Nerwica leczenie

Definicja NERWICA: "Chociaż wspaniałym uczuciem jest świadomość, iż potrafisz prowadzić ludzi ku lepszemu, jest również ulgą, gdy prowadzą cię inni, którzy mogą wskazać drogę tobie". Susan Jeffers Nerwica jest poważną dolegliwością o wielu skutkach zarówno dla chorego, jak i dla jego otoczenia. Najkrócej mówiąc, to dolegliwość emocji. Bazuje na wewnątrzpsychicznym konflikcie pomiędzy świadomymi i nieświadomymi tendencjami. Jest uwarunkowana nieświadomymi problemami, nad którymi chory nie panuje.leczenie nerwic jest regularnie trudna i długookresowa. Można tu stosować leczenie objawowe (głównie farmakologiczne) i przyczynowe - usuwające przyczyny zaburzeń. Jeżeli powody są doraźne i przemijające, pomagają działania niespecyficzne. Jeżeli z kolei powody wywołały głębokie zmiany nerwicowe w osobowości chorego, na dłużej efektywna jest psychoterapia. Leczenie objawowe Jest łatwiejsze dla pacjenta i lekarza, ponieważ przynosi choremu doraźną ulgę, a lekarzowi poczucie skuteczności działania. W tym przypadku możemy posłużyć się zarówno działaniami farmakologicznymi, jak i psychologicznymi.W leczeniu farmakologicznym stosuje się środki uspokajające, obniżające napięcie, czasami antydepresyjne. Leki te przynoszą doraźną ulgę i na ogół nie usuwają kompletnie symptomów, na przykład lęku i napięcia, a mogą doprowadzić do uzależnienia pacjenta wskutek długotrwałego ich stosowania.pomniejszenie napięcia regularnie umożliwia pacjentowi opanowanie aktualnej sytuacji, w szczególności jeżeli to jest reakcja nerwicowa na trudne sytuacje życiowe (sytuacje kryzysowe, strata bliskiej osoby). Lek pomaga wówczas poradzić sobie z trudną sytuacją przez obniżenie lęku i napięcia po to, tak aby była możliwa robota z pacjentem nad jego problemami psychologicznymi.W leczeniu zaburzeń nerwicowych farmakoterapia ma ograniczoną skuteczność, czego doświadczają pacjenci wielokrotnie zgłaszający się do gabinetu i na badania specjalistyczne.Czasami dla wzmocnienia oddziaływań psychoterapeutycznych uzasadnione bywa również wykorzystywanie leków ( na przykład w nerwicy natręctw). Oddziaływania niespecyficzne Nie w każdej sytuacji nerwicowej leczenie jest potrzebne. Najczęściej reakcje nerwicowe pacjenta są wywoływane trudną, ale przemijającą sytuacją. Zwykle wtedy łatwo jest ustalić powody stanów nerwicowych. Symptomy ustępują albo łagodnieją, jeżeli konflikt wewnętrzny pacjenta zostanie rozwiązany poprzez życiowe okoliczności, ( na przykład ustąpienie sytuacji stresowej, wyjście z samotności poprzez poznanie odpowiedniego partnera, wyprowadzenie się z domu nieżyczliwej teściowej do własnego mieszkania czy uwolnienie się od męża tyrana. regularnie ulgę przynosi również sposobność: opowiedzenia o swoich dolegliwościach komuś bliskiemu, kto wysłucha ze zrozumieniem; uzyskania wsparcia emocjonalnego i poczucia bezpieczeństwa od osób z najbliższego otoczenia; notrzymania informacji wyjaśniających i interpretacja znaczenia symptomów; stopniowego oswojenia z obiektami albo okolicznościami budzącymi niepokój i lęk; wykorzystania technik o charakterze relaksującym i wyobrażeniowym, które umożliwiają redukcję napięcia, zmniejszają niektóre symptomy somatyczne, a ponadto dają pacjentowi sposobność kontroli nad tym, co się z nim dzieje; dania nadziei pacjentowi i pomniejszenia poczucia zagrożenia przez wykorzystywanie różnych sugestii; doświadczania dobrej stosunku z osobą profesjonalnie pomagającą, co daje poczucie oparcia i bezpieczeństwa. Niespecyficzne czynniki terapeutyczne, aczkolwiek pomocne, ponieważ doprowadzają do poprawy objawowej, to jednak są regularnie niewystarczające, by sobie w życiu radzić z ciężkimi problemami i trudnościami. Psychoterapia w nerwicy W najwyższym stopniu efektywną sposobem leczenia zaburzeń, których podłożem są psychologiczne problemy jednostki, jest psychoterapia, a więc wieloaspektowe działanie psychologiczne, wskutek którego pacjent może poznać ukryte znaczenie swoich symptomów i ich powody, wypracować w sobie nowe formy