Cukrzyca typu 2 leczenie

Definicja CUKRZYCA TYPU 2: Wprawdzie na cukrzycę typu 2 chorują osoby w różnym wieku, lecz najczęściej pojawia się ona u osób po 55. roku życia. Aż 10-15% ludzi ponad 65. roku jest dotkniętych tą chorobą. Jeśli ponadto uwzględni się tych, którzy mają podwyższone stężenie glukozy, nie osiągające jednak jeszcze wartości charakterystycznych dla cukrzycy (zdarzenie to dotyczy 25-30% populacji w tym wieku), to okaże się, iż prawie połowa osób po 65. roku życia ma kłopoty z gospodarką węglowodanową (cukrową). Jakie są powody cukrzycy u osób starszych? Cukrzyca w tym wieku jest pomiędzy innymi rezultatem naturalnego procesu starzenia. Ten mechanizm zmian wstecznych, zachodzący w starzejącym się organizmie, obejmuje również trzustkę i inne organy odpowiedzialne za poprawne zużytkowanie glukozy. Wymienia się także relacja tkanki tłuszczowej do mięśniowej (niestety, na korzyść tej pierwszej). rezultatem tego jest pomiędzy innymi "oporność" receptorów insuliny na jej działanie, co jest głównym czynnikiem w łańcuchu zdarzeń wywołujących cukrzycę typu 2.Na insulinooporność wpływają również inne czynniki regularnie występujące w momencie starości: otyłość, niska aktywność ruchowa, inne przewlekłe dolegliwości i przyjmowanie dużej ilości leków, które regularnie zaburzają mechanizmy utrzymujące równowagę węglowodanową w organizmie.Na stworzenie cukrzycy w tym wieku mają również wpływ hormony wydzielane poprzez przysadkę mózgową, nadnercza i trzustkę. W okolicy insuliny regulują one stężenie glukozy we krwi. Te tak zwany hormony stresu działają odwrotnie niż insulina, bo podnoszą poziom glukozy. W starzejącym się organizmie występuje nadmiar najważniejszego z tych hormonów - kortyzolu, tworząc stan określany jako przewlekła hiperkortyzolemia. Skutkuje to stałe podwyższone stężenie glukozy i sprzyja wystąpieniu jawnej cukrzycy. Podstępna dolegliwość Cukrzyca pojawiająca się w tym okresie jest podstępną chorobą, długo nie dającą wyraźnych, klasycznych symptomów, takich jak powiększone marzenie i oddawanie moczu, zamazane widzenie i chudnięcie. regularnie jest rozpoznawana przypadkowo w trakcie badań profilaktycznych czy realizowanych na skutek wystąpienia innej dolegliwości, na przykład mających na celu rozpoznanie czynników ryzyka zagrożenia chorobą wieńcową. Wtedy nieoczekiwanie może się okazać, iż stężenie glukozy jest wysokie, chociaż chory nie ma symptomów cukrzycy.Niestety, utajony, bezobjawowy przebieg skutkuje opóźnienie leczenia, które mogłoby zapobiec powikłaniom. Podwyższony długotrwale poziom glukozy może gdyż spowodować miażdżcę naczyń wieńcowych (chorobę wieńcową, zawał serca) i naczyń mózgowych (udar mózgu), a również powodować uszkodzenie małych naczyń siatkówki i nerek (retinopatię i nefropatię).Jedna z przyczyn tego utajonego przebiegu to podwyższenie tak zwany progu nerkowego dla glukozy. Jak pamiętamy, to jest ten poziom glukozy, przy której cukier przechodzi do moczu. Cały ten mechanizm przypomina sytuację w rzece, na której znajduje się zapora o określonej wysokości (w razie progu nerkowego 180-200 mg/dl). ponad tej wysokości woda przelewa się na drugą stronę. "Przelewanie się" glukozy do moczu, która "pociąga" za sobą wodę, skutkuje właśnie charakterystyczne symptomy: powiększone oddawanie moczu i wzmożone marzenie. W starszym organizmie ta tama jest wyższa niż 180-200 mg/dl i glukoza "nie przelewa" się do moczu mimo wysokich stężeń (poziomu) we krwi. Wszystko to skutkuje nierzadkie rozpoznawanie cukrzycy dopiero wtedy, gdy rozwiną się jej długookresowe powikłania. Cukrzyca i inne dolegliwości Chorzy w podeszłym wieku są narażeni na różne niedogodności. Dokuczają im dolegliwości krążenia i stawów. Słabnie wzrok i słuch, zaczynają drżeć ręce, pogarsza się ogólna sprawność ruchowa. U chorego na cukrzycę do powikłań naczyniowych dołącza się również upośledzenie układu nerwowego - neuropatia cukrzycowa - objawiająca się charakterystycznym upośledzeniem czucia, które dotyczy głównie dłoni i stóp.To wszystko wspólnie sprawia, iż chorzy regularnie wymagają pomocy nie tylko ze strony lekarza, lecz również