Lekarstwo EPIVIR:
Epivir
Producent leku:
GlaxoSmithKline Export
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
lamiwudyna (Lamivudine)
roztwór doustny 10 mg/ml but. 240 ml,
--,-- zł
tabl. powl. 150 mg 60 szt.,
--,-- zł
tabl. powl. 300 mg 30 szt.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Zeffix
Trizivir
Combivir
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Preparat jest wskazany jako część skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego w leczeniu zakażeń HIV u dorosłych i dzieci.
Działanie
Lamiwudyna jest analogiem nukleozydów, który wykazuje aktywność przeciw wirusowi HIV i wirusowi zapalenia wątroby typu B (HBV). Jest przekształcana wewnątrzkomórkowo do aktywnej pochodnej 5'-trójfosforanu lamiwudyny. Kluczowy system jej działania bazuje na zablokowaniu budowy łańcucha wirusowego materiału genetycznego przez hamowanie odwrotnej transkryptazy wirusa. Trójfosforan hamuje selektywnie replikację wirusa HIV-1 i HIV-2 in vitro. Lamiwudyna w skojarzeniu z zydowudyną wykazuje w hodowlach komórkowych synergiczne działanie przeciwko wirusom HIV wyizolowanym z materiału klinicznego. Po podaniu doustnym lamiwudyna jest dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego, a biodostępność u dorosłych wynosi zwykle 80-85%. Średnia wartość tmax wynosi ok. 1 h. Podawanie jednoczesne z zydowudyną skutkuje o 13% powiększenie ekspozycji na zydowudynę i o 28% powiększenie maksymalnego stężenia w osoczu krwi. Nie uważane jest, by miało to znaczny wpływ na bezpieczeństwo pacjenta i przez wzgląd na tym nie ma konieczności dostosowywania dawkowania. Lamiwudyna w niewielkim stopniu wiąże z białkami osocza (<16-36%). Nieliczne dane wskazują, iż lamiwudyna przenika do o.u.n. i do płynu mózgowo-rdzeniowego. Postać aktywna - wewnątrzkomórkowy trójfosforan lamiwudyny wykazuje wydłużony końcowy moment półtrwania w komórce (16-19 h) w porównaniu do okresu półtrwania lamiwudyny w osoczu (5-7 h). Lamiwudyna jest wydalana raczej w formie nie zmienionej poprzez nerki. Zaburzenie czynności nerek wpływa na wydalanie lamiwudyny. Farmakokinetyka lamiwudyny u dzieci zasadniczo jest podobna do farmakokinetyki u dorosłych. Jednak całkowita biodostępność była pomniejszona u dzieci w wieku poniżej 12 lat.
Działania niepożądane
Regularnie (>1/100, <1/10): bóle głowy, bezsenność; kaszel, symptomy ze strony nosa; nudności, wymioty, bóle brzucha albo skurcze brzucha, biegunka; wysypka skórna, łysienie; bóle stawów, dolegliwości mięśni; zmęczenie, złe samopoczucie, gorączka. Niezbyt regularnie (>1/1000, <1/100): neutropenia i niedokrwistość (obie czasami ciężkie), trombocytopenia; przemijające powiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AspAT, AlAT). Rzadko (>1/10 000, <1/1000): powiększenie aktywności amylazy w surowicy, przypadki zapalenia trzustki; zapalenie wątroby; rabdomioliza. Bardzo rzadko (<1/10 000): czysta aplazja układu czerwonokrwinkowego; przypadki obwodowej neuropatii (albo parestezji). W trakcie stosowania analogów nukleozydów obserwowano przypadki kwasicy mleczanowej, czasami zakończone zgonem, zwykle powiązane z ciężkim powiększeniem i stłuszczeniem wątroby. Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u pacjentów zakażonych wirusem HIV jest powiązane ze zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej (lipodystrofia), w tym stratą podskórnej tkanki tłuszczowej w obwodowych częściach ciała i w twarzy, zwiększeniem masy tkanki tłuszczowej wewnątrzbrzusznej i narządowej, przerostem piersi i gromadzeniem się tkanki tłuszczowej na karku („bawoli kark”). Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe jest powiązane z zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak hipertriglicerydemia, hipercholesterolemia, insulinooporność, hiperglikemia i nadmiar mleczanów. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności najpierw stosowania złożonej terapii przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych albo mogą wystąpić nie wywołujące objawów albo śladowe patogeny oportunistyczne.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na lamiwudynę albo na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Interakcje
Prawdopodobieństwo interakcji metabolicznych jest małe, co wynika z ograniczonego metabolizmu i niewielkiego wiązania z białkami i prawie całkowitego klirensu nerkowego. Obserwowano umiarkowane powiększenie Cmax zydowudyny w trakcie skojarzonego podawania z lamiwudyną, z kolei całkowita ekspozycja leku (AUC) nie ulegała znaczącym zmianom. Zydowudyna nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę lamiwudyny. Sposobność interakcji z innymi lekami stosowanymi równocześnie należy brać pod uwagę szczególnie wtedy, kiedy kluczową drogą ich eliminacji jest aktywne wydalanie poprzez nerki, szczególnie wskutek transportu aktywnego kationów, jak to ma miejsce w razie na przykład trimetoprymu. Inne leki (na przykład cymetydyna, ranitydyna) są wydalane tylko częściowo w tym mechanizmie i nie wykazują interakcji z lamiwudyną. Analogi nukleozydów (na przykład didanozyna, zalcytabina), podobnie jak zydowudyna, nie są wydalane w tym mechanizmie i dlatego jest niewiele prawdopodobne, by występowały interakcje z lamiwudyną. Podawanie 160 mg trimetoprymu z 800 mg sulfametoksazolu skutkuje 40% powiększenie ekspozycji na lamiwudynę na skutek interakcji z trimetoprymem. Nie jest wymagana jednak zmiana dawkowania lamiwudyny pod warunkiem, iż u pacjenta nie występuje zaburzenie czynności nerek. Lamiwudyna nie wpływa na farmakokinetykę trimetoprymu ani sulfametoksazolu. W trakcie jednoczesnego podawania ko-trimoksazolu należy prowadzić kliniczną obserwację pacjenta. Należy unikać podawania lamiwudyny z kotrimoksazolem w sporych dawkach w leczeniu zapalenia płuc wywołanego poprzez Pneumocystis carinii (PCP) i toksoplazmozy. Lamiwudyna nie jest metabolizowana z udziałem CYP3A i przez wzgląd na tym niewiele prawdopodobne są interakcje z lekami metabolizowanymi poprzez ten układ (na przykład inhibitorami proteazy). Jednoczesne podawanie lamiwudyny i dożylnej postaci gancyklowiru albo foskarnetu nie jest rekomendowane do czasu uzyskania dalszych informacji na ten temat. Lamiwudyna może hamować wewnątrzkomórkową fosforylację zalcytabiny, jeśli te dwa leki są służące równocześnie, dlatego nie zaleca się stosowania preparatu równocześnie z zalcytabiną.
Dawkowanie
Leczenie preparatem powinno być rozpoczęte poprzez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów zakażonych wirusem HIV.Doustnie. Dorośli i młodzież w wieku ponad 12 lat: rekomendowana dawka preparatu wynosi 300 mg na dobę (150 mg 2 razy na dobę albo 300 mg raz na dobę). Pacjenci zmieniający dawkowanie na raz na dobę powinni przyjąć 150 mg preparatu 2 razy na dobę, a kolejnego dnia rano 300 mg raz na dobę. W razie, gdy preferowane jest przyjmowanie leku raz na dobę wieczorem, pierwszego dnia należy przyjąć tylko 150 mg preparatu rano, a następnie dawkę 300 mg wieczorem. W razie powrotu do dawkowania 2 razy na dobę pacjenci powinni zakończyć dawkowanie jednorazowe i zacząć dawkowanie 150 mg 2 razy na dobę kolejnego dnia rano. Dzieci w wieku od 3 miesięcy do 12 lat: rekomendowana dawka wynosi 4 mg/kg mc. 2 razy na dobę do dawki maksymalnej 300 mg na dobę. Dostępne dane nie są wystarczające dla ustalenia dawkowania preparatu u dzieci w wieku poniżej 3 miesięcy.U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek zaleca się pomniejszenie dawki leku w zależności od klirensu kreatyniny. Dorośli i młodzież w wieku ponad 12 lat: klirens kreatyniny ³ 50 ml/min - pierwsza dawka wynosi 150 mg, dawka podtrzymująca - 150 mg 2 razy na dobę; klirens kreatyniny 30-50 ml/min - pierwsza dawka wynosi 150 mg, dawka podtrzymująca - 150 mg raz na dobę; klirens kreatyniny 15-30 ml/min - pierwsza dawka wynosi 150 mg, dawka podtrzymująca - 100 mg (10 ml) raz na dobę; klirens kreatyniny 5-15 ml/min - pierwsza dawka wynosi 150 mg, dawka podtrzymująca - 50 mg (5 ml) raz na dobę; klirens kreatyniny <5 ml/min - pierwsza dawka wynosi 50 mg (5 ml), dawka podtrzymująca - 25 mg (2,5 ml) raz na dobę. Dzieci w wieku od 3 miesięcy do 12 lat: klirens kreatyniny ³ 50 ml/min - pierwsza dawka wynosi 4 mg/kg mc., dawka podtrzymująca - 4 mg/kg mc. 2 razy na dobę; klirens kreatyniny 30-50 ml/min - pierwsza dawka wynosi 4 mg/kg mc., dawka podtrzymująca - 4 mg/kg mc. raz na dobę; klirens kreatyniny 15-30 ml/min - pierwsza dawka wynosi 4 mg/kg mc., dawka podtrzymująca - 2,6 mg/kg mc. raz na dobę; klirens kreatyniny 5-15 ml/min - pierwsza dawka wynosi 4 mg/kg mc., dawka podtrzymująca - 1,3 mg/kg mc. raz na dobę; klirens kreatyniny <5 ml/min - pierwsza dawka wynosi 1,3 mg/kg mc., dawka podtrzymująca - 0,7 mg/kg mc. raz na dobę. Nie jest niezbędna zmiana dawkowania lamiwudyny u pacjentów z umiarkowanym albo ciężkim zaburzeniem czynności wątroby.Preparat może być podawany z posiłkami albo na czczo.
