Lek Lithium carbonicum

Lekarstwo LITHIUM CARBONICUM: Lithium carbonicum
Producent leku:
GlaxoSmithKline Pharmaceuticals
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
węglan litu (Lithium carbonate)
tabl. 250 mg 60 szt.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Brak podobnych leków.
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Leczenie etapy maniakalnej w dwubiegunowej chorobie afektywnej, w zapobieganiu nawrotom dolegliwości albo zmniejszaniu nasilenia i częstotliwości następnych epizodów manii u chorych ze stanami maniakalnymi w wywiadzie jak także w zapobieganiu występowania faz depresyjnych w chorobie afektywnej jednobiegunowej.
Działanie
System działania litu nie jest w pełni poznany. Przyjmuje się, iż hamuje on transport sodu do wnętrza neuronu, co zaburza spowodowane poprzez depolaryzację (wapniowo-zależne) uwalnianie noradrenaliny i dopaminy (lecz nie serotoniny) w o.u.n. Jednocześnie lit ma w pewnym stopniu hamować wychwyt zwrotny wymienionych katecholamin. U pacjentów z rozpoznaniem dolegliwości afektywnej dwubiegunowej i jednobiegunowej węglan litu leczy symptomy etapy maniakalnej i zapobiega ich występowaniu, a również zapobiega nawrotom faz depresyjnych albo minimalizuje nasilenie objawów w obydwu postaciach dolegliwości afektywnej, normalizując i stabilizując nastrój. U osób zdrowych lit nie wywiera działania psychotropowego. Ponadto sole litu hamują działanie hormonu antydiuretycznego (wazopresyny), jak także wpływ tyreotropiny na tarczycę, co jest powodem części objawów niepożądanych. W narządach obwodowych (nerki, tarczyca) sole litu hamują pobudzający wpływ hormonów (wazopresyny-ADH i tyreotropiny-TSH) na cyklazę adenylową. Węglan litu jest niemal w całości wchłaniany z przewodu pokarmowego, wchłanianie jest jednak powolne i trwa ok. 8 h. Max. stężenie osiąga po 2-4 h. Lit nie wiąże się z białkami osocza i nie ulega biotransformacji. Jest prawie w całości (ok. 95%) wydalany z moczem, niewielka liczba (4-5%) jest wydalana z później. T0,5 we krwi jest długi, wynosi ok. 19 h, wykazuje jednak spore różnice osobnicze (13-33 h). Niedobór sodu (i wody) nasila wchłanianie zwrotne litu w kanalikach bliższych, wydłuża moment eliminacji, co prowadzi do powiększenia stężeń we krwi. U osób w podeszłym wieku klirens nerkowy litu jest pomniejszony, a moment półtrwania wydłużony. W leczeniu manii terapeutyczne stężenia litu wynoszą 0,8-1,2 mmol/l, w zapobieganiu nawrotom dolegliwości skuteczne są stężenia mniejsze - 0,5-0,8 mmol/l. Działanie kliniczne występuje po 1-3 tyg. podawania leku.
Działania niepożądane
W startowym okresie leczenia w miarę regularnie występują zaburzenia żołądkowo-jelitowe, osłabienie siły mięśniowej, uczucie znużenia. W trakcie kontynuowania leczenia symptomy te stają się mniej nasilone. Wystąpienie i nasilenie działań niepożądanych zależą od wrażliwości pacjenta i stężenia leku we krwi. Zanotowano występowanie następujących działań niepożądanych: ze strony o.u.n. - guz rzekomy mózgu, drżenia mięśniowe, ataksja, ruchy atetotyczne, wzmożenie odruchów ścięgnistych, symptomy pozapiramidowe, nietrzymanie moczu albo stolca, drgawki, senność, stany splątania, zaburzenia pamięci, śpiączka, zaburzenia widzenia, niewyraźna mowa, ból głowy; ze strony układu krążenia - arytmia, niedociśnienie, omdlenia, bradykardia, obrzęki obwodowe, zapaść sercowa, zaburzenia czynności węzła zatokowego; ze strony przewodu pokarmowego - nudności, wymioty, biegunka, bóle brzucha, anoreksja, obrzęk ślinianek; ze strony układu moczowo-płciowego - glukozuria, pomniejszenie klirensu kreatyniny, albuminuria, oliguria, symptomy cukrzycy nerkowopochodnej - poliuria, polidypsja; dermatologiczne - łysienie, trądzik, łuszczyca, świąd, owrzodzenia, nadmierne rogowacenie skóry, zapalenie grudek chłonnych mieszków włosowych; ze strony układu autonomicznego - suchość błon śluzowych j. ustnej, impotencja; endokrynologiczne - wole, niedoczynność tarczycy, nadczynność przytarczyc; pozostałe - pomniejszenie masy ciała, hiperglikemia, hiperkalcemia, alergiczne zapalenie naczyń, niedokrwistość, leukopenia, leukocytoza, obrzęki, zaburzenia smaku, próchnica. U chorych w podeszłym wieku działania niepożądane są regularnie bardziej nasilone w porównaniu z osobami młodymi.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Ciężka niewydolność nerek, świeżo przebyty zawał mięśnia sercowego, organiczne uszkodzenia mózgu, białaczka, ciąża i moment karmienia piersią.
