Lek Lotensin

Lekarstwo LOTENSIN: Lotensin
Producent leku:
Novartis Pharma
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
benazepril (Benazepril)
tabl. powl. 5 mg 28 szt.,
--,-- zł
tabl. powl. 20 mg 28 szt.,
--,-- zł
tabl. powl. 10 mg 28 szt.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Lotensin HCT
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Leczenie nadciśnienia tętniczego. Leczenie wspomagające w zastoinowej niewydolności serca (klasy II-IV wg NYHA). Tabl. 10 mg ponadto w postępującej przewlekłej niewydolności nerek (klirens kreatyniny 30-60 ml/min).
Działanie
Chlorowodorek benazeprilu jest prekursorem substancji czynnej - benazeprilatu, który jest inhibitorem konwertazy angiotensyny. Hamuje wszystkie reakcje wywoływane poprzez angiotensynę II, tzn. skurcz naczyń krwionośnych i pobudzenie wydzielania aldosteronu, prowadzące do nasilenia wchłaniania zwrotnego sodu i wody w kanalikach nerkowych i powiększa pojemność minutową serca. Ponadto hamuje rozkład bradykininy, co najprawdopodobniej ma ważne znaczenie dla działania hipotensyjnego. Obniża ciśnienie tętnicze krwi we wszystkich okresach nadciśnienia tętniczego, niezależnie od pozycji ciała, nie skutkuje zmian ortostatycznych ciśnienia albo zmiany te są niewielkie. Start działania hipotensyjnego występuje po ok. 1 h po podaniu doustnym, max. działanie po 2-4 h, działanie utrzymuje się przynajmniej poprzez 24 h po podaniu leku. W trakcie wielokrotnego stosowania, max. obniżenie ciśnienia tętniczego krwi występuje zwykle pośrodku tygodnia i utrzymuje się w okresie długotrwałego leczenia. Działanie hipotensyjne jest niezależne od przynależności rasowej, wieku albo wyjściowej wartości aktywności reninowej osocza. Nagłe odstawienie preparatu nie prowadzi do gwałtownego wzrostu ciśnienia tętniczego. W zastoinowej niewydolności serca lek skutkuje powiększenie tolerancji wysiłku fizycznego, obniżenie płucnego ciśnienia zaklinowania, układowego oporu naczyniowego i ciśnienia tętniczego krwi. W przewlekłej postępującej niewydolności nerek podawanie preparatu w dawce 10 mg raz na dzień wywołało pomniejszenie o 53% względnego ryzyka osiągnięcia stadium progresji przewlekłej niewydolności nerek (definiowane jako podwojenie stężenia kreatyniny we krwi albo konieczność wykorzystania dializy), a również obniżenie ciśnienia tętniczego i ważne pomniejszenie białkomoczu. Po podaniu doustnym ok. 37% dawki leku ulega wchłonięciu, następnie prekursor ten zostaje błyskawicznie przekształcony w farmakologicznie czynny metabolit. Max. stężenia obu form we krwi są w przybliżeniu proporcjonalne do wielkości dawki. W trakcie wielokrotnego podawania kinetyka leku nie ulega zmianie. Benazepril nie ulega kumulacji w organizmie, z kolei benazeprilat gromadzi się w organizmie tylko w nieznacznym stopniu. Ok. 95% benazeprilu i benazeprilatu wiąże się z białkami, raczej albuminami. Benazepril jest w znacznym stopniu metabolizowany: kluczowym metabolitem jest benazeprilat, pozostałe dwa to sprzężone formy acyloglukuronianu benazeprilu i benazeprilatu. Benazepril jest eliminowany raczej wskutek biotransformacji, benazeprilat jest wydalany z moczem i z żółcią. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek kinetyka benazeprilatu jest istotnie zmieniona.
