Lek Metalyse

Lekarstwo METALYSE: Metalyse
Producent leku:
Boehringer Ingelheim
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
tenekteplaza (Tenecteplase)
proszek i rozp. do przyg. roztw. do wstrz. 8000 j. 1 zbiór,
--,-- zł
proszek i rozp. do przyg. roztw. do wstrz. 10 000 j. 1 zbiór,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Brak podobnych leków.
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Leczenie trombolityczne ostrego zawału mięśnia sercowego z przetrwałym uniesieniem odcinka ST albo świeżym blokiem lewej odnogi pęczka Hisa. Leczenie należy rozpocząć pośrodku 6 h od momentu wystąpienia objawów ostrego zawału mięśnia sercowego.
Działanie
Tenekteplaza jest rekombinowanym, swoistym dla fibryny aktywatorem plazminogenu, który uzyskuje się z natywnego t-PA przez modyfikacje trzech pozycji w strukturze białkowej. Łączy się ona z fibrynową składową zakrzepu i dokonuje selektywnej przemiany zawartego w zakrzepie plazminogenu w plazminę, która degraduje włóknikową matrycę skrzepu. Tenekteplaza charakteryzuje się większym swoistym powinowactwem do fibryny i większą odpornością na unieczynnienie poprzez endogenny inhibitor PAI-1 w porównaniu z natywnym t-PA. Po podaniu tenekteplazy obserwowano przebiegające w sposób zależny od dawki zużycie a2-antyplazminy (inhibitor plazminy w fazie płynnej) i powiązane z tym powiększenie systemowego wytwarzania plazminy. Angiograficzne badania drożności w fazie I i II sugerują, iż tenekteplaza podawana w formie pojedynczej dawki dożylnej (bolusa) jest efektywna w rozpuszczaniu zakrzepów w tętnicy związanej z ogniskiem zawałowym u osób z ostrym zawałem serca, nie mniej jednak działanie tj. zależne od podanej dawki. Tenekteplaza charakteryzuje się taką samą skutecznością terapeutyczną, co alteplaza. Wykorzystanie tenekteplazy wiąże się ze znacznie mniejszą częstością występowania krwawień innych niż wewnątrzczaszkowe. Tenekteplaza usuwana jest z krążenia przez wiązanie ze swoistymi receptorami w wątrobie, a następnie rozkład do niewielkich peptydów. Wiązanie z receptorami w wątrobie jest jednak mniejsze niż w razie natywnego t-PA, co skutkuje wydłużenie okresu półtrwania. Tenekteplaza gromadzi się raczej w wątrobie. Nie wiadomo czy i w jakim stopniu tenekteplaza wiąże się z białkami osocza u człowieka. Po jednorazowym podaniu dożylnym tenekteplazy w formie bolusa u pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego, antygen tenekteplazy podlega dwufazowej eliminacji z osocza. Startowy moment półtrwania o przeważającym znaczeniu wynosi 24 +/- 5,5 min. Końcowy moment półtrwania wynosi 129 +/- 87 min.
