Lek Staveran

Lekarstwo STAVERAN: Staveran
Producent leku:
Polpharma
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
chlorowodorek werapamilu (Verapamil hydrochloride)
tabl. powl. 120 mg 20 szt.,
--,-- zł
tabl. powl. 80 mg 20 szt.,
--,-- zł
tabl. powl. 40 mg 20 szt.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Isoptin SR
Isoptin SR-E
Tarka
Isoptin
Staveran prolongatum
Lekoptin
Lekoptin Retard
Novo-Veramil
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Profilaktyka napadów i leczenie dolegliwości niedokrwiennej serca: przewlekła stabilna dolegliwość niedokrwienna serca, niestabilna dolegliwość niedokrwienna serca, angina Prinzmetala, stan po przebytym zawale mięśnia sercowego. Nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia rytmu serca: napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie albo trzepotanie przedsionków z szybką czynnością komór z wyłączeniem zespołu Wolffa-Parkinsona-White'a i zespołu Lowna-Ganonga-Levine'a.
Działanie
Preparat blokujący kanał wapniowy w mięśniach gładkich naczyń, układzie przewodzącym serca i mięśniu sercowym. Jego działanie antyarytmiczne jest powiązane z wpływem na węzeł przedsionkowo-komorowy, co prowadzi do zwolnienia czynności komór u osób z przewlekłym migotaniem albo trzepotaniem przedsionków i szybką czynnością komór. Preparat zazwyczaj nie wpływa na rytm zatokowy, jednak u chorych z niewydolnością węzła zatokowego może powodować zatrzymanie rytmu zatokowego albo blok zatokowo-przedsionkowy. U chorych z istniejącymi zaburzeniami przewodzenia może powodować blok przedsionkowo-komorowy. Działanie hipotensyjne jest powiązane z wpływem na naczynia obwodowe, wskutek czego dochodzi do spadku oporu obwodowego i obniżenia ciśnienia skurczowego i rozkurczowego. Preparat wpływając na mięśnie gładkie naczyń minimalizuje pracę serca i zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen. Mocne działanie preparatu na naczynia wieńcowe powodujące ich rozszerzenie ma szczególne znaczenie w anginie Prinzmetala i w dławicy niestabilnej. Max. stężenie preparatu w surowicy pojawia się w 1-2 h po podaniu doustnym. Wiąże się z białkami osocza w ok. 90%. Jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie i jest wydalany z moczem. T0,5 wynosi 3-7 h. Preparat przenika poprzez barierę łożyska i do mleka matki.
Działania niepożądane
Rzadko - symptomy ze strony przewodu pokarmowego: zaparcia, nudności, zaburzenia dyspeptyczne i uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, uczucie suchości w jamie ustnej, odwracalny przerost dziąseł, biegunki; symptomy ze strony układu sercowo-naczyniowego: bradykardia, bloki przedsionkowo-komorowe I, II, III°, zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego, bloki odnóg pęczka Hisa, nasilenie objawów niewydolności krążenia, obrzęk płuc, spadek ciśnienia; symptomy ze strony układu nerwowego: zawroty i bóle głowy, bezsenność, dezorientacja, parestezje. Sporadycznie występują: zaburzenia widzenia, duszność, wypadanie włosów, wysypki i bóle stawowe, zespół Stevens-Johnsona, ginekomastia, impotencja, częste oddawanie moczu i podwyższenie wyznaczników czynnościowych wątroby.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na werapamil albo pozostałe składniki preparatu. Ciężka postać niedociśnienia (ciśnienie skurczowe poniżej 90 mm Hg albo wstrząs kardiogenny). Zespół WPW i LGL. Blok przedsionkowo-komorowy II albo III°, niewydolność węzła zatokowego. Trzepotanie albo migotanie przedsionków u osób z zaburzeniami przewodzenia (zespół Wolffa-Parkinsona-White'a, zespół Lowna-Ganonga-Levine'a). Preparat nie powinien być służący w skojarzeniu z beta adrenolitykami u chorych z zaburzeniami przewodzenia albo w niewydolności serca.
Interakcje
Nasila działanie b-blokerów (wzrasta prawdopodobieństwo wystąpienia bradykardii, zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego, hipotonii, niewydolności krążenia), nasila działanie leków hipotensyjnych, innych leków przeciwarytmicznych: przy stosowaniu z disopyramidem może zostać spotęgowany sukces inotropowo niekorzystny (disopyramid można wykorzystać 48 h przed albo 24 h po podaniu werapamilu), z chinidyną może wywołać hipotensję, równoczesne przyjmowanie glikozydów naparstnicy wymaga znacznej ostrożności (werapamil skutkuje podwyższenie stężenia naparstnicy we krwi). Amiodaron nasila działanie werapamilu. Werapamil może wywołać także podwyższenie stężenia karbamazepiny i teofilliny, obniżenie stężenia i nasilenie neurotoksycznych działań niepożądanych soli litu. Werapamil skutkuje podwyższenie stężenia cyklosporyny we krwi, rifampicyna osłabia biodostępność werapamilu, w trakcie równoczesnego leczenia fenobarbitalem wzrasta klirens werapamilu. Werapamil może nasilić działanie preparatów blokujących przewodzenie nerwowo-mięśniowe, używanych w anestezji. Sole wapnia podane dożylnie osłabiają albo neutralizują działanie werapamilu.
Dawkowanie
Doustnie. Częstoskurcz nadkomorowy: zazwyczaj 240-480 mg 3-4 razy na dzień, w migotaniu albo trzepotaniu przedsionków 240-320 mg 3-4 razy na dzień. Dolegliwość niedokrwienna serca: zazwyczaj 80 mg co 6-8 h, dawkę można etapowo zwiększać po 80 mg tygodniowo, aż do uzyskania dobrego efektu klinicznego; dawka podtrzymująca wynosi 240-480 mg 3-4 razy na dzień. Nadciśnienie tętnicze: w monoterapii - początkowa dawka wynosi zazwyczaj 80 mg 3 razy na dzień, dawka powinna być dobierana w pojedynkę wskutek oceny ciśnienia tętniczego. Tabletki należy połykać bez rozgryzania, w czasie albo bezpośrednio po posiłku.
Ciąża i karmienie piersią
W ciąży, szczególnie w I trymestrze, stosować jedynie w sytuacjach, gdy korzyści wynikające z wykorzystania leku przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Nie stosować w momencie karmienia piersią.
Uwagi
Należy zachować ostrożność w trakcie stosowania preparatu u pacjentów z niewydolnością serca, niewydolnością nerek i wątroby (przedłużenie okresu półtrwania preparatu), kardiomiopatią przerostową, dystrofią mięśniową Duchenne'a i w bloku przedsionkowo-komorowym I° i w bardzo zwolnionej akcji serca (poniżej 50 skurczów/min.).
Podobne leki
Isoptin SR
Isoptin SR-E
Tarka
Isoptin
Staveran prolongatum
Lekoptin