Miód - leczenie chorób skóry leczenie

Definicja MIÓD - LECZENIE CHORÓB SKÓRY: W poprzednim numerze omawialiśmy właściwości odżywcze miodu w żywieniu dzieci, osób starszych, rekonwalescentów, sportowców. W tym numerze piszemy o wykorzystaniu miodu w leczeniu chorób skóry i błon śluzowych. Leczenie chorób skóry i błon śluzowych Wg danych fachowego piśmiennictwa zachodniego miód okazał się skutecznym środkiem w zakażeniach chirurgicznych. U chorych z zakażonymi ranami pooperacyjnymi, przewlekłymi owrzodzeniami i ropniami miód dawał lepsze efekty lecznicze w porównaniu z powszechnie stosowanymi antybiotykami. Ponadto wykorzystywanie miodu na oddziałach chirurgicznych efektywnie zabezpieczało przed zakażeniami ran szczepami szpitalnymi i pozwalało na wykonanie przeszczepów skóry i amputacji kończyn bez powikłań. Stwierdzono, iż działa on nie tylko na ropotwórcze bakterie tlenowe, takie jak Staphylococcus aureus i Pseudomonas aeruginosa, lecz również na sporo gatunków bakterii beztlenowych, pomiędzy innymi na formy wegetatywne zgorzeli gazowej Clostridium perfringens.Miód służący jest poprzez zachodnich chirurgów również w leczeniu ran oparzeniowych. Dla przykładu 2-tygodniowe leczenie miodem oparzeń zabezpieczało je w 87% przed zakażeniem, w porównaniu do 10% ran oparzeniowych leczonych srebrową pochodną sulfadiazyny. Zauważono przy tym, iż miód wspomaga mechanizm gojenia rany na drodze oczyszczania jej z chorej tkanki, tworzenia zdrowej tkanki ziarninowanej, wchłaniania płynu obrzękowego i ropy, a również zabezpieczenia przed wtórnym zakażeniem drobnoustrojami.Z fachowego piśmiennictwa lekarskiego wynika, iż miód służący jest w leczeniu owrzodzeń na tle cukrzycowym, zakażonych ran odleżynowych i nowotworowych, szczególnie u ludzi starszych, a również owrzodzeń zgorzelinowych i gruźliczych. Odpowiednikiem może być pacjent z raną odleżynową na kostce, która mimo długotrwałego leczenia powiększała się i groziła amputacją nogi. Codzienne nakładanie na ranę miodu pod opatrunek z gazy już po kilku dniach wywołało pomniejszenie się rany o ok. 1 cm. Z czasem dno rany uległo ukrwieniu i zaczęło pokrywać się ziarniną. Po 3 miesiącach rana się zagoiła.Wykazano również, iż miód pomaga w leczeniu aktywnych form trądu, a mianowicie przyspiesza gojenie przewlekłych owrzodzeń, w szczególności stóp, a również eliminuje przykry zapach towarzyszący tej chorobie. Działanie to przypisuje się pochodnym fruktozy obecnym we fragmentach wosku występujących w miodzie. ponadto miód wyróżnia się sporą skutecznością w leczeniu owrzodzeń troficznych skóry, żylakowych owrzodzeń podudzi, martwicy tkanek na różnym tle, a również schorzeń alergicznych skóry, pomiędzy innymi świerzbiączki, liszajów i wyprysków.Właściwości lecznicze miodu używane są w chorobach błon śluzowych, szczególnie w stanach zapalnych błony śluzowej j. ustnej i przyzębia, paradontozie i schorzeniach j. ustnej i dziąseł na tle grzybiczym (pleśniawki u dzieci).Miód pomocny jest w terapii guzów krwawnicowych (hemoroidów), a również schorzeń ginekologicznych, takich jak stany zapalne pochwy, szyjki macicy i przydatków i nadżerki szyjki macicy.Z sporym powodzeniem zastosowano miód w okulistyce, szczególnie w razie zakażeń oczu wywołanych poprzez drobnoustroje, takich jak ostre pęcherzykowate zapalenie spojówek i rogówki, poopryszczkowe zbliznowacenie rogówki i ropne zapalenie brzegów powiek.następnym odpowiednikiem może być wykorzystanie miodu do regeneracji błony bębenkowej uszkodzonej w czasie długotrwałego zakażenia bakteryjnego. W ropnych schorzeniach skóry stosuje się pomiędzy innymi świeży, płynny miód w formie opatrunków otwartych albo zamkniętych, zmienianych 2 razy na dzień poprzez moment ok. 2 tygodni. W ranach odleżynowych miód stosuje