Cukrzyca typu 1 - jak powstaje? leczenie

Definicja CUKRZYCA TYPU 1 - JAK POWSTAJE?: Co tj. insulina? Insulina to jest hormon produkowany poprzez trzustkę. Jest on potrzebny do prawidłowej gospodarki węglowodanowej (cukrowej), białkowej i tłuszczowej. Pod jej wpływem glukoza (nasz fundamentalny cukier) przechodzi z krwi do wnętrza komórek, gdzie jest spalana, co skutkuje uwolnienie niezbędnej dla naszego organizmu energii.Podobnie działa na aminokwasy, które jednak w normalnych warunkach nie są spalane, lecz służą do budowy białek. Insulina skutkuje również odkładanie się tkanki tłuszczowej i zahamowanie jej rozkładania (lipolizy). Sumę działań insuliny tytułujemy działaniem anabolicznym, a więc budującym, sprzyjającym syntezie. Jej brak uruchamia mechanizmy kataboliczne, a więc rozkładające (szczególnie białka i tłuszcze).Nieznaczna liczba insuliny stale wydziela się w odpowiedzi na glukozę wytwarzaną poprzez wątrobę; to jest tak zwany wydzielanie fundamentalne. Jednak głównym impulsem do wydzielania insuliny jest glukoza zawarta w pokarmie. Podwyższone stężenie glukozy po posiłku skutkuje powiększone wydzielanie insuliny, które sprawia, iż glukoza przechodzi do komórek organizmu.w przypadku braku tego hormonu glukoza nie może być zużyta poprzez komórki i pozostaje w sporych stężeniach we krwi, powodując rozmaite powikłania. Warto przy tym podkreślić, iż insulina pozostaje "samotna" w obniżaniu stężenia glukozy we krwi: jest jedynym hormonem tak działającym, otoczonym poprzez całą grupę hormonów o przeciwnym działaniu, obejmującą m. in. kortyzol, hormony tarczycy (T3, T4), adrenalinę, glukagon. Na czym bazuje cukrzyca typu 1? Istotą tego rodzaju cukrzycy jest niedobór insuliny w organizmie, wynikający z tego, iż nasz własny organizm, w procesie autoagresji, niszczy tak zwany komórki beta wysp trzustki, które insulinę produkują. Może to być zaskakujące, gdyż normalna odpowiedź immunologiczna organizmu chroni nas przed obcymi drobnoustrojami i do pewnego stopnia przed swoimi zmutowanymi (nowotworowymi) komórkami. Niekiedy jednak dochodzi do autoagresji, na przykład w niektórych chorobach tarczycy, skóry, tkanki łącznej - i tak właśnie jest również w cukrzycy insulinozależnejCo skłania komórki układu odpornościowego (limfocyty, makrofagi) do niszczenia własnych komórek? Na to pytanie wciąż nie ma pełnej odpowiedzi. Wiadomo jednak, iż pewną rolę odgrywają czynniki genetyczne.Obecność cukrzycy wśród bliskich krewnych jest charakterystyczna dla tej dolegliwości. Istnieją w organizmie geny przekazywane w obrębie rodziny, które przyczyniają się do rozwoju cukrzycy. To są najprawdopodobniej geny powiązane z mechanizmami odpornościowymi, zgrupowane w układzie zwanym HLA. Organizm cukrzyka jest niejako naznaczony obecnością niektórych z tych genów. Nie znaczy to oczywiście, iż wszyscy członkowie rodziny, w której występują przypadki cukrzycy, będą cierpieli na tę chorobę. Chodzi o to, iż organizm jest podatny na rozwój cukrzycy typu 1: wówczas komórki układu odpornościowego mogą zacząć funkcjonować niepoprawnie i zaatakować komórki beta trzustki. impulsem wywołującym ten mechanizm jest pojawienie się na powierzchni komórek beta pewnych antygenów w procesie zwanym ekspresją: uruchamia to śmiercionośny system, a przypadek rozpoczyna przypominać naładowany rewolwer, który czeka na pociągnięcie spustu. fundamentalne symptomy cukrzycy typu 1 powiększone marzenie (polydypsja) powiększone wydalanie moczu (polyuria) powiększony apetyt (polyphagia) oprócz tego: ogólne osłabienie chudnięcie zamazane albo podwójne widzenie Wirusowy zapłon Jaki czynnik zapoczątkowuje reakcję? Nie ma w tej kwestii jednoznacznej i ostatecznej odpowiedzi. Niektórzy twierdzą, iż rolę spustu pełni infekcja wirusowa. Potwierdzeniem tej teorii może być fakt częstszego występowania świeżego zachorowania na tę postać cukrzycy w miesiącach jesienno-zimowych, typowych dla katarów i przeziębień.wg niej właśnie wirusy wywołują ekspresję antygenów na komórkach beta trzustki. Do akcji wkraczają wówczas komórki układu odpornościowego - limfocyty i makrofagi, które traktują zmienione komórki beta jako obce i niszczą je dzięki przeciwciał.Kiedy zginie powyżej 90% komórek, organizm nie ma wystarczającej ilości insuliny, by zapewnić poprawne stężenie glukozy we krwi. Wirusami odpowiedzialnymi za to "wewnętrzne samobójstwo" są wirusy świnki, różyczki, mononukleozy zakaźnej i Coxsackie B. Oczywiście nie oznacza to, iż każde dziecko przechodzące na przykład różyczkę zachoruje na cukrzycę. Tak odbywa się tylko w organizmie predysponowanym genetycznie do takiej reakcji. Co dalej? Po zniszczeniu komórek beta trzustki brak jest w organizmie insuliny, która umożliwia glukozie wejście do wnętrza komórek. przypadek wygląda więc paradoksalnie - pomimo obfitości pokarmu (glukozy) krążącego we krwi, organizm jest głodny! Glukoza nie dociera do komórek, które nie mają skąd czerpać energii na bieżące potrzeby. W tej sytuacji organizm rozpoczyna zużywać zapasy tłuszczu i organizm chudnie mimo "wilczego" apetytu. mechanizm uruchamiania rezerw tłuszczowych nie przebiega jednak gładko. W organizmie powstają ciała ketonowe (pomiędzy innymi aceton), które zakwaszają organizm. Jeżeli odbywa się to błyskawicznie, grozi postępem kwasicy i śpiączki ketonowej, bardzo groźnych powikłań, które przed wprowadzeniem insuliny do leczenia cukrzycy oznaczały nieuchronną śmierć.Nadmiar glukozy we krwi skutkuje jej przenikanie do moczu. odbywa się tak po przekroczeniu pewnego progu (stężenie glukozy we krwi ok. 180 mg/100 ml). tak aby wydalić jej nadmiar, organizm potrzebuje określonej ilości wody. Z tego powodu objętość moczu powiększa się i następuje odwodnienie, a to natomiast wyzwala powiększone marzenie - jeden z głównych symptomów cukrzycy. fundamentalne symptomy cukrzycy typu 1, takie jak powiększone marzenie, powiększone wydalanie moczu i nadmierny apetyt dają się wytłumaczyć nieprawidłowymi procesami fizjologicznymi, które zapoczątkowuje niszczenie poprzez własny organizm komórek beta trzustki. To są mechanizmy nieodwracalne, niegdyś prowadzące do śmierci chorego. Wprowadzenie w latach dwudziestych XX wieku insuliny do leczenia cukrzycy sprawiło, iż przestała być ona chorobą nieuleczalną, pod warunkiem, iż chorzy przyjmują insulinę do końca życia