Lek PegIntron

Lekarstwo PEGINTRON: PegIntron
Producent leku:
Schering-Plough
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
pegylowany interferon alfa-2b (Peginterferon alfa-2b)
proszek i rozp. do przyg. roztw. do wstrz. 120 µg 1 fiolka + 1 amp. rozp.,
--,-- zł
proszek i rozp. do przyg. roztw. do wstrz. 150 µg 1 fiolka + 1 amp. rozp.,
--,-- zł
proszek i rozp. do przyg. roztw. do wstrz. 50 µg 1 fiolka + 1 amp. rozp.,
--,-- zł
proszek i rozp. do przyg. roztw. do wstrz. 100 µg 1 fiolka + 1 amp. rozp.,
--,-- zł
proszek i rozp. do przyg. roztw. do wstrz. 80 µg 1 fiolka + 1 amp. rozp.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Brak podobnych leków.
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Leczenie dorosłych pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C, powiększoną aktywnością aminotransferaz bez dekompensacji czynności wątroby, u których stwierdza się w surowicy krwi HCV-RNA albo przeciwciała anty-HCV. Najwspanialszym metodą stosowania preparatu w tym wskazaniu jest skojarzone leczenie z rybawiryną. Skojarzone leczenie wskazane jest u pacjentów przedtem nie leczonych, jak także u pacjentów, którzy przedtem reagowali (normalizacja aktywności AlAT pod koniec okresu leczenia) na monoterapię interferonem alfa, lecz u których doszło do nawrotu dolegliwości. Monoterapia interferonem, w tym peginterferonem alfa-2b, jest wskazana raczej w razie nietolerancji rybawiryny albo przeciwwskazań do jej stosowania. Przed rozpoczęciem leczenia skojarzonego peginterferonem alfa-2b i rybawiryną, należy zapoznać się również z Charakterystyką Produktu Leczniczego rybawiryny.
Działanie
Rekombinowany interferon alfa-2b jest kowalencyjnie połączony z glikolem monometoksypolietylenowym. Średnia masa cząsteczkowa peginterferonu wynosi ok. 31.300 daltonów. Biologiczna aktywność preparatu pochodzi z zawartej w nim cząsteczki interferonu alfa-2b. Interferony działają poprzez łączenie się ze specyficznymi receptorami błonowymi znajdującymi się na powierzchni komórek, co zapoczątkowuje ciąg wewnątrzkomórkowych reakcji, obejmujących indukcję niektórych enzymów. Uważane jest, iż mechanizm ten co najmniej częściowo warunkuje różne rodzaje komórkowych odpowiedzi na interferon, w tym hamowanie replikacji wirusa w komórkach zakażonych wirusami, hamowanie proliferacji komórek i działania immunomodulujące, takie jak zmiana aktywności fagocytarnej makrofagów i nasilenie specyficznej cytotoksyczności limfocytów w relacji do komórek docelowych. Każde w wymienionych działań albo wszystkie wspólnie, mogą warunkować lecznicze działania interferonu. PegIntron jest dobrze scharakteryzowaną, zmodyfikowaną glikolem polietylenowym (pegylowaną), pochodną interferonu alfa-2b i złożona jest raczej z frakcji monopegylowanych. Moment półtrwania preparatu we krwi jest wydłużony w porównaniu z okresem półtrwania nie pegylowanego interferonu alfa-2b. PegIntron ma umiejętność przekształcania się do wolnego interferonu alfa-2b poprzez depegylację. Biologiczna aktywność pegylowanych izomerów jest jakościowo podobna, lecz słabsza od aktywności wolnego interferonu alfa-2b. Po podaniu podskórnym preparatu jego max. stężenie we krwi występuje po 15-44 h od podania i utrzymuje się do 48-72 h po podaniu. W czasie wielokrotnego podawania preparatu nie dochodzi do kumulacji immunoreaktywnych interferonów. Średni moment półtrwania preparatu w fazie eliminacji wynosi ok. 40 h.
