Objawy ANATOMIA UKŁADU MOCZOWEGO przyczny. Czym jest parzystym, wytwarzającym mocz, i z dróg.

Czy pomocne?

Anatomia układu moczowego leczenie

Definicja ANATOMIA UKŁADU MOCZOWEGO: Układ moczowy złożona jest z nerek, które są narządem parzystym, wytwarzającym mocz, i z dróg wyprowadzających mocz: kielichów i miedniczek nerkowych, moczowodów, pęcherza i cewki moczowej. Nerki Nerki położone są zaotrzewnowo na tylnej ścianie jamy brzusznej, na wysokości XII kręgu piersiowego i III kręgu lędźwiowego kręgosłupa. Prawa nerka położona jest o 1,5-2,5 cm niżej niż lewa. W zależności od pozycji ciała i etapy oddechowej nerki zmieniają własne położenie, lecz zmiana ta nie powinna być większa niż wysokość jednego kręgu, jest to około 2-3 cm. Przeciętne wymiary nerek wynoszą 12 x 7 x 3 cm, a ciężar od 120 do 170 g - w zależności od masy ciała.Od tyłu nerki przylegają do przepony i mięśni tylnej ściany jamy brzusznej. Od przodu nerka prawa sąsiaduje z wątrobą, ze środkowym odcinkiem dwunastnicy, z częścią wstępującą jelita grubego i z pętlami jelita biodrowego. Nerka lewa z kolei przylega do trzonu trzustki, tylnej ściany żołądka, pętli jelita cienkiego.Swymi górnymi biegunami obie nerki stykają się z nadnerczami. Taka topografia może sprzyjać przechodzeniu mechanizmów chorobowych z nerek na narządy sąsiadujące i odwrotnie - dlatego przy różnicowaniu schorzeń jamy brzusznej trzeba uwzględniać wyżej wymienione szczegóły anatomiczne.Nerka ma kształt fasoli. Od strony przyśrodkowej (od kręgosłupa) wnikają do niej naczynia krwionośne i limfatyczne i nerwy. Znajduje się tutaj również miedniczka nerkowa i startowy odcinek moczowodu.Miąższ nerki złożona jest z zewnętrznej części korowej i wewnętrznej rdzeniowej. Część rdzeniowa złożona jest z tak zwany piramid, między które wnikają tak zwany kolumny Bertina, stanowiące część korową nerki. Część korowa stanowi ok. 3/4, a rdzeniowa 1/4 miąższu nerki. Drogi wyprowadzające mocz Drogi wyprowadzające mocz składają się z kielichów nerkowych, które, łącząc się ze sobą, tworzą miedniczkę nerkową. Z miedniczek nerkowych mocz spływa do parzystych moczowodów, a dalej do pęcherza moczowego, znajdującego się w miednicy małej. Pęcherz jest zbiornikiem opróżnianym stosunkowo potrzeby i zależnie od naszej woli. Mocz wypływa z pęcherza na zewnątrz poprzez cewkę moczową. Ukrwienie nerek Nerki otrzymują krew utlenowaną (tętniczą) z parzystych tętnic nerkowych, odchodzących od części brzusznej aorty na wysokości I kręgu lędźwiowego. Tętnice nerkowe ulegają podziałom przed i po wniknięciu do miąższu nerki. W konsekwencji tych podziałów powstają pomiędzy innymi tętniczki doprowadzające krew do kłębuszka nerkowego. Odpowiednim tętnicom towarzyszą żyły nerkowe.Należy podkreślić, iż mogą istnieć różne warianty ukrwienia nerek, łącznie z istnieniem niepoprawnych naczyń, albo także naczyń dodatkowych - będące nierzadko powodem ciężkich patologii. Nefrony Fundamentalną jednostką strukturalną i funkcjonalną nerki jest nefron (w nerkach znajduje się ich około 2 mln) składający się z kłębuszka nerkowego i cewki nerkowej. Kłębuszek nerkowy (średnica około 160-190 mikrometrów) zbudowany jest z naczyń włosowatych (włośniczek), powstających z rozgałęzienia tętniczki doprowadzającej i łączących się ponownie w tętniczkę odprowadzającą. Ściana naczynia włosowatego kłębuszka nerkowego stanowi tak zwany błonę sączącą, składającą się z trzech zasadniczych warstw (komórek śródbłonka naczyniowego, błony podstawnej i komórek nabłonka tak zwany torebki Bowmana). Bardzo złożona mikrostruktura błony sączącej umożliwia powstawanie moczu pierwotnego, zbierającego się w wyżej wymienionej torebce, który następnie wypływa do cewek nerkowych.Cewka nerkowa zbudowana jest z następujących, przechodzących jeden w drugi, odcinków: cewki krętej I rzędu (cewki bliższej lub proksymalnej), pętli Henlego i cewki krętej II rzędu (cewki dalszej lub dystalnej). Cewki dystalne sąsiadujących nefronów łączą się w cewkę zbiorczą. Po następnych połączeniach tworzą one spore cewki zbiorcze, uchodzące w szczycie brodawki nerkowej (brodawki znajdują się na wierzchołku piramid nerkowych) do kielichów nerkowych. Długość wszystkich cewek nerkowych wynosi w przybliżeniu 80 km, a ich powierzchnia (biorąc pod uwagę mikrokosmki, które pokrywają cewki od strony ich światła) ok. 40-50 metrów kwadratowych. Funkcja nerek Głównym zadaniem nerek jest zabezpieczenie stałości środowiska wewnętrznego organizmu przez wydalanie nadmiaru wody, soli mineralnych i innych substancji zbędnych i/ albo szkodliwych dla zdrowia, które powstają w trakcie mechanizmów metabolicznych lub są przyjmowane na przykład wspólnie z pokarmem (dotyczy to również na przykład silnie toksycznych leków). Nerki są odpowiedzialne za zachowanie stałej objętości, ciśnienia osmotycznego i składu elektrolitowego płynów ustrojowych. Filtracja Powyższe funkcje są spełniane dzięki procesowi filtracji, mającemu miejsce w kłębuszkach nerkowych i dzięki mechanizmom wchłaniania zwrotnego i wydzielania, jakie zachodzą w cewkach nerkowych.Filtracja jest fundamentalnym procesem umożliwiającym powstawanie moczu. Bazuje ona na przechodzeniu wody osocza i wszystkich substancji w niej rozpuszczonych - z