funkcjonowania. Zdobywa nowe doświadczenia emocjonalne, uczy się nowych wzorców reagowania i zachowania pozwalających na poszukiwanie nowych sposobów rozwiązywania problemów. Pozbywając się zniekształceń percepcyjnych, wyraźniej dostrzega powody swoich obecnych konfliktów i trudności. Staje się bardziej świadomy tego, jaki jest i co przeżywa, jakie ma możliwości i ograniczenia. Przeszłość przestaje być zagrażająca, staje się źródłem wiedzy o własnych silnych i słabych stronach. Uwolnione emocje mogą wyzwolić energię do nowych dążeń. Zrzucając bagaż przeszłości, pacjent może zajmować się teraźniejszością, rozwiązaniem swoich obecnych konfliktów i problemów ograniczających jego zachowania.Cele psychoterapii są różne w zależności od przyczyn występujących problemów. regularnie jest niezbędne: uwolnienie od zranień z okresu dzieciństwa, usunięcie skutków bolesnych wydarzeń, które pozostawiły trwałe ślady w formie różnych zaburzeń osobowości, odblokowanie umiejętności do korzystania ze swoich doświadczeń, zmiana relacji do własnych doświadczeń i przeżyć, odbudowanie poczucia wartości i znalezienie sensu własnego życia. Każdy człowiek spotyka się z trudnościami, które przezwycięża albo którym się poddaje. Zależy to od bardzo wielu czynników, między innymi od zaburzeń nerwicowych, które są czynnikiem hamującym rozwój. z kolei psychoterapia sprzyja postępowi. Może być podejmowana z racji na aktualne zagrożenia jednostki, lecz również z racji na zagrożenia dla przyszłego zdrowia, jakie stwarzają negatywne okoliczności, ( na przykład rozwoju dzieci i młodzieży.Leczenie nie tylko skupia się na konfliktach i problemach, na usuwaniu symptomów chorobowych czy eliminowaniu zaburzeń, lecz w pierwszej kolejności: zwraca uwagę na silne strony i pozytywne doświadczenia osób poszukujących pomocy psychologicznej, dąży do poszerzenia zdolności tych osób, pokazuje możliwości wyborów życiowych. Przedmioty psychoterapii znajdują wykorzystanie w poradnictwie indywidualnym i rodzinnym, w treningach wspomagających rozwój osób zdrowych, w różnych formach interwencji kryzysowych, w rehabilitacji i resocjalizacji, w leczeniu chorób somatycznych, uzależnień i psychoz. Fundamentalne formy psychoterapii 1. Psychoterapia indywidualna - to jest bezpośredni kontakt psychoterapeuty z pacjentem, oparty na mocnym związku tych dwóch osób i przebiegający w warunkach szczególnej intymności.2. Psychoterapia grupowa - spotkania terapeutyczne, w których bierze udział kilka osób (7-11) mających wspólny cel - poprawę funkcjonowania, a ich robota bazuje na poznawaniu siebie i poprawie stosunku z innymi.3. Psychoterapia rodzinna (w dwóch wariantach): .leczenie pacjenta, najczęściej dziecka, w ekipie rodzinnej, cała ekipa osób tworzących rodzinę zajmuje pozycję "zbiorowego pacjenta". W obu wariantach badanie metody funkcjonowania mechanizmu rodzinnego, przebiegu interakcji i wzorców komunikowania się są etapem pośrednim mającym doprowadzić do wyleczenia osoby chorej albo całej rodziny.4. .leczenie kompleksowa, w której opisane ponad formy psychoterapii stosuje się równolegle, stanowiąc komplementarne wpływ wzbogacone zajęciami z muzykoterapii, choreoterapii, psychorysunku i pracy z ciałem. Ten rodzaj terapii dzieje się zazwyczaj w oddziałach szpitalnych dziennych albo całodobowych, gdzie funkcjonuje społeczność terapeutyczna złożona z pacjentów i personelu, a fundamentalną metodą leczenia jest udział w ekipie psychoterapeutycznej.Psychoterapia może być krótkoterminowa (6-8 sesji) albo długoterminowa (kilka miesięcy albo lat).Warunki skutecznej psychoterapii: określone właściwości osobiste pacjenta i psychoterapeuty, dobra stosunek pomiędzy pacjentem a terapeutą oparta na wzajemnym zaufaniu i zrozumieniu, gotowość pacjenta na otwarcie się i współdziałanie z terapeutą, zrozumienie poprzez pacjenta problematyki psychologicznej, trenowanie nowych zachowań. Wychodzenie z nerwicy może zaowocować zbudowaniem nowej osobowości człowieka lepiej radzącego sobie ze sobą i w stosunku ze środowiskiem