Lek Insulatard Penfill

Lekarstwo INSULATARD PENFILL: Insulatard Penfill
Producent leku:
Novo Nordisk
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
ludzka, insulina izofanowa (Insulin human, isophane)
zawiesina do wstrz. 100 j.m./ml 5 wkładów Penfill 3 ml,
--,-- zł
zawiesina do wstrz. 100 j.m./ml 5 dozowników InnoLet 3 ml,
--,-- zł
zawiesina do wstrz. 100 j.m./ml 5 jednoraz. wstrzyk. NovoLet 3 ml,
--,-- zł
zawiesina do wstrz. 100 j.m./ml 5 dozowników InnoLet 3 ml,
--,-- zł
zawiesina do wstrz. 100 j.m./ml 5 dozowników InnoLet 3 ml,
--,-- zł
zawiesina do wstrz. 100 j.m./ml 5 jednoraz. wstrzyk. NovoLet 3 ml,
--,-- zł
zawiesina do wstrz. 100 j.m./ml 5 wkładów Penfill 3 ml,
--,-- zł
zawiesina do wstrz. 100 j.m./ml 5 jednoraz. wstrzyk. NovoLet 3 ml,
--,-- zł
zawiesina do wstrz. 100 j.m./ml 5 wkładów Penfill 3 ml,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Gensulin M20 (20/80)
Gensulin N
Gensulin M10 (10/90)
Gensulin M50 (50/50)
Gensulin M30 (30/70)
Gensulin M40 (40/60)
Insulatard InnoLet
Insulatard NovoLet
Mixtard InnoLet
Mixtard NovoLet
Mixtard Penfill
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Cukrzyca wymagająca leczenia insuliną.
Działanie
Niskocząsteczkowy hormon białkowy o działaniu hipoglikemizującym i anabolicznym; aktywuje transport glukozy do tkanek insulinozależnych (mięśnie, tkanka tłuszczowa, wątroba, tkanka nerwowa), aktywuje przemiany wewnątrzkomórkowe glukozy, umożliwia spichrzanie glikogenu w wątrobie i mięśniach, hamuje glukoneogenezę i glikogenolizę. Insulina wywiera także wpływ na metabolizm lipidów i białek aktywując lipogenezę w tkance tłuszczowej, transport aminokwasów do komórek i syntezę białek na kroku translacji i transkrypcji. Hamuje z kolei lipolizę w tkance tłuszczowej i ketogenezę w hepatocytach i zużywanie aminokwasów do syntezy glukozy w procesie glukoneogenezy. Insulina rozkładana jest raczej w wątrobie i w niewielkich ilościach wydalana z moczem. Dynamika działania insuliny może różnić się istotnie u poszczególnych chorych a również u tych samych osób w różnych okresach leczenia. Oprócz tego istnieje szereg czynników mogących modyfikować działanie hormonu na przykład zmiana miejsca wstrzyknięcia. Przyrost zapotrzebowania na insulinę mogą wywołać błędy dietetyczne, ostre i przewlekłe infekcje, stresy, dołączająca się nadczynność nadnerczy, tarczycy, przysadki albo lecznicze wykorzystywanie hormonów o działaniu antagonistycznym do insuliny. Pomniejszone zapotrzebowanie na insulinę jest wywołane pomniejszoną podażą pokarmów albo gorszym ich przyswajaniem, w szczególności węglowodanów, powiększoną aktywnością fizyczną, niedoczynnością gruczołów wewnętrznego wydzielania wytwarzających hormony antagonistyczne. Insulina Protaphane HM jest uzyskiwana drogą inżynierii genetycznej, dzięki technice rekombinacji DNA z komórek drożdży, nie jest różna pod względem sekwencji aminokwasów i struktury białka od naturalnej insuliny ludzkiej. Insulina izofanowa jest ulepszoną metodą insuliny protaminowo-cynkowej, gdzie składniki preparatu występują w ilościach stechiometrycznych. Preparat jest jałową zawiesiną białego, krystalicznego osadu ludzkiej, monokomponentnej insuliny izofanowej, zbuforowaną do obojętnego pH. Start działania wykazuje po ok. 90 min. od wstrzyknięcia, max. sukces hipoglikemizujący pomiędzy 4 a 12 h po wstrzyknięciu, czas działania wynosi 24 h.