wyjątkiem większości białek - ze światła włośniczek, przez ich ścianę (tworzącą wyżej opisaną błonę filtracyjną), do światła torebki kłębuszka.rozmiar przesączania kłębuszkowego zależy od efektywnego ciśnienia filtracyjnego w kłębuszku i właściwości jego błony sączącej.We wszystkich kłębuszkach nerkowych pośrodku doby powstaje ok. 180 litrów przesączu (moczu pierwotnego). Przesącz zbierany w torebce kłębuszka przechodzi do światła cewek nerkowych, gdzie zachodzi wchłanianie zwrotne (reabsorpcja), będące drugim - po filtracji kłębuszkowej - procesem (regulowanym poprzez niektóre hormony i enzymy) przebiegającym na ogromną skalę. Podlega mu ok. 98-99% moczu pierwotnego. Wchłanianiu temu ulega między innymi ok. 180 litrów wody, 1100 g chlorku sodu i 150 g glukozy. By powyższe mechanizmy mogły zachodzić, poprzez nerki musi przepłynąć aż 1/4 całej objętości krwi tłoczonej poprzez serce. Przepływ krwi w przeliczeniu na jeden gram tkanki jest wielokrotnie większy niż w innych narządach.Oczywiście reabsorpcja w cewkach nerkowych jest ograniczona i niektóre związki chemiczne i substancje, po przekroczeniu pewnego stężenia w surowicy krwi, pojawiają się w moczu. Za przykład może posłużyć przypadek, kiedy stężenie glukozy we krwi przekracza ok. 170-180 mg%. Cewki nerkowe nie są wtedy w stanie wchłonąć jej z przesączu kłębkowego, bo został przekroczony tak zwany próg nerkowy dla glukozy. Pojawia się ona wówczas w moczu - co jest zjawiskiem charakterystycznym dla cukrzycy. W startowym odcinku cewki, jest to w cewce proksymalnej, wchłanianiu zwrotnemu podlega około 50-75% przesączu, między innymi woda, niektóre białka, aminokwasy, glukoza, mocznik, kwas moczowy, wodorowęglowy, sód, potas, chlorki, fosforany i wapń, a wydalany jest jon wodoru, niektóre leki i barwniki. W dalszych odcinkach cewki nerkowej, a mianowicie w pętli Henlego i cewce dystalnej, następuje dalsze wchłanianie wody, sodu, wapnia, magnezu, chloru i mocznika i wydzielanie między innymi wodoru, potasu, jonów amonowych. Doprowadza to z powodu do odpowiedniego zagęszczenia i zakwaszenia moczu i powstawania moczu ostatecznego. Mocz ostateczny produkowany w nerkach przez brodawki nerkowe, znajdujące się na szczytach piramid, wpływa do kielichów i dalej do miedniczki nerkowej, a stąd - dzięki ruchom perystaltycznym moczowodów - do pęcherza moczowego. Pęcherz moczowy Pęcherz moczowy jest dobrze umięśnionym, rozciągliwym i sprężystym zbiornikiem o objętości ok. 400-700 ml. Po wypełnieniu pęcherza moczem dochodzi do wzrostu ciśnienia w jego wnętrzu, drażnienia zakończeń nerwów czuciowych i pojawienia się zjawiska zwanego parciem; następuje skurcz mięśnia wypierającego i rozkurcz zwieraczy i mocz wypływa poprzez cewkę na zewnątrz. Objętość dobowa moczu w warunkach poprawnych wynosi ok. 1,0-3,0 litra. Równowaga kwasowo-zasadowa Następną nadzwyczajnie istotną rolą spełnianą poprzez nerki jest utrzymywanie równowagi kwasowo-zasadowej. Komórki i tkanki organizmu są bardzo wrażliwe na zmianę środowiska wewnętrznego w kierunku kwaśnym / albo zasadowym. Stąd kwasica i zasadowica stanowią ważne zagrożenie dla prawidłowego funkcjonowania ustroju. Z racji na przemiany metaboliczne ustrój ma tendencję do stałego ulegania zakwaszaniu. Utrzymanie wyżej wymienionej równowagi (dopuszczalne są niewielkie odchylenia w granicach normy) możliwe jest między innymi dzięki wydalaniu nadmiaru jonów wodorowych i zatrzymywaniu dwuwęglanów. mechanizmy te zachodzą w cewkach nerkowych. Hormony i enzymy produkowane poprzez nerki Nerki wytwarzają i wydzielają również niektóre hormony i enzymy. Do w najwyższym stopniu znanych należą: renina, aktywna postać witaminy D3, erytropoetyna i prostaglandyny, hormon natriuretyczny i kalikreina.Renina jest wytwarzana poprzez komórki tak zwany układu przykłębuszkowego nerek. Powiększone jej wydzielanie ma miejsce między innymi przy spadku ciśnienia tętniczego krwi (np. po krwotokach). Renina uruchamia złożony łańcuch reakcji, których efektem końcowym jest powiększone uwalnianie związków naczyniokurczących (angiotensyny) i hormonów zwiększających zwrotne wchłanianie sodu i wody w cewkach nerkowych (aldosteronu). W ten sposób nerka "broni" ustrój przed ostrą niewydolnością układu krążenia.wit. D3 jest przyjmowana z pokarmem, bądź także powstaje w skórze pod wpływem promieni słonecznych - ale dopiero w nerkach powstaje z niej w najwyższym stopniu aktywna postać witaminy D3, dwuhydroksycholekalcyferol. Jak wiadomo, .wit. ta odgrywa ogromną rolę w zapobieganiu i leczeniu krzywicy u dzieci i rozmiękania kości u dorosłych.Erytropoetyna to hormon syntetyzowany w nerkach, warunkujący poprawną produkcję krwinek czerwonych w szpiku. Jej niedobór, spowodowany znacznym uszkodzeniem nerek, jest jedną z głównych przyczyn niedokrwistości obserwowanej u chorych z przewlekłą ich niewydolnością. Dolegliwości układu moczowego Do głównych schorzeń nerek i dróg moczowych należą: wady rozwojowe układu moczowego, przewlekła i ostra niewydolność nerek, zespół nerczycowy, pierwotne kłębuszkowe zapalenie nerek, zakażenia układu moczowego, śródmiąższowe zapalenia nerek, kamica układu moczowego, nowotwory układu moczowego, nefropatie wtórne, dolegliwości gruczołu krokowego

