Lek Crixivan

Lekarstwo CRIXIVAN: Crixivan
Producent leku:
MSD Polska
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
indynawir (Indinavir)
kaps. 100 mg 180 szt.,
--,-- zł
kaps. 400 mg 180 szt.,
--,-- zł
kaps. 200 mg 360 szt.,
--,-- zł
kaps. 333 mg 135 szt.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Brak podobnych leków.
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Leczenie dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku 4 lat i starszych zakażonych wirusem HIV-1 w skojarzeniu z przeciwretrowirusowymi analogami nukleozydów.U młodzieży i dzieci należy szczególnie ostrożnie określić korzyści z leczenia indynawirem w relacji do powiększenia ryzyka wystąpienia kamicy moczowej.
Działanie
Indynawir hamuje rekombinowaną proteazę HIV-1 i HIV-2, z ok. 10-krotnie większą selektywnością wobec proteazy HIV-1 niż HIV-2. Wiąże się on odwracalnie z aktywnym miejscem proteazy i hamuje kompetycyjnie enzym, zapobiegając w ten sposób rozszczepieniu poliprotein prekursora wirusa, które występuje w czasie dojrzewania nowouformowanej cząstki wirusa. Powstałe w taki sposób niedojrzałe cząstki są niezakaźne i niezdolne do zapoczątkowania nowych cykli zakażenia. Indynawir nie hamował w ważny sposób eukariotycznych proteaz, w tym ludzkiej proteazy reninowej, ludzkiej katepsyny D, ludzkiej elastazy i ludzkiego czynnika Xa. Indynawir jest błyskawicznie wchłaniany po podaniu na czczo. Czas osiągnięcia maksymalnego stężenia w osoczu wynosi 0,8 +/- 0,3 h. Biodostępność indynawiru po podaniu pojedynczej dawki 800 mg wynosiła ok. 65%. Podawanie indynawiru równocześnie z posiłkami wysokokalorycznymi o dużej zawartości tłuszczu i białka powodowało pomniejszenie wchłaniania i pomniejszenie wartości AUC o ok. 80% i Cmax o ok. 86%. Podawanie z lekkimi posiłkami powodowało, iż stężenie indynawiru w osoczu było podobne do obserwowanego po podaniu na czczo. Indynawir nie wiązał się w sporym stopniu z białkami osocza. Zidentyfikowano 7 głównych metabolitów indynawiru. Badania wykazały, iż CYP3A4 jest jedynym enzymem cytochromu P450, odgrywającym zasadniczą rolę w oksydacyjnym metabolizmie indynawiru. Metabolity indynawiru w niewielkim stopniu hamują aktywność proteazy. Mniej niż 20% indynawiru jest wydalane z moczem. Moment półtrwania wynosi 1,8 h.
Działania niepożądane
Bardzo częste (>10%): ból i zawroty głowy; nudności, wymioty, biegunka, symptomy dyspeptyczne; wysypka skórna, suchość skóry; kamica nerkowa u dzieci w wieku 3 lat i starszych; osłabienie albo zmęczenie, zaburzenia smaku, ból brzucha. Częste (5-10%): bezsenność, niepoprawna wrażliwość w odbieraniu bodźców czuciowych, parestezje; wzdęcia, uczucie suchości w ustach, kwaśne odbijanie; świąd; bóle mięśniowe; kamica nerkowa u dorosłych, bolesne oddawanie moczu. W niektórych sytuacjach kamica nerkowa była związana z niewydolnością nerek albo ostrą niewydolnością nerek. W większości takich przypadków niewydolność nerek i ostra niewydolność nerek były przemijające. Symptomy kamicy nerkowej, w tym bóle w rejonie lędźwiowej z albo bez krwiomoczu (również krwinkomoczu) opisywano u ok. 10% pacjentów. Normalnie przypadki te nie były powiązane z zaburzeniami czynności nerek i ustępowały po nawodnieniu chorego i czasowym przerwaniu leczenia (na przykład 1-3 dni). Wyniki badań laboratoryjnych: bardzo regularnie powiększenie wartości MCV, pomniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych; krwiomocz, białkomocz, obecność kryształów w moczu, ropomocz u dzieci w wieku 3 lat i starszych; izolowana bezobjawowa hiperbilirubinemia; powiększenie aktywności AlAT i AspAT. Zanotowano ostrą niedokrwistość hemolityczną, która w niektórych sytuacjach była ciężka i błyskawicznie postępowała. U pacjentów przyjmujących inhibitory proteazy (PI - protease inhibitors) opisywano nowe przypadki cukrzycy, hiperglikemii albo zaostrzenie w przebiegu istniejącej cukrzycy. U pacjentów z bezobjawową ciężką leukocyturią obserwowano przypadki śródmiąższowego zapalenia nerek ze zwapnieniem rdzenia i zanikiem kory nerki. Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u pacjentów z zakażeniem HIV jest powiązane ze zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej w organizmie (lipodystrofia). Większe ryzyko rozwoju lipodystrofii jest powiązane z czynnikami osobniczymi, takimi jak podeszły wiek i z czynnikami ryzyka związanymi z lekiem, takimi jak dłuższy czas trwania leczenia przeciwretrowirusowego i powiązane z tym zaburzenia metaboliczne. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w okresie rozpoczynania złożonej terapii przeciwretrowirusowej (CART) wystąpić może reakcja zapalna na nie wywołujące objawów albo śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych albo nasilenie objawów. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki spowodowane wirusem cytomegalii, uogólnione albo miejscowe zakażenia prątkami i zapalenie płuc spowodowane poprzez Pneumocystis carinii.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na indynawir albo którykolwiek ze składników preparatu. Indynawiru nie należy stosować jednocześnie z lekami o wąskim przedziale terapeutycznym, będącymi substratami dla CYP3A4. Preparatu nie należy podawać równocześnie z lekami, takimi jak: terfenadyna, cyzapryd, astemizol, alprazolam, triazolam, midazolam, pimozyd albo pochodne alkaloidów sporyszu. Indynawiru nie należy podawać jednocześnie z ryfampicyną. Preparaty ziołowe zawierające ziele dziurawca nie mogą być służące poprzez pacjentów, przyjmujących indynawir.
Interakcje