Ciąża i karmienie piersią
Bezpieczeństwo stosowania lamiwudyny u kobiet w ciąży nie zostało ustalone. Nie jest rekomendowane podawanie leku w I trymestrze ciąży. Lamiwudyna jest wydzielana z mlekiem matek w stężeniach podobnych do występujących w surowicy. Zaleca się, by matki przyjmujące preparat nie karmiły piersią; zaleca się, by matki zakażone wirusem HIV, bezwzględnie na okoliczności, nie karmiły piersią swoich niemowląt, by uniknąć przeniesienia zakażenia wirusem HIV.
Uwagi
W okresie stosowania analogów nukleozydów notowano kwasicę mleczanową, zazwyczaj związaną z hepatomegalią i stłuszczeniem wątroby. Kwasica mleczanowa ma sporą śmiertelność i może być związana z zapaleniem trzustki, niewydolnością wątroby albo niewydolnością nerek. Występuje zazwyczaj po kilku albo kilkunastu miesiącach leczenia. Leczenie analogami nukleozydów należy przerwać w razie wystąpienia objawów nadmiaru mleczanów i metabolicznej albo mleczanowej kwasicy, postępującej hepatomegalii, albo szybkiego powiększenia aktywności aminotransferaz. Należy zachować ostrożność w trakcie podawania analogów nukleozydów pacjentom (szczególnie otyłym kobietom) z hepatomegalią, zapaleniem wątroby albo innym znanym faktorem ryzyka wystąpienia dolegliwości wątroby i stłuszczenia wątroby (w tym niektórych produktów leczniczych i alkoholu). Pacjenci równocześnie zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu C i leczeni alfa interferonem i rybawiryną mogą stanowić grupę specjalnego ryzyka. Pacjentów z grup zwiększonego ryzyka należy szczególnie uważnie obserwować.Nie zaleca się stosowania preparatu w monoterapii. Ostrożnie stosować u pacjentów z umiarkowanym albo ciężkim zaburzeniem czynności nerek. Odnotowano przypadki nieskuteczności wirusologicznej o wysokim poziomie i nagłej oporności we inicjalnym stadium, kiedy lamiwudyna była skojarzona z fumaranem disoproksylu tenofowiru i abakawirem, jak także z fumaranem disoproksylu tenofowiru i didanozyną w dawkowaniu jeden raz na dobę. Wykorzystywanie preparatu należy natychmiast przerwać, jeżeli kliniczne symptomy przedmiotowe i podmiotowe albo niepoprawne parametry laboratoryjne wskazują na zapalenie trzustki. Należy kontrolować zarówno stan kliniczny, jak i wyniki badań laboratoryjnych dzieci narażonych w momencie życia płodowego na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, nawet jeżeli nie wykryto u nich HIV. W razie wystąpienia u nich objawów przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na zaburzenia czynności mitochondriów, należy przeprowadzić precyzyjne badania w celu ustalenia tych zaburzeń. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B albo C, poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje powiększone ryzyko ciężkich i mogących zakończyć się zgonem objawów niepożądanych ze strony wątroby. Jeśli leczenie preparatem u pacjentów równocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu B zostanie przerwane, zaleca się okresową kontrolę zarówno testów czynnościowych wątroby, jak i markerów replikacji wirusa HBV, gdyż odstawienie lamiwudyny może powodować ostre zaostrzenie zapalenia wątroby. U pacjentów mających uprzednio zaburzenia czynności wątroby, w tym przewlekłe aktywne zapalenie wątroby, częściej występują nieprawidłowości w testach czynnościowych wątroby w trakcie skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego i należy je kontrolować wg przyjętych standardów. Jeśli są dowody nasilenia dolegliwości wątroby u tych pacjentów, należy koniecznie rozważyć przerwanie bądź zakończenie leczenia.
