Lek Neupogen

Lekarstwo NEUPOGEN: Neupogen
Producent leku:
Amgen
Wiadomości o leku:
Substancje czynne:
filgrastym (Filgrastim)
roztwór do wstrz. 30 mln j.m./ml 5 fiolek 1 ml,
--,-- zł
roztwór do wstrz. 48 mln j.m./0,5 ml 5 amp.-strzyk. 0,5 ml,
--,-- zł
roztwór do wstrz. 48 mln j.m./1,6 ml 5 fiolek 1,6 ml,
--,-- zł
roztwór do wstrz. 30 mln j.m./0,5 ml 5 amp.-strzyk. 0,5 ml,
--,-- zł
roztwór do wstrz. 48 mln j.m./0,5 ml 1 amp.-strzyk. 0,5 ml,
--,-- zł
roztwór do wstrz. 30 mln j.m./0,5 ml 1 amp.-strzyk. 0,5 ml,
--,-- zł
Nie ma powiązanych chorób w bazie.
Brak słów najważniejszych.
Podobne leki (wg stopnia podobieństwa):
Brak podobnych leków.
Opinie specjalistów
Żaden ekspert nie wystawił jeszcze opinii dla tego leku.
Wskazania do stosowania
Lek wskazany jest w celu skrócenia czasu trwania neutropenii i pomniejszenia częstości występowania gorączki neutropenicznej u pacjentów poddawanych chemioterapii cytotoksycznej na skutek nowotworów (z wyjątkiem przewlekłej białaczki szpikowej i zespołów mielodysplastycznych) i w celu skrócenia czasu trwania neutropenii u pacjentów poddawanych chemioterapii mieloablacyjnej, po której wykonuje się przeszczepienie szpiku kostnego, narażonych na wystąpienie przedłużonej ciężkiej neutropenii. Bezpieczeństwo i skuteczność leczenia preparatem są podobne u dorosłych i u dzieci poddanych chemioterapii cytotoksycznej. Lek jest wskazany w celu mobilizacji komórek progenitorowych do krwi obwodowej (PBPC). U pacjentów, zarówno dzieci, jak i dorosłych, z ciężką wrodzoną, cykliczną albo idiopatyczną neutropenią przebiegającą z bezwzględną liczbą granulocytów obojętnochłonnych (ANC) £ 0,5 x 109/l, u których w wywiadzie stwierdza się ciężkie albo nawracające zakażenia, długookresowe podawanie preparatu wskazane jest w celu powiększenia liczby granulocytów obojętnochłonnych i pomniejszenia częstości występowania i czasu trwania powikłań infekcyjnych. Lek wskazany jest do leczenia uporczywej neutropenii (bezwzględna liczba neutrofilów £ 1,0 x 109/l) u pacjentów w zaawansowanym stadium zakażenia wirusem HIV, w celu pomniejszenia ryzyka zakażeń bakteryjnych, jeżeli inne sposoby leczenia neutropenii nie mogą być zastosowane.