Lekarza zaleca: Anatomia układu moczowego

Definicja Cera Tłusta:
Co to jest gruczołów łojowych skutkuje przetłuszczanie się skóry, a więc łojotok. Może on być podłożem różnych chorób skóry, takich jak łojotokowe zapalenie skóry czy trądzikCera tłusta jest problem anatomia układu moczowego co znaczy.
Definicja Krwawienia Po Menopauzie:
Co to jest plamienia, które pojawiają się po menopauzie, mogą być sygnałem poważnej dolegliwości.Klimakterium to moment zmian w organizmie kobiety oznaczający koniec jej płodności i charakteryzujący się anatomia układu moczowego krzyżówka.
Definicja Operacyjne Leczenie Żylaków:
Co to jest chirurgiczne to czasem idealne, a czasem wręcz jedyne rozwiązanie problemów żylnych. Zmierza ono do zlikwidowania nadciśnienia żylnego - podstawowego czynnika w rozwoju dolegliwości żylakowej. Czy anatomia układu moczowego co to jest.
Definicja Leki Na Prostatę:
Co to jest środków farmakologicznych można nie tylko złagodzić symptomy gruczolaka prostaty, lecz i opóźnić rozwój dolegliwości.- Panie Profesorze, czy można wyleczyć schorzenia prostaty?w pierwszej kolejności anatomia układu moczowego słownik.
Definicja Odleżyny:
Co to jest tytułujemy zmiany obejmujące skórę i tkanki podskórne, które powstały w konsekwencji długotrwałego ucisku, tarcia albo tych dwóch czynników równocześnie. Występują one zwykle u pacjentów unierucho anatomia układu moczowego czym jest.
Skomentuj, zadaj pytanie lekarzowi:
Opinie, pytania i komentarze 0
  • Zostań pierwszą osobą, która skomentuje ten wpis.
  • Dodano:
  • Autor: