Miód w chorobach układu oddechowego leczenie

Definicja MIÓD W CHOROBACH UKŁADU ODDECHOWEGO: W chorobach dolnych dróg oddechowych, między innymi w zapaleniu oskrzeli, miód służący jest z racji na jego właściwości wykrztuśne. Zauważono, iż umiejętność miodu do upłynniania i usuwania na zewnątrz wydzieliny oskrzelowej potęguje się przy dodaniu do naparów z następujących surowców zielarskich: korzeni omanu wielkiego, prawoślazu i lukrecji, liści babki zwyczajnej, szałwii i podbiału, ziela miodunki, tysiącznika, bylicy pospolitej, lebiodki i tymianku i kwiatu koniczyny czerwonej. Powyższe zioła można stosować oddzielnie albo w formie mieszanek. Oprócz tego przyjmuje się miód rozpuszczony w wodzie, ciepłym mleku, sokach z owoców i warzyw i w połączeniu z syropem z cebuli i wyciągiem z propolisu.Ostatnio w stanach zapalnych gardła stosuje się płukanie 5% roztworem miodu ogrzanym do temperatury 37-43oC. Zabieg wykonuje się 3-4 razy na dzień. Jego zadaniem jest nawilżenie błon śluzowych, ich lepsze ukrwienie i pobudzenie czynności gruczołów wydzielniczych. Do tego celu można stosować również zwyczajne rozpylacze.Do leczenia ostrego i przewlekłego zapalenia oskrzeli równolegle z kuracją doustną stosuje się inhalacje i jonoforezę z użyciem miodu.Miód od dawna stosuje się w zapaleniu płuc. Kuracja przy zastosowaniu miodu ma w tym przypadku zwykle charakter wspomagający fundamentalną terapię. Bardzo cenione w tym schorzeniu są napary z surowców zielarskich o działaniu wykrztuśnym i napotnym z dodatkiem miodu. Podobnie jak w innych schorzeniach dróg oddechowych, w zapaleniu płuc stosuje się również miód z dodatkiem soków owocowych i warzywnych, a również propolisu. W czasie kuracji obserwuje się ustępowanie kaszlu, poprawę obrazu krwi, a również wzrost masy ciała i polepszenie ogólnego samopoczucia chorego.Do leczenia schorzeń dolnych dróg oddechowych służą szczególnie następujące miody odmianowe: lipowy, koniczynowy, lawendowy, tymiankowy, szałwiowy, macierzankowy i ze spadzi z drzew iglastych.Wspomagająco w schorzeniach dolnych dróg oddechowych (zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc) służący jest ziołomiód sosnowy i świerkowy.Pomocne jest również wykorzystywanie miodu w gruźlicy płuc. Nieswoistą rolę miodu w tym schorzeniu wyjaśnić można jego działaniem ogólnie wzmacniającym i podwyższającym odporność organizmu na zakażenie. Miód łączy się zwykle z sokami z rzodkwi, chrzanu, aloesu, jak również z innymi produktami o działaniu wzmacniającym i wykrztuśnym, takimi jak czerwone wino, zmielone orzechy włoskie, kakao. Cenne właściwości wspomagające leczenie gruźlicy wykazują miody spadziowe.Chorym na gruźlicę poleca się również picie naparów z surowców zielarskich o działaniu wykrztuśnym, a mianowicie: liścia podbiału, korzenia omanu i kwiatu białej pokrzywy z dodatkiem miodu. Włączenie miodu do terapii wspomagającej leczenie gruźlicy płuc pozwala na złagodzenie kaszlu, polepszenie obrazu krwi, przyrost łaknienia i poprawę ogólnego samopoczucia chorego.Korzystne działanie miodu w kaszlu bazuje na zwiększeniu sekrecji gruczołów i upłynnieniu wydzieliny oskrzelowej. Prowadzi to w rezultacie do usunięcia wydzieliny z dróg oddechowych. wykorzystywanie miodu jest cenne, w szczególności u dzieci, bo pozwala na ustąpienie nawet bardzo uporczywego kaszlu. Szczególnie korzystne jest dodawanie do miodu naparów z surowców zielarskich łagodzących podrażnienia i rozrzedzających śluz, takich jak liść szałwii, liść podbiału, liść i korzeń prawoślazu, ziele tymianku, ziele lebiodki, owoc kopru włoskiego i kwiat lipy. Miód można również przyjmować po rozpuszczeniu w wodzie, mleku, sokach owocowych i warzywnych albo w odwarze z cebuli.Działanie wykrztuśne wykazują również miody odmianowe: lipowy, koniczynowy, tymiankowy, nostrzykowy i ze spadzi z drzew iglastych. Dawkowanie zwykle w chorobach układu oddechowego miód przyjmuje się doustnie w ilości 4-6 łyżek stołowych na dzień (80-120 g), w 3 dawkach. Dzieciom podaje się odpowiednio mniejszą liczba, na ogół 3-6 łyżeczek od herbaty na dobę (25-50 