Działanie
Ludzki czynnik pobudzający przyrost kolonii granulocytów (G-CSF) jest glikoproteiną regulującą wytwarzanie i uwalnianie ze szpiku kostnego dojrzałych granulocytów obojętnochłonnych. Preparat zawierający r-metHuG-CSF (filgrastym) wywołuje znaczące powiększenie liczby granulocytów obojętnochłonnych we krwi obwodowej pośrodku 24 h po podaniu i, w mniejszym stopniu, powiększenie liczby monocytów. U niektórych pacjentów z ciężką przewlekłą neutropenią filgrastym indukuje również, w mniejszym stopniu, powiększenie krążących granulocytów kwasochłonnych i zasadochłonnych w porównaniu z wartościami początkowymi; niektórzy z tych chorych mogą mieć symptomy eozynofili albo bazofili już przed leczeniem. W dziedzinie rekomendowanych dawek, powiększenie liczby granulocytów obojętnochłonnych jest zależne od wielkości zastosowanej dawki. Po zakończeniu stosowania filgrastymu liczba krążących granulocytów obojętnochłonnych minimalizuje się o 50% pośrodku 1-2 dni, a następnie powraca do wartości poprawnych pośrodku 1-7 dni. Wykorzystanie filgrastymu u pacjentów otrzymujących chemioterapię cytotoksyczną prowadzi do znaczącego pomniejszenia częstości występowania, stopnia nasilenia i czasu trwania neutropenii i neutropenii przebiegającej z gorączką. Leczenie filgrastymem znacznie skraca czas trwania neutropenii przebiegającej z gorączką, wykorzystania antybiotyków i hospitalizacji po chemioterapii indukcyjnej w przebiegu ostrej białaczki szpikowej albo po chemioterapii mieloablacyjnej, po której następuje przeszczepienie szpiku kostnego. Wykorzystanie filgrastymu, zarówno w monoterapii, jak i po chemioterapii, mobilizuje hematopoetyczne komórki progenitorowe do krwi obwodowej (PBPC). Te autologiczne PBPC można gromadzić w celu ich późniejszego przeszczepienia po chemioterapii cytotoksycznej w wysokich dawkach, lub zamiast przeszczepienia szpiku kostnego, lub dodatkowo po nim. Przetoczenie PBPC przyspiesza regenerację hematopoezy, skracając tym samym moment zagrożenia powikłaniami krwotocznymi i zmniejszając konieczność przetaczania płytek krwi. Wykorzystanie filgrastymu zarówno u dzieci, jak i u dorosłych z ciężką przewlekłą neutropenią (ciężką wrodzoną, cykliczną albo idiopatyczną neutropenię) prowadzi do trwałego powiększenia bezwzględnej liczby granulocytów obojętnochłonnych we krwi obwodowej i do pomniejszenia częstości występowania zakażeń i innych powikłań. Dzięki stosowaniu filgrastymu u pacjentów zakażonych HIV utrzymuje się poprawna liczba neutrofilów, co umożliwia przeprowadzenie leczenia przeciwwirusowego i (albo) mielosupresyjnego zgodnego ze schematem. Eliminacja filgrastymu przebiega odpowiednio z zasadami farmakokinetyki pierwszego rzędu, zarówno po podaniu podskórnym, jak i dożylnym. Moment półtrwania filgrastymu w surowicy krwi wynosi ok. 3,5 h. Po dożylnym albo podskórnym podaniu filgrastymu istnieje dodatnia liniowa zależność między dawką a stężeniem leku w surowicy. W następstwie podskórnego podawania leku w rekomendowanych dawkach, stężenia w osoczu utrzymywały się ponad 10 ng/ml poprzez 8-16 h.