Interakcje
Leki moczopędne, w szczególności tiazydowe i amilorid, dieta ubogosodowa, powiększona strata jonu sodowego (na przykład nadmierne pocenie) hamują wydalanie i nasilają niebezpieczeństwo kumulacji litu i nasilają kardiotoksyczne i neurotoksyczne działanie litu. Wydalanie litu z moczem hamować mogą niesteroidowe leki przeciwzapalne, tetracykliny, metyldopa i inhibitory konwertazy angiotensyny I. Skojarzone wykorzystywanie litu z haloperidolem może wywoływać zespół encefalopatyczny - nie podawać łącznie (istnieje prawdopodobieństwo podobnych interakcji i innymi neuroleptykami). Lek może nasilać i wydłużać działanie leków zwiotczających mięśnie niezależnie od ich systemu działania. Lit nasila hamujące czynność tarczycy działanie sporych dawek jodu. Istnieją doniesienia o hamowaniu poprzez lit działania pochodnych amfetaminy. Stężenie litu we krwi zwiększają: fluoksetyna, metyldopa, metronidazol (mogą one powodować wystąpienie objawów zatrucia litem). Chlorpromazyna i inne pochodne fenotiazyny mogą nasilać symptomy pozapiramidowe i powodować symptomy neurotoksyczności. Równocześnie służące trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne mogą powodować wystąpienie manii i szybkiej zmiany faz (manii i depresji). Ksantyny (aminofilina, kofeina, teofilina i inne), związki alkalizujące (na przykład węglan sodu) i mocznik mogą powodować powiększone wydalanie i zmniejszać stężenie litu we krwi. W trakcie leczenia litem, mogą być powiększone stężenia glukozy, hormonu przytarczyc i wapnia we krwi.
Dawkowanie
Z racji na mały współczynnik terapeutyczny węglanu litu, indywidualną dawkę należy wyznaczyć opierając się na pomiaru stężenia litu we krwi i uzyskiwanej poprawy klinicznej.Dawka dobowa wynosi zwykle 0,5-1,25 g w dawkach podzielonych. Leczenie należy zaczynać od małej dawki dobowej, etapowo zwiększanej. W startowym okresie terapii stężenie litu we krwi należy kontrolować przynajmniej raz w tygodniu. Rekomendowane jest utrzymanie stężenia litu we krwi w dziedzinie 0,5-0,8 mmol/l. Po osiągnięciu wymaganego stężenia, kontrolę można przeprowadzać rzadziej, co miesiąc albo co 2 miesiące; w trakcie remisji co 2-3 miesiące. W ostrych stanach chorobowych (maniakalnych) stosuję się dawkę 1,5-2 g na dobę - stężenie litu we krwi powinno wynosić 0,6-1,2 mmol/l. Po ustąpieniu ostrej etapy dawkę należy natychmiast zmniejszyć. Dawka dobowa powinna być podzielona przynajmniej na 3 części. W razie pominięcia jednej dawki nie należy podwajać następnej.
Ciąża i karmienie piersią
Bezpieczeństwo stosowania w ciąży - kat. D. Lit przenika poprzez łożysko. Wykorzystywanie litu w okresie ciąży, w szczególności w I trymestrze, wiąże się ze powiększoną częstością występowania wad wrodzonych, szczególnie w układzie sercowo-naczyniowym. Wykorzystywanie leku w ciąży jest dopuszczalne jedynie w wypadku, gdy jego wykorzystanie u matki jest bez względu niezbędne, a wykorzystywanie leku alternatywnego jest niemożliwe albo przeciwwskazane. Lit przenika do mleka matki, z racji na sposobność wystąpienia objawów zatrucia u dziecka, w czasie terapii karmienie piersią jest przeciwwskazane.
Uwagi
Szczególnie ostrożnie stosować w chorobie Parkinsona, niedoczynności tarczycy, zaburzeniach czynności węzła zatokowego i przewodnictwa zatokowo-komorowego, padaczce, łuszczycy, wrodzonej nużliwości mięśni, cukrzycy, schizofrenii. W razie biegunki, nadmiernego pocenia (na przykład w okresie infekcji) może być niezbędne pomniejszenie dawki albo tymczasowe przerwanie terapii. U osób w podeszłym wieku może wystąpić gorsza tolerancja leku wymagająca pomniejszenie dawki. Preparat nie jest rekomendowany dzieciom.
Podobne leki