Lek Invirase

Lekarstwo INVIRASE: Invirase
Producent leku:
Roche
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
sakwinawir (Saquinavir)
kaps. 200 mg 270 szt.,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Fortovase
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Leczenie dorosłych pacjentów zakażonych wirusem HIV-1. Preparat należy stosować tylko w skojarzeniu z rytonawirem albo innymi preparatami przeciwretrowirusowymi.
Działanie
Odwracalny i wybiórczy inhibitor proteazy HIV-1 i HIV-2. Powinowactwo sakwinawiru do proteazy HIV jest ok. 50 000 razy większe niż do ludzkich proteaz. In vitro sakwinawir blokuje formowanie się zakaźnych cząstek wirusa i dlatego szerzenie się zakażenia na zdrowe komórki. W odróżnieniu do analogów nukleozydów (zydowudyna i inne) sakwinawir działa bezpośrednio na niektóre enzymy wirusowe. Nie wymaga on aktywacji metabolicznej, co rozszerza jego potencjalne działanie na komórki w stanie spoczynku. Doświadczenia na hodowlach komórkowych wykazują, iż sakwinawir w skojarzeniu z dwoma albo trzema wieloma inhibitorami odwrotnej transkryptazy (w tym z zydowudyną, zalcytabiną, dydanozyną, lamiwudyną, stawudyną i newirapiną) nasila synergiczne działanie przeciw HIV-1 bez zwiększania cytotoksyczności, i działa synergicznie w skojarzeniu z lopinawirem. Całkowita biodostępność bezwzględna wynosiła średnio 4% u 8 zdrowych ochotników, którym podano pojedynczą dawkę 600 mg preparatu Invirase po obfitym śniadaniu. Jednoczesne wykorzystywanie sakwinawiru z rytonawirem skutkuje znaczną poprawę parametrów farmakokinetycznych sakwinawiru. Sakwinawir ulega wydajnej dystrybucji do tkanek. Wiąże się w ok. 97% z białkami osocza. Metabolizm sakwinawiru dzieje się przy udziale cytochromu P450, z udziałem swoistego izoenzymu CYP3A4 odpowiedzialnego za powyżej 90% metabolizmu wątrobowego sakwinawiru. Sakwinawir jest błyskawicznie metabolizowany do jedno- i dwuhydroksylowanych nieaktywnych związków. Jest wydalany raczej z kałem.
Działania niepożądane
Przeważnie zgłaszanymi działaniami niepożądanymi u pacjentów otrzymujących preparat Invirase w monoterapii w dawce 600 mg 3 razy na dobę (z wyjątkiem objawów toksyczności związanych ze stosowaniem zydowudyny i/albo zalcytabiny w terapii skojarzonej) były: biegunka, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej i nudności. Regularnie (1-10%) występowały: ból głowy, neuropatia obwodowa, drętwienie kończyn, parestezje, zawroty głowy; owrzodzenia błony śluzowej j. ustnej, dyskomfort w jamie brzusznej, wymioty, bóle brzucha, wzdęcia; wysypka, świąd; bóle kostno-mięśniowe; zmęczenie, astenia, gorączka. Do ciężkich działań niepożądanych, ustalonych jako mogące mieć związek ze stosowaniem sakwinawiru, zgłoszonych w czasie badań klinicznych i występujących z częstością mniejszą niż 2% u pacjentów otrzymujących sakwinawir w monoterapii albo w skojarzeniu z wieloma lekami przeciwretrowirusowymi (analogami nukleozydów, nienukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy, inhibitorami proteazy) należały: splątanie, ataksja i osłabienie, ostra białaczka mieloblastyczna, niedokrwistość hemolityczna, próby samobójcze, zespół Stevens-Johnsona, ciężka reakcja skórna przebiegająca ze zwiększeniem wartości testów czynnościowych wątroby, trombocytopenia i krwotok wewnątrzczaszkowy, zaostrzenie przewlekłej dolegliwości wątroby ze zwiększeniem wartości testów czynnościowych wątroby do stopnia 4, żółtaczka, wodobrzusze; gorączka