O skórze leczenie

Definicja O SKÓRZE: Skóra jest największym narządem naszego ciała. Jej skomplikowana budowa i niezwykłe właściwości chronią nas przed szkodliwym wpływem środowiska zewnętrznego. Anatomia skóry Skóra jest zbudowana z trzech warstw - naskórka, skóry właściwej i tkanki podskórnej.Naskórek, który także ma kilka warstw, złożona jest głównie z komórek nabłonkowych - keratynocytów (95% komórek naskórka). Wierzchnie komórki naskórka ulegają ciągłej odnowie. Po zrogowaceniu, obumierają i ulegają złuszczeniu. W naskórku są również komórki Langerhansa odpowiedzialne za obronę immunologiczną (odporność) i komórki Merkela - komórki układu nerwowego. W najgłębszej warstwie naskórka występują komórki barwnikotwórcze - melanocyty - decydujące o zabarwieniu skóry i chroniące organizm przed działaniem słońca. Naskórek ma zagłębienia i wyniosłości, które tworzą linie papilarne.Pod warstwą naskórka znajduje się skóra właściwa zbudowana z włókien sprężystych, włókien retykulinowych, kolagenowych i substancji podstawowej zespalającej przedmioty włókniste. Najliczniejszymi komórkami występującymi w skórze są fibroblasty. Skóra właściwa jest magazynem wody (młoda skóra zawiera jej 70%).Tkankę podskórną tworzy tkanka tłuszczowa i łączna. Jest podścieliskiem dla skóry właściwej.Niezmiernie ważną rolę pełnią tak zwany twory dodatkowe. Należą do nich gruczoły potowe, gruczoły łojowe i włosy i paznokcie.Rozbudowana sieć naczyń limfatycznych i krwionośnych w skórze zapewnia dostarczanie substancji odżywczych gruczołom potowym i mieszkom włosowym. Ciekawą właściwością są połączenia tętniczo-żylne - anastomozy - odgrywające sporą rolę w termoregulacji. Skóra bierze udział w skomplikowanych procesach regulacji ciepła w organizmie i regulacji gospodarki wodno-elektrolitowej, przemianach lipidowych i białkowych. Ma umiejętności wydzielnicze i resorpcyjne (wchłaniające).Skórę oplata sieć włókien nerwowych. Zawiera ona również sporo receptorów nerwowych, a więc komórek informujących centralny układ nerwowy o zmianach w środowisku zewnętrznym (na przykład przyrost albo spadek temperatury otoczenia). Metabolizm skóry Skóra jest narządem o wysokim metabolizmie (przemianie materii). Zachodzi w niej spalanie glukozy, magazynowanie glikogenu (metabolizm węglowodanów), metabolizm tłuszczów - ((na przykład synteza kwasów tłuszczowych w gruczołach łojowych - a również kwasów nukleinowych, aminokwasów, białek.Znajdujące się tu gruczoły łojowe wydzielają łój, który zapobiega pękaniu naskórka, chroni skórę przed wysuszeniem i uszkodzeniem. W zimie lepkość łoju się powiększa, w lecie ulega zmniejszeniu.Gruczoły potowe wspólnie z układem naczyń krwionośnych umożliwiają utrzymanie stałej temperatury ciała. O ich roli może świadczyć ich liczba, która w niektórych miejscach przekracza kilkaset na 1 cm2. W czasie intensywnego wysiłku fizycznego i w wysokiej temperaturze możemy utracić nawet kilka litrów płynów. Pocenie zapewnia utratę ciepła i chroni przed przegrzaniem i udarem cieplnym. Dodatkowe zabezpieczenie przed udarem stanowią włosy na głowie. Pot wykazuje odczyn kwaśny, dlatego ma właściwości bakteriobójcze.Skóra ma umiejętności resorpcyjne. Dlatego poprzez komórki naskórka, jak i ujścia mieszków włosowych, gruczoły łojowe i potowe mogą przenikać różne substancje. Wchłanianie jest szybsze i intensywniejsze w miejscach, gdzie warstwa naskórka jest cienka i dobrze ukrwiona. Właściwości te odgrywają szczególną rolę w razie leków (kortykosterydów, preparatów hormonalnych).Skóra absorbuje również tlen atmosferyczny - "oddycha". Obecne w niej antyoksydanty, (((na przykład witaminy C i E, zapobiegają powstawaniu, wskutek metabolizmu tlenowego, szkodliwych wolnych rodników tlenowych. Układ odpornościowy Skóra odgrywa ważną rolę w procesach odpornościowych. Warstwa naskórka, niskie pH, bakteriostatyczne właściwości kwasów tłuszczowych to tylko pierwsze przedmioty składające się na jej właściwości chroniące organizm przed zagrożeniami z zewnątrz.W skórze istnieje skomplikowany układ odpornościowy, w którego skład wchodzą czynne immunologicznie, komórki Langerhansa, keratynocyty, komórki śródbłonka naczyniowego, komórki tuczne, makrofagi i sporo innych. Wpływ promieniowania UV Promieniowanie słoneczne jest