Lek Vfend

Lekarstwo VFEND: Vfend
Producent leku:
Pfizer
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
worikonazol (Voriconazole)
tabl. powl. 50 mg 20 szt.,
--,-- zł
proszek do przyg. zaw. doustnej 40 mg/ml 100 ml,
--,-- zł
tabl. powl. 200 mg 20 szt.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Brak podobnych leków.
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Leczenie inwazyjnej aspergilozy. Leczenie kandydemii u pacjentów bez neutropenii i ciężkich, opornych na flukonazol zakażeń inwazyjnych wywołanych poprzez szczepy Candida spp. (w tym C. krusei). Leczenie ciężkich zakażeń grzybiczych wywołanych poprzez Scedosporium spp. i Fusarium spp. Preparat jest przydzielony w pierwszej kolejności do stosowania u pacjentów z postępującymi, mogącymi zagrażać życiu zakażeniami.
Działanie
Lek przeciwgrzybiczy, pochodna triazolu. Hamuje przebieg zależnej od cytochromu P450 demetylacji 14-a-sterolu, prowadząc do zaburzeń syntezy ergosterolu i zniszczenia ściany komórkowej grzybów. Wykazuje in vitro mocne działanie przeciwgrzybicze wobec Candida spp. (w tym na oporne na inne leki szczepy C. krusei, C. albicans i C. glabrata) i działa grzybobójczo na Aspergillus spp., Scedosporium spp. i Fusarium spp. Wykazano całkowitą albo częściową skuteczność kliniczną worykonazolu w zakażeniach wywołanych poprzez rodzaj Aspergillus (A. flavus, A. fumigatus, A. terreus, A. niger, A. nidulans), rodzaj Candida (C. albicans, C. krusei, C. glabrata, C. tropicalis, C. parapsilosis, i część szczepów C. dubliniensis, C. inconspicua, C. guilliermondii), a również wobec Scedosporium spp. (S. apiospermum, S. prolificans) i Fusarium spp. Worykonazol ma nieliniową kinetykę, a wskaźniki farmakokinetyczne wykazują znaczącą zmienność osobniczą. Jest błyskawicznie i niemal kompletnie wchłaniany z przewodu pokarmowego (biodostępność 96%), osiągając po 1-2 h stężenie max. we krwi. Pokarm tłuszczowy minimalizuje biodostępność leku. Wiązanie z białkami osocza wynosi 58%. Worykonazol dobrze przenika do tkanek. Jest metabolizowany w wątrobie poprzez enzymy cytochromu P450 (raczej CYP 2C19); kluczowy metabolit jest nieaktywny mikrobiologicznie. T0,5 we krwi wynosi ok. 6 h. Lek jest wydalany raczej z moczem, w pierwszej kolejności w formie metabolitów; <2% jest wydalane w formie nie zmienionej.
Działania niepożądane
Przeważnie (ok. 30% pacjentów) obserwowano przemijające zaburzenia widzenia (zmieniona percepcja wzrokowa, nieostre widzenie, zaburzenia widzenia kolorów, światłowstręt). Ponadto bardzo regularnie (u >10% pacjentów) występowały: wysypka skórna, gorączka, ból głowy, ból brzucha, wymioty, nudności, biegunka, obrzęki obwodowe (działania te miały zwykle charakter umiarkowanie nasilony). U 1-10% pacjentów obserwowano hipotonię, zaburzenia ze strony układu krwiotwórczego (małopłytkowość, niedokrwistość, leukopenia, pancytopenia, plamica), zaburzenia ze strony układu nerwowego (zawroty głowy, halucynacje, splątanie, lęk, depresja, pobudzenie, drżenia, parestezje), zaburzenia ze strony układu oddechowego (zespół ostrej niewydolności oddechowej, obrzęk płuc, zapalenie zatok), reakcje skórne (świąd, wysypka grudkowo-plamista, reakcje fotonadwrażliwości - szczególnie w trakcie długotrwałego stosowania, łysienie, złuszczające zapalenie skóry), zaburzenia ze strony układu pokarmowego (przemijające zwykle powiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny we krwi, żółtaczka - w tym zastoinowa, zapalenie żołądka i jelit, zapalenie czerwieni wargowej), zaburzenia ze strony układu moczowo-płciowego (powiększenie stężenia kreatyniny we krwi, ostra niewydolność nerek, krwiomocz), dreszcze, osłabienie, bóle pleców i w obrębie klatki piersiowej, obrzęk twarzy, hipokaliemia, hipoglikemia.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na worykonazol albo jakąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Nie stosować w skojarzeniu z terfenadyną, astemizolem, cizapridem, pimozydem, chinidyną, rifampicyną, karbamazepiną, fenobarbitalem, alkaloidami sporyszu (ergotamina, dihydroergotamina), sirolimusem, efawirenzem, ritonawirem.