polekowa; pęcherzowe wykwity skórne i zapalenie wielostawowe, kamica nerkowa, zapalenie trzustki, niedrożność jelit, nadciśnienie wrotne, zwężenie naczyń obwodowych. Ciężkie działania niepożądane, określone jako mające co najmniej możliwy związek ze stosowaniem preparatem Fortovase, zgłoszone w czasie badań klinicznych i występujące z częstością mniejszą niż 2%, to: kamica nerkowa, zapalenie trzustki, małopłytkowość, rumień, odwodnienie, odbijanie, wzdęcia. Po wprowadzeniu preparatów zawierających sakwinawir na rynek zgłaszano spontanicznie następujące działania niepożądane, co do których nie można było wykluczyć związku z sakwinawirem: rzadko obserwowano: zapalenie wątroby; napady padaczkowe; cukrzycę albo hiperglikemię, czasem ze współistniejącą kwasicą ketonową; lipodystrofię - zmianę rozmieszczenia tkanki tłuszczowej obejmującą utratę tkanki tłuszczowej obwodowej i w rejonie twarzy, powiększenie tkanki tłuszczowej wewnątrzbrzusznej i okołonarządowej, przerost piersi i odkładanie się tkanki tłuszczowej w rejonie grzbietowo-szyjnej (bawoli kark); zgłaszano powiększoną skłonność do krwawień, w tym spontaniczne krwiaki skórne i stawowe u pacjentów chorych na hemofilię typu A i B leczonych inhibitorami proteazy. W trakcie leczenia inhibitorami proteazy, zwłaszcza w skojarzeniu z analogami nukleozydów, obserwowano: powiększenie aktywności CK, bóle mięśniowe, zapalenie mięśni i rzadko rabdomiolizę. Bardzo rzadko: zaburzenia czynności nerek, hipertriglicerydemia, hipercholesterolemia, insulinooporność, hiperglikemia, nadmiar mleczanów we krwi, reakcje alergiczne i senność. Przeważnie obserwowanymi ważnymi odchyleniami od normy w badaniach laboratoryjnych, w trakcie terapii zestawieniami leków zawierającymi sakwinawir (jako jedyny inhibitor proteazy albo w skojarzeniu z małymi dawkami rytonawiru) były: powiększenie aktywności kinazy kreatynowej (CK), pomniejszenie albo powiększenie stężenia glukozy, powiększenie aktywności aminotransferaz i neutropenia. W otwartym badaniu, dotyczącym bezpieczeństwa stosowania sakwinawiru (Fortovase) opisywano znaczne odchylenia od normy wyników badań laboratoryjnych (zmiana od stopnia 0 do stopnia 3 albo 4, albo zmiana od stopnia 1 do stopnia 4) u powyżej 2% pacjentów leczonych dawką 1200 mg 3 razy na dobę. Były to: pomniejszenie stężenia glukozy, powiększenie aktywności CK, gamma-glutamylotransferazy, AlAT i AspAT, powiększenie stężenia potasu i neutropenia. Ponadto, jako następstwa leczenia zestawieniami leków zawierającymi sakwinawir (Fortovase) opisywano także inne, ważne odchylenia wyników badań laboratoryjnych: powiększenie albo pomniejszenie stężenia wapnia, pomniejszenie stężenia fosforanów, powiększenie stężenia bilirubiny, powiększenie aktywności amylazy, pomniejszenie stężenia potasu, pomniejszenie albo powiększenie stężenia sodu, pomniejszenie stężenie hemoglobiny i pomniejszenie liczby płytek krwi, powiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, powiększenie stężenia glukozy, powiększenie stężenia triglicerydów. Ważne odchylenia w wynikach laboratoryjnych (stopnia 1-4) obserwowano w trakcie trwającego 48 tyg. leczenia skojarzonego preparatem Fortovase z rytonawirem takie jak: pomniejszenie stężenia hemoglobiny, pomniejszenie liczby leukocytów, płytek krwi i limfocytów i powiększenie aktywności amylazy, stężenia kreatyniny, bilirubiny, aktywności AspAT i AlAT, stężenia cholesterolu, LDL-cholesterolu i triglicerydów.