Działania niepożądane
Pacjenci leczeni na skutek nowotworów: bardzo regularnie - nudności albo wymioty, powiększona aktywność GGT, powiększona aktywność fosfatazy alkalicznej, powiększona aktywność LDH, powiększone stężenie kwasu moczowego; regularnie - zmęczenie, uogólnione osłabienie, ból głowy, zaparcie, brak łaknienia, biegunka, zapalenie błon śluzowych przewodu pokarmowego, ból w klatce piersiowej, bóle kostno-mięśniowe, kaszel, ból gardła, łysienie, wysypka skórna; niezbyt regularnie - ból nieswoisty; rzadko - dolegliwości naczyniowe; bardzo rzadko - reakcje alergiczne, zaostrzenie reumatoidalnego zapalenia stawów, nacieki w tkance płucnej, zespół Sweeta, zapalenie naczyń skóry, zaburzenia oddawania moczu. Mobilizacja PBPC u zdrowych dawców: bardzo regularnie - ból głowy, leukocytoza, małopłytkowość, bóle kostno-mięśniowe; regularnie - powiększona aktywność fosfatazy alkalicznej, powiększona aktywność LDH; niezbyt regularnie - ciężkie reakcje alergiczne, schorzenia śledziony, powiększona aktywność AspAT, powiększone stężenie kwasu moczowego, zaostrzenie reumatoidalnego zapalenia stawów. Chorzy na ciężką przewlekłą neutropenię: bardzo regularnie - niedokrwistość, zwiększenie śledziony, pomniejszenie stężenia glukozy, powiększona aktywność fosfatazy alkalicznej, powiększona aktywność LDH, powiększone stężenie kwasu moczowego, bóle kostno-mięśniowe, krwawienie z nosa; regularnie - ból głowy, biegunka, małopłytkowość, zwiększenie wątroby, osteoporoza, łysienie, zapalenie naczyń skóry, ból w miejscu podania, wysypka skórna; niezbyt regularnie - schorzenia śledziony, krwiomocz, białkomocz. Pacjenci z zakażeniem HIV: bardzo regularnie - bóle kostno-mięśniowe, regularnie - schorzenia śledziony.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na filgrastym albo pozostale składniki preparatu. Nie należy podawać preparatu w celu zwiększania dawek cytostatyków ponad ustalonego schematu dawkowania. Nie należy stosować preparatu u chorych na ciężką wrodzoną neutropenię (zespół Kostmana) z występującymi zmianami cytogenetycznymi.
Interakcje
Bezpieczeństwo i skuteczność preparatu podawanego w tym samym dniu co chemioterapia mielosupresyjna nie zostały ostatecznie ustalone. Biorąc pod uwagę wrażliwość błyskawicznie dzielących się komórek szpiku na leki cytotoksyczne wywołujące mielosupresję, służące w ramach chemioterapii, nie zaleca się stosowania preparatu w momencie od 24 h przed rozpoczęciem podawania do 24 h po zakończeniu podawania leków cytostatycznych. Wstępne wyniki badań na małej ekipie pacjentów, otrzymujących jednocześnie filgrastym i 5-fluorouracyl wykazały, iż może dojść do nasilenia neutropenii. W próbach klinicznych nie badano dotychczas możliwych interakcji z innymi krwiotwórczymi czynnikami wzrostu i cytokinami.
Dawkowanie
Leczenie preparatem należy prowadzić tylko we współpracy ze specjalistycznym ośrodkiem onkologicznym, który ma doświadczenie w stosowaniu G-CSF i w hematologii i dysponuje odpowiednim zapleczem diagnostycznym. Procedury mobilizacji i aferez należy przeprowadzać we współpracy z ośrodkiem onkologicznym bądź hematologicznym, mającym odpowiednie doświadczenie w tej dziedzinie i sposobność prawidłowego kontrolowania hematopoetycznych komórek progenitorowych.Chemioterapia cytotoksyczna. Rekomendowana dawka preparatu wynosi 5 µg (0,5 mln j.m.)