Działania niepożądane
Działania niepożądane występujące u powyżej 10% pacjentów leczonych peginterferonem alfa-2b i rybawiryną: zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, odczyn w miejscu wstrzyknięcia; ból głowy, zmęczenie, dreszcze, gorączka, symptomy grypopodobne, astenia, pomniejszenie masy ciała; nudności, wymioty, jadłowstręt, biegunka, bóle brzucha; bóle mięśni i stawów, bóle kostno-mięśniowe; depresja, drażliwość, bezsenność, lęk, zaburzenia koncentracji, chwiejność emocjonalna; zapalenie gardła, kaszel, duszność; łysienie, świąd, suchość skóry, wysypka skórna; zawroty głowy, zakażenia wirusowe, suchość w jamie ustnej. Z częstością 5-10% występowały: ból w klatce piersiowej, ból w prawym górnym podżebrzu, złe samopoczucie; parestezje; niedoczynność tarczycy; dyspepsja; niedokrwistość, leukopenia; pobudzenie, nerwowość; zaburzenia miesiączkowania, krwotok miesiączkowy; powiększona potliwość. Z częstością 1-5% występowały: rumień, ból w miejscu wstrzyknięcia, uderzenia gorąca, uczucie pragnienia, opryszczka, obrzęk twarzy i obrzęki obwodowe, odwodnienie; tachykardia, kołatanie serca, niedociśnienie, nadciśnienie, omdlenia; osłabienie czucia, nadwrażliwość czucia, wzmożone napięcie, pomniejszenie libido, splątanie, drżenia, zawroty głowy, migrena, szumy uszne, zaburzenia albo strata słuchu, ataksja, neuralgia; nadczynność tarczycy, brak miesiączki, zapalenie gruczołu krokowego, hiperurykemia, hipokalcemia; zaparcia, zaburzenia smaku, luźne stolce, zapalenie błony śluzowej j. ustnej, wrzodziejące zapalenie błony śluzowej j. ustnej, krwawienia z dziąseł, zapalenie języka, wzdęcia, hemoroidy, refluks żołądkowo-przełykowy, zwiększenie wątroby, zapalenie dziąseł; trombocytopenia, limfadenopatia; zapalenie stawów; zamglone widzenie, zapalenie spojówek, zaburzenia czynności gruczołów łzowych, bóle gałek ocznych; zachowanie agresywne, senność, apatia, nasilenie łaknienia, zaburzenia snu; suchy kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa, zapalenie zatok, zapalenie oskrzeli, zaburzenia oddychania, wodnisty wyciek z nosa, dysfonia, krwawienia z nosa; zapalenie ucha środkowego, zakażenia grzybicze, zakażenia bakteryjne; wysypka rumieniowata, wyprysk, nadwrażliwość na światło, wysypka grudkowo-plamkowa, trądzik, zapalenie skóry, czyraczność, łuszczyca, pokrzywka; częste oddawanie moczu, zmiany w moczu. Przewarzająca część przypadków neutropenii i małopłytkowości była łagodna (stopień 1 albo 2 wg WHO). Stwierdzono kilka przypadków neutropenii o cięższym przebiegu u pacjentów leczonych zalecanymi dawkami preparatu w skojarzeniu z rybawiryną (stopień 3 i 4 wg WHO). W trakcie badania klinicznego u ok. 1,2 % pacjentów leczonych peginterferonem alfa-2b albo interferonem alfa-2b w skojarzeniu z rybawiryną wystąpiły zagrażające życiu przypadki zaburzeń psychicznych. Przypadki te obejmowały myśli i próby samobójcze. Po wprowadzeniu preparatu na rynek rzadko notowano psychozy i omamy. Rzadko, przez wzgląd na leczeniem interferonem alfa-2b donoszono o drgawkach, zapaleniu trzustki, zaburzeniach rytmu serca, neuropatii obwodowej, cukrzycy, rabdomiolizie, zapaleniu mięśni, ograniczonej wydolności nerek i niewydolności nerek. Bardzo rzadko obserwowano przypadki rumienia wielopostaciowego, zespołu Stevens-Johnsona, martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka, niedokrwienie mięśnia serca, zawał mięśnia serca, wystąpienie albo nasilenie sarkoidozy i martwicę w miejscu wstrzyknięcia. Bardzo rzadko preparat powodował wrzodziejące albo niedokrwienne zapalenie okrężnicy. Bardzo rzadko interferon alfa-2b albo PegIntron w monoterapii albo w leczeniu skojarzonym z rybawiryną mogą powodować niedokrwistość aplastyczną. Rzadko donoszono o zaburzeniach dotyczących narządu wzroku, związanych z interferonami alfa. Obejmowały one retinopatie (w tym obrzęk plamki żółtej), krwotoki do siatkówki, zamknięcie tętnicy albo żyły siatkówki, kłębki waty, pomniejszenie ostrości wzroku albo zawężenie pola widzenia, zapalenie nerwu wzrokowego i tarczę zastoinową. Po podaniu interferonu alfa obserwowano różnorodne dolegliwości autoimmunologiczne i zaburzenia o podłożu immunologicznym, w tym zaburzenia czynności tarczycy, samoistną i zakrzepową plamicę krwotoczną z małopłytkowością, zapalenie naczyń, neuropatie w tym zaburzenia w obrębie jednego nerwu (mononeuropatia).
