Objawy STWARDNIENIE ROZSIANE przyczny. Czym jest nerwowego, charakteryzującą się obecnością.

Czy pomocne?

Stwardnienie rozsiane leczenie

Definicja STWARDNIENIE ROZSIANE: Stwardnienie rozsiane (SM) jest chorobą ośrodkowego układu nerwowego, charakteryzującą się obecnością rozsianych ognisk demielinizacji w mózgu i rdzeniu kręgowym z początkowo przemijającymi, a później z utrwalonymi licznymi zaburzeniami neurologicznymi. Dolegliwość ma charakter rozsiany. Symptomy neurologiczne są bardzo urozmaicone. Układ nerwowy? - Czytaj więcej Inne dolegliwości układu nerwowego SM jest dość pospolitą chorobą: zdarza się z częstością 30-100 zachorowań na 100 000 mieszkańców. Z reguły dotyczy osób młodych (pomiędzy 20. a 40. rokiem życia), rzadziej w średnim wieku. Szczyt zachorowań odnotowuje się w populacji osób w wieku 30-35 lat. Po 50. roku życia SM zdarza się rzadko (kilka proc. przypadków); podobnie nie występuje w dzieciństwie i przed okresem dojrzewania. Etiologia Powód SM nie została, jak dotąd, w pełni ustalona.Wiadomo, iż dolegliwość ma podłoże immunologiczne. Podkreśla się nadal rolę zakażeń wirusowych w inicjacji zmian w ośrodkowym układzie nerwowym. Szczególną rolę przypisuje się wirusom latentnym, jest to powodującym zakażenia bez widocznych następstw klinicznych (wirus latentny, po wtargnięciu do komórki, zagnieżdża się w jej jądrowym genomie i poprzez jakiś czas tkwi w nim "uśpiony"). "Sprawców" SM szuka się na przykład wśród wirusów opryszczki albo - ogólnie rzecz biorąc - wśród retrowirusów. O innych chorobach układu immunologicznego czytaj w artykule doktor medycyny Ryszarda Feldmana, ordynatora III Oddziału Chorób Wewnętrznych w Szpitalu Praskim Infekcja wirusowa najprawdopodobniej skutkuje pobudzenie układu immunologicznego i jego "fałszywą" odpowiedź skierowaną przeciw antygenom mieliny, która stanowi bardzo ważny składnik osłonki nerwów, umożliwiający ich poprawne funkcjonowanie.Odpowiedź ma charakter zapalny. Zapalenie toczy się wokół drobnych naczyń odżywiających istotę białą. Uczestniczą w nim typowe dla stanów zapalnych komórki: makrofagi, plazmocyty i limfocyty, w szczególności limfocyty T (wszystkie ich rodzaje i podtypy). To właśnie limfocytom T i wydzielanym poprzez nie cytokinom przypisuje się największą rolę w ostatecznym niszczeniu mieliny. Pośrednim dowodem na autoimmunologiczną etiopatogenezę dolegliwości są korzystne efekty leczenia jej dzięki leków immunomodulacyjnych (interferony beta) i immunosupresyjnych, w tym glikokortykoidów.postępowi dolegliwości mogą sprzyjać również czynniki środowiskowe. SM występuje częściej w klimacie umiarkowanym i chłodnym niż gorącym. Być może istnieje predyspozycja genetyczna do SM - obserwuje się gdyż rodzinne występowanie tego schorzenia, ustalono związki dolegliwości z układem zgodności tkankowej HLA.Z drugiej strony wiadomo, iż stan przegrzania wskutek nadmiernej ekspozycji na ciepło może nasilić symptomy dolegliwości. Dlaczego "stwardnienie"? W stwardnieniu rozsianym charakterystyczne są ogniska demielinizacji (tak zwany blaszki, albo - plaki) włókien nerwowych w istocie białej. Starsze, przedtem powstałe ogniska mają dość zwartą konsytencję, są stwardniałe, zbliznowaciałe ( wskutek między innymi żywego odczynu komórek