Działania niepożądane
Niewielkiego stopnia niedocukrzenie (hipoglikemia) dość regularnie występuje u chorych na cukrzycę i ustępuje po spożyciu łatwo przyswajalnych węglowodanów. Ciężka hipoglikemia a więc neuroglikopenia jest powikłaniem niebezpiecznym i wymaga natychmiastowego postępowania. Najczęstszymi powodami niedocukrzenia są: względny nadmiar insuliny wywołany opuszczeniem posiłku albo nadmiernym wysiłkiem fizycznym i przypadkowe albo celowe przedawkowanie insuliny. Najskuteczniejsze jest podanie 20% glukozy dożylnie, w uwarunkowaniach pozaszpitalnych powinien być natychmiast wstrzyknięty glukagon (domięśniowo albo podskórnie). Jeśli po 20 minutach chory nie odzyskuje przytomności i nie ma jeszcze możliwości dożylnego podania glukozy wstrzyknięcie glukagonu należy powtórzyć. Błędem jest wstrzykiwanie glukagonu jeśli możliwe jest natychmiastowe dożylne podanie 20% glukozy. Lipodystrofia zanikowa u leczonych insulinami ludzkimi zdarza się wyjątkowo. Lipodystrofia przerostowa i zwłóknienie w tkance podskórnej są prawie tak częste jak przy stosowaniu insulin zwierzęcych gdyż są następstwem błędów technicznych przy wstrzykiwaniu (zbyt częste, wielokrotne iniekcje w takich samych miejscach). Obserwuje się osobniczą skłonność do lipodystrofii przerostowej. Uogólnione reakcje alergiczne pod postacią wstrząsu albo angiooedema zdarzają się wyjątkowo rzadko i wymagają natychmiastowego intensywnego postępowania i hospitalizacji. Niekiedy występuje uogólniona pokrzywka wywołana uczuleniem na samą insulinę albo składniki zawiesiny. Po ustaleniu czynnika alergizującego należy zmienić rodzaj insuliny albo podjąć próbę odczulania. Jeśli pokrzywka utrzymuje się nadal niezbędne jest przewlekłe leczenie przeciwuczuleniowe. Odczyn w miejscu iniekcji pod postacią rumienia i nacieku zazwyczaj z towarzyszącym świądem albo niewielką bolesnością może być wywołany błędami technicznymi (wstrzyknięcia zbyt powierzchowne, nieogrzana insulina). Odczyny te ustępują bez leczenia.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Hipoglikemia. Należy zachować szczególną ostrożność w dawkowaniu insuliny w pierwszych miesiącach dolegliwości z racji na sposobność wystąpienia spadku zapotrzebowania (remisje) i przy współistnieniu niedoczynności przysadki, nadnerczy, tarczycy z racji na większe zagrożenie niedocukrzeniem.
Interakcje
Zapotrzebowanie na insulinę powiększa się przy jednoczesnym stosowaniu hormonów tarczycy (na przykład tyroksyny), glikokortykosteroidów (preparaty działające ogólnie), sympatykomimetyków, leków tiazydowych i doustnych środków antykoncepcyjnych. Minimalizuje się przy stosowaniu inhibitorów MAO, salicylanów, leków b-adrenolitycznych. Alkohol może nasilać i przedłużyć działanie hipoglikemizujące insuliny.
Dawkowanie
Określenie wskazań do leczenia insuliną, wybór rodzaju insuliny i dawkowanie powinien ustalić doktor diabetolog. Warunkiem właściwego i bezpiecznego leczenia insuliną jest nauka chorego na cukrzycę. Chory powinien prowadzić samokontrolę w oparciu o wyniki oznaczania glikemii i glikozurii i ketonurii. Poza rutynową codzienną kontrolą jakości leczenia, badania krwi i moczu powinny być zawsze realizowane w razie złego samopoczucia na przykład przy podejrzeniu hipoglikemii. Wykonuje je sam chory albo opiekun dziecka. Uśrednionym parametrem jakości leczenia w momencie kilku tygodni jest stężenie hemoglobiny glikozylowanej HbA1c albo HbA1, które powinno być kontrolowane 4-5 razy do roku u każdego chorego. Ta postać insuliny jest podawana podskórnie zazwyczaj w dwóch albo w jednym wstrzyknięciu na 24 h w połączeniu z insulinami o krótkim czasie działania. W razie łączenia różnych preparatów insuliny, iniekcję należy wykonać natychmiast po przygotowaniu mieszaniny (uwaga ta nie dotyczy mieszania z insuliną izofanową). Insuliny krócej działające powinny być wprowadzone do strzykawki na początku, by uniknąć zanieczyszczenia fiolki postacią dłużej działającą. Można mieszać wyłącznie insuliny tej samej spółki. Insulina przechowywana w chłodziarce powinna być wyjęta na 1 h przed iniekcją, co umożliwia ogrzanie jej do temp. pokojowej; zawartość fiolii należy wymieszać łagodnym ruchem wahadłowym przed nabraniem i iniekcją.
Ciąża i karmienie piersią
Uwagi
Podobne leki
Gensulin M20 (20/80)
Gensulin N
Gensulin M10 (10/90)
Gensulin M50 (50/50)
Gensulin M30 (30/70)
Gensulin M40 (40/60)