Zakrzepy i zatory w chorobach serca leczenie

Definicja ZAKRZEPY I ZATORY W CHOROBACH SERCA: Warunkiem prawidłowego krążenia krwi w układzie sercowo-naczyniowym jest jej płynna konsystencja. Zmiana tej konsystencji, a więc powstawanie skrzeplin, może być powodem powikłań groźnych dla zdrowia i życia.Krew krąży w zamkniętym układzie: serce-tętnice-naczynia włosowate-żyły-serce. Jeśli szczelność tego układu zostanie naruszona, krew wydostaje się na zewnątrz (krwawienie, krwotok).Natychmiast włączają się wtedy systemy obronne, dążące do zatrzymania krwawienia: obkurcza się krwawiące naczynie, tak aby pomniejszył się otwór w jego ścianie, płytki krwi skupiają się w konglomerat zatykający mechanicznie otwór w ścianie naczynia, uaktywniają się osoczowe czynniki krzepnięcia, czego efektem jest stworzenie skrzepliny w miejscu uszkodzenia. Krew ma zaprogramowaną poprzez naturę sporą skłonność do krzepnięcia, gdyż zatrzymanie krwotoku to sprawa życia i śmierci. tak aby jednak nie dochodziło do powstawania zakrzepów, utrudniających przepływ krwi, serce i naczynia są wyścielone doskonale gładką warstwą komórek (tak zwany śródbłonkiem), która chroni przed przywieraniem płytek do wewnętrznej ściany naczynia i zaktywizowaniem się osoczowych czynników krzepnięcia. Krew zawiera ponadto substancje przeciwkrzepliwe i rozpuszczające zakrzepy (fibrynolityczne), chroniące przed tworzeniem się skrzeplin, a w przypadku stworzenia takowych - przed ich niekontrolowanym powiększaniem się.Wszystkie zjawiska dążące do utrzymania krwi wewnątrz łożyska naczyniowego noszą nazwę hemostazy.W rozmaitych przypadkach klinicznych może dojść do zaburzeń hemostazy, czego skutkiem jest skaza krwotoczna (naczyniowa, płytkowa albo osoczowa, w zależności od tego, który obiekt układu krzepnięcia ulegnie zaburzeniu).Może także dojść do sytuacji odwrotnej - patologicznego wykrzepiania krwi w sercu albo naczyniach krwionośnych, mimo prawidłowego poziomu czynników krzepnięcia. Pierwszą istotną powodem wykrzepiania krwi jest uszkodzenie wewnętrznej powierzchni w naczyniach albo sercu.Drugą istotną powodem powikłań zakrzepowych jest zwolnienie prędkości przepływu krwi ("zaleganie" krwi) w naczyniach krwionośnych czy sercu.w wyniku zwolnionego przepływu krwi płytki łatwiej skupiają się w ((tak zwany agregaty, a to zdarzenie jest początkiem całej kaskady przemian biochemicznych prowadzących do powstawania skrzepliny.Skrzepliny powstające w sercu mogą być powodem zatoru, a więc zatkania naczynia krwionośnego położonego w pobliżu serca albo gdzieś dalej (zatory obwodowe).konsekwencje powikłań zakrzepowo-zatorowych mogą być różne, w zależności od tego, jak spore łożysko naczyniowe zostało zatkane i jakie struktury organizmu zostały narażone na niedokrwienie. I tak na przykład groźny jest spory (masywny) zator w tętnicy płucnej czy tętnicy krezkowej, lecz również malutki zator w pniu mózgu, gdzie znajdują się istotne dla życia ośrodki, między innymi ośrodek sterujący oddychaniem.Generalnie schorzenia zakrzepowo-zatorowe to kwestia poważna, wymagająca intensywnego leczenia farmakologicznego, a regularnie również chirurgicznego.Wobec niepewnego rokowania w tego typu powikłaniach niezmiernie istotne jest zapobieganie zakrzepom.Profilaktyka to w pierwszej kolejności leczenie chorób sprzyjających stworzeniu zakrzepów ( na przykład żylaków, zaburzeń rytmu serca), unikanie sytuacji prowokujących zakrzepicę, takich jak długookresowy bezruch (nawet wielogodzinna jazda samochodem bez robienia przerw to ryzyko stworzenia skrzepliny w żyłach kończyn dolnych), a w przypadku braku możliwości wyleczenia dolegliwości podstawowej - wykorzystywanie leków przeciwkrzepliwych. Leki przeciwkrzepliwe działają poprzez obniżanie aktywności osoczowych czynników krzepnięcia albo poprzez hamowanie agregacji płytek krwi.Wśród tych ostanich króluje od dawna kwas acetylosalicylowy (aspiryna). W ostatnich latach zmieniły się wskazania do jego stosowania. W trakcie gdy w przeszłości przeważało leczenie nim chorób zapalnych, aktualnie stosuje się go w pierwszej kolejności w zapobieganiu zakrzepom w zmienionych miażdżycowo tętnicach wieńcowych i tętnicach kończyn dolnych, w zapobieganiu niedokrwieniu mózgu i powikłaniom zatorowym w przewlekłym migotaniu przedsionków. Stał się jednym z głównych leków kardiologicznych i to zarówno w chorobach przewlekłych, jak i ostrych, ( na przykład w zawale serca