glejowych) w odróżnieniu od "miękkich" (z obecnością licznych komórek zapalnych) świeżo stworzonych zmian. Stąd zresztą bierze się nazwa schorzenia: "stwardnienie". Obszarami ośrodkowego układu nerwowego szczególnie dotkniętymi chorobą są sznury boczne i tylne ( w szczególności w odcinku szyjnym i lędźwiowym) rdzenia kręgowego. Zmiany chorobowe dość regularnie dotyczą również nerwu wzrokowego i regionów wokół komór w mózgu. Zajęte także bywają szlaki nerwowe w śródmózgowiu, moście i móżdżku. Zmiany dotyczą także kory móżdżku i rdzenia kręgowego. Mechanizm chorobowy poprzez dłuższy czas oszczędza komórkę nerwową i jej długie wypustki, aksony. Pierwotnie zajęte są dendryty, wypustki, dzięki których komórki komunikują się (pomiędzy sobą. W późniejszym okresie zmiany chorobowe dotykają jednak również i aksony. Nowe i stare zmiany na ogół ze sobą współistnieją. symptomy dolegliwości symptomy i oznaki dolegliwości - co jest bardzo charakterystyczne właśnie dla SM - są bardzo różnorodne i są wynikiem wieloogniskowych zmian w ośrodkowym układzie nerwowym. dolegliwość przebiega różnie, lub kolejnymi rzutami i remisjami (typ SM-RR), lub od początku jest przewlekła (typ SM-PP), albo - po okresie rzutów i remisji przybiera wtórnie postać przewlekłą (typ SM-SP). Rzut dolegliwości to wystąpienie nowych symptomów neurologicznych albo wyraźne pogorszenie już istniejących, trwające 24 godziny i dłużej. Remisja znaczy ustąpienie symptomów. Może być całkowita, co się zdarza rzadko i tylko najpierw dolegliwości, albo częściowa i trwać może różnie długo. Najdłuższe remisje zdarzają się najpierw dolegliwości. później (gdy przebieg dolegliwości ma "naturalny", jest to nie modyfikowany leczeniem charakter) "odwroty dolegliwości" trwają coraz krócej.Przebieg schorzenia jest w gruncie rzeczy zupełnie nieprzewidywalny. Opisywano przypadki długoletnich samoistnych remisji, trwających nawet 10 lat! Klinicznie wyróżnia się łagodną postać SM, a więc taką, w której zmiany neurologiczne nie prowadzą do znaczącej niewydolności układu nerwowego w momencie przynajmniej 15 lat, i postać złośliwą, w której osoba chora pośrodku 3-4 lat staje się ciężkim inwalidą, nie mogącym się samodzielnie poruszać (10% przypadków). dolegliwość z reguły pojawia się dość nagle, zaskakuje chorego, który dotychczas był sprawną osobą, i przejawia się upośledzeniem (czasem - stratą) określonej czynności układu nerwowego. Najczęstszymi symptomami są zaburzenia czucia obwodowego, parestezje dotyczące jednej albo więcej kończyn, tułowia, a również głowy (twarzy). Bywa, iż chory rozpoczyna odczuwać osłabienie ustalonych grup mięśni, szczególnie kończyn dolnych albo górnych. regularnie pierwszym symptomem dolegliwości są nagle pojawiające się kłopoty z chodzeniem: osoba chora z pewnym trudem unosi stopę, powłóczy nią. rozpoczyna kuleć. Czasem może wystąpić nagła niesprawność mięśni kończyn górnych, ( w szczególności dłoni. W późniejszym okresie dolegliwości pojawia się wzmożone napięcie mięśni (spastyczność mięśni), szczególnie kończyn dolnych i górnych, którym towarzyszą przykurcze dodatkowo bardzo utrudniające ruchy, a ( w szczególności poruszanie się. Charakterystyczne dla SM są wygórowane odruchy głębokie, regularnie pojawia się symptom