Lek Pegasys

Lekarstwo PEGASYS: Pegasys
Producent leku:
Roche
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
pegylowany interferon alfa-2a (Peginterferon alfa-2a)
roztwór do wstrz. 180 µg/0,5 ml 1 amp.-strz. 0,5 ml+1 igła,
--,-- zł
roztwór do wstrz. 135 µg/0,5 ml 1 amp.-strz. 0,5 ml+1 igła,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Brak podobnych leków.
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B z obecnością antygenu HBeAg i bez, u dorosłych pacjentów ze skompensowaną chorobą wątroby, z oznakami replikacji wirusowej i ze powiększoną aktywnością AlAT albo z potwierdzonym histologicznie zapaleniem i/albo włóknieniem wątroby.Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C u dorosłych, ze stwierdzanym HCV RNA w surowicy krwi, także w sytuacjach z wyrównaną marskością wątroby i/albo współistniejącym, klinicznie stabilnym zakażeniem HIV. Optymalnym metodą leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C peginterferonem alfa-2a jest jego wykorzystanie w skojarzeniu z rybawiryną - to skojarzenie jest rekomendowane zarówno u chorych przedtem nie leczonych, jak i u pacjentów, u których po wcześniejszym skutecznym leczeniu interferonem alfa doszło do nawrotu dolegliwości. Monoterapia jest wskazana raczej w sytuacjach nietolerancji rybawiryny albo gdy jest ona przeciwwskazana.
Działanie
Pegylowana postać interferonu alfa-2a powstaje wskutek sprzężenia cząsteczki interferonu alfa-2a z cząsteczką PEG (bis-monometoksyglikolu polietylenowego). Preparat wykazuje w uwarunkowaniach in vitro działanie przeciwwirusowe i przeciwproliferacyjne typowe dla interferonu alfa-2a. U chorych na przewlekłe zapalenie wątroby typu C odpowiadających na leczenie preparatem w dawce 180 µg, do pomniejszenia miana HCV RNA dochodzi w 2 fazach: w pierwszej fazie miano minimalizuje się pośrodku 24-36 h od podania pierwszej dawki preparatu, w fazie drugiej (w następnych 4-16 tyg.) do pomniejszenia miana dochodzi u tych chorych, którzy ostatecznie osiągają trwałą odpowiedź wirusologiczną. Rybawiryna w leczeniu skojarzonym z pegylowanym interferonem alfa-2a albo interferonem alfa nie wywiera znaczącego wpływu na kinetykę wirusa pośrodku pierwszych 4-6 tyg. Po podaniu pojedynczej dawki 180 µg preparatu we wstrzyknięciu podskórnym lek był wykrywalny we krwi po 3-6 h. Pośrodku 24 h stężenie leku we krwi osiągało ok. 80% wartości maksymalnej. Absorpcja leku jest przedłużona w okresie, a max. stężenie we krwi osiągane jest po 72-96 h od podania. Całkowita biodostępność peginterferonu alfa-2a wynosi 84%, podobnie jak biodostępność interferonu alfa-2a. Metabolizm leku nie jest do końca opisany, badania na szczurach wskazują, iż kluczowym narządem eliminującym znakowany radioaktywnie preparat są nerki. Po podaniu dożylnym, moment półtrwania peginterferonu alfa-2a wynosi 60-80 h, w trakcie gdy standardowego interferonu - 3-4 h. Moment półtrwania po podaniu podskórnym jest dłuższy i wynosi 50-130 h.