Indynawir jest metabolizowany z udziałem enzymu CYP3A4 cytochromu P450. Leki, które podlegają metabolizmowi na tej samej drodze enzymatycznej, bądź wpływają na aktywność CYP3A4, mogą wpływać na farmakokinetykę indynawiru. Również indynawir może wpływać na farmakokinetykę innych leków metabolizowanych w tym szlaku metabolicznym. Nie stwierdzono klinicznie ważnych interakcji indynawiru z następującymi lekami: zydowudyną, zydowudyną/lamiwudyną, stawudyną, trimetoprimem/sulfametoksazolem, flukonazolem, izoniazydem, klarytromycyną, chinidyną, teofiliną, metadonem, cymetydyną i doustnym środkiem antykoncepcyjnym (zawierającym noretindron/etynyloestradiol). Jednoczesne podawanie indynawiru z warfaryną może być powodem zwiększonego stężenia warfaryny. Antagoniści kanału wapniowego są metabolizowani z udziałem enzymu CYP3A4, który hamowany jest poprzez indynawir; jednoczesne ich wykorzystywanie z indynawirem może wywołać powiększenie stężeń antagonistów kanału wapniowego w osoczu, co może prowadzić do nasilenia albo przedłużenia działania terapeutycznego i działań niepożądanych. Wykorzystywanie indynawiru (800 mg co 8 h) i ryfabutyny (300 mg raz na dobę albo 150 mg raz na dobę) skutkuje pomniejszenie AUC indynawiru i powiększenie AUC ryfabutyny, co jest najprawdopodobniej powiązane z zahamowaniem poprzez indynawir metabolizmu ryfabutyny, który przebiega z udziałem CYP3A4 - niezbędne jest powiększenie dawki indynawiru i jednoczesne pomniejszenie dawki ryfabutyny, jeśli oba leki stosuje się jednocześnie. Jednoczesne wykorzystywanie ketokonazolu i indynawiru, może wywołać nieznaczne powiększenie stężenia indynawiru; nie należy jednak przez wzgląd na tym spodziewać się istotnego wpływu na bezpieczeństwo stosowania indynawiru i nie zaleca się zazwyczaj pomniejszenia dawki. Podawanie newirapiny (induktor CYP3A4) w dawce 200 mg 2 razy na dobę z indynawirem w dawce 800 mg co 8 h wywołało pomniejszenie wartości AUC indynawiru średnio o 28%; indynawir nie miał wpływu na farmakokinetykę newirapiny - należy rozważyć powiększenie dawki indynawiru do 1000 mg co 8 h, jeżeli podawany jest z newirapiną; brak danych klinicznych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności takiego leczenia skojarzonego. Podawanie delawirdyny (inhibitor CYP3A4) w dawce 400 mg 3 razy na dobę i indynawiru w dawce jednorazowej 400 mg wywołało, iż wartość AUC indynawiru była mniejsza o 14% niż obserwowana w trakcie podawania indynawiru w dawce 800 mg w monoterapii. Jednoczesne podawanie delawirdyny i indynawiru w dawce 600 mg wywołało powiększenie wartości AUC indynawiru o ok. 40% w relacji do obserwowanych w trakcie stosowania indynawiru w dawce 800 mg w monoterapii. Indynawir nie miał wpływu na farmakokinetykę delawirdyny. Należy rozważyć pomniejszenie dawki indynawiru do 400-600 mg co 8 h w trakcie podawania w skojarzeniu z delawirdyną. Brak danych klinicznych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności takiego leczenia skojarzonego. W trakcie jednoczesnego stosowania indynawiru (w dawce 800 mg co 8 h) i efawirenzu (200 mg raz na dobę) obserwowano pomniejszenie AUC i Ctrough indynawiru adekwatnie o ok. 31% i 40%. Podawanie indynawiru w zwiększonej dawce (1000 mg co 8 h) i efawirenzu (w dawce 600 mg raz na dobę) wywołało pomniejszenie wartości AUC i Ctrough adekwatnie o 33-46% i 39-57% w porównaniu z wartościami u pacjentów otrzymujących indynawir w dawce 800 mg co 8 h w monoterapii. Nie oszacowano klinicznego znaczenia pomniejszenia stężenia indynawiru, jednak w razie jednoczesnego stosowania indynawiru i efawirenzu należy wziąć pod uwagę rozmiar interakcji farmakokinetycznych. Nie ma konieczności zmiany dawkowania efawirenzu w trakcie jednoczesnego podawaniu z indynawirem. W trakcie jednoczesnego stosowania indynawiru i inhibitorów reduktazy HMG-CoA, których metabolizm w sporym stopniu zależy od CYP3A4, takich jak lowastatyna czy symwastatyna, należy oczekiwać znacznego powiększenia stężenia tych leków w osoczu (powiększenie stężenia inhibitorów reduktazy HMG-CoA może być powodem miopatii, w tym rabdomiolizy) - nie jest rekomendowane jednoczesne wykorzystywanie tych leków i indynawiru. Metabolizm atorwastatyny w mniejszym stopniu zależy od CYP3A4. Brak jest danych