Babińskiego. Mogą również wystąpić drżenia kończyn przypominające chorobę Parkinsona. Jednak ten symptom jest rzadki.Chorzy niejednokrotnie skarżą się na zaburzenia widzenia: widzą nieostro, podwójnie. Bywa ograniczone pole widzenia. Mogą się pojawić mroczki przed oczami, a czasem dochodzi nawet do przemijającej ślepoty. Wszystkie te symptomy są rezultatem pozagałkowego zapalenia nerwu wzrokowego. Zaburzenie wzrokowe bywają pierwszym symptomem dolegliwości. Rzadkim symptomem SM jest głuchota.W SM mogą wystąpić zawroty głowy, oczopląs i zaburzenia równowagi, które są nie tylko wynikiem toczących się zmian w móżdżku, lecz są skutkiem nieprawidłowego napięcia mieśni kończyn dolnych i miednicy i ich osłabienia.choroby bólowe były dawniej traktowane jako rzadki przejaw dolegliwości. Badania współczesne dowodzą, iż w SM bóle występują u 65% chorych. Mogą mieć charakter przewlekły albo ostry, występujący napadowo, na ogół w formie neuralgii nerwu trójdzielnego, jednostronnej albo obustronnej, szczególnie u osób młodych.Nierzadko w SM zdarzają się zaburzenia w autonomicznym układzie nerwowym. Chorzy zgłaszają się do lekarza na skutek na przykład nagłych trudności w oddawaniu moczu. Te kłopoty są wywołane spaczoną kontrolą funkcji pęcherza moczowego ( wskutek toczących się zmian w rdzeniu kręgowym. U 50% chorych występują zaburzenia motoryki jelitowej pod postacią zaparć i epizodycznych nietrzymań stolca. Następnym symptomem są zaburzenia połykania (dysfagia). U znaczącej liczebnie ekipie chorych na SM, w pierwszej kolejności u mężczyzn (75%) występują zaburzenia w sferze seksualnej. Najczęściej pojawiają się zaburzenia wzwodu członka.W przebiegu SM obserwuje się zaburzenia w sferze mentalnej i emocjonalnej. Chory wpada w apatię, jest labilny emocjonalnie, czasem zachowuje się histeryczne. U części chorych występuje euforia, u innych wyraźna depresja. Pacjenci czasem zachowują się nieadekwatnie do sytuacji, w jakiej się znajdują. Czasem zdarza się, iż zaburzenia emocjonalne wyprzedzają wystąpienie typowo neurologicznych symptomów. W późnym okresie dolegliwości mogą pojawić się symptomy demencji, zaburzenia mowy (mowa skandowana). Rzadko występują napady drgawek i afazja. Rozpoznanie Stwardnienie rozsiane rozpoznaje się w większości przypadków, na podstawie wywiadów (rozmowy z chorym) i badania przedmiotowego.Skargi chorego są na ogół dość typowe. Charakterystyczny przebieg dolegliwości z rzutami i remisjami, spora rozmaitość symptomów neurologicznych zgłaszanych poprzez pacjenta, szczególnie w nieco poźniejszym okresie dolegliwości, ułatwia diagnozę. Należy jednak pamiętać, iż są dolegliwości, które mogą być mylone z SM. Należą do nich na przykład guzy czaszki, ( w szczególności jej tylnej części (oponiaki), niektóre dolegliwości zapalne i układowe, kiła, guzy rdzenia kręgowego i dyskopatia. Bardzo ciekawe, iż SM przypisuje się czasem osobom histerycznym, u których dochodzi do nieproporcjonalnego osłabienia siły mięśniowej z jednoczesnym niewystępowaniem obiektywnych symptomów neurologicznych.sporym wsparciem są badania laboratoryjne.Bardzo czułym badaniam diagnostycznym jest obrazowanie ośrodkowego układu nerwowego dzięki rezonansu magnetycznego (z angielskiego: MRI - Magnetic Resonance