknięcia przeniesienia HIV na niemowlęta, kobiety zakażone HIV nie karmiły niemowląt piersią.
Uwagi
Ostrożnie stosować u pacjentów z umiarkowaną albo ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny <50 ml/min) - należy dostosować przerwy między poszczególnymi dawkami. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność preparatu u pacjentów z niewydolnością nerek nie zostały ustalone. Nie przeprowadzano badań nad fumaranem dizoproksylu tenofowiru z udziałem pacjentów przyjmujących produkty lecznicze o działaniu nefrotoksycznym (na przykład aminoglikozydy, amfoterycynę B, foskarnet, gancyklowir, pentamidynę, wankomycynę, cydofowir albo interleukinę-2) - należy unikać podawania preparatu jednocześnie z tymi lekami albo niedługo po ich wykorzystaniu. Nie przeprowadzano badań klinicznych nad fumaranem dizoproksylu tenofowiru z udziałem pacjentów otrzymujących produkty lecznicze wydalane przy udziale tego samego nośnika nerkowego - ludzkiego nośnika anionów organicznych 1 (hOAT1) - na przykład dipiwoksyl adefowiru, cydofowir - nie zaleca się równoczesnego stosowania tych produktów leczniczych, jednak jeżeli nie można tego uniknąć, należy co tydzień kontrolować czynność nerek. U pacjentów po 48-tygodniowym leczeniu fumaranem dizoproksylu tenofowiru zaobserwowano toksyczne wpływ na kościec, w tym pomniejszenie gęstości mineralnej kości (wpływ długotrwałego podawania na metabolizm kości i jego znaczenie kliniczne są aktualnie nieznane). Należy unikać stosowania fumaranu dizoproksylu tenofowiru u pacjentów uprzednio leczonych produktami przeciwretrowirusowymi, zakażonych szczepami zawierającymi mutację K65R. Nie przeprowadzano badań nad fumaranem dizoproksylu tenofowiru z udziałem pacjentów ponad 65 r.ż. - należy zachować ostrożność w tej ekipie pacjentów. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u pacjentów w wieku poniżej 18 lat - nie należy stosować w tej ekipie pacjentów. Istnieją ograniczone dane na temat bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u pacjentów ze znaczącymi zaburzeniami czynności wątroby. Należy zaprzestać leczenia analogami nukleozydów, jeżeli pojawi się objawowy nadmiar mleczanów i kwasica metaboliczna albo mleczanowa, postępujące zwiększenie wątroby albo gwałtownie wzrastająca aktywność aminotransferaz. Należy zachować ostrożność w trakcie podawania analogów nukleozydów pacjentom (szczególnie otyłym kobietom) z powiększeniem wątroby, zapaleniem wątroby albo innymi znanymi czynnikami ryzyka wystąpienia schorzeń wątroby i stłuszczenia wątroby (włączając w to przyjmowanie niektórych produktów leczniczych i alkoholu). Pacjenci równocześnie zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu C i leczeni interferonem alfa i rybawiryną mogą stanowić grupę szczególnego ryzyka. Pacjentów z grup podwyższonego ryzyka należy ściśle nadzorować. Pacjentów przyjmujących fumaran dizoproksylu tenofowiru i didanozynę należy uważnie obserwować w celu wykrycia działań niepożądanych związanych z didanozyną.
Podobne leki