Działania niepożądane
Przeważnie (>10%) występowały: anoreksja, pomniejszenie masy ciała; ból i zawroty głowy, bezsenność, drażliwość, depresja, zaburzenia koncentracji, lęk; duszność, kaszel; nudności, biegunka, bóle brzucha; wypadanie włosów, świąd, zapalenie skóry, suchość skóry; bóle stawów i mięśni; zmęczenie, gorączka, dreszcze, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, osłabienie, ból. Z częstością 5-10% występowały: zmiany nastroju, zaburzenia emocjonalne; zaburzenia pamięci; wymioty, suchość błon śluzowych j. ustnej, niestrawność; wysypka skórna, wzmożone pocenie się; ból pleców. Z częstością 1-5% występowały: opryszczka, zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, zakażenie drożdżakowe j. ustnej; niedokrwistość, uogólnione zwiększenie węzłów chłonnych, małopłytkowość; nadczynność albo niedoczynność tarczycy; nerwowość, pomniejszenie popędu płciowego, agresja; zaburzenia smaku, osłabienie, parestezje, niedoczulica, drżenie, migrena, senność, przeczulica dotykowa, koszmary nocne, omdlenia; zaburzenia ostrości wzroku, zeskórnienie spojówek, ból oczu; zawroty głowy, ból uszu; kołatania serca, obrzęki obwodowe, tachykardia; nagłe zaczerwienienia; ból gardła, duszność wysiłkowa, krwawienie z nosa, zapalenie nosogardzieli, przekrwienie zatok, nieżyt nosa, przekrwienie błony śluzowej nosa; owrzodzenie j. ustnej, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, krwawienia z dziąseł, zapalenie j. ustnej, utrudnienie połykania, zapalenie języka; wyprysk, nocne poty, łuszczyca, nadwrażliwość na światło, pokrzywka, zmiany skórne; kurcze mięśniowe, ból karku, bóle mięśniowo-szkieletowe, bóle kości, bóle stawów, osłabienie siły mięśniowej; impotencja; złe samopoczucie, letarg, ból w klatce piersiowej, uderzenia gorąca, wzmożone marzenie, symptomy grypopodobne. Poważne zdarzenia niepożądane występujące niezbyt regularnie albo rzadko (0,1-1%): zakażenia skóry, zapalenie płuc, zapalenie ucha zewnętrznego, zapalenie wsierdzia; nowotwór wątroby; samoistna albo zakrzepowa plamica małopłytkowa, zapalenie tarczycy, łuszczyca, reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty układowy, sarkoidoza, anafilaksja; cukrzyca; myśli samobójcze, samobójstwa; neuropatia obwodowa, śpiączka; owrzodzenie rogówki, retinopatia, zaburzenia naczyniowe siatkówki, krwotok do siatkówki, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, neuropatia nerwu wzrokowego, strata widzenia; strata słuchu; zaburzenia rytmu, częstoskurcz nadkomorowy, migotanie przedsionków, zastoinowa niewydolność serca, dławica, zawał mięśnia sercowego, zapalenie osierdzia; krwotok mózgowy, nadciśnienie; sapanie, śródmiąższowe zapalenie płuc z zejściem śmiertelnym, zator tętnicy płucnej; wrzód trawienny, przemijające krwawienia z przewodu pokarmowego, podrażnienie trzustki (między innymi powiększenie aktywności lipazy albo amylazy z bólem albo bez bólu brzucha); niewydolność wątroby, zaburzenia czynności wątroby, stłuszczenie wątroby, zapalenie dróg żółciowych; obrzęk naczynioruchowy; zapalenie mięśni; przedawkowanie leku. Bardzo rzadko interferony alfa, także peginterferon alfa-2a, służące w monoterapii albo w skojarzeniu z rybawiryną mogą być powiązane z wystąpieniem pancytopenii, w tym anemii plastycznej. U pacjentów ze współistniejącym zakażeniem HIV-HCV otrzymujących leczenie skojarzone preparatem i rybawiryną zgłaszano następujące inne działania niepożądane, które występowały z częstością ³ 1%, lecz £ 2%: kwasica mleczanowi, grypa, zapalenie płuc, niestabilność emocjonalna, apatia, tinnitus, ból w rejonie jamy nosowo-gardłowej, zapalenie czerwieni warg, nabyta lipodystrofia i chromaturia.W badaniach laboratoryjnych obserwowano: powiększenie aktywności AlAT, powiększenie stężenia bilirubiny, zaburzenia elektrolitowe (hipokaliemię, hipokalcemię, hipofosfatemię), hiperglikemię, hipoglikemię i powiększenie stężenia triglicerydów. Leczenie preparatem było powiązane ze zmniejszeniem wartości parametrów hematologicznych (leukopenia, neutropenia, limfopenia, trombocytopenia i pomniejszenie stężenia hemoglobiny), które zwykle ulegały poprawie po modyfikacji dawki i powracały do wartości sprzed leczenia po 4-8 tyg. po zakończeniu terapii. Umiarkowana i ciężka neutropenia wystąpiły adekwatnie u 24% i 5% chorych, u których stosowano 48-tygodniowe leczenie skojarzone preparatem Pegasys (180 µg) z rybawiryną (1000 albo 1200 mg). Do wytworzenia neutralizujących przeciwciał przeciwinterferonowych dochodziło u 1-5% chorych leczonych preparatem, nie mniej jednak nie stwierdzono związku między obecnością przeciwciał i brakiem reakcji na leczenie. Obserwowano zaburzenia czynności tarczycy albo pogorszenie się uprzednio istniejących zaburzeń ze strony tego narządu. Rzadko obserwowano reakcje nadwrażliwości o ciężkim przebiegu (pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, anafilaksja). W trakcie leczenia preparatem donoszono w rzadkich sytuacjach o retinopatii, w tym o krwotokach do siatkówki, obrzęku tarczy nerwu wzrokowego, neuropatii nerwu wzrokowego i niedrożności tętnicy albo żyły siatkówki.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na peginterferon alfa-2a, interferony alfa albo inne składniki preparatu. Zapalenie wątroby o etiologii autoimmunologicznej. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby albo niewyrównana marskość wątroby. Noworodki i dzieci poniżej 3 r.ż., z racji na obecność w preparacie alkoholu benzylowego. Wywiad obciążony ciężką chorobą serca, w tym niestabilna albo niedostatecznie kontrolowana dolegliwość serca w momencie ostatnich 6 miesięcy. Ciąża i moment karmienia piersią. Rozpoczęcie leczenia preparatem jest przeciwwskazane u pacjentów ze współistniejącym zakażeniem HIV-HCV i marskością wątroby albo zmianami równo/ponad 6 w skali Child-Pugh. W razie planowania terapii skojarzonej z rybawiryną, należy zapoznać się także z przeciwwskazaniami do stosowania rybawiryny zamieszczonymi w jej Charakterystyce Produktu Leczniczego.
Interakcje
Wykorzystywanie peginterferonu alfa-2a w dawce 180 µg raz w tygodniu poprzez 4 tyg. u zdrowych mężczyzn nie powodowało jakiegokolwiek wpływu na właściwości farmakokinetyczne mefenytoiny, dapsonu, debryzochiny i tolbutamidu, co sugeruje iż preparat w uwarunkowaniach in vivo nie wpływa na czynność izoenzymów 3A4, 2C9, 2C19 i 2D6 cytochromu P450. Obserwowano powiększenie o 25% wartości AUC dla teofiliny, co wykazuje, iż peginterferon alfa-2a jest inhibitorem izoenzymu 1A2 cytochromu P450 - u chorych otrzymujących równocześnie peginterferon alfa-2a i teofilinę należy monitorować stężenie teofiliny we krwi i adekwatnie modyfikować jej dawkę (interakcje między teofiliną i peginterferonem alfa-2a przejawiać się mogą najsilniej po upływie powyżej 4 tyg. leczenia). Nie wykazano interakcji między peginterferonem alfa-2a i lamiwudyną u pacjentów zakażonych wirusem HIV i peginterferonem alfa-2a i rybawiryną u pacjentów zakażonych wirusem HCV. U pacjentów ze współistniejącym zakażeniem HIV-HCV jednoczesne podawanie rybawiryny i dydanozyny nie jest rekomendowane (w trakcie jednoczesnego podawania rybawiryny i dydanozyny w uwarunkowaniach in vitro, powiększa się ekspozycja na dydanozynę albo jej aktywny metabolit). Donoszono o sytuacjach niewydolności wątroby skończonych zgonem, jak także obwodowej neuropatii, zapaleniu trzustki i objawowej kwasicy mleczanowej w trakcie stosowania rybawiryny.