klinicznych dotyczących jednoczesnego stosowania indynawiru z inhibitorami reduktazy HMG-CoA, które zasadniczo nie są metabolizowane poprzez CYP3A4. Metabolizm prawastatyny i fluwastatyny nie zależy od CYP3A4, nie należy więc spodziewać się interakcji pomiędzy tymi lekami i PI. W razie, kiedy jest wskazane leczenie inhibitorami reduktazy HMG-CoA, zaleca się wykorzystywanie prawastatyny albo fluwastatyny. W trakcie stosowania indynawiru równocześnie z zielem dziurawca zaobserwowano ważne pomniejszenie stężenia indynawiru w osoczu wskutek indukcji enzymów metabolizujących leki albo białek transportowych poprzez ziele dziurawca - nie należy równocześnie podawać indynawiru z preparatami ziołowymi, zawierającymi ziele dziurawca. Pimozydu nie należy stosować równocześnie z indynawirem - zahamowanie CYP3A4 powodowane poprzez indynawir może doprowadzić do powiększenia stężenia pimozydu w osoczu, co potencjalnie może przyczynić się do wydłużenia odcinka QT i wystąpienia związanych z tym komorowych zaburzeń rytmu. Ryfampicyny nie należy stosować wraz z indynawirem - wykorzystywanie ryfampicyny u pacjentów przyjmujących indynawir znacząco minimalizuje stężenie indynawiru w osoczu, nawet do 1/10 wartości osiąganej w trakcie stosowania indynawiru w monoterapii (indukcja CYP3A4 poprzez ryfampicynę). Jednoczesne podawanie indynawiru (800 mg) i rytonawiru (100 mg, 200 mg albo 400 mg) 2 razy na dobę poprzez 2 tyg., równocześnie z posiłkiem wywołało powiększenie AUC24h indynawiru w porównaniu z wartościami AUC24h indynawiru u pacjentów otrzymujących wyłącznie indynawir w dawce 800 mg co 8 h. Równocześnie skojarzone wykorzystywanie indynawiru (800 mg) i rytonawiru (100 mg albo 200 mg) 2 razy na dobę, wywołało powiększenie wartości AUC24h rytonawiru w porównaniu z tymi samymi dawkami rytonawiru stosowanego w monoterapii. Aktualnie, nie ma danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania takiego skojarzenia u pacjentów. W razie jednoczesnego podawania rytonawiru i indynawiru (dawka 800 mg 2 razy na dobę) należy zachować ostrożność z racji na powiększone ryzyko wystąpienia kamicy nerkowej. Jeżeli dawka indynawiru jest pomniejszona na skutek problemów z tolerancją leku, pomocne może być monitorowanie stężenia indynawiru w osoczu. Jednoczesne wykorzystywanie indynawiru i sakwinawiru (600 mg kaps. twarde albo 800 mg kaps. miękkie albo 1200 mg kaps. miękkie w pojedynczej dawce) wywołało powiększenie wartości AUC24h sakwinawiru w osoczu. Odpowiednie dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa takiego skojarzenia nie są dostępne. Model tego badania nie pozwala na jednoznaczną ocenę wpływu sakwinawiru na indynawir, aczkolwiek sugeruje mniejsze niż dwukrotne powiększenie wartości AUC8h indynawiru w trakcie jednoczesnego stosowania z sakwinawirem. Nie przeprowadzono kierunkowego badania odnośnie interakcji między indynawirem a dydanozyną. Poprawne (kwaśne) pH w żołądku może być niezbędne dla optymalnego wchłaniania indynawiru, w trakcie gdy kwas błyskawicznie rozkłada dydanozynę, dlatego jest ona podawana z substancjami buforującymi w celu powiększenia pH. Indynawir i dydanozynę należy podawać w odstępie przynajmniej 1 h, na czczo. Gdyż indynawir jest inhibitorem CYP3A4, jednoczesne jego wykorzystywanie z syldenafilem może wywołać powiększenie stężenia syldenafilu w osoczu, będące rezultatem kompetycyjnego hamowania jego metabolizmu poprzez indynawir. Jeżeli indynawir i syldenafil są służące równocześnie, należy rozważyć podanie syldenafilu w początkowej dawce 25 mg. Wykorzystywanie indynawiru w skojarzeniu z innymi lekami, będącymi induktorami CYP3A4, takimi jak: fenobarbital, fenytoina, deksametazon i karbamazepina może zmiejszać stężenie indynawiru w osoczu.