/kg mc./dobę. Pierwsza dawka preparatu nie powinna być podawana przed upływem 24 h od zakończenia podawania leków cytotoksycznych. Lek może być podawany w formie codziennych wstrzyknięć podskórnych albo po rozcieńczeniu 5% roztworem glukozy w formie codziennej infuzji dożylnej, trwającej 30 min. W większości przypadków preferowaną drogą podawania leku jest podawanie podskórne. Dane z badania dotyczącego podawania pojedynczych dawek sugerują, iż podawanie dożylne może skrócić czas działania leku. Kliniczne znaczenie tej obserwacji w trakcie podawania wielu dawek nie jest jasne. Wybór drogi podania powinien zależeć od indywidualnej sytuacji klinicznej. W randomizowanych badaniach klinicznych stosowano podskórnie dawkę wynoszącą 230 µg/m2 pc./dobę (4,0-8,4 µg/kg mc./dobę). Codzienne podawanie preparatu należy kontynuować aż do przeminięcia spodziewanego nadiru granulocytów obojętnochłonnych i powrotu ich liczby do wartości poprawnych. Po wykorzystaniu chemioterapii w razie guzów litych, chłoniaków i białaczki limfatycznej, spodziewany czas leczenia wymagany do spełnienia tych mierników może wynosić do 14 dni. Po leczeniu indukcyjnym i konsolidującym w przebiegu ostrej białaczki szpikowej czas leczenia może być znacząco dłuższy (do 38 dni) w zależności od rodzaju, dawki i schematu podawania zastosowanej chemioterapii cytotoksycznej. U pacjentów poddawanych chemioterapii cytotoksycznej, normalnie między 1. i 2. dniem od rozpoczęcia leczenia preparatem występuje przemijające powiększenie liczby granulocytów obojętnochłonnych. Chociaż w celu uzyskania trwałej odpowiedzi terapeutycznej, nie należy przerywać leczenia preparatem, zanim nie przeminie spodziewany nadir, a liczba granulocytów obojętnochłonnych nie powróci do wartości poprawnych. Nie zaleca się przedwczesnego odstawiania preparatu, przed czasem wystąpienia spodziewanego nadiru granulocytów obojętnochłonnych. Pacjenci poddawani leczeniu mieloablacyjnemu, a następnie zabiegowi przeszczepienia szpiku kostnego. Rekomendowana dawka początkowa preparatu wynosi 10 µg (1,0 mln j.m.)/kg mc./dobę, podawane w infuzji dożylnej, trwającej 30 min. albo 24 h albo 10 µg (1,0 mln j.m.)/kg mc./dobę w ciągłej trwającej 24 h infuzji podskórnej. Preparat należy rozcieńczyć w 20 ml 5% roztworu glukozy. Pierwszej dawki preparatu nie należy podawać przed upływem 24 h od zakończenia chemioterapii cytotoksycznej i pośrodku 24 h od przeszczepienia szpiku kostnego. Po ustąpieniu nadiru granulocytów obojętnochłonnych dobową dawkę preparatu należy dostosować do liczby granulocytów obojętnochłonnych, odpowiednio z poniższym schematem: ANC > 1,0 x 109/l poprzez 3 następne dni - dawkę preparatu należy zmniejszyć do 0,5 mln j.m./kg mc./dobę; następnie, jeśli ANC > 1,0 x 109/l poprzez następne 3 dni - należy odstawić preparat. Jeśli w trakcie leczenia ANC ulegnie zmniejszeniu do < 1,0 x 109/l, należy ponownie zwiększyć dawkę preparatu odpowiednio z powyższym schematem. W celu mobilizacji PBPC u pacjentów poddanych leczeniu mielosupresyjnemu albo mieloablacyjnemu, a następnie przeszczepieniu autologicznych obwodowych komórek progenitorowych. Rekomendowana dawka preparatu stosowanego w monoterapii w celu mobilizacji PBPC wynosi 10 µg (1,0 mln j.m.)/kg mc./dobę, podawane w trwającej 24 h infuzji podskórnej albo w pojedynczych wstrzyknięciach podskórnych poprzez 5-7 następnych dni. Przed podaniem w formie infuzji preparat należy rozcieńczyć w 20 ml 5% roztworu glukozy. Czas przeprowadzenia leukaferez: regularnie wystarczające jest przeprowadzenie jednej albo dwóch leukaferez w 5. i 6. dniu podawania leku. W poszczególnych sytuacjach może być niezbędne przeprowadzenie dodatkowych leukaferez. Należy utrzymać podawanie preparatu aż do czasu ostatniej leukaferezy. Rekomendowana dawka leku stosowanego w celu mobilizacji PBPC po chemioterapii mielosupresyjnej wynosi 5 µg (0,5 mln j.m.)