Lek Equoral

Lekarstwo EQUORAL: Equoral
Producent leku:
Norton Healthcare
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
cyklosporyna (Ciclosporin)
kaps. elast. żelatynowe 100 mg 50 szt.,
--,-- zł
kaps. elast. żelatynowe 25 mg 50 szt.,
--,-- zł
roztwór doustny 100 mg/ml 1 but. 50 ml,
--,-- zł
kaps. elast. żelatynowe 50 mg 50 szt.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Gengraf
Sandimmun
Sandimmun Neoral
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Przeszczepy: przeszczepy narządów miąższowych - zapobieganie odrzuceniu przeszczepu i leczenie odrzucenia przeszczepów nerki, wątroby, serca, płuc, trzustki albo jednoczesnej transplantacji serca i płuc u chorych uprzednio otrzymujących leki immunosupresyjne; przeszczep szpiku kostnego - zapobieganie odrzuceniu przeszczepu po transplantacji szpiku, profilaktyka albo leczenie dolegliwości przeszczep przeciw gospodarzowi. Endogenne zapalenie błony naczyniowej oka: po wykluczeniu etiologii infekcyjnej (zapalenie całej błony naczyniowej, zapalenie błony naczyniowej tylnego odcinka, ciężkie postaci zapalenia błony naczyniowej oka, zapalenie błony naczyniowej oka w przebiegu schorzeń układowych, na przykład dolegliwości Behcet'a, młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów, oftalmopatii współczulnej) albo w sytuacjach, gdy leczenie konwencjonalne jest nieskuteczne albo skutkuje ciężkie niepożądane działania leków. Zespół nerczycowy: oporny na steroidy i steroidozależny, spowodowany poprzez submikroskopowe zapalenie kłębuszków nerkowych, ogniskowe segmentalne stwardnienie kłębuszków nerkowych albo błoniaste zapalenie kłębuszków nerkowych u dorosłych i dzieci (lek można stosować także w celu uzyskania i podtrzymania remisji, jak także utrzymania remisji osiągniętej przy użyciu steroidów, która umożliwia ich odstawienie). Reumatoidalne zapalenie stawów: leczenie ciężkiej, czynnej postaci u pacjentów, u których leczenie konwencjonalne z zastosowaniem wolno działających leków przeciwreumatycznych nie jest skuteczne albo jest nieodpowiednie. Łuszczyca: leczenie ciężkiej postaci w sytuacjach, gdzie leczenie konwencjonalne nie jest skuteczne albo jest nieodpowiednie. Atopowe zapalenie skóry: krótkotrwałe leczenie (8 tyg.) ciężkich postaci, gdzie leczenie konwencjonalne nie jest skuteczne albo jest nieodpowiednie.
Działanie
Lek o działaniu immunosupresyjnym - blokuje inicjalną aktywację limfocytów T i hamuje syntezę cytokin (zwłaszcza interleukiny 2) albo aktywuje ich geny na poziomie transkrypcji. Badania tego systemu działania udowodniły, iż cyklosporyna działa jako lek prekursorowy. Wiąże się z wewnątrzkomórkowym białkiem (cyklofiliną) i tworzy kompleks wiążący się z wewnątrzkomórkową fosfatazą (kalcyneuryna) i hamuje jej aktywność enzymatyczną, niezbędną do aktywacji cytoplazmatycznej podjednostki czynnika jądrowego aktywowanych limfocytów T (NFAT). Nieaktywna komórkowa podjednostka NFAT nie może przenikać do jądra komórkowego, co prowadzi do zablokowania dojrzewania NFAT i kontrolowanej poprzez NFAT transkrypcji genów dla Il-2. Cyklosporyna przedłuża przeżywalność alloprzeszczepów skóry, serca, nerki, trzustki, szpiku kostnego, jelita cienkiego i płuc u zwierząt. Hamuje reakcje komórkowe, w tym reakcje immunologiczne w relacji do alloprzeszczepu, opóźnioną nadwrażliwość skórną, doświadczalne alergiczne zapalenie mózgu i rdzenia, zapalenie stawów spowodowane adjuwantem Freunda, chorobę typu przeszczep przeciw gospodarzowi (GVHD) i wytwarzanie przeciwciał zależnych od limfocytów T. Na poziomie komórkowym lek hamuje powstawanie i uwalnianie limfokin, w tym interleukiny 2. Cyklosporyna blokuje limfocyty spoczynkowe w fazie G0 albo G1 cyklu komórkowego i przez aktywację limfocytów T hamuje aktywowane antygenem uwalnianie limfokin. Działania cyklosporyny na limfocyty są swoiste i odwracalne. W