Imaging), dzięki którego wykryć można nawet bardzo małe ogniska demielinizacji (okrągłe albo owalne jasne ogniska o dużej intensywności sygnału).wykorzystanie w diagnostyce SM rezonansu magnetycznego jest istotne również dlatego, iż dzięki tej bardzo czułej i spektakularnej sposoby można wykryć inne niedemielinizacyjne powody występujących symptomów. Dokładność MRI jest bardzo spora i wynosi powyżej 90%.U każdego chorego z SM rutynowo wykonuje się nakłucie lędźwiowe i bada pobrany płyn rdzeniowo-mózgowy. Niestety, w razie SM nie ma jednak patognomonicznych ( jest to typowych dla określonej dolegliwości) zmian w płynie. Nie mniej istotna jest ocena zawartości w płynie immunoglobuliny G (IgG), gdyż jej stężenie w płynie rdzeniowo-mózgowym koreluje dodatnio z ciężkością dolegliwości. dzięki badań dodatkowych również można obiektywnie potwierdzić występujące zaburzenia czucia, widzenia, słuchu, niepoprawną czynność pęcherza moczowego.Nadal służące są poprzez neurologów skale wykorzystywane do oceny stopnia niesprawności chorego. Powszechnie stosowana jest skala wg Kurtzkego, EDSS ((z angielskiego: Expanded Disability Status Scale) i parametr sprawności, AI (((z angielskiego: Ambulation Index). Leczenie SM Współczesne leczenie SM uwzględnia świeży rzut dolegliwości, postępowanie objawowe i modyfikujące przebieg dolegliwości. Leczenie rzutu nadal jest oparte na stosowaniu glikokortykosteroidów, podawanych nowocześnie ((tak zwany "pulsami" dożylnie (prednizolon w (((tak zwany megadawkach poprzez kilka dni), albo tradycyjnie - doustnie poprzez dłuższy czas.W ciężko przebiegających rzutach SM nie poddających się leczeniu glikokortykosteroidami, próbuje się leków immunosupresyjnych. Wyniki tej terapii są zróżnicowane, regularnie jednak zniechęcają na skutek przewagi symptomów niepożądanych (immunosupresja jest terapią toksyczną) nad korzyściami, które z reguły są przemijajace. Coraz większe nadzieje wiąże się dzisiaj z leczeniem modyfikującym przebieg dolegliwości, ( jest to z immunoterapią. Dzisiaj już wiadomo, iż wykorzystywanie interferonów beta (beta-1a i beta-1b) wpływa korzystnie immunomodulująco na przebieg schorzenia, czego słowem jest pomniejszenie częstości nawrotów i hamowanie postępu inwalidztwa. W niektórych państwach interferony beta podawane są natychmiast po stwierdzeniu poprzez chorego pierwszych symptomów dolegliwości potwierdzonych następnie . dzięki MRI. W odróżnieniu do interferonów beta, interferon gamma, który również budził pewne nadzieje, jest cytokiną, która pogarsza przebieg SM. Został on wycofany z leczenia tej dolegliwości.We inicjalnym okresie SM podaje się także inne leki wpływające na układ immunologiczny, na przykład glatiramer, a więc kopolimer-1, peptyd in vitrohamujący produkcję "chorobotwórczych" cytokin wytwarzanych poprzez limfocyty T, u ludzi hamujących reakcję immunologiczną z udziałem antygenów (zredukowanie o 29% następnych rzutów), czy immunoglobuliny (gamma-globuliny), które również zmniejszają liczbę nawrotów. System ich działania bazuje na blokowaniu struktur błony komórkowej neuronu, przeciw którym zwrócony jest układ immunologiczny. Immunoglobuliny zmniejszają nasilenie rzutów o 40%, a również hamują rozwój dolegliwości.Poza leczeniem wpływającym