Schizofrenia leczenie

Definicja SCHIZOFRENIA: Schizofrenia jest chorobą, która budzi lęk i niechęć. Brak zrozumienia prowadzi z powodu do naznaczenia, odrzucenia i wyobcowania chorego. Wciąż niewiele znana Powody powstawania schizofrenii nie są do końca znane - pozostają wciąż w obszarze hipotez i domniemań. Lekarze najczęściej mówią o biologicznych powodach dolegliwości. Uznają ją za schorzenie mózgu i ośrodkowego układu nerwowego - zachodzą tam zmiany powiązane z poziomem dopaminy, które, jak twierdzą, są odpowiedzialne za typowe symptomy tej psychozy.Istnieje również neurorozwojowa teoria schizofrenii głosząca, iż już w momencie rozwoju płodu dochodzi do pewnych zaburzeń bądź uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego, które później manifestują się symptomami schizofrenii. Liczba pacjentów ze schizofrenią, u których można dopatrzyć się jakiś komplikacji okołoporodowych, a które rzutują na ośrodkowy układ nerwowy, jest rzeczywiście większa niż liczba pacjentów bez tych komplikacji - potwierdził prof. M. Jarema, kierownik III Kliniki Psychiatrii Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie.Jak dotąd nie istnieją jednak jakiekolwiek testy chemiczne ani biologiczne, które byłyby specyficzne dla schizofrenii. Dla psychiatry bądź psychologa trafna diagnoza nie jest jednak trudna.W wyjaśnianiu schizofrenii zwykle przecenia się pojawienie się okresów przełomowych w życiu pacjenta. Zawód miłosny, strata przyjaciela, ciężkie schorzenie somatyczne, uraz, wypadek mogą rzeczywiście nasilić symptomy, lecz to nie oznacza, iż wypadek życiowy wywołał schizofrenię. Jak wyjaśnił prof. M. Jarema, o sporo mniej, niż się sądzi, jest takich przypadków, gdy dolegliwość wyraźnie ma bezpośredni związek z istotnym wydarzeniem. A co wiadomo z pewnością? Mimo iż nie jest znany czynnik genetyczny odpowiedzialny za rozwój dolegliwości, wiadomo jednak, iż biologiczni krewni chorych ze schizofrenią należą do ekipy podwyższonego ryzyka wystąpienia dolegliwości. Jeśli w rodzinie występuje schizofrenia, sposobność zachorowania wzrasta do 15% u zdrowych członków w rodzinie.Chorzy od początku wykazują tendencję do wycofywania się z życia do ich wewnętrznego świata - zdominowanego poprzez chorobę. Schizofrenia skutkuje niemal całkowitą psychiczną izolację chorego od otoczenia. Chorzy tracą przyjaciół, sposobność edukacji, wykonywania pracy zawodowej, porozumiewania się. Gdyż zwykle nie są w stanie decydować o sobie w sposób odpowiedzialny, bez opieki brną w chorobę coraz bardziej. Schorzenie gdyż silnie zaburza postrzeganie, emocje i jasne myślenie.Rozwoju dolegliwości nie da się jednak przewidzieć do końca. Do zakłócenia czynności psychicznych w chorobie dochodzi nagle albo etapowo. symptomy mogą mieć charakter stały albo epizodyczny z okresami długich remisji.start dolegliwości rozpoczyna się najczęściej już w momencie młodzieńczym, kiedy ludzie tworzą podstawy swojego życia. U mężczyzn w wieku 17-30 lat, u kobiet 20-40 lat, a statystycznie rzecz ujmując, schizofrenia częściej dotyka mężczyzn. Ze względu ich konstrukcji psychologicznej również częściej niż u kobiet dochodzi u nich do symptomów agresji w chorobie. Pobudzenie psychoruchowe, jako jeden z symptomów dolegliwości, daje zresztą podstawy dość powszechnemu przekonaniu, iż schizofrenicy są niebezpieczni dla otoczenia i iż należy ich izolować. Nie zamykać w szpitalu W leczeniu schizofrenii stosuje się farmakoterapię, psychoterapię i socjoterapię. Leczenie, potwierdził prof. M. Jarema, zawsze dobierane jest indywidualnie. Generalną zasadą jest utrzymywanie pacjenta w jego środowisku tak długo, jak to możliwe.Założeniem współczesnej psychiatrii jest zasada, tak aby chory mógł brać udział w spotkaniach terapeutycznych, by jak najszybciej wrócił do normalnego funkcjonowania. Psychoterapia, socjoterapia jest więc częścią procesu leczenia, szczególnie w fazie leczenia podtrzymującego. W ostrej fazie dolegliwości gdyż regularnie konieczna jest hospitalizacja w szpitalu. gdyż wciąż nie jest znana powód dolegliwości, trudno mówić o wyleczniu schizofrenii. Nie jesteśmy jednak bezradni, zapewnił prof. M. Jarema.Długość utrzymywania remisji zależy od dobrze prowadzonego leczenia, współpracy ze strony chorego i jego rodziny. Przyjmowanie leków przeciwpsychotycznych, aktywność, a nie wycofanie czy