odróżnieniu do cytostatyków lek nie wpływa na erytropoezę i czynność fagocytów. Po podaniu doustnym cyklosporyna wchłania się w pierwszej kolejności w dwunastnicy i jelicie czczym, w pewnym stopniu również w jelicie krętym i jelicie grubym. Średnia biodostępność wynosi 30%. Max. stężenie we krwi obserwuje się w okresie 1-6 h po podaniu. Biodostępność powiększa się w razie powiększenia stężenia triglicerydów we krwi i minimalizuje przy zwiększeniu stężenia hemoglobiny. Pokarm z sporą zawartością tłuszczu może powodować aktywację lipazy wątrobowej, prowadząc do powiększenia stężenia cyklosporyny we krwi. Ok. 33-47% całkowitej cyklosporyny znajduje się w osoczu (z tego 90% powiązane jest z białkami osocza, raczej lipoproteinami), 4-9% w limfocytach, 5-12% w granulocytach i 41-58% w erytrocytach. Gromadzi się w tkance tłuszczowej. Stężenie cyklosporyny zawartej w wątrobie, trzustce i nerce jest większe niż we krwi. Lek ulega dystrybucji do wielu narządów i tkanek w organizmie i przenika do mleka matki. Cyklosporyna jest metabolizowana w wątrobie do wielu metabolitów poprzez enzymatyczny układ monooksydaz, gdzie katalizatorem jest cytochrom P450 3A. Wydalana jest raczej z żółcią, niewielka liczba wydalana jest z moczem (0,1-6%) w formie nie zmienionej. T0,5 wynosi 8-18 h (średnio 8,4 h). Krótszy moment półtrwania stwierdzano u pacjentów z niewydolnością nerek albo wątroby, u dzieci, pacjentów w podeszłym wieku i u dzieci z cukrzycą.
Działania niepożądane
Zależą od dawki i ustępują po jej zmniejszeniu. Przeważnie obserwowano: nadmierne owłosienie, drżenie, zaburzenie czynności nerek, nadciśnienie (szczególnie u pacjentów po przeszczepie serca), zaburzenia czynności wątroby, zmęczenie, przerost dziąseł, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (jadłowstręt, nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka) i uczucie pieczenia dłoni i stóp (występujące zwykle w pierwszym tygodniu leczenia). Wpływ cyklosporyny na uszkodzenie nerek jest odwracalny; występuje przeważnie 2-3 miesiące po przeszczepie i po zmniejszeniu dawki leku ulega cofnięciu. Może wystąpić postępujące uszkodzenie nerek, charakteryzujące się ciężkim przebiegiem i zmianami morfologicznymi w nerkach (zwłóknienie śródmiąższowe z zanikiem kanalików; występować mogą także patologiczne zmiany w kanalikach o podłożu toksycznym, przekrwienie kapilar okołokanalikowych, zmiany patologiczne w tętniczkach i ogniskowe zwłóknienie śródmiąższowe z zanikiem kanalików. Symptomy przewlekłej nefropatii występują zwykle po długotrwałym stosowaniu sporych dawek leku, mogą one być nieodwracalne. Niekiedy mogą wystąpić: ból głowy, trądzik, wysypka skórna pochodzenia alergicznego, zaburzenia czynności nerek bezobjawowe, hiperkaliemia, hiperurykemia, hipomagnezemia (drgawki), powiększenie masy ciała, obrzęki, zapalenie trzustki i zmiany nowotworowe (w szczególności w obrębie skóry). W rzadkich sytuacjach obserwowano leukopenię, trombocytopenię, niekiedy powiązane z niedokrwistością hemolityczną i mikroangiopatią, hiperlipidemię, zaburzenia limfoproliferacyjne i symptomy encefalopatii.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na cyklosporynę albo pozostałe składniki preparatu. Kapsułek nie należy podawać dzieciom do ukończenia 3 r.ż.; roztworu doustnego nie należy podawać dzieciom do ukończenia 1 r.ż. W razie wskazań innych niż transplantologia, leku nie należy podawać pacjentom ze schorzeniami nerek (z wyjątkiem zespołu nerczycowego) albo wątroby, nadciśnieniem tętniczym opornym na leczenie, nie poddającymi się leczeniu zakażeniami (szczególnie Herpes simplex z uwagi na zagrożenie uogólnieniem dolegliwości i Varicella zoster) i nowotworami złośliwymi. W razie reumatoidalnego zapalenia stawów przeciwwskazane jest podawanie leku pacjentom poniżej 18 lat. Leczenie skojarzone z lekami zawierającymi takrolimus.
