Przyczyny Zapalenie przyzębia objawy

Periodontopatie to choroby aparatu zawieszeniowego zęba. We wcześniejszym stadium obejmują tylko dziąsło i są to wówczas zapalenia dziąseł. W późniejszym stadium oprócz dziąsła dotyczą ozębnej, kości wyrostka zębodołowego i cementu korzeniowego i są to wówczas zapalenia przyzębia. Są to choroby społeczne. U dzieci i młodzieży najczęściej występują zapalenia dziąseł związane z płytką nazębną, u dorosłych przewlekłe zapalenia przyzębia. Zaawansowane zapalenie przyzębia w grupie osób w wieku od 35 do 44 lat w zależności od kraju dotyczy od 5 do nawet 40% populacji w krajach afrykańskich

Najważniejszą przyczyną powstawania periodontopatii jest bakteryjna płytka nazębna powstająca najczęściej w wyniku zaniedbań w higienie jamy ustnej. Niemodyfikowalnymi czynnikami ryzyka rozwinięcia się zapalenia przyzębia są: wiek (wraz z wiekiem wzrasta występowanie i zaawansowanie zapaleń przyzębia), płeć (częściej u mężczyzn), rasa (częstsze występowanie i większe zaawansowanie u Murzynów) oraz genotyp (model dziedziczenia wielogenowy z istotnym wpływem czynników środowiskowych). Do czynników modyfikowalnych, oprócz płytki nazębnej, zalicza się: nikotynizm, nabyte choroby ogólne (w szczególności cukrzycę), stres i status społeczno-ekonomiczny.

Klasyczna postać choroby dziąseł to zapalenie dziąsła związane z płytką nazębną. Dziąsła są wówczas zaczerwienione, krwawią podczas szczotkowania zębów i mogą być z mniejszym lub większym obrzękiem zapalnym. Zmiany rozrostowe mogą być bardziej zaznaczone w przypadkach leczenia fenytoiną (padaczka), beta-blokerami (nadciśnienie, zaburzenia rytmu serca) lub cyklosporyną (stany immunosupresji). Rzadziej występują choroby dziąseł nie związane z płytką nazębną np. o typie przerostowego włóknistego zapalenia dziąseł uwarunkowanego genetycznie czy złuszczającego zapalenia dziąseł w przebiegu takich dermatoz jak liszaj płaski, pemfigoid i pęcherzyca. W zapaleniach przyzębia dołączają się następujące objawy: pomiędzy dziąsłem i zębem powstają kieszonki przyzębne o głębokości powyżej 3 mm, dochodzi do utraty przyczepu łącznotkankowego, może dochodzić do ropni przyzębnych, pojawia się patologiczna ruchomość zębów a niekiedy ich wędrówka prowadząca do powstania szpar międzyzębowych. Na zdjęciach radiologicznych widoczna jest osteoliza kości pozioma lub pionowa (kieszonki kostne). W 90% zapaleń przyzębia występuje postać przewlekła, tocząca się z różną intensywnością przy poszczególnych powierzchniach zębowych. Najgorzej rokującą jest postać agresywna obejmująca tylko wybrane zęby (siekacze i pierwsze zęby trzonowe) lub od początku uogólniona. Ta postać przebiega najszybciej i w przypadku nieleczenia może prowadzić do utraty wszystkich zębów w czwartej dekadzie życia. Osobną grupę stanowią zapalenia przyzębia w przebiegu chorób ogólnoustrojowych: hematologicznych (neutropenia, białączka), w chorobach lub zespołach genetycznych (np. zespól Downa) oraz w przebiegu cukrzycy, osteoporozy, nabytego zespołu braku odporności i w immunosupresji. Jest cały dział tzw. periodontal medicine badający dwukierunkowe związki pomiędzy zapaleniami przyzębia a chorobami ogólnoustrojowymi.

Badania dodatkowe

Radiologiczne (zdjęcia pantomograficzne, przylegające, zgryzowo-skrzydłowe), analiza czynnościowa narządu żucia (niekiedy z analizą w artykulatorze), mikrobiologiczne (obecnie testy PCR dla określenia kompleksów bakteryjnych w biofilmie poddziąsłowym), immunologiczne (miana swoistych przeciwciał dla bakterii chorobotwórczych dla przyzębia), genetyczne (np. polimorfizm genowy interleukiny 1.

Różnicowanie

Odróżnić należy choroby przyzębia u osób ogólnie zdrowych od zmian w przyzębiu wynikających z przyzębiowej lokalizacji choroby ogólnej. Zmiany w przyzębiu różnicować należy z nadziąślakami, guzami łagodnymi i złośliwymi w obrębie dziąsła i kości wyrostka zębodołowego.

Zapalenia dziąseł są najczęściej w pełni odwracalne. Wystarczająca jest z reguły odpowiednia higiena jamy ustnej i włączenie tzw. programu oczyszczania przestrzeni międzyzębowych, skrupulatne usunięcie złogów naddziąsłowych, zastosowanie past do zębów o działaniu antypłytkowym i przeciwzapalnym oraz niekiedy miejscowe zastosowanie antyseptyków (głównie płukanek). Leczenie chirurgiczne wskazane jest tylko w przypadku włóknistego przerostu zapalnego. Dobre jest także rokowanie w przewlekłym zapaleniu przyzębia. Po trwałym wyeliminowaniu modyfikowalnych czynników ryzyka zapalenia przyzębia w przypadku nawet średniozaawansowanego (głębokość kieszonek do 6 mm) przewlekłego zapalenia przyzębia dla uzyskania wieloletniego zatrzymania choroby wystarczające bywa leczenie niechirurgiczne (maszynowe lub ręczne usunięcie w znieczuleniu miejscowym złogów poddziąsłowych). W przypadku kieszonek głębszych konieczne bywa leczenie chirurgiczne (zabiegi płatowe z ewentualnym zastosowaniem w przypadku kieszonek kostnych wszczepów kostnych lub materiałów kościozastępczych lub/i błon zaporowych lub białek matrycy szkliwa). W agresywnych zapaleniach przyzębia leczenie chirurgiczne jest łączone z ogólną antybiotykoterapią. Leczenie zapaleń przyzębia bezwzględnie wymaga regularnych wizyty w gabinecie stomatologicznym- 2 lub trzy razy w roku w zależności od rozpoznania. Leczenie agresywnych zapaleń przyzębia oraz zapaleń przyzębia w przebiegu chorób ogólnych powinni prowadzić specjaliści periodontolodzy.

stosowanie odpowiednich past: np. parodontax.

Wzmożona higiena jamy ustnej: płukanki: np. Listerine.

Częste wizyty kontrolne u periodontologa