Wirusy leczenie

Definicja WIRUSY: Badania seroepidemiologiczne (wykrywające obecność przeciwciał we krwi, które dowodzą przebytej infekcji) wskazują, iż w Europie chorowało na różyczkę 80% dziewcząt przed okresem dojrzewania.Zapobieganie różyczce bazuje na szczepieniu ochronnym, które można rozpocząć w 12. miesiącu życia, do tej chwili gdyż dziecko ma odporność przekazaną poprzez matkę.Początkowo parwowirus B19 uważany był za "sierocy", to oznacza nie wywołujący żadnej dolegliwości. Aktualnie opisano sporo chorób spowodowanych infekcją tym wirusem.Dotychczas wykryto i opisano kilka tys. odmian i gatunków wirusów, wśród których ok. 600 wywołuje dolegliwości u człowieka. Wywołują one różne schorzenia - od kataru, przez grypę i różyczkę, aż po dolegliwości śmiertelne - być może nawet nowotwory.Walka z wirusami jest trudna, bo niektóre mnożą się nadzwyczajnie błyskawicznie i podstępnie atakują komórki - na przykład wirusy kataru zaczynają się namnażać już po 30 minutach od zakażenia. Wirus szczególnie niebezpieczny w ciąży Różyczka jest częstą chorobą zakaźną, którą powodują wirusy przenoszone z powietrzem. W trakcie kaszlu i kichania osoba chora rozsiewa wokół siebie drobniutkie kropelki śliny i śluzu, zawierające zarazki. Znajdujący się w pobliżu człowiek w trakcie oddychania wchłania zakażone kropelki. 2-3 tygodnie później występuje złe samopoczucie, bóle mięśniowo-stawowe, bóle głowy, stan zapalny j. ustnej i zwiększenie węzłów chłonnych karkowych i zausznych. Następnie pojawia się wysypka pod postacią różowych plamek, większych na twarzy i tułowiu, a mniejszych na kończynach. Znika ona po 3 dniach.Zdecydowana przewarzająca część zachorowań na różyczkę ma łagodny, zazwyczaj tygodniowy przebieg, lecz zdarzają się powikłania. Bóle i obrzęki stawowe występują u 1-15% chorych, a procesem chorobowym zajęte są zazwyczaj kolana i ręce. Znacząco rzadziej dochodzi do krwawień z nosa, dziąseł i śluzówek j. ustnej, które wywołane są zaburzeniami krzepnięcia krwi. U 1 osoby na 6000 chorych występuje łagodne zapalenie mózgu.Różyczka to dolegliwość sezonowa. Przyrost zachorowań obserwuje się zazwyczaj najpierw roku, a około 89% ogółu chorych stanowią dzieci do 14. roku życia. Co 6-9 lat mają miejsce epidemie, gdy zakażeniu ulega 300-450 tys. ludzi, z kolei przeciętna roczna zachorowalność wynosi 18-50 tys. osób. Precyzyjna ocena nie jest możliwa, gdyż część zakażeń przebiega lub bez symptomów chorobowych, lub z tak nieznacznymi, iż nie wymagają one rady lekarskiej. Badania seroepidemiologiczne (wykrywające obecność przeciwciał we krwi, które dowodzą przebytej infekcji) wskazują, iż w Europie chorowało na różyczkę 80% dziewcząt przed okresem dojrzewania.Zakażenie kobiety ciężarnej prowadzi do uszkodzenia płodu, gdyż wirus różyczki przenika poprzez łożysko i wywołuje infekcję wewnątrzmaciczną, może wywołać poronienie. Skutkuje on u płodu ciężkie wady wrodzone serca - zwężenie tętnicy płucnej czy tetralogię Fallota, a również wady wrodzone ucha albo oka. Największe ryzyko stworzenia wad wrodzonych istnieje wówczas, kiedy ciężarna zachoruje w momencie do 6. tygodnia ciąży. Zakażenie po 12. tygodniu prowadzi głównie do uszkodzenia narządu słuchu. Noworodki, które przebyły wewnątrzmaciczną różyczkę, są bardziej wrażliwe na zakażenia.Zapobieganie różyczce bazuje na szczepieniu ochronnym, które można rozpocząć w 12. miesiącu życia, do tej chwili gdyż dziecko ma odporność przekazaną poprzez matkę. Zaleca się zaszczepienie dziecka przed przyjęciem do żłobka czy przedszkola. gdyż wirus aktualny w szczepionce nie daje odporności na całe życie, przypominające dawki szczepionki należy podawać co kilka lat. Wskazane jest szczepienie dziewczynek przed okresem pokwitania i kobiet przed planowaną ciążą. Podanie szczepionki osobie, która chorowała już na różyczkę, nie jest szkodliwe. Powikłania poszczepienne są łagodne i niegroźne. Może wystąpić niewielka wysypka, nieznaczne zwiększenie węzłów chłonnych albo obrzęk stawów.jeśli ciężarna kobieta nie chorowała na różyczkę i nie była szczepiona, a