izolacja, dają faktycznie spore szanse powrotu do społeczeństwa. Chorzy i ich rodziny Schizofrenia w społecznym odbiorze budzi lęk. Z racji na symptomy niezrozumiałe dla rodziny i najbliższych dotyka tak faktycznie całą rodzinę. Szczególną troską w trakcie terapii chorego należałoby więc objąć również najbliższych - są oni gdyż bezradni, przerażeni. Trzeba im wytłumaczyć, co się dzieje z ich bliskim, jak dolegliwość przebiega, jak rozpoznać nawroty dolegliwości, uczyć, jak żyć w tej nowej sytuacji. Jeśli gdyż rodzina nie zrozumie istoty dolegliwości, nie zastosuje modelu akceptującego pacjenta, mechanizm chorobowy u schizofrenika będzie bardzo błyskawicznie rozwijał się i zaostrzał. Budowanie szczególnej ochronnej atmosfery jednak nie jest uzasadnione ani korzystne. Cała rodzina nie może funkcjonować pod dyktando osoby chorej psychicznie. . gdyż pacjent jest członkiem rodziny, powinien funkcjonować tak jak wszyscy inni i możliwie na tych samych prawach.aktualnie jednak wciąż największym problemem jest brak zainteresowania ze strony rodzin, brak opieki najbliższych, opuszczenie i bezdomność. Zdarza się, zauważył prof. Jarema, iż po pobycie w szpitalu poprzez sporo miesięcy, chorzy nie mają już dokąd wrócić. Rodzina boi się przyjąć chorego z powrotem. Są to symptomy schizofrenii Chory dotknięty tą psychozą: zachowuje się w sposób trudny do zrozumienia, wyraźnie inny niż dotychczas, przestaje interesować się światem zewnętrznym, zarzuca przewarzająca część obowiązków, wycofuje się z kontaktów socjalnych, wymienia własne zapatrywanie na świat, oddaje się niezrozumiałym dla innych dywagacjom, przestaje logicznie myśleć, mówi językiem niespójnym i pozbawionym sensu, rozpoczyna wypowiadać sądy, które nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości, miewa halucynacje (najczęściej w formie głosów, które słyszy, a które mówią mu, co ma robić), uskarża się na spiskowanie przeciwko niemu obojętne zjawiska odnosi do siebie. Nowoczesna leczenie Leczenie schizofrenii może być organizowane: na oddziale dziennym - pacjent funkcjonuje w rytmie zajęć podobnym do codziennego rytmu zajęć szkolnych czy zawodowych. Przychodzi rano, spotyka się z zespołem terapeutycznym lekarzy, terapeutów, bierze udział w zajęciach psychoterapeutycznych, po czym wraca do domu; w hostelu - to jest rodzaj obozu psychoterapeutycznego, pacjenci mieszkają z członkami zespołu terapeutycznego; jako leczenie środowiskowe - chory pozostaje w domu, a członkowie zespołu terapeutycznego przychodzą do niego do domu i prowadzą terapię. to jest przypadek najlepsza, lecz wymaga wysiłku organizacyjnego. Taka forma leczenia jest również tańsza niż leczenie szpitalne. Skuteczniejsze leczenie Wyniki badań porównawczych prowadzone nad nowymi lekami na schorzenia schizoafektywne dowiodły, iż Rispolept i Zyprexa są skuteczniejsze od leków konwencjonalnych służących do chwili obecnej w leczeniu.W badaniach Rispoleptu i Zyprexy wykorzystano metodę podwójnie ślepej próaby, a więc ani doktor, ani pacjent nie wiedzieli, czy mają do czynienia z lekiem, czy z placebo. Przebadano 407 pacjentów z rozpoznaniem schizofrenii, z czego 202 podawano Rispolept, a 205 Zyprexę. Badania dowiodły, iż oba wymienione leki są skuteczniejsze od leków szablonowych. Podawanie ich determinuje zmniejszeniem częstości nawrotów i skróceniem czasu hospitalizacji. Nie zaburza funkcji poznawczych chorego. Wywiera korzystny wpływ na symptomy depresji (takie jak poczucie winy, smutek, lęk).Leki te są jednak zbyt drogie (prawie wszystkie są refundowane), by mogły być służące powszechnie poprzez wszystkich chorych. Pozytywne i niekorzystne symptomy Wśród symptomów schizofrenii wyróżniono tak zwany pozytywne (wskazują na wystąpienie dolegliwości) i niekorzystne (oznaczają wypadnięcie z dotychczasowych funkcji) objawy dolegliwości, charakteryzujące specyfikę dolegliwości.Do symptomów pozytywnych należą: urojenia (mylne przekonania, które nie mogą być skorygowane logicznym myśleniem), omamy, zaburzenia mowy, znacznego stopnia dezorganizacja zachowania albo katatonia (znieruchomienie). symptomy niekorzystne to: niski poziom zainteresowania, motywacji, aktywności umysłowej ubóstwo mowy zobojętnienie emocjonalne. To są symptomy przewlekłe, najtrudniejsze do leczenia, które w najwyższym stopniu upośledzają sprawność psychiczną