Przeciwwskazania
Preparat Invirase w skojarzeniu z rytonawirem jest przeciwwskazany u pacjentów z nadwrażliwością na sakwinawir, rytonawir albo pozostałe składniki preparatu. Preparat Invirase w skojarzeniu z rytonawirem nie powinien być podawany wraz z innymi lekami, które mogą dawać interakcje i w skutku symptomy uboczne potencjalnie zagrażające życiu (na przykład terfenadyna, astemizol, pimozyd, cyzapryd, amiodaron, propafenon, flekainid, midazolam, triazolam, simwastatyna, lowastatyna i alkaloidy sporyszu - na przykład ergotamina, dihydroergotamina, ergonowina i metylergonowina). Preparat Invirase w skojarzeniu z rytonawirem jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.
Interakcje
Przewarzająca część badań dotyczących interakcji z lekami wykonano z zastosowaniem z zastosowaniem sakwinawiru jako jedynego inhibitora proteazy. Te dane nie dotyczą potencjalnych interakcji między sakwinawirem/rytonawirem i innymi lekami. Tylko ograniczona liczba badań została przeprowadzona z sakwinawirem wzmocnionym rytonawirem.Sakwinawir jest metabolizowany przy udziale cytochromu P450, z udziałem swoistego izoenzymu CYP3A4. Ponadto, sakwinawir jest substratem i inhibitorem dla glikoproteiny P (P-gp). Dlatego leki, które są metabolizowane w tym samym szlaku metabolicznym albo zmieniają aktywność CYP3A4 i/albo P-pg, mogą zamieniać farmakokinetykę sakwinawiru. Podobnie sakwinawir może również modyfikować farmakokinetykę innych leków, które są substratami dla CYP3A4 albo P-gp. Rytonawir może wpływać na farmakokinetykę innych leków, gdyż jest on mocnym inhibitorem CYP3A4 i glikoproteiny P (P-gp). Dlatego, w razie podawania sakwinawiru równocześnie z rytonawirem należy rozważyć potencjalne interakcje rytonawiru z innymi lekami (zobacz Charakterystyka Produktu Leczniczego). W razie równoczesnego stosowania sakwinawiru z zalcytabiną i/albo zydowudyną, wchłanianie, dystrybucja i wydalanie każdego z nich pozostają niezmienione. Dydanozyna powodowała pomniejszenie pola pod krzywą (AUC) i Cmax sakwinawiru o adekwatnie ok. 30% i 25%, z kolei nie wpływała znacznie na Cmin sakwinawiru - zmiany te mają wątpliwe znaczenie kliniczne. Równoczesne podawanie delawirdyny z preparatem Invirase powodowało powiększenie AUC sakwinawiru w osoczu o 348% - aktualnie dostępne są ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa, brak jest danych o skuteczności stosowania tej kombinacji leków; w razie równoczesnego stosowania powyższych leków należy regularnie monitorować czynność wątroby. Równoczesne podawanie efawirenzu (w dawce 600 mg) i preparatu Fortovase (w dawce 1200 mg 3 razy na dobę) powodowało pomniejszenie AUC sakwinawiru o 62% i Cmax o 50%, stężenie efawirenzu zmniejszyło się o ok. 10%. Na podstawie powyższych wynikach sakwinawir powinien być podawany w skojarzeniu z efawirenzem tylko w razie, gdy stężenie sakwinawiru we krwi jest powiększone przez dodanie innych leków przeciwretrowirusowych, takich jak rytonawir. Równoczesne podawanie newirapiny z preparatem Invirase powodowało pomniejszenie AUC sakwinawiru w osoczu o 24%, przy braku zmian AUC newirapiny - nie zaleca się dostosowania dawkowania preparatu Invirase albo newirapiny. Jednoczesne podawanie indynawiru (800 mg trzy razy na dobę) z pojedynczą dawką preparatu Invirase (600 mg) albo Fortovase (800 mg albo 1200 mg) powodowało 4,6-7,2 krotne powiększenie AUC sakwinawiru w osoczu, stężenie indynawiru w osoczu pozostawało niezmienione - obecnie brak jest danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania tego skojarzenia, nie zostało ustalone dawkowanie leków w tym przypadku. Podawanie małych dawek rytonawiru skutkuje powiększenie stężenia indynawiru, co może prowadzić do kamicy nerkowej. Równoczesne podanie pojedynczej dawki 1200 mg preparatu Fortovase w 4. dniu podawania nelfinawiru (w dawce 750 mg 3 razy na dobę) pacjentom zakażonym HIV, powodowało, iż wartości AUC i Cmax sakwinawiru były większe adekwatnie o 392% i 179% niż po podaniu samego sakwinawiru. Równoczesne podanie pojedynczej dawki 750 mg nelfinawiru w 4. dniu podawania preparatu Fortovase (w dawce 1200 mg 3 razy na dobę) tym samym pacjentom, powodowało, iż wartości AUC nelfinawiru były o 18% większe niż po podaniu nelfinawiru, w trakcie gdy wartości Cmax pozostały nie zmienione. Leczenie czterolekowa preparatem Fortovase i nelfinawirem wraz z dwoma nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy skutkuje dłużej utrzymującą się odpowiedź (wydłużenie czasu do wirusologicznego nawrotu) niż leczenie trzylekowa wraz z jednym inhibitorem proteazy. Leczenie była zwykle dobrze tolerowana, jednakże jednoczesne podawanie nelfinawiru i preparatu Fortovase powodowało umiarkowane powiększenie częstości występowania biegunki. U zdrowych ochotników wykazano, iż sakwinawir nie wymienia farmakokinetyki rytonawiru po podawaniu doustnie pojedynczej albo wielokrotnych dawek. Rytonawir hamuje metabolizm sakwinawiru, co skutkuje znaczące powiększenie stężenia sakwinawiru w osoczu. W badaniu u 12 pacjentów zakażonych HIV, którzy otrzymywali enfuwirtyd jednocześnie z leczeniem skojarzonym Fortovase i rytonawir w dawkach 1000/100 mg 2 razy na dobę nie stwierdzono klinicznie znacznych interakcji. Stężenie beprydylu, lidokainy podawanej układowo, chinidyny może ulec zwiększeniu w razie równoczesnego stosowania preparatu Invirase w skojarzeniu z rytonawirem. W razie równoczesnego stosowania powyższych leków przeciwarytmicznych z preparatem Invirase w skojarzeniu z rytonawirem, zaleca się ostrożność i, jeżeli to możliwe, monitorowanie stężenia leczniczego. Stężenia amiodaronu, flekainidu i propafenonu mogą ulec zwiększeniu w trakcie równoczesnego podawania Invirase w skojarzeniu z rytonawirem - z racji na potencjalne ryzyko wystąpienia zagrażających życiu zaburzeń czynności serca jednoczesne wykorzystywanie tych leków z Invirase i rytonawirem jest przeciwwskazane. Stężenie warfaryny może ulec zmianie - zaleca się monitorowanie parametru INR. Karbamazepina, fenobarbital, fenytoina indukują CYP3A4 i mogą zmniejszać stężenie sakwinawiru w razie podawania samego preparatu Invirase, bez rytonawiru. Równoczesne podawanie preparatu Invirase i rytonawiru może powodować powiększenie stężenia trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych (na przykład amitryptylina, imipramina) - w razie podawania preparatu Invirase i rytonawiru zaleca się monitorowanie stężenia terapeutycznego trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych. Nefazodon hamuje CYP3A4 i może zwiększać stężenie sakwinawiru; jeśli nefazodon służący jest jednocześnie z sakwinawirem, zaleca się monitorowanie toksyczności sakwinawiru. Równoczesne podawanie terfenadyny i preparatu Fortovase prowadzi do powiększenia ekspozycji (AUC) na terfenadynę, której następstwem jest wydłużenie odstępów QTc - terfenadyna jest przeciwwskazana u pacjentów otrzymujących sakwinawir albo