się pod suchy opatrunek co 2 albo 3 dni. również w okulistyce używany jest miód płynny, zakraplany w ilości 1-2 kropli do worka spojówkowego albo nanoszony na dolną część spojówki, 2-3 razy na dzień, poprzez moment kilku tygodni. w czasie leczenia miejscowego schorzeń skóry i błon śluzowych wskazane jest przyjmowanie miodu do wewnątrz. W ostrym zapaleniu błony śluzowej nosa poleca się żucie kęsów miodu plastrowego, a w stanach zapalnych i zakażeniach błony śluzowej j. ustnej powolne ssanie kawałków skrystalizowanego miodu, kilka razy na dzień. Sprawdzonym metodą w leczeniu paradontozy jest smarowanie i masowanie dziąseł tym wytworem.W bakteryjnych zakażeniach skóry, w pierwszej kolejności paciorkowcem hemolizującym (Streptococcus haemolyticus) lekarze rosyjscy polecają picie poprzez dłuższy czas naparu z ziół o działaniu przeciwzapalnym, gojącym i antybiotycznym. W skład mieszanki ziołowej wchodzi kłącze tataraku, korzeń lukrecji, ziele serdecznika, liść pokrzywy, koszyczek rumianku i kwiat nagietka. Napar przygotowuje się z łyżeczki od herbaty mieszanki i szklanki wody. Po ostudzeniu do szklanki naparu dodaje się łyżkę stołową miodu i wypija po jedzeniu.Do leczenia chorób skóry i błon śluzowych służą również wodne roztwory miodu. Dla przykładu 30% roztwory wykorzystuje się do płukania w stanach zapalnych błony śluzowej j. ustnej, gardła, krtani, oczu i pochwy, z kolei 50% roztwory do pędzlowania j. ustnej w pleśniawkach u dzieci, na ogół 3-4 razy na dzień.Miód przeznaczony do płukania można również rozpuszczać w ostudzonych naparach albo odwarach z odpowiednich surowców zielarskich. Dobre efekty uzyskuje się np., stosując napar z koszyczków rumianku z miodem (łyżeczka na szklankę naparu) do płukania w stanach zapalnych j. ustnej, dziąseł i gardła i odwar z kory dębu (50 g miodu na litr odwaru) do masażu albo płukania dziąseł w paradontozie.Inną formę stanowią okłady z 20-40% wodnych roztworów miodu, służące w razie ran, ropnych schorzeń skóry i chorób oczu. Wodne 30% roztwory miodu stosuje się w formie kąpieli miejscowych o temperaturze ciała i czasie trwania 20-30 min., z przeznaczeniem do leczenia ran i oparzeń. W rozległych schorzeniach skóry, chorobach żeńskich i guzach krwawnicowych przeprowadza się kąpiele ogólne, używając 4-6 łyżek miodu na jedną kąpiel trwającą 15-20 min.. Do leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego stosuje się wlewy doodbytnicze z 7,5% wodnych roztworów miodu.Dość regularnie służącą metodą leczenia jest jonoforeza przy zastosowaniu świeżych 10-50% wodnych roztworów miodu. Zabiegi wykonuje się raz na dzień albo co drugi dzień, w okresie 15-20 min., poprzez moment 2-4 tygodni. Wskazaniami do jonoforezy są pomiędzy innymi następujące schorzenia: ostre zapalenie błony śluzowej nosa, uszkodzenie błony bębenkowej, zapalenie zatok przynosowych, ostre zapalenie gardła, stany zapalne gałki ocznej i stany zapalne pochwy i szyjki macicy.niezłą ilustracją tego metody leczenia może być skuteczne wykorzystanie jonoforezy u trzyletniego chłopca do regeneracji błony bębenkowej zniszczonej w sporym stopniu wskutek zakażenia gronkowcem złocistym. Miód w formie 20% wodnego roztworu podawano dzięki obu elektrod, z których jedną umieszczono w małżowinie usznej, a drugą w rejonie dolnej części kręgosłupa szyjnego albo na policzku z przeciwnej strony. Zabiegi wykonywano każdego dnia pośrodku 10-15 min. w 2 seriach trwających po 15 dni, z 7-dniową przerwą, stosując prąd elektryczny o natężeniu 0,5-1,5 mA. Leczenie skończyła się całkowitym odtworzeniem błony bębenkowej. *** Przedruk za zezwoleniem. B. Kędzia,E. Hołderna-Kędzia "Leczenie miodem".Polski Związek Pszczelarski,Warszawa 1998 r. Adres: PZPul. Świętokrzyska 20, 00-002 Warszawa,tel. (0-22) 826-04-97