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na peginterferon alfa-2b, jakikolwiek interferon albo pozostałe składniki preparatu. Ciąża i moment karmienia piersią. Istniejąca albo ciężka dolegliwość psychiczna w wywiadzie, szczególnie ciężka depresja, próby albo skłonności samobójcze. Ciężka dolegliwość serca w wywiadzie, w tym niestabilna albo nie poddająca się leczeniu dolegliwość serca pośrodku ostatnich 6 miesięcy. Ciężkie, wyniszczające dolegliwości zasadnicze, w tym przewlekła niewydolność nerek albo klirens kreatyniny poniżej 50 ml/min. Zapalenie wątroby o podłożu autoimmunologicznym albo inne dolegliwości autoimmunologiczne w wywiadzie. Ciężkie zaburzenie czynności albo zdekompensowana marskość wątroby. Przedtem stwierdzone dolegliwości tarczycy nie poddające się leczeniu konwencjonalnymi sposobami. Padaczka i/albo zaburzenie czynności o.u.n.
Interakcje
Wyniki badania, gdzie preparat podawano w dawce pojedynczej, wykazały iż nie ma on żadnego wpływu na aktywność cytochromów: CYP1A2, CYP2C8/9, CYP2D6 i cytochromu wątrobowego CYP3A4, ani na aktywność N-acetylotransferazy. Do interpretacji wyników tego badania należy jednak podchodzić z ostrożnością, gdyż wykorzystywanie innych interferonów alfa skutkuje 50% pomniejszenie klirensu teofiliny (substratu CYP1A2). W badaniach farmakokinetycznych po podaniu wielokrotnym peginterferonu alfa-2b i rybawiryny nie obserwowano jakichkolwiek interakcji pomiędzy tymi lekami.