sakwinawir z rytonawirem. Z racji na sposobność wystąpienia podobnych interakcji, nie należy podawać sakwinawiru albo sakwinawiru z rytonawirem równocześnie z astemizolem. Równoczesne podawanie klarytromycyny (w dawce 500 mg 2 razy na dobę) i preparatu Fortovase (w dawce 1200 mg 3 razy na dobę) powodowało powiększenie w stanie stacjonarnym wartości AUC i Cmax sakwinawiru adekwatnie o 177% i 187% niż po podaniu samego sakwinawiru; wartości AUC i Cmax klarytromycyny były o ok. 40% większe niż te obserwowane po podaniu samej klarytromycyny. Nie jest wymagane dostosowanie dawki w razie równoczesnego podawania tych dwóch leków poprzez ograniczony czas i w badanych dawkach. Jednoczesne podawanie erytromycyny 250 mg raz na dobę i preparatu Fortovase w dawce 1200 mg 3 razy na dobę powodowało powiększenie w stanie stacjonarnym wartości AUC i Cmax sakwinawiru o 99% i 106% w porównaniu do wartości uzyskanych w razie stosowania sakwinawiru w monoterapii. Nie jest wymagane dostosowanie dawki w razie równoczesnego podawania tych dwóch leków, jeśli sakwinawir jest służący jako jedyny inhibitor proteazy. Antybiotyki streptograminowe, takie jak chinuprystyna i dalfoprystyna hamują CYP3A4 i mogą zwiększać stężenie sakwinawiru. Jeśli służące są jednocześnie z sakwinawirem, zaleca się monitorowanie toksyczności sakwinawiru. Równoczesne podawanie ketokonazolu (w dawce 200 mg raz na dobę) i preparatu Invirase (w dawce 600 mg trzy razy na dobę) powodowało powiększenie wartości AUC sakwinawiru o ok. 160% w stanie równowagi bez powiększenia okresu półtrwania w fazie eliminacji czy zmian szybkości wchłaniania; farmakokinetyka ketokonazolu nie wymieniła się w razie jednoczesnego podawania sakwinawiru w dawce 600 mg 3 razy na dobę - nie jest wymagane dostosowanie dawki leków w razie równoczesnego podawania tych dwóch leków w badanych dawkach. Podobnie jak ketokonazol, itrakonazol jest potencjalnie umiarkowanym inhibitorem izoenzymu CYP3A4 i możliwe są interakcje o podobnym nasileniu. W razie jednoczesnego stosowania itrakonazolu z sakwinawirem, zaleca się monitorowanie toksyczności sakwinawiru. Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji z flukonazolem albo mykonazolem. Podawanie ryfampicyny w dawce 600 mg raz na dzień prowadzi do pomniejszenia stężenia osoczowego sakwinawiru o 80% - ryfampicyna nie powinna być służąca w skojarzeniu z Invirase, z racji na sposobność uzyskania niewystarczającego stężenia sakwinawiru. Ryfabutyna minimalizuje osoczowe stężenie sakwinawiru o 40% - nie powinna być służąca w skojarzeniu z Invirase. Równoczesne podanie doustnie jednorazowej dawki midazolamu (7,5 mg) po 3-5 dniach podawania preparatu Fortovase (w dawce 1200 mg 3 razy na dobę) powodowało powiększenie Cmax midazolamu do 235% i AUC do 514% w porównaniu z ekipą kontrolną; sakwinawir wydłużał moment półtrwania w fazie eliminacji stosowanego doustnie midazolamu z 4,3 do 10,9 h i zwiększał całkowitą biodostępność z 41% do 90% - niezbędne jest znaczne pomniejszenie dawki podawanego doustnie midazolamu w trakcie równoczesnego stosowania sakwinawiru, a skojarzenie powyższych leków powinno być służące z ostrożnością. W trakcie skojarzonego leczenia dożylnie podawanym midazolamem (w dawce 0,05 mg/kg) i sakwinawirem, sakwinawir zmniejszał klirens midazolamu o 56% i wydłużał moment półtrwania w fazie eliminacji z 4,1 do 9,5 h, jednak tylko subiektywne odczucia pacjenta powiązane z działaniem leku ulegały