Podobne leki
Zeffix
Trizivir
Combivir
Producent leku:
GlaxoSmithKline Export
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
lamiwudyna (Lamivudine)
roztwór doustny 10 mg/ml but. 240 ml,
--,-- zł
tabl. powl. 150 mg 60 szt.,
--,-- zł
tabl. powl. 300 mg 30 szt.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Zeffix
Trizivir
Combivir
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Preparat jest wskazany jako część skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego w leczeniu zakażeń HIV u dorosłych i dzieci.
Działanie
Lamiwudyna jest analogiem nukleozydów, który wykazuje aktywność przeciw wirusowi HIV i wirusowi zapalenia wątroby typu B (HBV). Jest przekształcana wewnątrzkomórkowo do aktywnej pochodnej 5'-trójfosforanu lamiwudyny. Kluczowy system jej działania bazuje na zablokowaniu budowy łańcucha wirusowego materiału genetycznego przez hamowanie odwrotnej transkryptazy wirusa. Trójfosforan hamuje selektywnie replikację wirusa HIV-1 i HIV-2 in vitro. Lamiwudyna w skojarzeniu z zydowudyną wykazuje w hodowlach komórkowych synergiczne działanie przeciwko wirusom HIV wyizolowanym z materiału klinicznego. Po podaniu doustnym lamiwudyna jest dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego, a biodostępność u dorosłych wynosi zwykle 80-85%. Średnia wartość tmax wynosi ok. 1 h. Podawanie jednoczesne z zydowudyną skutkuje o 13% powiększenie ekspozycji na zydowudynę i o 28% powiększenie maksymalnego stężenia w osoczu krwi. Nie uważane jest, by miało to znaczny wpływ na bezpieczeństwo pacjenta i przez wzgląd na tym nie ma konieczności dostosowywania dawkowania. Lamiwudyna w niewielkim stopniu wiąże z białkami osocza (<16-36%). Nieliczne dane wskazują, iż lamiwudyna przenika do o.u.n. i do płynu mózgowo-rdzeniowego. Postać aktywna - wewnątrzkomórkowy trójfosforan lamiwudyny wykazuje wydłużony końcowy moment półtrwania w komórce (16-19 h) w porównaniu do okresu półtrwania lamiwudyny w osoczu (5-7 h). Lamiwudyna jest wydalana raczej w formie nie zmienionej poprzez nerki. Zaburzenie czynności nerek wpływa na wydalanie lamiwudyny. Farmakokinetyka lamiwudyny u dzieci zasadniczo jest podobna do farmakokinetyki u dorosłych. Jednak całkowita biodostępność była pomniejszona u dzieci w wieku poniżej 12 lat.