na przebieg dolegliwości stosuje się leki działające objawowo, przeciwbólowe, ( w szczególności jednak zmniejszające napięcie i spastyczność mięśni ( na przykład baklofen), poprawiające sprawność działania pęcherza moczowego (( na przykład oksybutynina). istotne jest leczenie zaparć (laktuloza) i nagłych rozluźnień stolca (loperamid).sugerowane są codzienne ćwiczenia fizyczne, rehabilitacja czynna i bierna, szczególnie u osób nie poruszających się. Ruch i stała aktywność fizyczna jest istotnym elementem terapii na każdym etapie dolegliwości. istotne jest podawnie leków przeciwbólowych i leków przeciwdepresyjnych.Należy wspomnieć o konieczności dostosowania otoczenia chorego do jego ograniczonych możliwości ruchowych. Chodzi o to, aby mógł on, mimo niekiedy znacznego kalectwa, wykazywać jak największą aktywność fizyczną i intelektualną i by nie czuł się tak bardzo dotknięty chorobą i upośledzeniem fizycznym.Chorzy leżący muszą mieć właściwe antyodleżynowe posłania. Odleżyny - dlaczego się tworzą i jak im zapobiegać Oprzyrządowanie rehabilitacyjne powinno być łatwo dostępne dla każdego chorego - również we własnym jego mieszkaniu. Należy pamiętać, iż wszyscy chorzy na SM powinni unikać nadmiaru ciepła.Stwardnienie rozsiane nie jest dolegliwość śmiertelną. Poza ciężkimi przypadkami chorzy żyją średnio tak samo długo jak osoby nie cierpiące na SM. Jednak ich życie bywa dramatycznie ciężkie, a doświadczenia chorobowe - nie spotykane w innych schorzeniach. Ci chorzy wymagają nie tylko stałej opieki medycznej, lecz także szerokiego wsparcia społecznego. Niekiedy, ( w szczególności w zaawansowanych postaciach dolegliwości, wsparcie to ma decydujące znaczenie dla dalszego przeżycia chorego

Lekarza zaleca: Stwardnienie rozsiane

Definicja Żyjemy Dłużej:
Co to jest aktywnym i dającym satysfakcję okresem ludzkiego życia, upływającym we względnym zdrowiu.Za osoby starsze uznaje się ludzi w wieku ponad 60 albo 65 lat. Liczebność tej ekipy w Polsce rośnie; w 1950 stwardnienie rozsiane co znaczy.
Definicja Połóg:
Co to jest się do porodu, można wpłynąć na moment poporodowy? Tak. Z pewnością może tu pomóc uczestniczenie w zajęciach prowadzonych poprzez szkoły rodzenia. Przygotowują one przyszłych rodziców nie tylko do stwardnienie rozsiane krzyżówka.
Definicja Dieta W Zespole Nerczycowym:
Co to jest nerczyca) nie jest odrębną jednostką chorobową - to zespół symptomów będących efektem mechanizmów chorobowych w nerkach.Charakteryzuje się sporą stratą białka z moczem, która prowadzi do stworzen stwardnienie rozsiane co to jest.
Definicja Klodronian:
Co to jest farmaceutycznym pojawiła się doustna forma Klodronianu, leku hamującego powstawanie przerzutów nowotworowych do kości. Środek ten utrudnia postępujący w tych sytuacjach mechanizm osłabienia struktury stwardnienie rozsiane słownik.
Definicja Choroby Układu Moczowego:
Co to jest moczowego rozpoczyna się ok. 3. tygodnia życia płodowego. Dzieje się w kilku, kolejno następujących po sobie, etapach i jest bardzo złożony. Ostatnie stadium rozwoju nerek zaczyna się w 32.-36 stwardnienie rozsiane czym jest.
Skomentuj, zadaj pytanie lekarzowi:
Opinie, pytania i komentarze 0
  • Zostań pierwszą osobą, która skomentuje ten wpis.
  • Dodano:
  • Autor: