Lek Pritor Plus

Lekarstwo PRITOR PLUS: Pritor® Plus
Producent leku:
GlaxoSmithKline Export
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
hydrochlorotiazyd (Hydrochlorothiazide)telmisartan (Telmisartan)
tabl. 40/12,5 14 szt.,
--,-- zł
tabl. 80/12,5 14 szt.,
--,-- zł
tabl. 40/12,5 56 szt.,
--,-- zł
tabl. 40/12,5 98 szt.,
--,-- zł
tabl. 80/12,5 98 szt.,
--,-- zł
tabl. 40/12,5 28 szt.,
--,-- zł
tabl. 80/12,5 28 szt.,
--,-- zł
tabl. 80/12,5 56 szt.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Accuzide
Hyzaar
Disalunil
Inhibace® Plus
Ramicor Comb
Lotensin HCT
Co-Diovan
Tialorid
Tialorid mite
Hydrochlorothiazidum
Enap H
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Leczenie nadciśnienia samoistnego u pacjentów, u których ciśnienie krwi nie jest kontrolowane w sposób wystarczający z zastosowaniem samego telmisartanu.
Działanie
Preparat złożony zawierający antagonistę receptora angiotensyny II - telmisartan i diuretyk tiazydowy - hydrochlorotiazyd. Połączenie takich składników ma sumujące się działanie przeciwnadciśnieniowe, powodujące pomniejszenie ciśnienia krwi w większym stopniu niż każdy składnik osobno. Telmisartan jest wybiórczym antagonistą receptora podtypu 1 dla angiotensyny II (AT1). Nie wykazuje nawet częściowych działań agonistycznych w relacji do receptora AT1. Minimalizuje stężenie aldosteronu w osoczu, nie hamuje aktywności reninowej osocza i nie blokuje kanałów jonowych. Po podaniu pierwszej dawki telmisartanu działanie hipotensyjne ujawnia się etapowo pośrodku 3 h, max. obniżenie ciśnienia krwi jest osiągane zazwyczaj po upływie 4-8 tyg. od rozpoczęcia leczenia i utrzymuje się poprzez cały moment leczenia. Telmisartan podany chorym z nadciśnieniem tętniczym obniża ciśnienie rozkurczowe i skurczowe, nie wpływając na częstość akcji serca. Hydrochlorotiazyd jest diuretykiem tiazydowym. System działania przeciwnadciśnieniowego tiazydów nie został do końca poznany. Tiazydy wpływają na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych, bezpośrednio zwiększając wydalanie sodu i chlorku w przybliżeniu w podobnych ilościach. Działanie diuretyczne hydrochlorotiazydu skutkuje pomniejszenie objętości osocza, powiększenie aktywności reniny w osoczu, powiększenie wydzielania aldosteronu, co prowadzi do powiększenia straty potasu i wodorowęglanów z moczem i pomniejszenia stężenia potasu we krwi. Przyjmuje się, iż jednoczesne podawanie telmisartanu skutkuje, przez blokadę układu renina-angiotensyna-aldosteron, zatrzymanie straty potasu powiązane z działaniem diuretyków. W razie stosowania hydrochlorotiazydu, diureza zaczyna się po 2 h, a max. sukces zostaje osiągnięty po ok. 4 h, działanie utrzymuje się poprzez 6-12 h. Łączne podawanie hydrochlorotiazydu i telmisartanu zdaje się nie wpływać u zdrowych pacjentów na farmakokinetykę żadnego z leków. Telmisartan: po podaniu doustnym max. stężenie jest osiągane po 0,5-1,5 h. Całkowita biodostępność telmisartanu w dawkach 40 mg i 160 mg wynosiła adekwatnie 42% i 58%. Pokarm nieznacznie minimalizuje biodostępność telmisartanu. Silnie wiąże się z białkami osocza (>99,5%). Większa część podanej dawki (>97%) jest wydalana z kałem drogą wydalania żółciowego; jedynie niewielka część jest wydalana z moczem. Telmisartan jest metabolizowany poprzez sprzęganie do farmakologicznie nieaktywnego acylglukuronidu. T0,5 wynosi powyżej 20 h. Hydrochlorotiazyd: po doustnym podaniu preparatu Pritor Plus, max. stężenie hydrochlorotiazydu zostaje osiągnięte po 1-3 h. Jego całkowita biodostępność wynosiła ok. 60%. Wiąże się z białkami osocza w 68%. Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany w organizmie ludzkim i jest prawie kompletnie wydalany w nie zmienionej postaci z moczem. T0,5 wynosi 10-15 h. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: wydalanie nerkowe nie wpływa na klirens telmisartanu; prędkość eliminacji hydrochlorotiazydu jest pomniejszona. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: wykazano powiększenie całkowitej biodostępności do prawie 100%; moment półtrwania eliminacji pozostał nie zmieniony.
Działania niepożądane
Regularnie: bóle pleców, symptomy grypopodobne, bóle; zawroty głowy; bóle brzucha, biegunka, niestrawność, nieżyt żołądka; impotencja; hipercholesterolemia, hipokaliemia; bóle stawów, dolegliwość zwyrodnieniowa stawów, bóle mięśni; niepokój; zapalenie oskrzeli, zapalenie gardła, zapalenie zatok, infekcja górnych dróg oddechowych; wyprysk; zapalenie dróg moczowych. Niezbyt regularnie: zaburzenia układu pokarmowego; alergia, bóle nóg; strata kontroli stężenia glukozy we krwi, powiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi; zaburzenia skóry. Podobnie jak w razie innych antagonistów angiotensyny II zaobserwowano pojedyncze przypadki obrzęku naczynioruchowego, pokrzywkę i inne związane reakcje. Niepożądane działania, o których donoszono przedtem, dotyczące poszczególnych składników, mogą być potencjalnymi symptomami niepożądanymi występującymi w razie stosowania preparatu Pritor Plus, nawet jeżeli nie zaobserwowano ich w badaniach klinicznych leku. Badania laboratoryjne: telmisartan - rzadko pomniejszenie stężenia hemoglobiny albo powiększenie stężenia kwasu moczowego i powiększenie stężenia kreatyniny albo powiększenie aktywności enzymów wątrobowych; hydrochlorotiazyd - hiperglikemia, cukromocz, powiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi, zaburzenia gospodarki elektrolitowej (w tym hiponatremia i hipokaliemia), powiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na jakąkolwiek substancję czynną albo pomocniczą leku. Nadwrażliwość na inne pochodne sulfonamidowe. Ciąża i moment karmienia piersią. Zastój żółci i niedrożność dróg żółciowych. Ciężka niewydolność wątroby. Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min). Oporna na leczenie hipokaliemia, hiperkalcemia.
Interakcje
Obserwowano przemijające powiększenie stężenia litu we krwi i powiększenie jego toksyczności w trakcie jednoczesnego stosowania z inhibitorami konwertazy angiotensyny. W bardzo rzadkich sytuacjach dotyczyło to także antagonistów receptora angiotensyny II. Ponadto klirens nerkowy litu jest pomniejszony poprzez tiazydy, co może wywołać ryzyko powiększenia toksyczności litu związanej ze stosowaniem preparatu. Jednoczesne wykorzystywanie litu i preparatu dopuszczalne jest tylko pod ścisłą kontrolą lekarza i nie ono jest rekomendowane. Jeżeli jednak takie skojarzenie okaże się konieczne, należy monitorować stężenie litu we krwi w trakcie terapii. Leki powiązane z stratą potasu i hipokaliemią (na przykład inne diuretyki kaliuretyczne, środki przeczyszczające, kortykosteroidy, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, sól sodowa penicyliny G, kwas salicylowy i jego pochodne): jeśli istnieje konieczność stosowania tych leków równocześnie z preparatem zawierającym hydrochlorotiazyd i telmisartan, zaleca się monitorowanie stężenia potasu we krwi; mogą one nasilić działanie hydrochlorotiazydu na stężenie potasu we krwi. Leki, które mogą powodować powiększenie stężenia potasu albo spowodować hiperkaliemię (na przykład inhibitory ACE, leki moczopędne oszczędzające potas, preparaty potasu, substytuty soli kuchennej zawierające potas, cyklosporyna albo inne leki, jak na przykład sól sodowa heparyny): jeśli istnieje konieczność stosowania tych leków równocześnie z preparatem zawierającym hydrochlorotiazyd i telmisartan, zaleca się kontrolowanie stężenia potasu we krwi - jednoczesne wykorzystywanie powyższych leków może prowadzić do powiększenia stężenia potasu we krwi. Leki, na które wpływają zaburzenia stężenia potasu we krwi: należy okresowo monitorować stężenie potasu we krwi i EKG w okresie stosowania preparatu równocześnie: z lekami, na których działanie wpływają zmiany stężenia potasu (na przykład glikozydy naparstnicy, leki przeciwarytmiczne); z lekami mogącymi spowodować „torsades de pointes" (w tym wybrane leki przeciwarytmiczne), dla których hipokaliemia jest faktorem predysponującym, takimi jak: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (na przykład chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid); leki przeciwarytmiczne klasy III (na przykład amiodaron, sotalol, dofetilid, ibutilid); wybrane leki przeciwpsychotyczne: (na przykład tiorydazyna, chlorpromazyna, lewomepromazyna, trifluperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) i inne (na przykład beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina i.v.). Spowodowana tiazydami hipokaliemia albo hipomagnezemia sprzyja powstawaniu arytmii serca wywołanej glikozydami naparstnicy. Telmisartan może nasilać działanie hipotensyjne innych leków przeciwnadciśnieniowych. Z alkoholem, barbituranami, narkotykami i lekami przeciwdepresyjnymi może wystąpić nasilenie niedociśnienia ortostatycznego. Z baklofenem, amifostyną może wystąpić nasilenie działania hipotensyjnego. Może być niezbędne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych (leków doustnych i insuliny). Metformina powinna być ostrożnie służąca (istnieje ryzyko kwasicy mleczanowej na skutek potencjalnej niewydolności nerek wywołanej poprzez hydrochlorotiazyd). Cholestyramina i żywice (kolestypol): wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zaburzone w obecności żywic wymieniających aniony. Podawanie leków z gatunku NLPZ może u niektórych pacjentów zmniejszyć działanie diuretyczne, natriuretyczne i przeciwnadciśnieniowe diuretyków tiazydowych; u pacjentów w wieku podeszłym i u pacjentów, którzy mogą być odwodnieni, istnieje ryzyko ostrej niewydolności nerek (zaleca się monitorowanie czynności nerek najpierw leczenia). Aminy presyjne (na przykład noradrenalina): ich działanie może być osłabione. Niedepolaryzujące środki zwiotczające mięśnie szkieletowe (na przykład tubokuraryna): działanie tych środków może być nasilone poprzez hydrochlorotiazyd. Leki służące w dnie (probenecyd, sulfinpyrazon i allopurynol): może okazać się niezbędne dostosowanie dawki leków zwiększających wydalanie kwasu moczowego z moczem, gdyż hydrochlorotiazyd może zwiększyć stężenie kwasu moczowego w surowicy. Może okazać się niezbędne powiększenie dawki probenecydu albo sulfinpyrazonu. Jednoczesne podawanie tiazydu może zwiększyć częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Diuretyki tiazydowe mogą zwiększyć stężenie wapnia we krwi przez wzgląd na jego zmniejszonym wydalaniem; jeżeli zajdzie potrzeba stosowania suplementów wapnia, należy monitorować stężenie wapnia we krwi i adekwatnie dostosować dawkę wapnia. Tiazydy mogą zwiększyć działanie hiperglikemizujące b-adrenolityków i diazoksydu. Leki antycholinergiczne (na przykład atropina, biperyden) mogą zwiększyć biodostępność diuretyków tiazydowych przez pomniejszenie perystaltyki jelit i pomniejszenie współczynnika opróżniania żołądka. Tiazydy zwiększają ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych wywoływanych poprzez amantadynę. Tiazydy mogą zmniejszyć wydalanie nerkowe leków cytotoksycznych (na przykład cyklofosfamid, metotreksat) i nasilić ich hamujące działanie na czynność szpiku.