Działania niepożądane
Regularnie (>1/100, <1/10): bóle głowy, bezsenność; kaszel, symptomy ze strony nosa; nudności, wymioty, bóle brzucha albo skurcze brzucha, biegunka; wysypka skórna, łysienie; bóle stawów, dolegliwości mięśni; zmęczenie, złe samopoczucie, gorączka. Niezbyt regularnie (>1/1000, <1/100): neutropenia i niedokrwistość (obie czasami ciężkie), trombocytopenia; przemijające powiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AspAT, AlAT). Rzadko (>1/10 000, <1/1000): powiększenie aktywności amylazy w surowicy, przypadki zapalenia trzustki; zapalenie wątroby; rabdomioliza. Bardzo rzadko (<1/10 000): czysta aplazja układu czerwonokrwinkowego; przypadki obwodowej neuropatii (albo parestezji). W trakcie stosowania analogów nukleozydów obserwowano przypadki kwasicy mleczanowej, czasami zakończone zgonem, zwykle powiązane z ciężkim powiększeniem i stłuszczeniem wątroby. Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u pacjentów zakażonych wirusem HIV jest powiązane ze zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej (lipodystrofia), w tym stratą podskórnej tkanki tłuszczowej w obwodowych częściach ciała i w twarzy, zwiększeniem masy tkanki tłuszczowej wewnątrzbrzusznej i narządowej, przerostem piersi i gromadzeniem się tkanki tłuszczowej na karku („bawoli kark”). Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe jest powiązane z zaburzeniami metabolicznymi, takimi jak hipertriglicerydemia, hipercholesterolemia, insulinooporność, hiperglikemia i nadmiar mleczanów. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności najpierw stosowania złożonej terapii przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych albo mogą wystąpić nie wywołujące objawów albo śladowe patogeny oportunistyczne.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na lamiwudynę albo na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Interakcje
Prawdopodobieństwo interakcji metabolicznych jest małe, co wynika z ograniczonego metabolizmu i niewielkiego wiązania z białkami i prawie całkowitego klirensu nerkowego. Obserwowano umiarkowane powiększenie Cmax zydowudyny w trakcie skojarzonego podawania z lamiwudyną, z kolei całkowita ekspozycja leku (AUC) nie ulegała znaczącym zmianom. Zydowudyna nie wykazuje wpływu na farmakokinetykę lamiwudyny. Sposobność interakcji z innymi lekami stosowanymi równocześnie należy brać pod uwagę szczególnie wtedy, kiedy kluczową drogą ich eliminacji jest aktywne wydalanie poprzez nerki, szczególnie wskutek transportu aktywnego kationów, jak to ma miejsce w razie na przykład trimetoprymu. Inne leki (na przykład cymetydyna, ranitydyna) są wydalane tylko częściowo w tym mechanizmie i nie wykazują interakcji z lamiwudyną. Analogi nukleozydów (na przykład didanozyna, zalcytabina), podobnie jak zydowudyna, nie są wydalane w tym mechanizmie i dlatego jest niewiele prawdopodobne, by występowały interakcje z lamiwudyną. Podawanie 160 mg trimetoprymu z 800 mg sulfametoksazolu skutkuje 40% powiększenie ekspozycji na lamiwudynę na skutek interakcji z trimetoprymem. Nie jest wymagana jednak zmiana dawkowania lamiwudyny pod warunkiem, iż u pacjenta nie występuje zaburzenie czynności nerek. Lamiwudyna nie wpływa na farmakokinetykę trimetoprymu ani sulfametoksazolu. W trakcie jednoczesnego podawania ko-trimoksazolu należy prowadzić kliniczną obserwację pacjenta. Należy unikać podawania lamiwudyny z kotrimoksazolem w sporych dawkach w leczeniu zapalenia płuc wywołanego poprzez Pneumocystis carinii (PCP) i toksoplazmozy. Lamiwudyna nie jest metabolizowana z udziałem CYP3A i przez wzgląd na tym niewiele prawdopodobne są interakcje z lekami metabolizowanymi poprzez ten układ (na przykład inhibitorami proteazy). Jednoczesne podawanie lamiwudyny i dożylnej postaci gancyklowiru albo foskarnetu nie jest rekomendowane do czasu uzyskania dalszych informacji na ten temat. Lamiwudyna może hamować wewnątrzkomórkową fosforylację zalcytabiny, jeśli te dwa leki są służące równocześnie, dlatego nie zaleca się stosowania preparatu równocześnie z zalcytabiną.