/kg mc./dobę, podawane w codziennych wstrzyknięciach podskórnych od pierwszego dnia po zakończeniu chemioterapii do przeminięcia spodziewanego nadiru granulocytów obojętnochłonnych i powrotu ich liczby do wartości poprawnych. Leukaferezy powinno się przeprowadzać w momencie wzrostu ANC od < 0,5 x 109/l do > 5,0 x 109/l. U pacjentów, którzy nie byli w przeszłości poddani intensywnej chemioterapii, regularnie wystarcza przeprowadzenie jednej leukaferezy. W pozostałych sytuacjach zaleca się przeprowadzenie dodatkowych leukaferez. W celu mobilizacji PBPC u zdrowych dawców przed przeszczepieniem alogenicznych komórek progenitorowych krwi obwodowej. Preparat należy podawać w dawce 10 µg/kg mc./dobę podskórnie poprzez 4-5 następnych dni. Przeprowadzanie leukaferez należy rozpocząć 5. dnia i kontynuować, jeżeli to niezbędne, do dnia 6. tak, by zebrać 4 x 106 komórek CD34+/kg mc. biorcy. Pacjenci z ciężką przewlekłą neutropenią. Neutropenia wrodzona: rekomendowana dawka początkowa wynosi 12 µg (1,2 mln j.m.)/kg mc./dobę, podawane podskórnie w dawce pojedynczej albo w dawkach podzielonych. Neutropenia idiopatyczna albo cykliczna: rekomendowana dawka początkowa wynosi 5 µg (0,5 mln j.m.)/kg mc./dobę, podawane podskórnie w dawce pojedynczej albo w dawkach podzielonych. Modyfikacje dawki: lek należy podawać każdego dnia w formie wstrzyknięć podskórnych, aż zwiększy się liczba granulocytów obojętnochłonnych i utrzyma na poziomie wyższym niż 1,5 x 109/l. Po uzyskaniu odpowiedzi terapeutycznej należy ustalić min. efektywną dawkę, wystarczającą do utrzymania tej liczby granulocytów obojętnochłonnych. W celu utrzymania odpowiedniej liczby granulocytów obojętnochłonnych niezbędne jest długookresowe codzienne podawanie leku. Po 1-2 tyg. leczenia dawkę początkową można podwoić albo zmniejszyć o połowę, w zależności od odpowiedzi u chorego. Następnie dawkę leku można w pojedynkę modyfikować co 1-2 tyg. tak, by utrzymać przeciętną liczbę granulocytów obojętnochłonnych w dziedzinie od 1,5 x 109/l do 10 x 109/l. Szybsze powiększenie dawek można rozważać u chorych z symptomami ciężkiego zakażenia. W badaniach klinicznych u 97% pacjentów, u których uzyskano odpowiedź na leczenie, odpowiedź całkowitą uzyskano stosując dawki £ 24 µg/kg mc./dobę. Nie ustalono bezpieczeństwa długotrwałego stosowania preparatu w dawkach większych niż 24 µg/kg mc./dobę u chorych z ciężką przewlekłą neutropenią. Pacjenci z zakażeniem HIV. W celu cofnięcia neutropenii: rekomendowana dawka początkowa wynosi 1 µg (0,1 mln j.m.)/kg mc./dobę, podawane każdego dnia podskórnie. Dawka początkowa może być etapowo zwiększana do wartości maksymalnej 4 µg (0,4 mln j.m.)/kg mc./dobę do momentu uzyskania i utrzymania prawidłowej liczby neutrofilów (ANC > 2,0 x 109/l). W badaniach klinicznych uzyskano odpowiedź na leczenie takimi dawkami u powyżej 90% pacjentów. Liczba neutrofilów powróciła do wartości poprawnych w momencie wynoszącym średnio 2 dni. U niewielkiego odsetka pacjentów do przywrócenia prawidłowej liczby neutrofilów niezbędne było wykorzystanie dawki większej niż 1 µg (0,1 mln j.m.)/kg mc./dobę. W celu utrzymania prawidłowej liczby neutrofilów: po uzyskaniu prawidłowej liczby neutrofilów należy ustalić min. efektywną dawkę, by utrzymać sukces leczenia. Zaleca się zwiększanie dawki początkowej preparatu do 300 µg (30 mln j.m.)/dobę, podawanych w iniekcjach podskórnych co drugi dzień. W celu utrzymania liczby neutrofilów na poziomie > 2,0 x 109/l może być niezbędne dalsze zwiększanie dawki w zależności od ANC u pacjenta. W badaniach klinicznych do utrzymania wartości ANC > 2,0 x 109/l niezbędne było wykorzystywanie dawki 300 µg (30 mln j.m.)/dobę z częstotliwością 1-7 razy w tyg., średnio 3 razy w tyg. By utrzymać wartość ANC > 2,0 x 109/l może być niezbędne długookresowe podawanie leku.Nie ma określonych szczególnych zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Nie jest niezbędne modyfikowanie dawki u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek albo wątroby.