Interakcje
Leki, które mogą nasilać nefrotoksyczne działanie cyklosporyny: aminoglikozydy, amfoterycyna B, ketokonazol, trimetoprim, melfalan, ciprofloksacyna, kolchicyna, acyklowir, wybrane cefalosporyny, NLPZ, inhibitory konwertazy angiotensyny, cimetydyna, ranitydyna, takrolimus. Leki, których działanie nasila cyklosporyna: chinidyna i jej pochodne, teofilina i jej pochodne, walproinian sodowy i jego pochodne. Leki, które mogą zwiększać stężenie cyklosporyny we krwi poprzez hamowanie enzymów biorących udział w metabolizmie cyklosporyny: doustne środki antykoncepcyjne, glikokortykosteroidy, antybiotyki makrolidowe (erytromycyna, josamycyna, klarytromycyna), imidazol i triazolowe leki przeciwgrzybicze (metronidazol, flukonazol, itrakonazol, ketokonazol), antagoniści receptorów H2 (ranitydyna, cimetydyna), antagoniści wapnia (diltiazem, nifedypina, nimodypina, nikardypina, werapamil), fluorochinolony, pristynamycyna, doksycyklina, propafenon, allopurynol, bromokryptyna, danazol, metoklopramid. Leki, które mogą powodować pomniejszenie stężenia cyklosporyny we krwi poprzez indukcję enzymów biorących udział w metabolizmie cyklosporyny: leki przeciwdrgawkowe inne niż barbiturany (fenytoina, karbamazepina), barbiturany, benzodiazepiny, butyrofenon i jego pochodne, leki o działaniu estrogenowym i progestagenowym i estrogeny, w tym ich pochodne, okreotyd, tiklopidyna, aminoglutetymid, fenotiazyna, rifampicyna, izoniazyd, metamizol, trimetoprim, służące dożylnie leki zawierające sulfadymidynę, preparaty zawierające ziele dziurawca. Ryzyko wystąpienia miopatii powiększa się w razie równoczesnego stosowania cyklosporyny z lowastatyną i kolchicyną. Gdyż nifedypina skutkuje przerost dziąseł, nie należy jej stosować łącznie z preparatem u pacjentów z przerostem dziąseł, powstałym w trakcie leczenia immunosupresyjnego cyklosporyną. W trakcie leczenia preparatem szczepionki mogą być mniej skuteczne - należy unikać stosowania szczepionek zawierających żywe, atenuowane organizmy. Leczenie cyklosporyną może prowadzić do hiperkaliemii albo nasilić istniejącą hiperkaliemię - należy zachować ostrożność w trakcie stosowania leków zawierających potas albo leków powodujących powiększenie stężenia potasu we krwi. W razie stosowania leczenia skojarzonego trzema lekami (cyklosporyna z imipenem i cilastyna) należy uwzględnić sposobność powiększenia stężenia cyklosporyny, prowadzące do wystąpienia objawów uszkodzenia o.u.n. - w razie wykorzystania tego leczenia niezbędne jest częste monitorowanie stężenia cyklosporyny we krwi i obserwacja pacjentów. W razie jednoczesnego stosowania cyklosporyny wraz z innymi lekami immunosupresyjnymi może dochodzić do powiększenia ryzyka zakażeń i rozwoju chorób limfoproliferacyjnych - preparatu nie należy stosować łącznie z tymi lekami z wyjątkiem kortykosteroidów (małe dawki prednizonu) i azatiopryny (w razie łączenia z tymi lekami stosuje się mniejsze dawki cyklosporyny). Flawonoidy zawarte w soku grejpfrutowym mają wpływ na cytochrom P450 3A - w momencie co najmniej 1 h przed i po podaniu preparatu nie zaleca się picia soku grejpfrutowego. Alkohol może prowadzić do powiększenia stężenia cyklosporyny we krwi u pacjentów po przeszczepie nerek.
