Lek Campto

Lekarstwo CAMPTO: Campto
Producent leku:
Pfizer
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
chlorowodorek irynotekanu (Irinotecan hydrochloride)
konc. do przyg. roztw. do wlewów doż. 100 mg/5 ml 1 fiolka 5 ml,
--,-- zł
konc. do przyg. roztw. do wlewów doż. 40 mg/2 ml 1 fiolka 2 ml,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Brak podobnych leków.
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Leczenie zaawansowanego stadium raka okrężnicy i odbytnicy: w skojarzeniu z 5-fluorouracylem i kwasem folinowym u pacjentów, którzy nie otrzymywali uprzednio chemioterapii; w monoterapii u pacjentów po niepowodzeniu leczenia 5-fluorouracylem.
Działanie
Irynotekan jest półsyntetyczną pochodną kamptotecyny. Jest środkiem przeciwnowotworowym, działającym jako specyficzny inhibitor topoizomerazy I DNA. Metabolizowany jest w większości tkanek do SN-38, związku o większej aktywności niż irynotekan w relacji do oczyszczonej topoizomerazy I i wykazującego silniejsze działanie cytotoksyczne wobec licznych linii komórkowych nowotworów mysich i ludzkich. Hamowanie topoizomerazy I poprzez irynotekan albo SN-38 skutkuje powstawanie jednoniciowych odcinków DNA, blokujących replikację DNA i stanowi o właściwym efekcie cytotoksycznym leku. Działanie cytotoksyczne irynotekanu i SN-38 jest zależne od czasu i specyficzne dla etapy S. Poza działaniem przeciwnowotworowym lek wykazuje działanie hamujące acetylocholinoesterazę. Wskaźniki farmakokinetyczne irynotekanu i SN-38 są niezależne od liczby uprzednio podanych kursów chemioterapii i od schematu dawkowania. Irynotekan i SN-38 wiążą się z białkami osocza adekwatnie w 65% i 95%. Średni moment półtrwania we krwi w I fazie modelu trójfazowego wynosi 12 min, w II fazie - 2,5 h, a w fazie opóźnionej - 14,2 h. Powyżej 50% dawki leku jest wydalane w formie nie zmienionej, 33% z kałem przez żółć, 22% jest wydalane z moczem. Scharakteryzowano dwa szlaki metaboliczne, z których każdy dotyczy przynajmniej 12% podanej dawki leku: hydroliza za pośrednictwem karboksyloesterazy do aktywnego metabolitu SN-38; oksydacyjne przemiany końcowego pierścienia piperydyny z udziałem enzymów cytochromu P450 3A.
Działania niepożądane
Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego: opóźniona biegunka występująca po 24 h od podania leku albo w dowolnym momencie przed podaniem kolejnej chemioterapii - szczególnie podatni są chorzy po radioterapii okolic brzucha/miednicy, z wysoką leukocytozą i w ciężkim stanie ogólnym > 2 wg klasyfikacji WHO i kobiety (wystąpienie pierwszego płynnego stolca wymaga natychmiastowego, intensywnego leczenia przeciwbiegunkowego obejmującego uzupełnianie płynów, podawanie loperamidu, antybiotyków); nudności i wymioty; opisywano pojedyncze przypadki odwodnienia; ponadto zaparcia; rzadko niedrożność jelit, krwawienia z przewodu pokarmowego, zapalenie okrężnicy; sporadycznie perforacja jelita; niedokrwienne i wrzodziejące zapalenie okrężnicy, rzekomobłoniaste zapalenie jelit (rzadko); symptomy o łagodnym przebiegu to brak łaknienia, bóle brzucha i zapalenie błony śluzowej. Zaburzenia hematologiczne: przemijająca neutropenia, gorączka z ciężką neutropenią, zakażenia powiązane z ciężką neutropenią, niedokrwistość, małopłytkowość. Obserwowano rzadkie przypadki niewydolności nerek, niedociśnienia albo niewydolności sercowo-krążeniowej u pacjentów z posocznicą. Ostry zespół cholinergiczny: (inicjalna biegunka i bóle brzucha, zapalenie spojówek, nieżyt nosa, niedociśnienie, rozszerzenie naczyń, wzmożone pocenie, dreszcze, zaburzenia widzenia, uczucie rozbicia, zwężenie źrenic, łzawienie i powiększone wydzielanie śliny, występujące w okresie albo pośrodku pierwszych 24 h po podaniu wlewu dożylnego) - wymienione symptomy ustępują po podaniu atropiny. Astenia. Gorączka bez zakażenia i bez towarzyszącej neutropenii. Rzadko odczyny miejscowe po podaniu preparatu. Obserwowano