Dawkowanie
Leczenie powinno być rozpoczynane wyłącznie poprzez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu chorych na wirusowe zapalenie wątroby typu B albo C. Przed zastosowaniem terapii skojarzonej preparatem z rybawiryną należy zapoznać się także z Charakterystyką Produktu Leczniczego dla rybawiryny.Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B z obecnością antygenu HBeAg jak i bez: rekomendowana dawka preparatu wynosi 180 µg podawane raz w tygodniu poprzez 48 tyg. w formie wstrzyknięcia podskórnego w okolicę brzucha albo uda.Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C: rekomendowana dawka preparatu wynosi 180 µg podawane raz w tygodniu w formie wstrzyknięcia podskórnego w okolicę brzucha albo uda, w skojarzeniu z doustnie podaną rybawiryną albo w monoterapii. Rybawiryna powinna być przyjmowana w czasie posiłków. Rybawirynę należy przyjmować w dawce zależnej od masy ciała: m.c. poniżej 75 kg - 1000 mg na dobę; m.c. 75 kg i ponad - 1200 mg na dobę w razie zakażenia genotypem 1 i w dawce 800 mg na dobę w razie zakażenia genotypem 2.Czas leczenia skojarzonego z rybawiryną w przewlekłym wirusowym zapaleniu wątroby typu C zależy od genotypu wirusa: pacjenci zakażeni genotypem 1, bezwzględnie na wartość wiremii, powinni być leczeni poprzez 48 tyg.; pacjenci zakażeni genotypem 2/3, bezwzględnie na wartość wiremii, powinni być leczeni poprzez 24 tyg. Ogólnie zakażenie genotypem 4 uważane jest za trudne do leczenia. Dawkowanie, opierając się na dotychczasowych badań, ograniczone do wąskiej ekipy chorych jest zbieżne z dawkowaniem jak dla genotypu 1. Podejmując decyzję o długości leczenia, należy uwzględniać obecność dodatkowych czynników ryzyka. Dla chorych zakażonych genotypem 5 albo 6 należy rozważać także ten model dawkowania. Rekomendowany czas leczenia preparatem w monoterapii wynosi 48 tyg.w razie współistniejącego zakażenia HIV-HCV rekomendowana dawka preparatu stosowanego w monoterapii albo w skojarzeniu z dawką 800 mg rybawiryny jest 180 µg raz w tygodniu podskórnie poprzez 48 tyg., niezależnie od genotypu wirusa. Modyfikacja dawki w razie działań niepożądanych.jeśli konieczne jest redukcja dawki leku wywołane poprzez średnio nasilone albo ciężkie działania niepożądane, zwykle wystarczające jest jej początkowe pomniejszenie do 135 µg na tydzień. W niektórych sytuacjach może być niezbędna dalsza zredukowanie do dawki 90 µg albo 45 µg. Ponowne zwiększanie dawki albo powrót do dawki początkowej można rozważyć po zmniejszeniu się stopnia nasilenia działań niepożądanych. Zredukowanie dawki jest rekomendowana w razie pomniejszenia się liczby neutrofilów do wartości <750/mm3. U chorych z bezwzględną liczbą granulocytów obojętnochłonnych <500/mm3 należy przerwać leczenie do czasu, gdy wartość ANC osiągnie >1000/mm3. Leczenie można wówczas wznowić w początkowej dawce 90 µg i monitorować liczbę neutrofilów. Zredukowanie dawki do 90 µg rekomendowana jest również w razie pomniejszenia liczby płytek krwi do <50 000/mm3 (w razie pomniejszenia tej liczby do wartości <25 000/mm3 rekomendowane jest przerwanie leczenia). Zasady modyfikacji dawki rybawiryny w razie działań niepożądanych - zobacz Charakterystyka Produktu Leczniczego. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C regularnie występują wahania niepoprawnych wartości wyników badań czynności wątroby - jeśli obserwowane jest stopniowe powiększenie albo utrzymujące się w okresie powiększenie aktywności AlAT, dawkę należy początkowo zredukować do 135 µg; jeżeli pomimo redukcji dawki nadal postępuje powiększenie aktywności AlAT albo jeśli prócz powiększenia aktywności AlAT występuje również powiększenie stężenia bilirubiny albo symptomy niewyrównanej niewydolności wątroby, leczenie należy przerwać.wykorzystywanie preparatu u chorych w podeszłym wieku nie wymaga modyfikacji dawkowania. U chorych ze schyłkową niewydolnością nerek leczenie należy zaczynać od dawki 135 µg; niezależnie od dawki początkowej i stopnia zaawansowania niewydolności nerek, należy ściśle monitorować stan pacjentów, a w razie wystąpienia działań niepożądanych należy adekwatnie zredukować dawkę.