nasileniu poprzez sakwinawir - midazolam we wstrzyknięciach dożylnych (bolus) może być podawany w skojarzeniu z preparatem Fortovase. W trakcie przedłużającego się leczenia midazolamem podawanym dożylnie zaleca się pomniejszenie całkowitej dawki o 50%. Midazolam jest przeciwwskazany przy jednoczesnym stosowaniu Invirase i rytonawiru z racji na ryzyko potencjalnego wydłużenia albo powiększenia działania usypiającego i depresji ośrodka oddechowego. W razie jednoczesnego stosowania z preparatem Invirase zarówno bez, jak i z rytonawirem stężenie alprazolamu, klorazepatu, diazepamu, flurazepamu, triazolamu może ulec zwiększeniu - zaleca się ścisłe monitorowanie pacjentów pod kątem działania usypiającego; niezbędne może być pomniejszenie dawki benzodiazepin. W trakcie równoczesnego stosowania Inwirase i rytonawiru stężenie triazolamu może ulec zwiększeniu - triazolam jest przeciwwskazany przy stosowaniu Invirase i rytonawiru z racji na potencjalne ryzyko wydłużenia albo powiększenia działania usypiającego i depresji ośrodka oddechowego. W razie jednoczesnego stosowania z preparatem Invirase zarówno bez, jak i z rytonawirem stężenie felodypiny, nifedypiny, nikardypiny, diltiazemu, nimodypiny, werapamilu, amlodypiny, nislodypiny, isradypiny może ulec zwiększeniu - zaleca się ostrożność i ścisłe monitorowanie pacjentów. Deksametazon hamuje CYP3A4 i może powodować pomniejszenie stężenia sakwinawiru - należy stosować z ostrożnością, sakwinawir może być mniej efektywny w razie równoczesnego podawania. Doniesiono o ekspozycji układowej na flutikazon i budezonid, zarówno w razie podawania tych leków drogą inhalacji doustnych, jak i aplikacji donosowej w razie jednoczesnego stosowania małych dawek rytonawiru - należy rozważyć zmianę leczenia pacjentów wymagających terapii glikokortykosteroidami w inhalacjach albo podawanych donosowo na beklometazon. Stwierdzano powiększoną ekspozycję na sakwinawir w razie równoczesnego podawania preparatu Invirase z ranitydyną i posiłkiem w porównaniu do preparatu Invirase przyjmowanego tylko z posiłkiem - to powiększenie ekspozycji nie wydaje się mieć znaczenia klinicznego, więc nie zaleca się dostosowania dawki sakwinawiru. Prawastatyna i fluwastatyna nie są metabolizowane poprzez CYP3A4, przez wzgląd na tym nie oczekuje się interakcji z inhibitorami proteazy, w tym z rytonawirem. Jeśli wymagane jest leczenie inhibitorami reduktazy HMG-CoA, zarówno prawastatyna, jak i fluwastatyna są lekami zalecanymi. Simwastatyna i lowastatyna są wysoce zależne od metabolizmu CYP3A4 i ich stężenie w osoczu znacznie się powiększa w trakcie jednoczesnego stosowania z preparatem Invirase z rytonawirem. Powiększone stężenie tych leków może powodować rabdomiolizę - jednoczesne wykorzystywanie tych preparatów z Invirase i rytonawirem jest przeciwwskazane. Metabolizm atorwastatyny w mniejszym stopniu zależy od CYP3A4 - w razie równoczesnego stosowania z preparatem Invirase z rytonawirem, powinno podać się najmniejszą z możliwych dawkę atorwastatyny. Przy równoczesnym stosowaniu preparatu Invirase z rytonawirem stężenia cyklosporyny, takrolimusu, rapamycyny mogą ulec zwiększeniu - zaleca się monitorowanie stężenia terapeutycznego leków immunosupresyjnych. Przy jednoczesnym stosowaniu preparatu Invirase z rytonawirem stężenie metadonu może ulec zmniejszeniu; niezbędne może być powiększenie dawkowania metadonu. Przy jednoczesnym stosowaniu Invirase i rytonawiru stężenie