Dawkowanie
Lek powinien być przepisywany poprzez lekarzy posiadających doświadczenie w leczeniu zakażenia HIV. Opierając się na dostępnych danych farmakodynamicznych indynawir musi być służący w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi.Doustnie. Dorośli: rekomendowana dawka wynosi 800 mg co 8 h.Dzieci i młodzież (w wieku 4-17 lat): rekomendowana dawka wynosi 500 mg/m2 (dawka jest obliczana w przeliczeniu na powierzchnię ciała, opierając się na wzrostu i masy ciała pacjenta) co 8 h. Dawka ta nie powinna być większa od równoważnej dawki stosowanej u dorosłych - 800 mg co 8 h. Preparat w formie kapsułek twardych można podawać jedynie dzieciom, które mogą połykać kapsułki twarde. Kapsułki twarde należy połykać w całości. W celu zapewnienia optymalnego wchłaniania, lek należy przyjmować na czczo, popijając wodą, 1 h przed albo 2 h po posiłku. Lek może również być podawany z lekkim posiłkiem, z niską zawartością tłuszczu. Dla zapewnienia właściwego nawodnienia, zaleca się, by pacjenci dorośli wypijali przynajmniej 1,5 litra płynów pośrodku doby. Zaleca się również, by dzieci o m.c. poniżej 20 kg wypijały przynajmniej 75 ml/kg na dobę, a dzieci o m.c. 20-40 kg wypijały przynajmniej 50 ml/kg na dobę. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby w przebiegu marskości, dawkę preparatu należy zmniejszyć do 600 mg co 8 h. Nie badano pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby; z tego względu nie ma zaleceń dotyczących dawkowania w tej ekipie pacjentów.
Ciąża i karmienie piersią
Indynawir może być służący w momencie ciąży wyłącznie wtedy, gdy możliwe korzyści usprawiedliwiają potencjalne zagrożenie dla płodu. Zaleca się, by kobiety zakażone wirusem HIV w jakichkolwiek okolicznościach nie karmiły piersią dzieci, by uniknąć przeniesienia HIV. Należy poinformować matki o konieczności przerwania karmienia piersią w czasie stosowania leku.
Uwagi
Indynawir należy ostrożnie stosować z innymi lekami, które są mocnymi induktorami CYP3A4 - jednoczesne ich podawanie może powodować pomniejszenie stężenia indynawiru w osoczu i z powodu prowadzić do mniejszej skuteczności leczenia i rozwoju oporności. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania indynawiru z lowastatyną albo symwastatyną na skutek zwiększonego ryzyka wystąpienia miopatii, w tym rabdomiolizy; należy również zachować ostrożność w trakcie jednoczesnego podawania indynawiru i atorwastatyny. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności indynawiru u pacjentów z nasilonymi chorobami wątroby. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B albo C, u których stosuje się skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe występuje powiększone ryzyko ciężkich, a nawet prowadzących do zgonu objawów niepożądanych ze strony wątroby. U pacjentów z występującymi przedtem zaburzeniami czynności wątroby, w tym z przewlekłym czynnym zapaleniem wątroby, częściej występują zaburzenia czynności wątroby w trakcie skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego. W razie wystąpienia objawów pogorszenia się przebiegu dolegliwości wątroby, należy rozważyć przerwanie leczenia albo odstawieniem leku. U pacjentów z hemofilią typu A i B leczonych PI zanotowano powiększenie częstości krwawień, w tym samoistne krwiaki podskórne i wylewy do stawów. Należy zachować ostrożność w trakcie stosowania indynawiru u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie badano bezpieczeństwa stosowania preparatu u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi schorzeniami jak nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy Lappa albo z zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować preparatu. Nie badano działania preparatu u dzieci w wieku poniżej 4 lat.
Podobne leki