rodziny czy pielęgniarki, a regularnie niezbędne staje się również zaangażowanie pracownika socjalnego i wizyta dietetyka. Dieta i ćwiczenia Specyfika tej dolegliwości wymaga szczególnego zwrócenia uwagi na to, by osoba chora na cukrzycę ściśle przestrzegała diety. Przy obliczaniu zapotrzebowania kalorycznego trzeba uwzględnić wiek pacjenta. regularnie niezbędna będzie tu dieta redukująca wagę ciała z racji na otyłość, jednak jej skuteczność z racji na mniejszą aktywność fizyczną może być pomniejszona. Jednak jeżeli po 4-6 tygodniach leczenia samą dietą nie osiągamy odpowiedniego spadku stężenia glukozy, należy wykorzystać leki doustne.Niestety, starsze osoby regularnie nie mogą czerpać większych korzyści z wysiłku fizycznego, który jest szczególnie wskazany w trakcie tej dolegliwości (powiększa wrażliwość tkanek na działanie insuliny). Jednak mała sprawność ruchowa związana z wiekiem i niebezpieczeństwo (u niektórych osób) niedokrwienia mięśnia sercowego nakazują zachować szczególną ostrożność. Na ogół wystarczy bezpieczny półgodzinny spacer trzy razy w tygodniu. Leki i leczenie Problemem może być również odpowiedni dobór leków doustnych, służących u chorych w podeszłym wieku. Szerzej o tego rodzaju leczeniu pisaliśmy we wrześniowym numerze "Żyjmy dłużej". Tutaj wspomnimy tylko, iż eksperci nie zalecają metforminy ponad 70. roku życia, a przy stosowaniu innej ekipy leków, a więc pochodnych sulfonylomocznika wskazane są preparaty krótko działające: gliklazyd, glipizyd i glikwidon.U tych, którzy wymagają leczenia insuliną, sposób podawania leku powinien być maksymalnie uproszczony. Im prostszy i wymagający mniej czynności przygotowawczych, tym lepszy. Optymalnym metodą leczenia w tej ekipie wiekowej jest podawanie dwa razy na dzień insuliny izofanowej albo mieszaniny dwóch rodzajów insulin: krótko i długo działającej. Idealne są tu strzykawki typu pen albo jednorazowe dozowniki. Jak wyrównać cukrzycę? Chorych w podeszłym wieku obowiązują także inne, nieco "łagodniejsze" kryteria wyrównania cukrzycy, by nie tylko zmniejszyć stężenie glukozy we krwi i zapobiec powikłaniom, lecz również nie dopuścić do niedocukrzenia organizmu (hipoglikemii), które może powstać w konsekwencji nieodpowiedniej dawki leków doustnych czy insuliny.Takie niedocukrzenie jest bardziej niebezpieczne w starszym wieku niż u młodszych osób. Starzejący się organizm może gdyż z opóźnieniem albo niewłaściwie zareagować na spadek stężenia glukozy. U osób w podeszłym wieku rekomendowane jest nieprzekraczanie wartości 120-180 mg/dl na czczo i 150-200 mg/dl po posiłku. jeżeli nie można regularnie kontrolować stężenia glukozy w surowicy krwi, trzeba (jako program minimum) każdego dnia sprawdzać jej obecność w moczu (glukoza nie powinna w nim występować). Można to zrobić w warunkach domowych, dzięki szczególnych pasków, dostępnych w aptekach (pasek umieszcza się w próbce moczu).Mimo tych wszystkich niedogodności związanych z cukrzycą w wieku podeszłym pacjent, który stosuje się do wszystkich zaleceń i chętnie współpracuje z lekarzem, może w sporym stopniu złagodzić przebieg dolegliwości. Dobrze, jeśli przestrzega ściśle diety, stracił na wadze, stosuje odpowiednią dawkę leków doustnych i kilka razy w tygodniu wychodzi na dłuższy spacer. Istotna tu jest również samokontrola, w której sporą rolę odgrywa glukometr, dzięki którego można samemu badać poziom glukozy. Z pewnością z cukrzycą można walczyć i do pewnego stopnia wygrywać nawet wtedy, gdy przekroczyło się już sześćdziesiątkę. Słowniczek homeostaza - utrzymywanie niektórych wielkości ( na przykład stężenia glukozy) w ustalonych granicach neuropatia - upośledzenie funkcji układu nerwowego, w cukrzycy dotyczy nerwów obwodowych i układu autonomicznego nefropatia - upośledzenie funkcji nerek; w cukrzycy w konsekwencji upośledzenia filtracji w kłębuszkach nerkowych retinopatia - uszkodzenie siatkówki w konsekwencji zaburzeń w jej ukrwieniu hiperkortyzolemia - podwyższony poziom kortyzolu (jednego z głównych hormonów stresu) we krwi peny - nowoczesne dozowniki insuliny, przeznaczone do wielokrotnego użytku po zamianie wkładu