pimozydu może ulec zwiększeniu. Z racji na potencjalne ryzyko wystąpienia zagrazających życiu zaburzen rytmu serca jednoczesne wykorzystywanie pimozydu z Invirase i rytonawirem jest przeciwwskazane. Przy równoczesnym stosowaniu preparatu Invirase z rytonawirem stężenie etynylestradiolu może się zmniejszyć. W razie podawania równoczesnego doustnych środków antykoncepcyjnych opartych na estrogenach powinno rozważyć się wykorzystanie alternatywnych albo dodatkowych metod antykoncepcyjnych. Równoczesne podanie syldenafilu (100 mg jednokrotnie), substratu dla CYP 3A4, i preparatu Fortovase (1200 mg 3 razy na dobę) po osiągnięciu stanu równowagi, powodowało powiększenie Cmax syldenafilu o 140% i powiększenie AUC syldenafilu o 210%; syldenafil nie ma wpływu na profil farmakokinetyczny sakwinawiru - w razie równoczesnego stosowania z preparatem Invirase z rytonawirem należy podawać syldenafil z ostrożnością i w zmniejszonej dawce, nie przekraczającej 25 mg co 48 h i monitorować działania niepożądane. W razie równoczesnego podawania z preparatem Invirase z rytonawirem stężenie wardenafilu albo tadalafilu może ulec zwiększeniu - należy stosować te leki z ostrożnością i w zmniejszonej dawce i zwiększyć monitorowanie działań niepożądanych. Stężenie alkaloidów sporyszu (na przykład ergotaminy, dihydroergotaminy, ergonowiny i metylergonowiny) może ulec zwiększeniu w trakcie jednoczesnego stosowania Invirase z rytonawirem i zwiększyć ryzyko wystąpienia objawów ostrej toksyczności - jednoczesne wykorzystywanie tych leków jest przeciwwskazane. U zdrowych ochotników jednorazowe zażycie Invirase wraz z sokiem grapefruitowym zwiększyło ekspozycję na sakwinawir o 50% w razie soku grapefruitowego o normalnym stężeniu i o 100% w razie soku o podwójnie silniejszym stężeniu - nie stwierdzono by przyrost ten był ważny klinicznie, nie zaleca się zmieniania dawki sakwinawiru. Jednoczesne podawanie preparatów zawierających czosnek i sakwinawiru (Fortovase) w dawce 1200 mg 3 razy na dobę powodowało pomniejszenie wartości AUC sakwinawiru o 51% i pomniejszenie o 49% najmniejszego średniego stężenia po 8 h po podaniu dawki; średnie stężenie Cmax sakwinawiru zmniejszyło się o 54% - pacjenci leczeni sakwinawirem nie mogą przyjmować preparatów zawierających czosnek z racji na ryzyko pomniejszenia stężenia sakwinawiru w osoczu i straty odpowiedzi wirusologicznej i wystąpienia oporności na jeden albo więcej leków służących w leczeniu przeciwretrowirusowym. Stężenie sakwinawiru w osoczu może ulec zmniejszeniu w razie jednoczesnego stosowania preparatów ziołowych zawierających ziele dziurawca - preparatów ziołowych zawierających ziele dziurawca nie należy przyjmować równocześnie z preparatem Fortovase. Równoczesne podawanie preparatu Invirase i rytonawiru z lekami, które są metabolizowane raczej poprzez CYP3A4 (między innymi dapson, dyzopiramid, chinina, fentanyl i alfentanyl), może doprowadzić do powiększenia stężenia tych leków w osoczu - należy zachować ostrożność w razie ich jednoczesnego stosowania. Jednoczesne wykorzystywanie preparatu Invirase z rytonawirem i leków, które są substratami glikoprotein P (na przykład digoksyny) może prowadzić do powiększenia stężenia w osoczu tych leków - zaleca się monitorowanie w celu wykrycia objawów toksyczności. Nie zostało wyjaśnione, czy leki skracające czas pasażu poprzez przewód pokarmowy (na przykład metoklopramid) mogą zmniejszać stężenie sakwinawiru w osoczu.
