Badania u okulisty leczenie

Definicja BADANIA U OKULISTY: Podstawowymi badaniami okulistycznymi są badania: ostrości wzroku, rodzaju wad wzroku, przedniego odcinka oka, dna oka, ciśnienia śródgałkowego i pola widzenia.przyczyną wizyty w gabinecie okulistycznym zwykle bywa okresowa kontrola oczu, dobór okularów albo choroby narządu wzroku. Najpierw okulista przeprowadza z pacjentem wywiad, ogląda i dotyka narząd wzroku. Czasami już to pozwala na postawienie diagnozy, lecz zawsze pomocne, a czasami konieczne jest wykonanie badań okulistycznych na aparaturze.rozwój w medycynie i technice spowodował rozwój metod badawczych i aparatury diagnostycznej. Dziś regularnie już w trakcie podstawowych badań okulistycznych można z sporą dokładnością ocenić zdrowie oka, profilaktycznie wykluczyć wady wzroku, a również w razie chorób oczu pomóc w postawieniu diagnozy i prowadzeniu leczenia. Badanie ostrości wzroku Badanie tj. bardzo proste, lecz istotne w okulistyce, bo przewarzająca część schorzeń oka objawia się właśnie pogorszeniem ostrości widzenia. Przeprowadza się je zarówno w trakcie badań kontrolnych, jak i przy leczeniu poważniejszych schorzeń okulistycznych.Zawsze badanie dzieje się najpierw wizyty, gdy pacjent nie jest jeszcze zmęczony innymi badaniami. Oddzielnie jest sprawdzana ostrość wzroku prawego i lewego oka, do dali i bliży (do czytania). Nie tu jest niezbędne jakiekolwiek przygotowanie ze strony pacjenta.Do skontrolowania ostrości widzenia potrzebne są jedynie specjalne tablice, na których umieszczone są odpowiednie znaki, tak zwany optotypy. Ich rozmiar jest odpowiednio dobrana, a liczby w okolicy wskazują odległość, z jakiej zdrowe oko może je odczytać. Jeżeli pacjent odczytuje poprawnie z odległości 5 metrów rząd optotypów oznaczonych liczbą 5, to ostrość jego wzroku wynosi 5/5, a więc 1,0 normy.Tablice z optotypami do badania ostrości wzroku są zazwyczaj takiej wielkości, by można było sprawdzić wzrok w warunkach gabinetu lekarskiego. Najczęściej wzrok sprawdzany jest z odległości 5 metrów. Gdy pomieszczenie jest mniejsze, można uzyskać potrzebną odległość, odbijając tablicę w lustrze. Wystarczy wtedy realna odległość 2,5 metra, która poprzez odbicie w lustrze powiększa się dla badanego podwójnie.W niektórych gabinetach można również spotkać specjalne rzutniki optotypów, dzięki których na ekranie są wyświetlane znaki do odczytywania.W gabinecie okulistycznym są dostępne również tablice i optotypy przygotowane dla dzieci i osób nie znających liter. Badanie rodzaju wad wzroku Dobierając okulary dla osób z wadami wzroku dzięki tablicy z optotypami, okulista dysponuje kasetą szkieł próbnych i specjalnymi oprawkami okularowymi. Dzięki szkłom może dokonać odpowiedniej korekcji tak, by badany widział wyraźnie. Przy złożonych wadach wzroku to jest dość żmudne i trudne. Pomocne wówczas staje się uprzednie ustalenie refrakcji oka (rodzaju wady) sposobem tak zwany skiaskopii albo dzięki refraktometrii komputerowej. Skiaskopia Badanie tj. znane od przeszło stu lat. Okulista posługuje się płaskim lusterkiem z otworkiem w środku i szkłami próbnymi. w trakcie badania doktor, spoglądając poprzez otworek w środku lusterka, "rzuca" w kierunku badanego oka odblask odbity od źródła światła i obserwuje czerwone odblaski