Dawkowanie
Leczenie powinno być rozpoczynane i kontynuowane wyłącznie poprzez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C. Preparat podaje się raz w tygodniu, podskórnie. Dawkowanie zależy od tego, czy stosuje się leczenie skojarzone z rybawiryną, czy monoterapię.leczenie skojarzona: dorośli 1,5 µg/kg m.c. na tydzień w skojarzeniu z doustnie podawaną rybawiryną w kapsułkach. Rybawirynę należy przyjmować w czasie posiłku, w 2 dawkach (rano i wieczorem). Dawka dobowa rybawiryny jest zależna od masy ciała pacjenta: m.c. poniżej 65 kg - 800 mg; m.c. 65-85 kg - 1000 mg; m.c. ponad 85 kg - 1200 mg. Pacjenci z wirusem o genotypie 1, u których nie wystąpiła odpowiedź wirusologiczna w 12. tyg., najprawdopodobniej nie uzyskają trwałej odpowiedzi. Genotyp 1: u pacjentów, u których po 12 tyg. wystąpiła odpowiedź wirusologiczna, należy kontynuować leczenie poprzez dalsze 9 miesięcy (jest to łącznie 48 tyg.); genotypy 2 albo 3: zaleca się, by pacjenci byli leczeni poprzez 24 tyg.; genotyp 4: uważane jest, iż pacjentów z wirusem o genotypie 4 jest trudniej leczyć a ograniczone dane wskazują, iż dawkowanie jest porównywalne z dawkowaniem dla genotypu 1.Monoterapia: preparat podaje się w dawce 0,5 albo 1 µg/kg m.c. raz na tydzień. U pacjentów, u których wystąpiła odpowiedź wirusologiczna w 12. tyg., należy kontynuować leczenie poprzez moment przynajmniej 3 następnych mies. (jest to łącznie 6 miesięcy). Decyzję o przedłużeniu leczenia do jednego roku należy podjąć w oparciu o inne impulsy prognostyczne (na przykład genotyp, wiek > 40 lat, płeć męska, zwłóknienie mostkowe).w razie wystąpienia ciężkich działań niepożądanych albo niepoprawnych wyników badań laboratoryjnych w czasie leczenia preparatem w monoterapii albo w leczeniu skojarzonym z rybawiryną, należy modyfikować dawki każdego z leków do czasu pomniejszenia się działań niepożądanych (zobacz Zasady modyfikacji dawkowania w ChPL preparatu). Zaleca się ścisłe monitorowanie pacjentów z umiarkowanym upośledzeniem czynności nerek, a w przypadku konieczności pomniejszenie dawki tygodniowej. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku.
Ciąża i karmienie piersią
Preparatu nie należy stosować w trakcie ciąży. Wykorzystywanie preparatu u płodnych kobiet jest rekomendowane tylko wtedy, gdy w momencie leczenia pacjentki stosują skuteczne sposoby zapobiegania ciąży. Należy zaprzestać karmienia piersią przed rozpoczęciem leczenia preparatem. Rybawiryna ma działanie teratogenne i uszkadzające płód - nie wolno jej stosować u kobiet w ciąży (zobacz ChPL rybawiryny).
Uwagi
Brak doświadczeń w leczeniu skojarzonym preparatem i rybawiryną u pacjentów z nawrotem dolegliwości po leczeniu interferonem alfa + rybawiryna. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca albo zawałem serca w wywiadzie i/albo wcześniejszymi albo obecnie występującymi zaburzeniami rytmu. Zaleca się staranne monitorowanie pacjentów, u których wystąpią zaburzenia psychiczne albo symptomy ze strony o.u.n., w tym depresja; w razie utrzymywania się objawów albo ich pogorszenia, należy przerwać leczenie preparatem. Ostrożnie stosować u pacjentów z wywiadem wskazującym na upośledzenie czynności płuc. Przy współistniejących zaburzeniach czynności tarczycy leczenie można kontynuować, jeżeli stężenia TSH można utrzymać w dziedzinie wartości poprawnych dzięki farmakoterapii. U pacjentów zakażonych równocześnie wirusem HIV i poddawanych intensywnej terapii przeciwretrowirusowej (HAART) istnieje powiększone ryzyko rozwoju kwasicy mleczanowej - należy zachować szczególną ostrożność dołączając peginterferon alfa-2b i rybawirynę do terapii HAART (zobacz ChPL rybawiryny). Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania peginterferonu alfa-2b w monoterapii albo w skojarzeniu z rybawiryną w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C u biorców wątroby albo innych narządów. Z racji na doniesienia, iż interferon alfa zaostrza przebieg przedtem istniejącej łuszczycy i sarkoidozy, wykorzystywanie peginterferonu alfa-2b u pacjentów z łuszczycą albo sarkoidozą jest rekomendowane tylko wtedy, gdy możliwa korzyść przewyższa potencjalne ryzyko terapii. Nie zaleca się stosowania preparatu u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat (brak doświadczeń klinicznych). Przed rozpoczęciem leczenia skojarzonego peginterferonem alfa-2b i rybawiryną, należy zapoznać się również z Charakterystyką Produktu Leczniczego rybawiryny.
Podobne leki