Dawkowanie
Preparat powinien być przepisywany wyłącznie poprzez lekarzy mających doświadczenie w dziedzinie leczenia immunosupresyjnego. Dawkę dobową należy zawsze podawać w 2 dawkach w odstępie 12 h (rano i wieczorem).Przeszczepianie narządów miąższowych. Leczenie należy rozpocząć przynajmniej 12 h przed zabiegiem, stosując dawkę 10-15 mg/kg m.c. na dobę. Dawkę tę należy podawać poprzez 1-2 tyg. po zabiegu, a następnie zmniejszyć do dawki podtrzymującej, wynoszącej 2-6 mg/kg m.c. na dobę w zależności od stężenia cyklosporyny we krwi. W razie podawania preparatu w połączeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi, można wykorzystać mniejsze dawki początkowe (3-6 mg/mg m.c. na dobę).Przeszczepianie szpiku kostnego. W większości przypadków korzystne jest wykorzystanie dożylnej infuzji cyklosporyny. Rekomendowana dawka wynosi 3-5 mg/kg m.c. na dobę. Dawkę tę należy podawać w formie infuzji, rozpoczętej bezpośrednio po przeszczepie i kontynuować poprzez następne 2 tyg., po tym czasie należy rozpocząć wykorzystywanie dawki podtrzymującej 12,5 mg/kg m.c. na dobę w formie doustnej. W razie wystąpienia zaburzeń żołądkowo-jelitowych wykorzystać można większe dawki cyklosporyny podawanej doustnie albo stosować lek dożylnie. W razie, gdy leczenie zaczyna się doustnie, rekomendowana dawka preparatu wynosi 12,5-15 mg/kg m.c. na dobę, rozpoczynając w dniu poprzedzającym przeszczep, a dawki podtrzymujące stosować poprzez przynajmniej 3 mies. (korzystnie 6 mies.). Dawkę należy etapowo zmniejszać w momencie 1 roku po przeszczepie; po tym czasie lek należy odstawić. Endogenne zapalenie błony naczyniowej oka. Dawka początkowa wynosi 5 mg/kg m.c. na dobę aż do uzyskania remisji. Po zadowalającym ustabilizowaniu się stanu klinicznego pacjenta, dawkę można zmniejszyć o 0,5-1 mg/kg m.c. na dobę. Jeśli stan pacjenta jest stabilny można dalej zmniejszać dawkę w odstępach 4-tygodniowych do osiągnięcia dawki dobowej 2,5 mg/kg m.c. W razie, gdy po zmniejszeniu dawki nasili się stan zapalny, dawkę należy zwiększyć do poziomu, który pozwala na opanowanie procesu zapalnego. Jeśli leczenie cyklosporyną jest niewystarczające, można dodatkowo podawać kortykosteroidy. W razie, gdy po 3 mies. stosowania cyklosporyny nie obserwuje się żadnej poprawy, należy rozpocząć alternatywne leczenie. Zespół nerczycowy. W sytuacjach, gdy - poza białkomoczem - czynność nerek jest poprawna, dawka rekomendowana do uzyskania remisji wynosi 5 mg/kg m.c. na dobę u dorosłych i 6 mg/kg m.c. na dobę u dzieci. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek dawka początkowa nie powinna być większa niż 2,5 mg/kg m.c. na dobę. Jeśli leczenie cyklosporyną jest niewystarczające, zaleca się leczenie skojarzone z kortykosteroidami (podawanymi doustnie) w małych dawkach. Dawka podtrzymująca leku powinna być ustalona opierając się na skuteczności działania (białkomocz) i bezpieczeństwa stosowania (monitorowanie stężenia kreatyniny we krwi). Dawka nie powinna być większa niż 5 mg/kg m.c. na dobę u osób dorosłych i 6 mg/kg m.c. na dobę u dzieci. Preparat należy odstawić: jeśli po 3 mies. brak zadowalającego efektu terapeutycznego w submikroskopowym zapaleniu kłębuszków nerkowych albo ogniskowym segmentowym stwardnieniu kłębuszków nerkowych i jeśli po 6 mies. brak zadowalającego efektu terapeutycznego w błoniastym