Dawkowanie
Lek należy przyjmować raz na dobę, popijając płynem, niezależnie od posiłku. Zaleca się indywidualne dostosowanie dawki każdego ze składników preparatu, przed zastosowaniem ustalonej dawki preparatu złożonego. Jeżeli uzna się to za klinicznie odpowiednie, może być rozważona bezpośrednia zmiana z monoterapii na terapię skojarzoną.Dorośli: preparat 40/12,5 mg może być podawany pacjentom, u których ciśnienie krwi nie jest adekwatnie kontrolowane po wykorzystaniu telmisartanu w dawce 40 mg; preparat 80/12,5 mg może być podawany pacjentom, u których ciśnienie krwi nie jest adekwatnie kontrolowane po wykorzystaniu telmisartanu w dawce 80 mg. U pacjentów z łagodnym albo umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby, nie należy przekraczać dawki 40/12,5 mg raz na dobę. U pacjentów w podeszłym wieku nie ma potrzeby dostosowania dawki.
Ciąża i karmienie piersią
Brak jest odpowiednich danych dotyczących stosowania preparatu u kobiet w ciąży. Preparat nie powinien być służący w I trymestrze ciąży; jest przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży i w momencie karmienia piersią.
Uwagi
Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby albo z postępującą chorobą wątroby. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych albo zwężeniem tętnicy nerkowej jednej czynnej nerki, leczonych preparatami wpływającymi na układ renina-angiotensyna-aldosteron, istnieje powiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek. Brak doświadczeń odnośnie stosowania preparatu u chorych we inicjalnym okresie po przeszczepie nerki. Ostrożnie stosować u pacjentów z łagodną i umiarkowaną niewydolnością nerek. Objawowe niedociśnienie tętnicze, szczególnie po pierwszej dawce, może wystąpić u chorych ze pomniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i/albo zmniejszonym stężeniem sodu wskutek intensywnego leczenia moczopędnego i/albo ograniczenia spożycia soli, biegunki albo wymiotów. Ostrożnie stosować u pacjentów, u których napięcie naczyniowe i czynność nerek zależą raczej od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (na przykład pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca albo w przebiegu chorób nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej). Pacjenci z aldosteronizmem pierwotnym generalnie nie odpowiadają na leczenie lekami przeciwnadciśnieniowymi, które działają hamująco na układ renina-angiotensyna - wykorzystywanie preparatu nie jest rekomendowane. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej albo dwudzielnej, albo przerostową kardiomiopatią zawężającą. Podobnie jak w razie innych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne obniżenie ciśnienia krwi u chorych z kardiomiopatią niedokrwienną albo z chorobą wieńcową mogą powodować wystąpienie zawału serca albo udaru. Ostrożnie stosować u pacjentów z cukrzycą. Ryzyko hipokaliemii (z racji na obecność hydrochlorotiazydu) jest większe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów, u których dochodzi do szybkiej diurezy albo u pacjentów, którzy przyjmują doustnie nieodpowiednią liczba elektrolitów albo są leczeni równocześnie kortykosteroidami albo ACTH. Impulsy ryzyka powiązane z wystąpieniem hiperkaliemii (obecność telmisartanu) obejmują niewydolność nerek i/albo niewydolność serca i cukrzycę. Preparat zawiera sorbitol - nie należy stosować u chorych z dziedziczną nietolerancją fruktozy. Bezpieczeństwo i skuteczność preparatu nie była oceniana u dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat.
Podobne leki
Accuzide
Hyzaar
Disalunil
Inhibace® Plus
Ramicor Comb
Lotensin HCT