Pęcherzyca (pemphigus vulgaris)to dolegliwość autoimmunologiczna skóry i błon śluzowych, której elementem pierwotnym jest pęcherz. Pęcherze powstają na przedtem nie zmienionej skórze (pod naskórkiem lub śródnaskórkowo), a ich komora wypełniona jest płynem surowiczym. Pęcherzyca ma bardzo ciężki i przewlekły przebieg. Pękające pęcherze odsłaniają rany i nadżerki. Nadżerkom powstającym na błonach śluzowych towarzyszy szczególnie spora bolesność. Ryzyko zachorowania jest największe u mieszkańców Ameryki Południowej.
Odmiany pęcherzycy wyróżniane w okolicy pęcherzycy zwykłej to: pęcherzyca brodawkująca i pęczerzyca liściasta.
Pęcherzyca liściasta w swoim przebiegu zajmuje całą powierzchnię skóry. Z kolei w razie pęcherzycy brodawkującej wykwity brodawkujące pojawiają się w obrębie nadżerek, w miejscu pękniętych pęcherzy.
symptomy pęcherzycy to spore, liczne pęcherze o miękkiej pokrywie, które powstają na całym ciele, mogą pojawić się także w jamie ustnej. Dodatkowo naskórek łatwo daje się oddzielić od skóry właściwej.
W ostrej odmianie pęcherzycy występuje wysoka gorączka i dreszcze.
W swoim przebiegu pęcherzyca prowadzi do wyniszczenia organizmu. w zaawansowanym stadium dolegliwości mogą pojawić się zmiany pęcherzowe przewodu pokarmowego i dróg oddechowych. Nieleczona pęcherzyca może skończyć się śmiercią.
Diagnostyka pęcherzycy bazuje na wykonaniu badania mikroskopowego rozmazu z komórek i badania immunofluorescencyjnego skóry.
W poważnych sytuacjach potrzebna jest hospitalizacja chorego. Stosuje się między innymi antybiotyki, kortykosteroidy i opatrunki hydrokoloidowe albo plazmaferezę
Leczenie: Pęcherzyca