z dna oka. Badanie przesuwania się tych odblasków względem przesuwanego lusterka (z prawej do lewej, z góry do dołu, skośnie) pozwala na ustalenie rodzaju wady wzroku, tzn. czy oko jest krótkowzroczne, nadwzroczne, czy występuje astygmatyzm.Ustawianie właściwego, korygującego wadę wzroku szkła przed badanym okiem skutkuje stworzenie równomiernego odblasku z dna oka, który nie przesuwa się przy ruchach lusterka. Wartość optyczna szkła ustala wówczas obiektywnie rozmiar wady wzroku.Badanie tj. uzupełnieniem badania ostrości wzroku. Ma ono ważne znaczenie przy badaniu dzieci i osób z trudnym kontaktem. Refraktometria komputerowa Na szybką i obiektywną ocenę refrakcji oka pozwala badanie przy zastosowaniu refraktometru komputerowego.Refraktometria automatyczna, a więc komputerowe badanie refrakcji pozwala na zautomatyzowane, bardzo szybkie ustalenie wady bez żadnego przygotowania badanego.Działanie aparatu opiera się bądź na zasadzie refraktometrii subiektywnej (optometrii), tzn. wprowadzaniu przed oko soczewek różnej mocy aż do momentu optymalnej korekcji ostrości wzroku, albo na zasadzie automatycznej skiaskopii przy zastosowaniu podczerwieni. Osoba badająca dokonuje kilkukrotnego pomiaru dla jednego i drugiego oka oddzielnie. Dodaje albo odejmuje etapowo soczewki skupiające albo rozpraszające, a pacjent obserwuje optotypy i podaje, przy których wartościach widzi wyraźnie. Wartość wady zostaje podana w formie wydruku komputerowego.Łatwość wykonywania badania, zakończona wydrukiem gotowym do przeniesienia na receptę, prowadzi niekiedy do zaniechania konfrontacji uzyskanych danych z wymogami oka, a również z wiekiem pacjenta, jego zawodem i ewentualnymi innymi zmianami patologicznymi narządu wzroku.Refraktometr, aczkolwiek ma mikroprocesor, nie jest komputerem. Nie dokonuje analizy ani oceny narządu wzroku, ani nie wykrywa chorób oczu, mierzy jedynie rozmiar wady: nadwzroczność, krótkowzroczność i astygmatyzm. Badanie refrakcji nie wystarcza Zarówno po skiaskopii, jak i refraktometrii komputerowej, koniecznie należy sprawdzić ostrość wzroku sposobem tablic optotypowych, zakładając szkła próbne. Trzeba zawsze skonfrontować rezultat skiaskopii czy pomiaru refrakcji na aparacie komputerowym z indywidualnymi odczuciami i tolerancją dobranych szkieł poprzez badanego. Błędem jest używanie szkieł dobranych wyłącznie po refraktometrii komputerowej. Oglądanie przedniej części oka Badanie przedniej części oka najpierw robi się makroskopowo, a więc ocenia, jak wyglądają powieki, spojówki i przedni odcinek gałki ocznej bez użycia szkieł powiększających czy aparatów. Oględziny te jednak powinny być rozszerzone o badanie w tak zwany lampie szczelinowej.Przyrząd ten znany w okulistyce od prawie stu lat i wciąż udoskonalany złożona jest z części oświetlającej, która jest źródłem dobrej jakości światła i z części optycznej - obuocznego mikroskopu - dzięki której badający ogląda zwiększony obraz oka ( zazwyczaj 10, 16, 25 razy).. w trakcie badania pacjent opiera brodę i czoło na podpórce. Światło, przechodząc poprzez przesłonę, przybiera postać smugi, której szerokość, wysokość, a również ustawienie w pionie, poziomie albo skosie może regulować okulista. Szczególny uchwyt i pokrętła pozwalają natomiast na dokładne ustawienie