konieczne dla naszego życia. Pod jego dobroczynnym wpływem następuje w skórze ((((na przykład przemiana prowitaminy D w jej postać aktywną.Do naszej skóry dochodzi promieniowanie ultrafioletowe UVA (320-400 nm), UVB (290-320 nm) i UVC (200-290 nm). Zrogowaciały naskórek odbija pewną część tego promieniowania, lecz reszta jest adsorbowana i pochłaniana poprzez takie związki, jak melanina, hemoglobina, kwasy nukleinowe, kolagen (melanina również rozprasza promieniowanie).Jednak promieniowanie ultrafioletowe może wywierać niekorzystny wpływ na układ immunologiczny skóry i powodować jego immunosupresję (obniżenie odporności). wskutek tego procesu dochodzi do upośledzenia funkcji komórek Langerhansa, keratynocytów i innych niekorzystnych zmian, które stanowią czynnik ryzyka wystąpienia nowotworów skóry.Promieniowanie UV może wywołać inne, ostre i przewlekłe uszkodzenia, takie jak rumień, który objawia się bolesnymi, piekącymi bąblami i pęcherzami w konsekwencji straty kolagenu w skórze i wzrostu liczby melanocytów w naskórku. Komórki skóry uwalniają mediatory reakcji zapalnej - histaminę, prostaglandyny, kininy. wskutek przewlekłych uszkodzeń następuje szybsze starzenie się skóry. Pojawiają się charakterystyczne zmiany mikroskopowe i makroskopowe. Szybciej powstają zmarszczki i rozszerzenia naczyń. Staje się ona szorstka i przybiera żółtawe zabarwienie. Charakterystyczną właściwością histologiczną skóry uszkadzanej poprzez promieniowanie UV jest elastoza, która bazuje na zwiększaniu się liczby zdegenerowanych włókien sprężystych. Na twarzy, ramionach i przedramionach powstają brązowe plamy soczewicowate, zwane plamami starczymi. Plamy soczewicowate tworzą melanocyty, które uległy niezłośliwej proliferacji (namnażaniu się). Niekiedy również pojawiają się złośliwe plamy soczewicowate, które mogą pozostać nie zmienione poprzez długie lata albo nabrać błyskawicznie cech inwazyjnych czerniaka.Pod wpływem promieniowania powiększa się liczba piegów o ciemniejszym zabarwieniu. Niekiedy może rozwinąć się zanik pstry (siateczkowaty barwnikowy na twarzy i szyi) i plamica słoneczna i rogowacenie starcze. Zapalenie kontaktowe Istnieje sporo substancji, które przenikając do wnętrza skóry, wywołują jej stan zapalny o różnym stopniu nasilenia. To są substancje alergizujące - powodujące nadwrażliwość skóry. Nadwrażliwość skóry na przeróżne substancje chemiczne stanowi w państwach wysoko uprzemysłowionych poważny problem socjalny i lekarski.Związki chemiczne (hapteny) wnikają w głąb skóry i łączą się z białkami, a utworzone kompleksy antygenowe wywołują aktywację układu immunologicznego skóry. Zapalenie kontaktowe skóry przebiega zazwyczaj ostro z symptomami świądu i pieczenia skóry. Powstają zmiany rumieniowo-pęcherzykowe albo pęcherzykowe skóry. Zapalenie dotyka w pierwszej kolejności odkrytych powierzchni ciała, mających kontakt z alergenem.Liczba substancji powodujących wypryski kontaktowe jest olbrzymia i stosunkowo postępu cywilizacyjnego wykazuje tendencję rosnącą. W zależności od miejsca wnikania substancji alergizującej wypryski kontaktowe powstają w różnych częściach ciała. Maści i krople do oczu, kremy, mydło, tusze do rzęs, ołówki do brwi wywołują, iż zmiany skórne umiejscawiają się najczęściej na powiekach. Kosmetyki, wody kolońskie, perfumy, plastik okularów doprowadzają do zmian w rejonie czoła. Sztuczna biżuteria czy futra sprzyjają zmianom zapalnym skóry w rejonie szyi. Na udach powstają zmiany skórne . wskutek stosowania uczulających tkanin, podwiązek, gumek. Skarpety nylonowe, guma obuwia wywołują wyprysk kontaktowy stóp.Uszkodzenia skóry w konsekwencji działania środków i czynników uszkadzających to oddzielny temat. Czy wiesz, iż... Skóra dorosłego człowieka ma powierzchnię około 2 m2, jej grubość waha się od 1,5 do 5 mm, a ciężar wynosi przeciętnie 5-6 kilogramów. W skórze znajdują się gruczoły, które mają za zadanie przekazywanie substancji chemicznych do otoczenia. Są one powiązane z hormonami płciowymi i działają podobnie jak substancje zapachowe u zwierząt. Nie we wszystkich warstwach skóry znajdują się nerwy, które przewodzą impulsy bólowe. Dlatego naskórek nie daje odczucia bólu, bo nie ma w nim komórek nerwowych. Ból oczuwamy jedynie w skórze właściwej i w tkance podskórnej