Najstarsze leki leczenie

Definicja NAJSTARSZE LEKI: Zalewając saszetkę leku ziołowego wrzątkiem i pijąc popularne "ziółka", zwykle nie zastanawiamy się nad tym, jak długa jest historia ziołolecznictwa. Zioła należą gdyż do pierwszych leków odkrytych poprzez człowieka. Jak się zresztą wydaje, nie tylko poprzez niego - niektóre zwierzęta również znają ich leczniczą moc.Zioła znały najstarsze ludy zamieszkujące naszą planetę. W pozostałej po Asyryjczykach spuściźnie 660 glinianych tabliczek, pochodzących z lat 1900-400 przed naszą erą, opisanych jest blisko tys. roślin leczniczych, w tym rumianek, lulek, szafran, piołun, lukrecja, babka, koper i inne. Wiedza Egipcjan Kopalnią wiedzy o starożytnej farmacji jest jednak papirus Ebersa. Został on tak nazwany od nazwiska archeologa Georga Ebersa, który w 1862 r. kupił go od pewnego Egipcjanina. Człowiek ten twierdził, iż znalazł go w grobowcu w Tebach. ?adne było pochodzenie tego papirusu, okazał się on egipskim dokumentem z około 1500 r. przed naszą erą,, Opisano w nim powyżej 800 leków, w znacznej mierze ziołowych, z których część jest aktualna i dziś. W celu "uwalniania ekskrementów z ciała człowieka" zalecano np. olej rycynowy z piwem, na apetyt - piołun, czosnek do odkażania i tak dalej Oczywiście, prawie wszystkie recepty były równie trafne - w celu uwalniania dziecka od nadmiaru moczu polecano gdyż "starą księgę ugotować w oleju i smarować jego ciało"... Mądrość starożytnych powyżej dwóch tys. lat p.n.e. sięgają także tradycje ziołolecznictwa na terenach dzisiejszych Indii i Chin. Najstarszy znany zielnik chiński pochodzi z około 2700 r. przed naszą erą,,, i zawiera opis takich ziół, jak żeń-szeń, konopie, imbir, gencjana i tak dalej Część zdobyczy medycyny Dalekiego Wschodu przyswoiliśmy sobie już dawno (to Chińczycy odkryli na przykład lecznicze właściwości rzewienia), dopiero jednak aktualnie poznajemy na szerszą skalę jej tajniki.ważny wkład do rozwoju racjonalnej medycyny w naszym kręgu kulturalnym wnieśli Grecy, a w szczególności Hipokrates z Kos, znany do dziś dzięki swojej przysiędze. Utrzymywał on, iż zdrowie człowieka zależy od delikatnej równowagi między czterema płynami ustrojowymi: flegmą, krwią i żółtą i czarną żółcią, a brak tej równowagi prowadzi do stworzenia dolegliwości. Uważał również, iż lepiej, by pacjent wracał do zdrowia w sposób naturalny, z jak najmniejszą pomocą środków leczniczych (a w szczególności przeczyszczających i wymiotnych...). Znał blisko 200 leków roślinnych.Inny Grek, Theophrastus (370-280 r. przed naszą erą,,,, ) dokonał w swojej "Historia Plantarum" klasyfikacji roślin, która nie miała sobie równej poprzez długie wieki. Celsusowi (53 r. przed naszą erą,,,,, ) - 7 n.e.) zawdzięczamy ośmiotomowe dzieło "De Medicina", w którym opisał powyżej 250 roślin leczniczych. "Biblią" starogreckiego ziołolecznictwa było jednak dzieło "De Materia Medica" ("O środkach leczniczych") Discuridesa (77 r. n.e.), zawierające opis blisko 600 roślin leczniczych, ich uprawy, zbioru, przygotowania leków i ich stosowania.Niezmiernie istotną dla rozwoju farmacji postacią była także barwna osoba Galena (129-199 r. n.e.). Ten gruntownie wykształcony w medycynie i anatomii Grek, pracujący poprzez jakiś czas w szkole gladiatorów w rodzinnym Pergamonie, stał się następnie znanym aptekarzem i lekarzem rzymskich arystokratów (nadwornym lekarzem cesarza Marka Aureliusza). Jego poglądy oddziaływały poprzez długie wieki na europejską farmację, a iż zawdzięczamy mu opis przygotowywania lekarstw z surowców roślinnych i sporo form środków leczniczych, do dziś tradycyjne formy recepturowe nazywane są formami galenowymi. Arabski ratunek W zawierusze dziejów, jaka opanowała Europę po upadku Cesarstwa Rzymskiego, prace starożytnych Greków na pewno uległyby zapomnieniu, gdyby nie to, iż przetrwały w bibliotekach... arabskich. Arabowie nie tylko przepisywali jednak starogreckie manuskrypty. Wnieśli również swój własny wkład do rozwoju farmacji, a zatem i ziołolecznictwa (co zresztą w tamtych czasach było niemal równoznaczne). Zawdzięczamy im np. odkrycie destylacji, dzięki której otrzymywali pomiędzy innymi olejki eteryczne.Postacią, którą warto tu również wspomnieć, był Rhazes (865-925). Jego motto brzmiało: "pokonywanie dolegliwości może być zawsze osiągnięte poprzez wykorzystywanie diety, a nie leków; unikaj stosowania leków złożonych wszędzie tam, gdzie wystarczą prostsze".Innym zasłużonym Arabem był Avicenna (930-1036), który w swojej rozprawie "Kanony Medycyny", w znacznej mierze opartej na pracach Galena i Hipokratesa, zawarł sporo cennych informacje o lekach ziołowych i sposobie ich używania