Interakcje
Rifampicyna minimalizuje stężenie max. we krwi i biodostępność worykonazolu adekwatnie o 93% i 96%; podobne działanie mogą wykazywać karbamazepina i fenobarbital, będące również mocnymi induktorami CYP450 (leków tych nie należy podawać w skojarzeniu z worykonazolem). Cimetydyna nasila działanie worykonazolu. Worykonazol silnie powiększa stężenie max. we krwi (o 556%) i biodostępność (o 1014%) sirolimusa - nie podawać łącznie. Może również zwiększać stężenie terfenadyny, astemizolu, cizapridu, pimozydu i chinidyny, prowadząc do wydłużenia odstępu QT i zaburzeń rytmu typu torsades de pointes (nie stosować łącznie). Ponadto worykonazol może nasilać toksyczność alkaloidów sporyszu w wyniku powiększenia ich stężenia we krwi (nie stosować łącznie). Rifabutyna minimalizuje stężenie worykonazolu i osłabia jego działanie, z kolei worykonazol powiększa stężenie max. i biodostępność rifabutyny adekwatnie o 195% i 331% (nie zaleca się łącznego stosowania tych leków, z wyjątkiem przypadków, gdzie korzyści przewyższają ryzyko - niezbędna modyfikacja dawkowania worykonazolu). Ritonawir minimalizuje biodostępność worykonazolu o 82% (nie stosować łącznie). Podobne działanie występuje w skojarzeniu z fenytoiną (dopuszcza się łączne wykorzystywanie obu leków jedynie w razie, gdy korzyści przewyższają ryzyko - należy wówczas zmodyfikować dawkę worykonazolu i monitorować stężenie fenytoiny we krwi). Worykonazol nasila działanie cyklosporyny prowadząc do powiększenia jej nefrotoksyczności (należy zmniejszyć o połowę jej dawkę i monitorować stężenie we krwi; po zakończeniu podawania worykonazolu może być niezbędne powiększenie dawki cyklosporyny). Sirolimus powiększa stężenie max. i biodostępność worykonazolu adekwatnie o 556% i 1014% (nie stosować łącznie). Podobne działanie występuje w skojarzeniu z takrolimusem, prowadząc do powiększenia jego stężenia maksymalnego o 117% i biodostępności o 221% (należy zmniejszyć do 1/3 dawkę takrolimusa i monitorować stężenie we krwi, a po zakończeniu leczenia skojarzonego zwiększyć w przypadku potrzeby jego dawkę). Worykonazol służący w skojarzeniu z warfaryną wydłuża czas protrombinowy o 93% (w razie łącznego stosowania z warfaryną albo innymi doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi należy ściśle kontrolować czas protrombinowy). Worykonazol nasila działanie metadonu (może być niezbędne pomniejszenie dawki metadonu). Ponadto worykonazol może nasilać działanie doustnych leków hipoglikemizujących pochodnych sulfonylomocznika (należy monitorować stężenie glukozy we krwi), statyn, midazolamu, triazolamu, winkrystyny, winblastyny, inhibitorów pompy protonowej, na przykład omeprazolu (wskazane pomniejszenie o połowę jego dawki), prednizolonu, inhibitorów proteazy HIV (między innymi sakwinawir, nelfinawir, amprenawir), delawirdyny, efawirenzu.
Dawkowanie
Preparat podaje się przynajmniej 1 h przed albo 1 h po posiłku. Doustnie dorośli o m.c. >40 kg i dzieci >12 lat: I doba - 400 mg co 12 h, następnie 200 mg co 12 h (przy braku odpowiedzi klinicznej dawka podtrzymująca wynosi 300 mg co 12 h); pacjenci o m.c. <40 kg: I doba - 200 mg co 12 h, następnie 100 mg co 12 h (przy braku odpowiedzi klinicznej dawkę podtrzymującą można zwiększyć do 150 mg co 12 h). Dzieci 2-12 lat doustnie: I doba - 6 mg/kg m.c. co 12 h, następnie 4 mg/kg m.c. co 12 h.
Ciąża i karmienie piersią
Badania na zwierzętach wykazały toksyczne działanie na reprodukcję - lek teratogenny i embriotoksyczny u zwierząt. Nie należy stosować w ciąży z wyjątkiem przypadków, gdy przewidywane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Kobiety w wieku rozrodczym powinny w trakcie leczenia worikonazolem stosować efektywną antykoncepcję. Nie należy stosować preparatu w momencie karmienia piersią.
Uwagi
Nie zaleca się podawać dzieciom do ukończenia 2 lat. U pacjentów z ciężkim uszkodzeniem wątroby lek można stosować jedynie w razie, gdy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko; u pacjentów z miernie albo umiarkowanie nasiloną marskością wątroby należy zmniejszyć o połowę dawkę podtrzymującą. Bardzo ostrożnie i wyłącznie w razie, gdy korzyści przewyższają ryzyko, stosować w skojarzeniu z fenytoiną (niezbędne monitorowanie jej stężenia we krwi) albo rifabutyną (niezbędna kontrola obrazu krwi i monitorowanie ewentualnych działań niepożądanych, na przykład zapalenia naczyniówki). Z racji na zawartość laktozy nie należy podawać preparatu pacjentom z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp albo zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Ostrożnie stosować u pacjentów z nadwrażliwością na inne pochodne azolu, wrodzonym albo kupionym wydłużeniem odstępu QT, kardiomiopatią (w szczególności z towarzyszacą niewydolnością serca), bradykardią zatokową, objawowymi arytmiami i w skojarzeniu z lekami, mogącymi wydłużać odstęp QT, a również w skojarzeniu z lekami nefrotoksycznymi.
Podobne leki