Działania niepożądane
Najczęstszym działaniem niepożądanym związanym z zastosowaniem tenekteplazy jest krwawienie. Jednoczesne wykorzystywanie heparyny w terapii przeciwzakrzepowej może zwiększać ryzyko krwawienia. Zazwyczaj to jest krwawienie powierzchowne w miejscu wkłucia albo uszkodzonych naczyń krwionośnych. Regularnie obserwuje się wybroczyny, które jednak nie wymagają szczególnych zabiegów. Śmierć albo trwałe kalectwo nastąpiły u pacjentów z przebytym udarem (włączając krwawienie wewnątrzczaszkowe) i innymi poważnymi przypadkami krwawienia. Ponadto w trakcie stosowania tenekteplazy mogą wystąpić: bardzo regularnie - arytmie po przywróceniu perfuzji, obniżenie ciśnienia; regularnie - krwawienie z nosa, krwawienie w przewodzie pokarmowym, nudności, wymioty; krwawienie w drogach moczowo-płciowych, gorączkę; niezbyt regularnie - reakcje rzekomoanafilaktyczne (włączając wysypkę skórną, pokrzywkę, skurcz oskrzeli, obrzęk krtani), krwawienie wewnątrzczaszkowe (włączając symptomy towarzyszące, jak senność, afazja, drgawki), zakrzepową embolizację, krwotok płucny, krwawienie do przestrzeni pozaotrzewnowej; rzadko - krwiak osierdzia; bardzo rzadko - krwotok śródgałkowy, zator z kryształów cholesterolu. Tak jak w razie innych leków przeciwzakrzepowych, zanotowano następujące działania niepożądane jako następstwo zawału mięśnia sercowego i/albo stosowania leków przeciwzakrzepowych: bardzo regularnie - obniżenie ciśnienia, zaburzenia rytmu i częstości akcji serca, dusznica bolesna; regularnie - nawracające niedokrwienie, niewydolność serca, powtórny zawał, wstrząs kardiogenny, zapalenie osierdzia, obrzęk płuc; niezbyt regularnie - zatrzymanie serca, niewydolność zastawki dwudzielnej, wysięk w osierdziu, zakrzepica naczyń, tamponada serca, pęknięcie mięśnia serca; rzadko - zatorowość płucna. Te działania niepożądane sercowo-naczyniowe mogą być groźne dla życia i doprowadzić do śmierci.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na tenekteplazę albo pozostałe składniki preparatu. Znaczne krwawienia występujące obecnie albo w momencie ostatnich 6 miesięcy. Jednoczesne leczenie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi (INR>1,3). Uszkodzenie o.u.n. w wywiadzie (na przykład nowotwór, tętniak, operacje wewnątrzczaszkowe albo dotyczące rdzenia kręgowego). Znana skaza krwotoczna. Ciężkie niekontrolowane nadciśnienie tętnicze. Poważny zabieg chirurgiczny, biopsja narządu miąższowego albo znaczny uraz w momencie ostatnich 2 miesięcy (w tym wszelakie urazy powiązane z obecnym ostrym zawałem serca). Niedawny uraz głowy albo czaszki. Przedłużona reanimacja krążeniowo-oddechowa (>2 min.) w momencie ostatnich 2 tyg. Ostre zapalenie osierdzia i/albo podostre bakteryjne zapalenie wsierdzia. Ostre zapalenie trzustki. Znaczące upośledzenie czynności wątroby, w tym niewydolność wątroby, marskość, nadciśnienie wrotne (żylaki przełyku) i czynne zapalenie wątroby. Czynna dolegliwość wrzodowa żołądka albo jelit. Tętniak i wady tętniczo-żylne. Nowotwór ze powiększonym ryzykiem krwawienia. Udar, przejściowe niedokrwienie albo demencja w wywiadzie.
Interakcje
Badanie danych w badaniach klinicznych nie ujawniła klinicznie znacznych interakcji w razie podawania tenekteplazy wraz z lekami powszechnie stosowanymi u pacjentów z ostrym zawałem serca. Leki wpływające na krzepnięcie krwi albo czynność płytek (na przykład tiklopidyna, klopidogrel, LMWH), mogą zwiększać ryzyko krwawienia w momencie poprzedzającym leczenie tenekteplazą, w czasie leczenia albo po jego zakończeniu. Tenekteplaza nie może być podawana z roztworami glukozy. Do roztworu przygotowanego do wstrzykiwań nie należy dodawać innych produktów leczniczych.