g). Najczęściej miód przyjmuje się po rozpuszczeniu w ciepłej wodzie, mleku albo herbacie z cytryną, w proporcji 1-2 łyżki stołowe miodu na szklankę płynu, na godzinę przed jedzeniem. Powyższą kurację stosuje się poprzez 1-2 miesiące i powtarza po upływie miesiąca (2-3 razy pośrodku roku). Miodowe komponenty (ziołomiody) przyjmuje się 3 razy pośrodku dnia po rozpuszczeniu w wodzie albo mleku w ilości 25-50 g na dobę (niekiedy 60 g na dobę), co odpowiada w przybliżeniu 2-3 łyżkom stołowym. Najodpowiedniejsze w schorzeniach górnych i dolnych dróg oddechowych są ziołomiody: sosnowy, świerkowy i rumiankowy. Podwyższenie siły działania miodu można uzyskać, przyjmując go łącznie z naparami z surowców zielarskich, sokami z owoców i warzyw, sokiem z aloesu, a również innymi produktami odżywczymi i pszczelimi. Napar przygotowuje się na ogół z 1-2 łyżek stołowych rozdrobnionego surowca ( albo mieszanki ziołowej), zalewa szklanką wrzątku i po odsączeniu i ostudzeniu dodaje 1-2 łyżki stołowe miodu. Otrzymany napar przyjmuje się w ilości 1/4 ( albo 1/2 szklanki 2-3 razy na dzień, zazwyczaj przed jedzeniem. Miód łączy się z sokami z owoców i warzyw najczęściej w proporcji 1:1 i zażywa 2-3 razy na dzień po łyżce stołowej (dorośli) ( albo małej łyżeczce od herbaty (dzieci). W handlu popularny jest ponadto miód z dodatkiem 1% koncentratu z podbiału. Wyróżnia się on działaniem osłaniającym, ściągającym i przeciwzapalnym w lekkich stanach zapalnych gardła i krtani, a również łagodzącym kaszel i ułatwiającym odkrztuszanie. Podobne działanie wykazują miody lecznicze w formie płynnej, a mianowicie: podbiałowy, prawoślazowy i koperkowy, przeznaczone pomiędzy innymi dla dzieci. Wytwarzane są również syropy o właściwościach przeciwkaszlowych i wykrztuśnych pod nazwą Apipulmol (dla dorosłych) i Apitussic (dla dzieci). W chorobach układu oddechowego szczególnie skuteczne jest wykorzystywanie miodu sekcyjnego ( albo plastrowego. Leczniczo poleca się żucie kęsów takich wytwórów poprzez 15 min., 4-6 razy na dzień, poprzez 7-14 dni. Po ustąpieniu ostrych symptomów wskazane jest kontynuowanie kuracji przez żucie miodu plastrowego jeden raz na dzień i przyjmowanie łyżki stołowej świeżego miodu wspólnie z posiłkami. wykorzystywanie miodu plastrowego kilka razy na dzień, poprzez 3-4 dni przed okresem kwitnienia roślin, pozwala na złagodzenie symptomów towarzyszących pyłkowicy. Dobre wyniki leczenia schorzeń układu oddechowego uzyskuje się również przy wykorzystaniu terapii wziewnej. W inhalacjach termicznych łyżkę stołową miodu zalewa się szklanką wrzącej wody i powstały aerozol wdycha poprzez nos pośrodku 5-7 min., najlepiej wieczorem, poprzez 12-15 dni. Przy zastosowaniu aparatury ultradźwiękowej wykonuje się 1 ( albo 2 zabiegi na dzień, trwające 5-7 min., poprzez 10-20 dni, wykorzystując do tego celu 20-30% roztwory miodu. W przypadku potrzeby po 6 tygodniach cykl leczenia powtarza się. Leczenie schorzeń alergicznych zaczyna się od niewielkich dawek miodu, które w czasie terapii wziewnej etapowo ulegają zwiększeniu. Do zabiegów stosowane są roztwory miodu w wodzie, fizjologicznym roztworze chlorku sodowego, w naparach z odpowiednich surowców zielarskich, a również regularnie wzbogacane innymi produktami pszczelimi (propolis, mleczko pszczele) ( albo witaminami (A, C, B1). Idealne efekty w trakcie leczenia chorób układu oddechowego dzięki miodu uzyskuje się w tak zwanej terapii kompleksowej, w której łącznie z doustnym przyjmowaniem miodu stosuje się go w formie inhalacji i miejscowo w formie jonoforezy. Doustnie przyjmuje się miód w ilości 50-100 g na dzień, w 4-5 dawkach w formie ciepłego roztworu wodnego. Do inhalacji wykorzystuje się 50% roztwór miodu w wodzie, który w ilości 15 ml podaje się dzięki inhalatora ultradźwiękowego co drugi dzień. Co drugi dzień wykonuje się również jonoforezę. Kuracja trwa 1-3 miesięce. *** Przedruk za zezwoleniem. B. Kędzia,E. Hołderna - Kędzia "Leczenie miodem".Polski Związek Pszczelarski,Warszawa 1998 r. Adres: PZPul. Świętokrzyska 20, 00-002 Warszawa,tel. (0-22) 826-04-97