rzadkie przypadki nadciśnienia w trakcie albo po podaniu dożylnym preparatu. Rzadko obserwowano śródmiąższowe zapalenie płuc i zapalenia płuc z towarzyszącymi naciekami. Pośród objawów inicjalnych obserwowano również uczucie duszności. Wyłysienie występowało bardzo regularnie i było przemijające. Rzadko opisywano łagodne reakcje alergiczne i reakcje anafilaktyczne. Nieprawidłowości w wynikach badań laboratoryjnych: powiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej, powiększenie stężenia bilirubiny i kreatyniny we krwi; bardzo rzadko powiększenie stężenia amylazy i/albo lipazy we krwi; pojedyncze przypadki hipokaliemii, przemijające zaburzenia mowy, inicjalne symptomy takie jak: skurcze mięśniowe i parestezje.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na chlorowodorek irynotekanu albo inne składniki preparatu. Przewlekłe dolegliwości zapalne jelit i/albo niedrożność jelita grubego. Ciąża i moment karmienia piersią. Hiperbilirubinemia (3-krotne przekroczenie górnej granicy normy bilirubiny we krwi). Ciężkie zaburzenie czynności szpiku. Ciężki stan ogólny pacjenta (>2 wg klasyfikacji WHO). Jednoczesne wykorzystywanie preparatów dziurawca.
Interakcje
Nie można wykluczyć możliwości występowania interakcji irynotekanu z lekami blokującymi przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Irynotekan wykazuje aktywność antycholinoesterazy, a leki hamujące aktywność antycholinoesterazy mogą wydłużać czas trwania blokady nerwowo-mięśniowej wywołanej poprzez suksametonium i usuwać blokadę mięśniowo-nerwową po niedepolaryzujących lekach zwiotczających mięśnie. Jednoczesne wykorzystywanie leków przeciwdrgawkowych indukujących cytochrom CYP3A (na przykład karbamazepina, fenobarbital albo fenytoina) prowadzi do osłabienia działania irynotekanu, metabolitu irynotekanu SN-38 i glukuronidu SN-38 i osłabienia działania farmakodynamicznego. Należy zachować ostrożność u pacjentów stosujących jenocześnie leki należące do inhibitorów cytochromu CYP3A4 (na przykład ketokonazol) albo indukujące cytochrom CYP3A4 (na przykład ryfampicyna, karbamazepina albo fenytoina). Należy unikać jednoczesnego stosowania irynotekanu z lekami hamującymi albo indukującymi szlak metaboliczny, gdyż może to zamieniać metabolizm irynotekanu. Dziurawiec skutkuje pomniejszenie stężenia SN-38 we krwi - nie należy stosować równocześnie irynotekanu z preparatami dziurawca. Jednoczesne podawanie 5-fluorouracylu i kwasu folinowego w schemacie chemioterapii skojarzonej, nie wpływa na wskaźniki farmakokinetyczne irynotekanu.
Dawkowanie
Lek należy podawać wyłącznie pod kontrolą lekarza mającego odpowiednie kwalifikacje do prowadzenia chemioterapii przeciwnowotworowej, na oddziałach wyspecjalizowanych w podawaniu cytostatyków.Wyłącznie u dorosłych. Roztwór do wlewu dożylnego należy podawać do żyły obwodowej albo głównej.Monoterapia (u pacjentów przedtem leczonych): rekomendowana dawka wynosi 350 mg/m2 powierzchni ciała podawana raz na 3 tyg., we wlewie dożylnym trwającym 30-90 min. Leczenie wielolekowa (u pacjentów przedtem nie leczonych): bezpieczeństwo i skuteczność preparatu w skojarzeniu z 5-fluorouracylem (5-FU) i kwasem folinowym (FA) zostały określone w następującym schemacie dawkowania: rekomendowana dawka preparatu wynosi 180 mg/m2 powierzchni ciała podawana raz na 2 tyg. we wlewie dożylnym, trwającym 30-90 min., po którym podaje się we wlewie dożylnym kwas folinowy i 5-fluorouracyl.Modyfikacje dawkowania. Preparat można podać po zmniejszeniu się nasilenia działań niepożądanych do stopnia 0 albo 1 wg skali toksyczności NCI-CTC i całkowitym ustąpieniu biegunki, związanej z podawaniem leku. Dawkę irynotekanu i 5-FU można zmniejszyć w następnym kursie chemioterapii, w zależności od nasilenia działań niepożądanych, które wystąpiły w trakcie poprzedniego cyklu leczenia. Leczenie można opóźnić o 1-2 tyg., by pozwolić na ustąpienie działań niepożądanych związanych z podawaniem leku. Dawkę irynotekanu i/albo 5-FU należy zmniejszyć o 15-20% w razie wystąpienia: toksyczności hematologicznej (neutropenia stopień 4, neutropenia z gorączką/neutropenia stopień 3-4 i gorączka stopień 2-4, trombocytopenia i leukopenia stopień 4) albo toksyczności niehematologicznej - stopień 3-4. Leczenie preparatem należy kontynuować do momentu wystąpienia progresji procesu nowotworowego albo znacznego nasilenia działań niepożądanych.Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby (w monoterapii): u pacjentów ze stężeniem bilirubiny nie większym niż 3-krotna wartość górnej granicy normy i ze stanem ogólnym £ 2 wg klasyfikacji WHO, zaleca się modyfikację dawki preparatu; u pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest 1,5 razy większe niż górna granica normy, rekomendowana dawka preparatu wynosi 350 mg/m2; u pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest 1,5-3 razy większe niż górna granica normy, rekomendowana dawka preparatu wynosi 200 mg/m2. Nie ma danych dotyczących pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby leczonych irynotekanem w chemioterapii skojarzonej.
Ciąża i karmienie piersią
Brak danych o stosowaniu preparatu u kobiet ciężarnych. Preparatu nie należy stosować w ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym otrzymujące irynotekan powinny stosować efektywną antykoncepcję w czasie i przynajmniej poprzez 3 miesiące po zakończeniu terapii. Kobiety leczone irynotekanem nie powinny karmić piersią.
Uwagi
U pacjentów z sporym ryzykiem toksyczności, w szczególności znajdujących się w stanie ogólnym 2 (wg WHO) i w nielicznych sytuacjach, gdzie niemożliwe jest dostosowanie się chorych do zaleceń obejmujących obserwację i leczenie działań niepożądanych terapii, preparat, z racji na rodzaj i częstość powodowanych działań niepożądanych, należy podawać tylko jeżeli spodziewana korzyść z jego wykorzystania przewyższa możliwe ryzyko. Pacjenci powinni być poinformowani o możliwości wystąpienia biegunki, która może pojawić się po upływie powyżej 24 h od podania leku albo w dowolnym momencie przed rozpoczęciem następnego kursu terapii. Natychmiast po wystąpieniu biegunki chorzy powinni rozpocząć picie sporych ilości napojów zawierających sole mineralne i wykorzystać terapię przeciwbiegunkową (wykorzystywanie sporych dawek loperamidu: pierwsza dawka 4 mg, a następnie dawka 2 mg podawana co 2 h), która powinna być kontynuowana poprzez 12 h od wystąpienia ostatniego płynnego stolca. Leczenie przeciwbiegunkowa nie powinna być w żadnym przypadku służąca dłużej niż poprzez 48 h z racji na niebezpieczeństwo wystąpienia niedrożności porażennej jelit, jak i poprzez moment krótszy niż 12 h. Nie należy podawać loperamidu profilaktycznie, nawet u tych pacjentów, u których opóźnione biegunki występowały w okresie wcześniejszych kursów leczenia irynotekanem. Prócz leczenia przeciwbiegunkowego zaleca się wykorzystywanie profilaktycznie antybiotyków o szerokim spektrum działania. Pacjent powinien być poddany leczeniu szpitalnemu w sytuacjach: wystąpienia biegunki z towarzyszącą gorączką, ciężkiej biegunki, biegunki nie ustępującej pośrodku 48 h od rozpoczęcia terapii loperamidem w sporych dawkach. U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka zaleca się pomniejszenie dawki irynotekanu w następnych kursach leczenia. Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (brak badań klinicznych w tej ekipie pacjentów). Ostrożnie stosować u osób w podeszłym wieku. Z racji na zawartość sorbitolu, preparatu nie należy stosować w razie wrodzonej nietolerancji fruktozy. Należy unikać jednoczesnego stosowania irynotekanu z lekami będącymi mocnymi inhibitorami cytochromu CYP3A4 (na przykład ketokonazol) albo z lekami indukującymi cytochrom CYP3A4 (na przykład ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, ziele dziurawca).
Podobne leki