Dawkowanie
Preparat powinien zlecać doktor posiadający doświadczenie w stosowaniu leczenia trombolitycznego i odpowiedni do monitorowania leczenia sprzęt. Leczenie preparatem należy rozpocząć jak najszybciej od momentu wystąpienia objawów. Preparat należy dawkować w zależności od masy ciała, nie mniej jednak max. dawka wynosi 10 000 j. (50 mg tenekteplazy). Pacjenci o m.c. <60 kg - 6000 j. (30 mg); ³ 60 do <70 kg - 7000 j. (35 mg); ³ 70 do <80 kg - 8000 j. (40 mg); ³ 80 do <90 kg - 9000 j. (45 mg); ³ 90 kg - 10 000 j. (50 mg). Wymaganą dawkę należy podać w całości dożylnie (bolus) pośrodku ok. 10 s.W celu zahamowania procesu zakrzepowego należy podawać kwas acetylosalicylowy i heparynę jak najwcześniej po ustaleniu rozpoznania. Podawanie kwasu acetylosalicylowego należy zacząć jak najszybciej od chwili pojawienia się objawów zawału serca i kontynuować w okresie całego leczenia. Rekomendowana dawka początkowa wynosi 150-325 mg na dobę doustnie; jeśli pacjent nie może połykać tabletek, początkową dawkę 100-250 mg należy stosunkowo możliwości podawać dożylnie. Dawkowanie kwasu acetylosalicylowego w kolejnych dniach pozostawia się decyzji lekarza kierującego. Podawanie heparyny należy zacząć jak najszybciej po ustaleniu rozpoznania ostrego zawału mięśnia i kontynuować poprzez przynajmniej 48 h w dawce dostosowanej do masy ciała: m.c. <67 kg - rekomendowana początkowa dawka dożylna heparyny (bolus) nie powinna przekraczać 4000 j.m., a pozostałą dawkę heparyny należy podawać we wlewie z szybkością nie większą niż 800 j.m./h; m.c. >67 kg - rekomendowana początkowa dawka dożylna heparyny (bolus) nie powinna być większa niż 5000 j.m., a pozostałą dawkę należy podać we wlewie z szybkością nie większą niż 1000 j.m./h. W razie pacjentów przedtem leczonych heparyną nie należy podawać początkowej pojedynczej dawki dożylnej (bolus). Prędkość wlewu należy dostosować tak, by utrzymać wartość APTT równą 50-75 s (1,5-2,5 razy wartość kontrolna albo poziom heparyny w osoczu równy 0,2-0,5 j.m./ml).
Ciąża i karmienie piersią
Brak doświadczeń dotyczących stosowania tenekteplazy u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały, iż istnieje spore ryzyko krwawienia z dróg rodnych, przypuszczalnie z łożyska, i straty ciąży - należy ocenić czy oczekiwane korzyści leczenia przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Brak danych dotyczących wydzielania tenekteplazy do mleka matki. Mleko matki nie powinno być stosowane pośrodku pierwszych 24 h po leczeniu trombolitycznym.
Uwagi
W następujących sytuacjach należy starannie rozważyć celowość wykorzystania tenekteplazy, biorąc pod uwagę oczekiwane korzyści i potencjalne ryzyko: ciśnienie skurczowe >160 mm Hg; dolegliwości naczyń mózgowych; świeże krwawienie w układzie żołądkowo-jelitowym albo moczowo-płciowym (pośrodku ostatnich 10 dni); spore prawdopodobieństwo skrzepliny w lewej części serca, na przykład zwężenie zastawki dwudzielnej z migotaniem przedsionków; dopiero co wykonane wstrzyknięcie domięśniowe (pośrodku ostatnich 2 dni); zaawansowany wiek, tzn. ponad 75 lat; mała masa ciała (<60 kg). Na skutek możliwości wystąpienia zaburzeń rytmu w konsekwencji działania trombolitycznego w naczyniach wieńcowych, zaleca się, by w trakcie stosowania tenekteplazy była zapewniona sposobność leczenia przeciwarytmicznego bradykardii i/albo tachyarytmii komorowej (stymulator, defibrylator). Brak jest doświadczeń dotyczących wykorzystania antagonistów GP IIb/IIIa w momencie 24 h od rozpoczęcia leczenia. Nie zaleca się powtórnego stosowania leku, bo nie ma doświadczeń z powtórnym jego zastosowaniem (nie zaobserwowano jednak tworzenia się przeciwciał przeciwko cząsteczce tenekteplazy po leczeniu). W razie wystąpienia reakcji rzekomoanafilaktycznych, należy przerwać podawanie tenekteplazy i wdrożyć odpowiednie leczenie. W każdym przypadku, nie należy powtórnie stosować tenekteplazy bez uprzedniego oszacowania czynników hemostatycznych, jak fibrynogen, plazminogen i a2-antyplazmina.
Podobne leki