Ciąża i karmienie piersią
Brak jest odpowiednich danych klinicznych dotyczących stosowania peginterferonu alfa-2a u kobiet w ciąży. Nie należy stosować preparatu w ciąży i okresie karmienia piersią. Pacjentki przyjmujące preparat powinny stosować efektywną antykoncepcję. W razie terapii skojarzonej preparatem z rybawiryną należy zapoznać się z Charakterystyką Produktu Leczniczego dla rybawiryny.
Uwagi
W razie planowania terapii skojarzonej preparatem Pegasys z rybawiryną, należy zapoznać się także z Charakterystyką Produktu Leczniczego dla rybawiryny. U pacjentów ze współistniejącym zakażeniem HIV-HCV dostępne są tylko ograniczone dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa u pacjentów z liczbą limfocytów CD4 poniżej 200 komórek/µl - należy zachować ostrożność przy leczeniu pacjentów z niską liczbą limfocytów CD4. Należy zachować szczególną ostrożność przy podawaniu preparatu łącznie z innymi lekami mogącymi hamować czynność szpiku. Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić stężenie TSH i T4. Leczenie preparatem można rozpocząć albo kontynuować wówczas, gdy możliwe jest utrzymanie stężenia TSH w dziedzinie wartości poprawnych stosując odpowiednie leczenie farmakologiczne. Jeśli leczenie preparatem jest konieczne u pacjentów z istniejącymi aktualnie albo w wywiadzie zaburzeniami psychicznymi, powinno ono być rozpoczęte tylko po odpowiednim zdiagnozowaniu i leczeniu danego schorzenia. U chorych z zaburzeniami psychicznymi albo ze strony o.u.n., w tym depresją kliniczną leczonych preparatem zaleca się ścisłą kontrolę z racji na potencjalne ryzyko pogorszenia tych objawów; jeśli symptomy się utrzymują albo postępują należy przerwać leczenie preparatem. Należy czasowo albo kompletnie zaprzestać leczenia w razie pogorszenia się czynności układu krążenia. Wskazaniem do pomniejszenia dawki rybawiryny albo zaprzestania jej podawania chorym ze współistniejącymi chorobami układu sercowo-naczyniowego, może być również wystąpienie niedokrwistości. Leczenie przerwać należy u chorych, u których w czasie terapii dojdzie do dekompensacji czynności wątroby. Leczenie należy przerwać, jeśli powiększenie aktywności AlAT ma charakter postępujący i klinicznie ważny pomimo redukcji dawki albo jeżeli towarzyszy mu powiększenie stężenia bilirubiny bezpośredniej. U chorych otrzymujących preparaty interferonu alfa obserwowano powstawanie antyprzeciwciał i zaburzeń autoimmunologicznych. Chorzy z predyspozycją do rozwoju zaburzeń autoimmunologicznych mogą należeć do ekipy zwiększonego ryzyka. Chorzy z symptomami charakterystycznymi dla zaburzeń autoimmunologicznych powinni zostać poddani dokładnej ocenie; w tej ekipie chorych należy rozważyć powtórnie korzyści i ryzyko kontynuacji terapii interferonem. Leczenie preparatem powinno zostać przerwane w sytuacjach nasilenia się albo wystąpienia nowych zaburzeń wzroku. Leczenie należy przerwać w razie utrzymujących się nacieków w tkance płucnej, nacieków o niejasnym pochodzeniu albo zaburzonej czynności płuc. Preparat należy stosować ostrożnie u chorych z łuszczycą (w razie wystąpienia albo nasilenia się objawów łuszczycy należy rozważyć przerwanie terapii). Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u chorych z przeszczepioną wątrobą. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność preparatu nie zostały określone u pacjentów poniżej 18 r.ż. Nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności preparatu u chorych z niewyrównaną marskością wątroby (ekipa B albo C w klasyfikacji Child-Pugh albo chorzy z krwawieniami z żylaków przełyku).
Podobne leki