zapaleniu kłębuszków nerkowych. Reumatoidalne zapalenie stawów. Początkowe leczenie powinno trwać 12 tyg. W momencie pierwszych 6 tyg. leczenia zaleca się wykorzystywanie dawki 2,5 mg/kg m.c. na dobę. Jeśli sukces terapeutyczny jest niewystarczający, dawkę dobową można etapowo zwiększać, maksymalnie do dawki 4 mg/kg m.c. na dobę. W leczeniu podtrzymującym dawkę należy ustalić w pojedynkę. Preparat można podawać w skojarzeniu z małymi dawkami kortykosteroidów i leków z gatunku NLPZ. Łuszczyca. Rekomendowane jest wykorzystywanie dawki początkowej 2,5 mg/kg m.c. na dobę celem uzyskania remisji. Jeśli po miesiącu brak jest efektu terapeutycznego, dawkę można etapowo zwiększać, nie przekraczając jednak dawki 5 mg/kg m.c. na dobę. W leczeniu podtrzymującym dawkę należy dobrać w pojedynkę, ustalając najmniejszą efektywną dawkę, która nie powinna przekraczać 5 mg/kg m.c. na dobę.Atopowe zapalenie skóry. Model leczenia należy dobrać w pojedynkę. Rekomendowana dawka wynosi 2,5-5 mg/kg m.c. na dobę poprzez maksymalnie 8 tyg. W ciężkich sytuacjach należy rozważyć leczenie dawką 5 mg/kg m.c. na dobę. Po uzyskaniu zadowalającego działania, dawkę należy etapowo zmniejszać i, jeśli pozwala na to stan pacjenta, należy preparat odstawić. W razie nawrotu dolegliwości, preparat można wykorzystać ponownie.Dawkowanie preparatu jest takie samo u dzieci i osób dorosłych. Pacjenci z mukowiscydozą płucną i cukrzycą wymagają wykorzystania znacząco większych dawek. U pacjentów z hipercholesterolemią należy stosować mniejsze dawki (pomniejszenie dawki o 50%, gdy stężenie cholesterolu we krwi zwiększy się o 50%). U pacjentów otyłych dawki należy przeliczać na należną masę ciała, a nie na masę rzeczywistą. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek max. dawki służące w chorobach autoimmunologicznych należy dobrać zależnie od stężenia kreatyniny we krwi; gdy wartości te zwiększą się o powyżej 30% w relacji do wartości początkowej niezbędne jest pomniejszenie dawki preparatu. Kapsułki należy połykać w całości, nie rozgryzając, i popijać wodą. Preparat w formie roztworu należy odmierzyć przy użyciu dołączonej strzykawki dozującej i rozcieńczyć sokiem pomarańczowym albo innym napojem (nie sokiem grejpfrutowym) w relacji 1:20; przy rozcieńczaniu nie należy stosować naczyń plastikowych. Preparat w kapsułkach jest przydzielony dla dzieci ponad 3 r.ż.; preparat w roztworze jest przydzielony dla dzieci ponad 1 r.ż.
Ciąża i karmienie piersią
Z uwagi na brak doświadczenia i odpowiednich, kontrolowanych badań klinicznych u kobiet w ciąży, cyklosporyna powinna być służąca jedynie w sytuacjach, gdy korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu. Lek przenika do mleka żeńskiego - matki leczone cyklosporyną powinny zaprzestać karmienia piersią.
Uwagi
Preparatu nie należy podawać wraz z innymi lekami immunosupresyjnymi z wyjątkiem kortykosteroidów i azatiopryny. Szczególnie ostrożnie stosować u osób w podeszłym wieku. Brak kontrolowanych badań z zastosowaniem preparatu u dzieci z przeszczepami. U pacjentów z łuszczycą ze skórnymi zmianami o charakterze złośliwym albo w stadium przednowotworowym preparat można stosować jedynie po odpowiednim wyleczeniu tych zmian i pod warunkiem, iż nie ma innego skutecznego metody leczenia łuszczycy.
Podobne leki
Gengraf
Sandimmun
Sandimmun Neoral