Dawkowanie
Leczenie preparatem powinno być rozpoczęte poprzez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów zakażonych wirusem HIV.Doustnie. Dorośli i młodzież w wieku ponad 12 lat: rekomendowana dawka preparatu wynosi 300 mg na dobę (150 mg 2 razy na dobę albo 300 mg raz na dobę). Pacjenci zmieniający dawkowanie na raz na dobę powinni przyjąć 150 mg preparatu 2 razy na dobę, a kolejnego dnia rano 300 mg raz na dobę. W razie, gdy preferowane jest przyjmowanie leku raz na dobę wieczorem, pierwszego dnia należy przyjąć tylko 150 mg preparatu rano, a następnie dawkę 300 mg wieczorem. W razie powrotu do dawkowania 2 razy na dobę pacjenci powinni zakończyć dawkowanie jednorazowe i zacząć dawkowanie 150 mg 2 razy na dobę kolejnego dnia rano. Dzieci w wieku od 3 miesięcy do 12 lat: rekomendowana dawka wynosi 4 mg/kg mc. 2 razy na dobę do dawki maksymalnej 300 mg na dobę. Dostępne dane nie są wystarczające dla ustalenia dawkowania preparatu u dzieci w wieku poniżej 3 miesięcy.U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek zaleca się pomniejszenie dawki leku w zależności od klirensu kreatyniny. Dorośli i młodzież w wieku ponad 12 lat: klirens kreatyniny ³ 50 ml/min - pierwsza dawka wynosi 150 mg, dawka podtrzymująca - 150 mg 2 razy na dobę; klirens kreatyniny 30-50 ml/min - pierwsza dawka wynosi 150 mg, dawka podtrzymująca - 150 mg raz na dobę; klirens kreatyniny 15-30 ml/min - pierwsza dawka wynosi 150 mg, dawka podtrzymująca - 100 mg (10 ml) raz na dobę; klirens kreatyniny 5-15 ml/min - pierwsza dawka wynosi 150 mg, dawka podtrzymująca - 50 mg (5 ml) raz na dobę; klirens kreatyniny <5 ml/min - pierwsza dawka wynosi 50 mg (5 ml), dawka podtrzymująca - 25 mg (2,5 ml) raz na dobę. Dzieci w wieku od 3 miesięcy do 12 lat: klirens kreatyniny ³ 50 ml/min - pierwsza dawka wynosi 4 mg/kg mc., dawka podtrzymująca - 4 mg/kg mc. 2 razy na dobę; klirens kreatyniny 30-50 ml/min - pierwsza dawka wynosi 4 mg/kg mc., dawka podtrzymująca - 4 mg/kg mc. raz na dobę; klirens kreatyniny 15-30 ml/min - pierwsza dawka wynosi 4 mg/kg mc., dawka podtrzymująca - 2,6 mg/kg mc. raz na dobę; klirens kreatyniny 5-15 ml/min - pierwsza dawka wynosi 4 mg/kg mc., dawka podtrzymująca - 1,3 mg/kg mc. raz na dobę; klirens kreatyniny <5 ml/min - pierwsza dawka wynosi 1,3 mg/kg mc., dawka podtrzymująca - 0,7 mg/kg mc. raz na dobę. Nie jest niezbędna zmiana dawkowania lamiwudyny u pacjentów z umiarkowanym albo ciężkim zaburzeniem czynności wątroby.Preparat może być podawany z posiłkami albo na czczo.
Ciąża i karmienie piersią
Bezpieczeństwo stosowania lamiwudyny u kobiet w ciąży nie zostało ustalone. Nie jest rekomendowane podawanie leku w I trymestrze ciąży. Lamiwudyna jest wydzielana z mlekiem matek w stężeniach podobnych do występujących w surowicy. Zaleca się, by matki przyjmujące preparat nie karmiły piersią; zaleca się, by matki zakażone wirusem HIV, bezwzględnie na okoliczności, nie karmiły piersią swoich niemowląt, by uniknąć przeniesienia zakażenia wirusem HIV.
