Przyczyny Atopowe zapalenie skóry objawy

Atopowe zapalenie skóry (wyprysk atopowy), popularnie zwane "skazą białkową", charakteryzuje się uogólnionym zapaleniem skóry, przebiegającym z trudnym do zniesienia silnym świądem. Choroba ta pierwotnie wywoływana przez alergeny pokarmowe lub wziewne, bywa z biegiem lat zaostrzona przez zakażenia, czynniki emocjonalne i klimatyczne. Choroba rozpoczyna się od drugiego trzeciego miesiąca życia, a czasami wcześniej.

Niezwykle charakterystyczną cechą atopowego zapalenia skóry jest silny świąd, który w wielu przypadkach dominuje albo wyprzedza pojawienie się zmian na skórze, które są uzależnione od wieku. U małych dzieci najczęściej zajęta jest twarz i ręce nastomiast u dzieci starszych i osób dorosłych choroba dotyczy zgięcia łokciowego i okolicy podkolanowej oraz szyi. Często zmiany lokalizują się w okolicy płatków usznych (tzw. "naderwane uszy"). Skóra dotknięta zmianami jest zaczerwieniona, napięta i łuszczy się a w miarę trwania stanu zapalnego skóra staje, się zgrubiała, szorstka i często w wyniku przewlekłego drapania i dołączającego się zakażenia bakteryjnego dochodzi do zliszajcowacenia.

Wiele czynników może nasilać lub wyzwalać atopowe zapalenie skóry. Do najczęstrzych z nich należą:

• infekcje,
• czynniki drażniące,
• zbyt częste kąpiele,
• zwiększoną temperaturę i poty,
• stres emocjonalny
• alergeny.

Najczęstszym alergenem pokarmowym atopowym zapaleniu skóry, który nie stanowi więcej niż 10% są jaja, mleko, owoce morza takie jak krewetki, ryby, orzechy, pszenica oraz soja.

Zasadniczą rolę w patogenezie tej choroby odgrywa immunoglobulina IgE. U większości dzieci z atopowym zapaleniem skóry udaje się prześledzić podwyższony poziom IgE, zarówno totalny jak i swoisty. Bardzo często też można zidentyfikować potencjalny alergen, jednak pozytywne testy skórne nie świadczą o tym, że ten antygen jest czynnikiem wywołującym.

Stosowane są leki o działaniu miejscowym i ogólnoustrojowym. W leczeniu miejscowym stosuje się kremy, pasty oraz zawiesiny z dodatkiem glikokortykosteroidów, które hamują stan zapalny skóry. Leki te muszą być stosowane bardzo ostrożnie ostrożnie.

Ze względu na świąd towarzyszący każdej postaci choroby przepisuje się także preparaty przeciwhistaminowe, względnie psychotropowe.

W trakcie zaostrzenia choroby, zwykle stosowane są doustne glikokortykosteroidy, które ze względu na liczne działania niepożądane powinny być jak najszybciej zastąpione natłuszczającymi kremami pielęgnacyjnymi.

Skuteczna jest też fotochemoterapia (PUVA – znana chorym leczącym się na łuszczycę).

W ciężkich przypadkach, należy rozważyć podanie cyklosporyny - leku o działaniu immunosupresyjnym, który poprawia stan skóry.

Podstawą leczenia, niezależnie od wieku, jest regularne nawilżanie i natłuszczanie skóry. W tym celu stosuje się maści cholesterolowe na bazie wazeliny, jak i samą wazelinę. Odpowiednie są także kremy nawilżające zawierające oleje roślinne i przeciwutleniacze (m.in witamina A i E).

Należy wyeliminować również czynniki uczulające i wywołujące objawy skórne.