w pierwszych dwóch trymestrach ciąży miała kontakt z osobą chorą, należy jej podać immunoglobuliny. Wprawdzie takie postępowanie nie zawsze chroni przed zachorowaniem, lecz w znacznym stopniu osłabia przebieg dolegliwości. Parwowirus B19 Parwowirus B19 to mały, okrągły wirus zbudowany z pojedynczej nici DNA. Został on przypadkowo odkryty we krwi zdrowego dawcy krwi, którą badano na obecność cząstek WZW-B (wirus powodujący zapalenie wątroby typu B).Początkowo parwowirus B19 uważany był za "sierocy", to oznacza nie wywołujący żadnej dolegliwości. Aktualnie opisano sporo chorób spowodowanych infekcją tym wirusem.U dzieci jest on powodem niegroźnej dolegliwości zakaźnej o ostrym przebiegu, nazwanej "zespołem spoliczkowanej twarzy", charakteryzującej się wystąpieniem różyczkopodobnej albo odropodobnej wysypki i gorączką. Szczyt zachorowań występuje w kwietniu i maju. U dorosłych, głównie u kobiet, parwowirus B19 skutkuje infekcję, która objawia się ostrym zapaleniem stawów. W innych sytuacjach zakażeniu towarzyszy zapalenie naczyń krwionośnych, nerwów obwodowych, nerek albo mięśnia sercowego.Wirus ten może przenikać poprzez łożysko, zakazić płód, spowodować uogólniony obrzęk płuc i wywołać poronienie. Płód jest szczególnie podatny na zakażenie w okresie pierwszych dwóch trymestrów ciąży.U osób z obniżoną odpornością, na przykład po leczeniu cytostatykami, niedożywionych, biorców przeszczepów, chorych na białaczki czy nowotwory parwowirus B19 skutkuje ciężką niedokrwistość w konsekwencji niszczenia krwinek czerwonych w szpiku kostnym.Zakażenie parwowirusem przenosi się poprzez drogi oddechowe (zakażenie "kropelkowe") i w konsekwencji przetoczenia zakażonej krwi i preparatów krwiopochodnych. Wirus papilloma - typ ludzki Wirus papilloma typu ludzkiego (HPV) jest małym wirusem zbudowanym z dwóch nici DNA, który zakaża komórki nabłonka i wywołuje w nim zmiany o charakterze rozrostowym (proliferacji). skutkuje powstawanie brodawek na skórze i tak zwanych kłykcin na błonach śluzowych.Do zakażenia dochodzi poprzez uszkodzoną skórę albo błony śluzowe.HPV może spowodować złuszczanie i dysplazję błony śluzowej albo szyjki macicy. W razie stwierdzenia cytologicznych oznak zakażenia HPV ryzyko wystąpienia raka szyjki macicy jest 16 razy większe. Opierając się na tych danych, Amerykańskie Towarzystwo Ginekologów i Położników wydało zalecenie wykonywania badań cytologicznych już od 18. roku życia i powtarzania ich systematycznie, w zależności od wyniku, nawet w odstępach 6-miesięcznych. Istnieją testy immunologiczne, które w próbce krwi wykrywają zakażenie HPV. Filowirusy Filowirusy - wirus Marburg i wirus Ebola - są identyczne pod względem cech morfologicznych, lecz mają różne cechy biologiczne i antygenowe.Zakażenie wirusem Marburg opisano w 1967 r., kiedy zachorowało 31 osób pracujących w zakładach produkcji szczepionek w Niemczech i Jugosławii, a 7 zmarło. Wszystkie miały kontakt z tkankami małp pochodzących z Ugandy. W Afryce pierwszy sytuacja tak zwany dolegliwości marburskiej zarejestrowano w 1975 r. Rok później stwierdzono dwa ogniska epidemii wirusowej w Sudanie i Zairze, a wykryty drobnoustrój nazwano wirusem Ebola.Infekcje wirusami Ebola i Marburg przebiegają z wysoką gorączką i symptomami skazy krwotocznej i wysypką plamisto-grudkową na skórze. Wirus atakuje nie wszystkie wewnętrzne narządy, powodując zapalenie wątroby, nerek, mięśnia sercowego, płuc, trzustki, jąder. Drobnoustrój ten jest aktualny w wydzielinach i wydalinach osoby chorej tylko w ostrym okresie. Śmiertelność w chorobie marburskiej jest mniejsza i wynosi ok. 30%, z kolei przy zakażeniu wirusem Ebola - w granicach 50-90%.Epidemia w Zairze w 1992 r. pochłonęła 164 ofiary śmiertelne spośród 211 chorych.Największą śmiertelność i najgroźniejszy przebieg infekcji filowirusami występuje wówczas, kiedy do zakażenia dochodzi przez zanieczyszczone strzykawki i instrumenty medyczne - czyli wtedy, kiedy wirusy zostaną wprowadzone bezpośrednio do krwi; zakażenia drogą "kropelkową" nie są w tym przypadku tak ważne