aparatu na wprost badanego oka, jak i uzyskanie wyraźnego, odpowiednio oświetlonego obrazu oka.Lampa szczelinowa pozwala również, po wykorzystaniu dodatkowych przyrządów optycznych (trójlustro, gonioskop, soczewka Volka), ocenić inne części oka, na przykład dno oka, wnętrze gałki ocznej, ciałka szklistego i siatkówki. Badanie dna oka Badanie dna oka jest badaniem nadzwyczajnie istotnym - pozwala na rozpoznanie większości schorzeń oka, w szczególności siatkówki (odklejanie siatkówki, krwotoki do siatkówki, dolegliwości plamki siatkówki), błony naczyniowej (zapalenie, nowotwory), nerwu wzrokowego (zapalenie, jaskra) i ciałka szklistego (wylew krwi, zmętnienia).Obraz dna oka pozwala na ocenę i stan zaawansowania nie tylko schorzeń typowo okulistycznych, lecz i takich, jak nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, miażdżyca. Dno oka to jedyne miejsce, gdzie można "bezkrwawo" obejrzeć drobne naczynia krwionośne i ocenić ich stan.Przed wykonaniem badania zakrapla się do oka krople z atropiną, które rozszerzają źrenicę i umożliwiają łatwiejsze obejrzenie dna oka. Leki rozszerzające źrenicę nie mogą jednak być służące u chorych na jaskrę, bo nawet jednorazowe zakroplenie ich może spowodować groźny napad tej dolegliwości.U osób zdrowych atropina może poprzez jakiś czas upośledzać swobodne czytanie czy patrzenie, jednak nie upośledza ona widzenia. szczególny przyrząd do badania dna oka, oftalmoskop - nazywany również wziernikiem okulistycznym - ma swoje oświetlenie i zasilany jest poprzez połączenie z siecią elektryczną przez transformator albo przez zamontowane w rękojeści wziernika baterie czy akumulator.W głowicy wziernika . szczególny układ optyczny skutkuje skierowanie strumienia światła żarówki w kierunku badanego oka. Niewielki otwór umożliwia oglądanie tak oświetlonego oka. Wziernik zaopatrzony jest w układ soczewek o różnej wartości optycznej, które można ustawić w otworze obserwacyjnym po przesunięciu pokrętła.Wzierniki regularnie są dodatkowo zaopatrzone w układy różnych przysłon, filtrów barwnych, jak i dają możliwości uzyskania różnej średnicy oświetlanego pola na dnie oka. Ułatwiają one dostrzeganie i różnicowanie zmian. Mierzenie ciśnienia oka Metoda pomiaru ciśnienia śródgałkowego ma własną długą historię. Najprostszy, aczkolwiek w najwyższym stopniu nieprecyzyjny sposób oceny ciśnienia śródgałkowego bazuje na ocenie napięcia gałki ocznej poprzez ucisk palcami. Jednak tylko doktor z sporym doświadczeniem może wtedy stwierdzić, czy ciśnienie jest podwyższone, czy w granicach poprawnych.aktualnie do mierzenia ciśnienia śródgałkowego używa się szczególnych urządzeń zwanych tonomerami.Wartość ciśnienia śródgałkowego jest określana z wielkości tak zwany wgłobienia rogówki poprzez końcówkę tonometru albo wielkości siły, jaka jest potrzebna do spłaszczenia określonego fragmentu rogówki. Im ciśnienie w oku jest wyższe, tym w mniejszym stopniu można poprzez ucisk na gałkę oczną, a w zasadzie na rogówkę, odkształcić ją, jest to spłaszczyć albo zagłębić. Na tej zasadzie opierają się ..aktualnie w każdym gabinecie okulistycznym tonometry. Stanowią one oddzielne przyrządy ( na przykład tonometr Schištza) albo umieszczone i współpracujące z lampą szczelinową ( tak zwany tonometry aplanacyjne).Wadą tych