Uwagi
W okresie stosowania analogów nukleozydów notowano kwasicę mleczanową, zazwyczaj związaną z hepatomegalią i stłuszczeniem wątroby. Kwasica mleczanowa ma sporą śmiertelność i może być związana z zapaleniem trzustki, niewydolnością wątroby albo niewydolnością nerek. Występuje zazwyczaj po kilku albo kilkunastu miesiącach leczenia. Leczenie analogami nukleozydów należy przerwać w razie wystąpienia objawów nadmiaru mleczanów i metabolicznej albo mleczanowej kwasicy, postępującej hepatomegalii, albo szybkiego powiększenia aktywności aminotransferaz. Należy zachować ostrożność w trakcie podawania analogów nukleozydów pacjentom (szczególnie otyłym kobietom) z hepatomegalią, zapaleniem wątroby albo innym znanym faktorem ryzyka wystąpienia dolegliwości wątroby i stłuszczenia wątroby (w tym niektórych produktów leczniczych i alkoholu). Pacjenci równocześnie zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu C i leczeni alfa interferonem i rybawiryną mogą stanowić grupę specjalnego ryzyka. Pacjentów z grup zwiększonego ryzyka należy szczególnie uważnie obserwować.Nie zaleca się stosowania preparatu w monoterapii. Ostrożnie stosować u pacjentów z umiarkowanym albo ciężkim zaburzeniem czynności nerek. Odnotowano przypadki nieskuteczności wirusologicznej o wysokim poziomie i nagłej oporności we inicjalnym stadium, kiedy lamiwudyna była skojarzona z fumaranem disoproksylu tenofowiru i abakawirem, jak także z fumaranem disoproksylu tenofowiru i didanozyną w dawkowaniu jeden raz na dobę. Wykorzystywanie preparatu należy natychmiast przerwać, jeżeli kliniczne symptomy przedmiotowe i podmiotowe albo niepoprawne parametry laboratoryjne wskazują na zapalenie trzustki. Należy kontrolować zarówno stan kliniczny, jak i wyniki badań laboratoryjnych dzieci narażonych w momencie życia płodowego na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, nawet jeżeli nie wykryto u nich HIV. W razie wystąpienia u nich objawów przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na zaburzenia czynności mitochondriów, należy przeprowadzić precyzyjne badania w celu ustalenia tych zaburzeń. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B albo C, poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje powiększone ryzyko ciężkich i mogących zakończyć się zgonem objawów niepożądanych ze strony wątroby. Jeśli leczenie preparatem u pacjentów równocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu B zostanie przerwane, zaleca się okresową kontrolę zarówno testów czynnościowych wątroby, jak i markerów replikacji wirusa HBV, gdyż odstawienie lamiwudyny może powodować ostre zaostrzenie zapalenia wątroby. U pacjentów mających uprzednio zaburzenia czynności wątroby, w tym przewlekłe aktywne zapalenie wątroby, częściej występują nieprawidłowości w testach czynnościowych wątroby w trakcie skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego i należy je kontrolować wg przyjętych standardów. Jeśli są dowody nasilenia dolegliwości wątroby u tych pacjentów, należy koniecznie rozważyć przerwanie bądź zakończenie leczenia.
Podobne leki
Zeffix
Trizivir
Combivir
Działanie: Epivir
- Definicja Exelon:
- Co to jest leku: Novartis Pharma Wiadomości o leku: Substancje czynne: rywastygmina (Rivastigmine) kaps. 6 mg 56 szt., --,-- zł roztwór doustny 2 mg/ml but. 120 ml, --,-- zł kaps. 6 mg 28 szt., --,-- zł kaps. 4 epivir co znaczy.
- Definicja Etomidate Lipuro:
- Co to jest Producent leku: B.Braun Wiadomości o leku: Substancje czynne: etomidat (Etomidate) emulsja do wstrz. doż. 20 mg/10 ml 10 amp. 10 ml, --,-- zł Nie ma powiązanych chorób w bazie. Brak słów epivir krzyżówka.
- Definicja Elidel:
- Co to jest leku: Novartis Pharma Wiadomości o leku: Substancje czynne: pimekrolimus (Pimecrolimus) krem 10 mg/g tuba 30 g, --,-- zł krem 10 mg/g tuba 15 g, --,-- zł Nie ma powiązanych chorób w bazie. Brak słów epivir co to jest.
- Definicja Exacyl:
- Co to jest leku: Sanofi-Synthélabo Wiadomości o leku: Substancje czynne: kwas traneksamowy (Tranexamic acid) roztwór do wstrz. doż. 500 mg/5 ml 5 amp. 5 ml, --,-- zł Nie ma powiązanych chorób w bazie. Brak słów epivir słownik.
- Definicja Efferalgan Vitamin C:
- Co to jest C Producent leku: Bristol-Myers Squibb Wiadomości o leku: Substancje czynne: kwas askorbinowy (Ascorbic acid)acetaminofen (paracetamol) (Paracetamol) tabl. musujące 20 szt., --,-- zł tabl. musujące epivir czym jest.