Działania niepożądane
Przeważnie (ponad 1%) występują: kołatanie serca, symptomy ortostatyczne, niespecyficzne zaburzenia żołądkowo-jelitowe, wysypka, nagłe zaczerwienienie twarzy, świąd, nadwrażliwość na światło, częste oddawanie moczu, kaszel, symptomy ze strony dróg oddechowych, ból i zawroty głowy, uczucie zmęczenia. Rzadko: obrzęk naczynioruchowy, obrzęk ust albo twarzy, bóle stawów, zapalenie stawów, bóle mięśniowe, senność, bezsenność, nerwowość, parestezje, hipotonia ortostatyczna, bóle w klatce piersiowej, dusznica bolesna, biegunka, zaparcie, nudności i wymioty, bóle brzucha, zapalenie wątroby (raczej cholestatyczne), żółtaczka cholestatyczna. U niewielkiej liczby pacjentów z samoistnym nadciśnieniem tętniczym leczonych tylko benazeprilem, obserwowano nieznaczne powiększenie stężenia kreatyniny i azotu pozabiałkowego we krwi, które ustępowały po odstawieniu leku. Zmiany te występowały częściej u chorych leczonych równocześnie lekami moczopędnymi albo u osób ze zwężeniem tętnicy nerkowej. Opisywano reakcje rzekomoanafilaktyczne w czasie leczenia inhibitorem ACE u pacjentów dializowanych przy zastosowaniu dializatorów z błonami high-flux i u pacjentów poddanych zabiegowi plazmaferezy z zastosowaniem siarczanu dekstranu do absorpcji.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na benazepril albo związki pochodne. Obrzęk naczynioruchowy po podaniu inhibitorów ACE w wywiadzie. Ciąża i moment karmienia piersią. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania leku u dzieci nie zostały dotychczas ustalone. Ostrożnie stosować w upośledzeniu czynności nerek, zwężeniu tętnicy nerkowej, zwężeniu aorty albo zastawki dwudzielnej.
Interakcje
U pacjentów przyjmujących leki moczopędne albo odwodnionych może wystąpić nadmierny spadek ciśnienia najpierw leczenia skojarzonego. W trakcie leczenia nie należy równocześnie stosować leków moczopędnych oszczędzających potas (spironolakton, triamteren, amilorid), preparatów potasu albo substytutów soli zawierających potas z racji na niebezpieczeństwo hiperkaliemii (w przypadku konieczności stosowania takiego leczenia skojarzonego należy regularnie kontrolowanie stężenia potasu we krwi). Jednoczesne podawanie z solami litu może powodować powiększenie stężenia litu we krwi i wystąpienie objawów zatrucia (rekomendowane monitorowanie stężenia litu we krwi). Sukces hipotensyjny leku może być osłabiony w razie jednoczesnego podawania indometacyny. Jednoczesne wykorzystywanie benazeprilu z innymi lekami hipotensyjnymi (antagoniści wapnia, b-blokery) zazwyczaj prowadzi do nasilenia działania hipotensyjnego.
Dawkowanie
Doustnie. Nadciśnienie tętnicze. U pacjentów nie stosujących tiazydowych leków moczopędnych początkowa dawka wynosi 10 mg raz na dzień, dawkę tę można zwiększyć do 20 mg na dzień. U niektórych pacjentów działanie hipotensyjne może być osłabione pod koniec przerwy między dawkami, należy wówczas stosować lek w 2 dawkach. Max. rekomendowana dawka dobowa wynosi 40 mg w 1-2 dawkach. W razie stosowania poprzednio leczenia diuretykami, lek moczopędny należy odstawić 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia preparatem; jeśli nie jest możliwe przerwanie podawania leków moczopędnych, dawkę początkową preparatu należy zmniejszyć do 5 mg na dobę. W niewydolności nerek z klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min dawka początkowa wynosi 5 mg na dzień, którą można zwiększyć maksymalnie do 10 mg na dzień.Zastoinowa niewydolność serca. Rekomendowana dawka początkowa wynosi 2,5 mg raz na dzień; jeśli po 2-4 tyg. nie wystąpi zadowalająca poprawa objawów niewydolności serca, dawkę można zwiększyć do 5 mg raz na dzień, zależnie od reakcji dawkę tę można zwiększać do 10 mg albo maksymalnie 20 mg raz na dzień w odpowiednich odstępach czasu. U pacjentów z klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min dawka dobowa może być powiększona do 10 mg.W postępującej przewlekłej niewydolność nerek przebiegającej z nadciśnieniem tętniczym albo bez nadciśnienia tętniczego w celu spowolnienia rozwoju zaleca się długookresowe wykorzystywanie leku w dawce 10 mg raz na dzień.
Ciąża i karmienie piersią
Uwagi
Podobne leki
Lotensin HCT