Dawkowanie
Leczenie preparatem powinno być rozpoczynane poprzez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu zakażeń HIV.Dorośli i dzieci ponad 16 r.ż. Leczenie skojarzone z rytonawirem: rekomendowana dawka preparatu Invirase wynosi 1000 mg (5 x 200 mg) 2 razy na dobę z rytonawirem w dawce 100 mg 2 razy na dobę w skojarzeniu z innymi preparatami przeciwretrowirusowymi. Jeśli preparat Invirase w skojarzeniu z rytonawirem jest podawany równocześnie z innymi inhibitorami proteazy (na przykład nelfinawirem, indynawirem i delawirdyną) może być niezbędna zredukowanie dawki, gdyż leki te mogą powodować powiększenie stężenia sakwinawiru we krwi. Rekomendowaną dawkę innych leków przeciwretrowirusowych w leczeniu skojarzonym należy sprawdzić w odpowiednich Charakterystykach Produktu Leczniczego. Nie jest niezbędne dostosowanie dawkowania u pacjentów z łagodnym albo umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek albo łagodnym zaburzeniem czynności wątroby.Kapsułki należy połykać w całości w tym samym czasie co rytonawir pośrodku 2 h po spożyciu posiłku.
Ciąża i karmienie piersią
Doświadczenie kliniczne ze stosowaniem sakwinawiru u kobiet w ciąży jest ograniczone. Rzadko donoszono o występowaniu wrodzonych wad rozwojowych i innych nieprawidłowości u dzieci kobiet, które w czasie ciąży otrzymywały sakwinawir w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi. Dotychczasowe, dostępne dane są niewystarczające i nie określono specyficznych zagrożeń dla płodu związanych z podawaniem leku. Lek może być służący w ciąży tylko w razie, gdy potencjalne korzyści dla matki przeważają nad ryzykiem dla płodu. Karmienie piersią należy zakończyć przed rozpoczęciem przyjmowania sakwinawiru. By uniknąć przeniesienia zakażenia wirusem HIV, zaleca się, by kobiety zakażone HIV w żadnym wypadku nie karmiły piersią niemowląt.
Uwagi
Preparat nie powinien być służący jako jedyny inhibitor proteazy; powinien być służący wyłącznie w skojarzeniu z rytonawirem. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania sakwinawiru u pacjentów z istniejącymi, znaczącymi zaburzeniami wątroby. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B albo C poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu występuje większe ryzyko ciężkich albo potencjalnie śmiertelnych objawów niepożądanych ze strony wątroby. U pacjentów z występującymi uprzednio zaburzeniami czynności wątroby, w tym z przewlekłym aktywnym zapaleniem wątroby, częściej występują zaburzenia czynności wątroby w trakcie skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego i należy je monitorować odpowiednio z obowiązującymi w praktyce standardami. Jeśli są dowody pogorszenia czynności wątroby u tych pacjentów, należy rozważyć przerwanie albo zakończenie leczenia. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek albo zaburzeniem czynności wątroby umiarkowanego stopnia (brak badań klinicznych). Dostępne są tylko ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności sakwinawiru u pacjentów z przewlekłymi biegunkami albo zaburzeniami wchłaniania. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności sakwinawiru u pacjentów poniżej 16 r.ż. zakażonych HIV. Nie należy stosować preparatu Invirase jako jedynego inhibitora proteazy u dzieci. Doświadczenie ze stosowaniem leku u pacjentów w wieku ponad 60 lat jest ograniczone. Preparat zawiera laktozę i nie powinien być służący u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lapp albo zaburzeniem wchłaniania glukozy/galaktozy. Pacjenci z hemofilią powinni być poinformowani o możliwości zwiększonego krwawienia. Należy zachować ostrożność w razie jednoczesnego stosowania preparatu Invirase/rytonawir z atorwastatyną, która jest w mniejszym stopniu metabolizowana poprzez CYP3A4; jeśli wskazane jest leczenie inhibitorami reduktazy HMG-CoA, zaleca się prawastatynę albo fluwastatynę.
Podobne leki
Fortovase