przyrządów jest konieczność dotknięcia do oka badanego, czyli oko musi być znieczulone, a końcówkę aparatu trzeba sterylizować. Badanie takie nie należy do przyjemnych i naturalne odruchy obronne badanego mogą fałszować wyniki pomiaru. Po wykonanym badaniu znieczulenie trwa jeszcze poprzez jakiś czas, co prawda nie upośledza ono możliwości widzenia, lecz warto uważać, tak aby poprzez sytuacja nie uszkodzić mniej czułego oka.W ostatnich latach opracowano precyzyjne sposoby pomiaru ciśnienia śródgałkowego przy zastosowaniu bezdotykowych tonometrów. Badanie tonometrem bezdotykowym jest niebolesne i nie wymaga znieczulenia oka.Zasada jego działania bazuje na komputerowej analizie poprzez odpowiedni układ optyczny wielkości odkształcenia fragmentu rogówki po uderzeniu jej strumieniem powietrza. Badany odczuwa to jak "dmuchnięcie" powietrza w oko. Pomiar jest kilkakrotnie powtarzany i dlatego precyzyjny.poprawna wartość ciśnienia śródgałkowego mieści się w pewnych granicach i nie powinna przekraczać wartości 21-22 mm Hg. Są jednak osoby, u których ciśnienie to wynosi więcej niż 22 mm Hg i takie, u których wynosi ono znacząco poniżej normy, a więc 12-15 mm Hg.Przed laty stwierdzenie podwyższonego ciśnienia równało się rozpoznaniu jaskry. ...aktualnie poglądy na ten temat zmieniły się. Ciśnienie śródgałkowe jest nadal bardzo ważnym czynnikiem ryzyka w jaskrze. Dlatego stwierdzenie utrzymujących się wartości ponad 28-30 mm Hg wskazuje ( zazwyczaj na tę chorobę. Należy jednak pamiętać, iż jaskra może być również rozpoznana, gdy ciśnienie śródgałkowe jest w ( tak zwany normie (15-20 mm Hg), a nawet wtedy, gdy jest niskie. Jaskra jest podstępną i złożoną chorobą, a do jej rozpoznania trzeba wykonać nie tylko fundamentalne badania okulistyczne, lecz również inne specjalistyczne. Badanie pola widzenia to jest bardzo ważne badanie w diagnostyce chorób siatkówki, a w szczególności nerwu wzrokowego, szczególnie jaskry.sposób badania była wielokrotnie udoskonalana. Wspólnie z postępem wiedzy i techniki, a w szczególności dzięki wykorzystaniu cyfrowej obróbki danych można je przeprowadzić bardzo precyzyjnie.obecnie badanie to wykonuje się na polomierzach komputerowych. .. w trakcie badania osoba obserwuje i sygnalizuje pojawienie się w polu widzenia świetlnego znaczka o odpowiednio dobranej wielkości i kontraście.Badania te są maksymalnie zobiektyzowane, można precyzyjnie ocenić ubytki w polu widzenia, określić je liczbowo, a okresowo można powtarzać i porównywać, co jest nadzwyczajnie ważne w ocenie ewentualnych zmian chorobowych. fundamentalne badania okulistyczne pomagają zdiagnozować: dolegliwości oczodołu, dolegliwości powiek, stany zapalne powiek (jęczmień, gradówka, zapalenie brzegów powiek, opryszczka zwyczajna, półpasiec oczny), stany zapalne spojówek, dolegliwości narządu łzowego (zapalenie gruczołu łzowego, zapalenie woreczka łzowego), dolegliwości rogówki (zapalenie rogówki), dolegliwości twardówki i soczewki (zapalenie twardówki, soczewki), dolegliwości ciała szklistego (ropień, wylew krwi, zmętnienia), dolegliwości siatkówki (zapalenie, odwarstwienie siatkówki, zmiany zwyrodnieniowe siatkówki, krwotoki do siatkówki, dolegliwości plamki siatkówki), dolegliwości nerwu wzrokowego (zapalenie nerwu wzrokowego), jaskrę