Lek Morphini sulfas 0,1% spinal

Lekarstwo MORPHINI SULFAS 0,1% SPINAL: Morphini sulfas 0,1% spinal
Producent leku:
Polfa-Warszawa
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
siarczan morfiny (Morphine sulphate)
roztwór do wstrz. 2 mg/2 ml 10 amp. 2 ml,
--,-- zł
roztwór do wstrz. 5 mg/5 ml 10 amp. 5 ml,
--,-- zł
roztwór do wstrz. 1 mg/ml 10 amp. 1 ml,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Doltard
Sevredol
MST Continus
Morphini sulfas
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Do stosowania dożylnie, zewnątrzoponowo (ZO) albo podpajęczynówkowo (PP) w leczeniu bólów o sporym nasileniu, nie ustępujących po nieopioidowych lekach przeciwbólowych.
Działanie
Mocny lek przeciwbólowy z gatunku czystych agonistów receptorów opioidowych. Sukces analgetyczny związany jest z działaniem na o.u.n. i na obwodowe mechanizmy nocycepcji na różnych szczeblach generowania i przewodzenia informacji bólowej. Podana zewnątrzoponowo albo podpajęczynówkowo zapewnia długookresowy (do 24 h) sukces analgetyczny; wchłania się z przestrzeni zewnątrzoponowej albo podpajęczynówkowej uzyskując max. stężenie we krwi po 30 min. Po podaniu dożylnie max. stężenie we krwi występuje po ok. 30 s, a w płynie mózgowo-rdzeniowym po ok. 15-30 min. Wykazuje działanie kurczące na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, dróg żółciowych i moczowych, powodując kurcz odźwiernika, opóźnienie opróżniania żołądka, powiększenie ciśnienia w drogach żółciowych i moczowych, zwolnienie perystaltyki, zaparcia. Skutkuje powiększenie stężenia histaminy we krwi; hamuje czynność wydzielniczą kory nadnerczy odpowiadając na stres. Poprzez działanie na o.u.n. skutkuje nudności, wymioty, hamuje odruch kaszlowy, zwęża źrenice, nasila uwalnianie hormonu antydiuretycznego, obniża temperaturę ciała i pobudliwość ośrodka oddechowego; działa euforyzująco. Wpływa na układ krążenia zależnie od stanu wyjściowego: możliwe jest powiększenie albo pomniejszenie parametru sercowego, bez istotnego wpływu na ciśnienie końcowo-rozkurczowe w lewej komorze i w tętnicy płucnej; wykazuje tendencję do zwalniania rytmu serca poprzez wpływ pobudzający na nerw omyłkowy i pomniejszenie napięcia układu współczulnego. W ok. 30% wiąże się z białkami osocza, dobrze przenika do tkanek, słabo do o.u.n. (współczynnik rozdziału ok. 0,4). Metabolizowana jest w wątrobie, raczej (70%) do 3-glukuronianu morfiny (M3G) i 6-glukuronianu morfiny (M6G) - M6G wykazuje mocne powinowactwo do receptorów opioidowych o.u.n. i najprawdopodobniej odgrywa kluczową rolę w działaniu przeciwbólowym leku stosowanego parenteralnie w dawkach powtarzanych. Metabolity są wydalane z moczem. Morfina podlega krążeniu wątrobowo-jelitowemu - częściowo przenika do żółci (ok. 10% dawki) i jest wydalana z kałem. T0,5 wynosi 2-2,5 h.
Działania niepożądane
Wpływa depresyjnie na oddychanie - minimalizuje wentylację minutową poprzez zwolnienie częstości oddechów i objętości oddechowej, minimalizuje wrażliwość ośrodka oddechowego na przyrost p CO2 - proporcjonalnie do podanej dawki. Po podaniu ZO albo PP: depresja oddechowa inicjalna albo późna, świąd, retencja moczu, nudności, wymioty. Działanie ogólne: zaparcia, nadmierne uspokojenie, senność, niepokój, zmiany nastroju, stany lękowe, nudności, wymioty, suchość w jamie ustnej, brak łaknienia, zaburzenia smaku, nadmierne poty, zawroty głowy, hipotonia ortostatyczna, kolka nerkowa albo żółciowa, skurcz oskrzeli, odczyny alergiczne, zaburzenia termoregulacji. Przy systematycznym stosowaniu skutkuje zależność lekową (opioidową), przy nagłym odstawieniu - zespół abstynencji.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na morfinę albo inne opioidy. Ostry napad astmy oskrzelowej albo dolegliwość obturacyjna dróg oddechowych. Parenteralne wykorzystywanie kortykosteroidów pośrodku ostatnich 2 tyg. Dla podania ZO albo PP: stan zapalny w miejscu wkłucia, jednoczesne leczenie lekami przeciwzakrzepowymi, skaza krwotoczna; inne stany kliniczne będące przeciwwskazaniem do podania morfiny ZO albo PP.
Interakcje
Nasila działanie leków wpływających depresyjnie na o.u.n. Pochodne fenotiazyny, inhibitory MAO, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, alkohol - nasilają depresyjny wpływ morfiny na o.u.n. i ośrodek oddechowy. Neuroleptyki służące w premedykacji i w momencie śródoperacyjnym mogą nasilać hamujące działanie morfiny na ośrodek oddechowy. Czyści antagoniści receptorów opioidowych (na przykład nalokson) odwracają działanie morfiny (w tym wpływ kurczący na zwieracze i depresję oddechu). Nie należy mieszać morfiny z heparyną w jednym roztworze (morfina tworzy nierozpuszczalne kompleksy z heparyną).
Dawkowanie
Preparat nie zawiera środków konserwujących i można go stosować dożylnie, zewnątrzoponowo i podpajęczynówkowo. Z racji na większe ryzyko wystąpienia inicjalnych i późnych działań niepożądanych po podaniu podpajęczynówkowym morfiny, należy, jeżeli to możliwe, stosować podanie zewnątrzoponowe. Wstrzyknięcia zewnątrzoponowe i podpajęczynówkowe zaleca się wykonywać w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Preparat może być służący zewnątrzoponowo albo podpajęczynówkowo wyłącznie poprzez doświadczonego lekarza, znającego technikę i działania niepożądane powiązane z tą drogą podania leku. W leczeniu bólu przewlekłego (w tym nowotworowego), po rozpoczęciu terapii w uwarunkowaniach szpitalnych, nadzorowane leczenie może być kontynuowane ambulatoryjnie albo w uwarunkowaniach domowych.Dawkowanie należy ustalać w pojedynkę. Dożylnie: dawka początkowa u dorosłych wynosi zwykle 2-10 mg/70 kg m.c. Brak danych dotyczących stosowania preparatu u pacjentów poniżej 18 lat. Zewnątrzoponowo (w odcinku lędźwiowym): dawka początkowa u dorosłych wynosi 5 mg; po 1 h można podać dawkę uzupełniającą 1-2 mg; nie przekraczać dawki 10 mg/dobę; we wlewie ciągłym zwykle dawka początkowa 2-4 mg/dobę; jeżeli dawka jest nieskuteczna można podać dawkę uzupełniającą - 1-2 mg. Podpajęczynówkowo (wyłącznie w odcinku lędźwiowym): u dorosłych 0,2-1 mg w dawce pojedynczej; nie zaleca się powtarzania wstrzyknięć podpajęczynówkowych. U osób wyniszczonych i w podeszłym wieku stosować dawki mniejsze. Producent zaznacza: nie ustalono bezpieczeństwa stosowania morfiny zewnątrzoponowo i podpajęczynówkowo u dzieci.
Ciąża i karmienie piersią
Lek przenika poprzez barierę łożyska, hamuje czynność skurczową macicy, przenika do mleka matki. Nie wiadomo czy wykorzystywanie morfiny w ciąży wpływa na umiejętność do rozrodu i uszkodzenia płodu. Lek może być służący w ciąży jedynie w razie zdecydowanej konieczności. Nie zaleca się stosowania dożylnie morfiny w łagodzeniu bólów porodowych (hamuje czynność skurczową macicy, wydłuża czas trwania porodu). Podanie ZO albo PP może wywołać wystąpienie zaburzeń oddychania u noworodka. Zastosowana PP (0,2-1,0 mg) skutkuje zniesienie bólu z niewielkim wpływem na czas trwania pierwszej etapy porodu i z możliwością wydłużenia etapy drugiej.
Uwagi
Podanie PP obarczone jest większym niż ZO ryzykiem wystąpienia depresji oddechowej. Przy podaży dożylnie należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów wyniszczonych, w podeszłym wieku, po urazach głowy, z nadciśnieniem śródczaszkowym, ze pomniejszoną rezerwą oddechową, padaczką albo drgawkami w wywiadzie. Powiększone napięcie mięśni gładkich, występujące po wykorzystaniu morfiny, może wywołać wystąpienie kolki wątrobowej albo nerkowej i trudności w oddawaniu moczu. U chorych z przerostem gruczołu krokowego morfina może powodować zatrzymanie moczu, wymagające stałego cewnikowania. U pacjentów z zaburzeniami metabolicznymi, upośledzoną czynnością wątroby albo nerek, niedoczynnością tarczycy należy liczyć się z wydłużeniem czasu eliminacji morfiny - podawanie morfiny w tej ekipie pacjentów wymaga szczególnej ostrożności. U chorych z hipowolemią, zaburzeniami czynności serca i u leczonych lekami adrenolitycznymi istnieje ryzyko hipotonii ortostatycznej.
Podobne leki
Doltard
Sevredol
MST Continus
Morphini sulfas