Ciąża i karmienie piersią
W ciąży dopuszcza się wykorzystywanie preparatu jedynie w razie, gdy spodziewane korzyści terapeutyczne przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Nie zaleca się stosowania leku u kobiet karmiących piersią.
Uwagi
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania preparatu u pacjentów z zespołem mielodysplastycznym albo przewlekłą białaczką szpikową nie zostały dotychczas ustalone - wykorzystywanie preparatu nie jest wskazane w takich chorobach. Należy zwrócić szczególną uwagę na rozróżnienie transformacji blastycznej w przebiegu przewlekłej białaczki szpikowej od ostrej białaczki szpikowej. Na skutek ograniczonej liczby danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności u pacjentów z wtórną ostrą białaczką szpikową, preparat należy stosować z ostrożnością. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u pacjentów z ostrą białaczką szpikową występującą de novo w wieku < 55 lat, z korzystnymi rezultatami badań cytogenetycznych. U pacjentów z osteoporozą leczonych preparatem poprzez moment dłuższy niż 6 miesięcy może być wskazane kontrolowanie gęstości kości. W razie wystąpienia objawów ze strony układu oddechowego (takich jak kaszel, gorączka i duszność i nacieki w płucach widoczne w obrazie radiologicznym i pogorszenie czynności oddechowej) sugerujących zespół niewydolności oddechowej typu dorosłych, należy zaprzestać podawania preparatu i wykorzystać odpowiednie leczenie. Pacjenci leczeni na skutek nowotworów - z racji na możliwe zagrożenia powiązane z ciężką leukocytozą, w trakcie leczenia preparatem należy często kontrolować liczbę białych krwinek. Gdy po spodziewanym nadirze liczba leukocytów przekracza 50 x 109/l, należy natychmiast przerwać podawanie preparatu. W razie stosowania preparatu w celu mobilizacji PBPC podawanie leku należy przerwać albo zmniejszyć jego dawkę wówczas, gdy liczba leukocytów wzrośnie do > 70 x 109/l. W razie stosowania chemioterapii w sporych dawkach, należy zachować szczególną ostrożność, bo sukces terapeutyczny takiego leczenia jest niepewny, z kolei powiększenie dawek cytostatyków może prowadzić do nasilenia ich toksycznego wpływu na serce, płuca, układ nerwowy i skórę (należy przeczytać wiadomości dotyczące stosowania poszczególnych leków cytostatycznych). Wykorzystywanie samego preparatu nie zapobiega wystąpieniu małopłytkowości i niedokrwistości związanych z leczeniem mielosupresyjnym. Umożliwienie podawania większych dawek leków cytostatycznych (na przykład pełnych dawek odpowiednio z zastosowanym schematem leczenia) sprawia, iż chory może być w większym stopniu narażony na wystąpienie małopłytkowości i niedokrwistości. Przez wzgląd na tym zaleca się regularne kontrolowanie liczby płytek i wartości hematokrytu. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku stosowania cytostatyków, w monoterapii albo w leczeniu skojarzonym, o znanym działaniu wywołującym ciężką małopłytkowość. Nie badano skutków stosowania preparatu u pacjentów ze znacząco zredukowaną liczbą szpikowych komórek progenitorowych. U pacjentów ze pomniejszoną liczbą prekursorów granulocytów obojętnochłonnych (na przykład otrzymujących intensywną radioterapię albo chemioterapię, albo mających nacieki nowotworowe w szpiku) odpowiedź ze strony granulocytów obojętnochłonnych może być pomniejszona. Wpływ preparatu na chorobę przeszczep przeciwko gospodarzowi nie został zdefiniowany. Preparat zawiera sorbitol - u osób z wrodzoną nietolerancją fruktozy zaleca się zachowanie ostrożności. Chorzy poddani mobilizacji PBPC - pacjenci poddani uprzedniemu bardzo intensywnemu leczeniu mielosupresyjnemu mogą nie wykazywać dostatecznej mobilizacji PBPC w celu uzyskania zalecanej minimalnej liczby komórek (³ 2,0 x 106 komórek CD34+/kg) albo przyspieszenia regeneracji płytek krwi, w tym samym stopniu co pacjenci mniej intensywnie leczeni. Zdrowi dawcy poddawani mobilizacji PBPC - mobilizacja PBPC nie przynosi bezpośrednich korzyści klinicznych zdrowym dawcom i może być rozważana wyłącznie w celu przeszczepienia alogenicznych komórek pnia. Mobilizacja PBPC powinna być rozważana wyłącznie u osób, które spełniają kliniczne i laboratoryjne kryteria kwalifikacji do bycia dawcą, ze zwróceniem szczególnej uwagi na wartości hematologiczne i dolegliwości zakaźne. Nie oceniano bezpieczeństwa i skuteczności preparatu u zdrowych dawców < 16 lat i > 60 lat. Jeżeli wymagane jest wykonanie więcej niż jednej leukaferezy, należy zwrócić szczególną uwagę na dawców z liczbą płytek < 100 x 109/l przed leukaferezą; normalnie nie powinno się wykonywać leukaferezy, jeżeli liczba płytek < 75 x 109/l. Nie powinno się wykonywać leukaferezy u dawców, u których służące są leki przeciwzakrzepowe albo u których występują zaburzenia hemostazy. Należy zaprzestać podawania preparatu albo zredukować jego dawkę, jeżeli liczba leukocytów wzrośnie do > 70 x 109/l. Dawcy otrzymujący G-CSF w celu mobilizacji PBPC powinni być monitorowani do czasu, kiedy wskaźniki hematologiczne powrócą do normy. U zdrowych dawców (i u pacjentów), u których zastosowano czynnik wzrostu granulocytów (G-CSF) odnotowano częste, lecz zazwyczaj bezobjawowe przypadki zwiększenia śledziony i bardzo rzadkie przypadki pęknięcia śledziony (w tym wybrane śmiertelne) - należy uważnie kontrolować rozmiar śledziony. Chorzy z ciężką przewlekłą neutropenią - należy precyzyjnie kontrolować liczbę płytek krwi, szczególnie w trakcie kilku pierwszych tygodni podawania preparatu. Należy rozważyć odstawienie na pewien czas albo pomniejszenie dawki preparatu u pacjentów, u których wystąpi trombocytopenia. Należy zwrócić szczególną uwagę na różnicowanie ciężkich przewlekłych neutropenii z innymi chorobami hematologicznymi, takimi jak niedokrwistość aplastyczna, mielodysplazja czy białaczka szpikowa. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać pełne badanie morfologii krwi obwodowej, łącznie z oceną rozmazu i liczby płytek, badanie szpiku i badanie kariotypu. W razie wystąpienia zmian cytogenetycznych u chorych z ciężką przewlekłą neutropenią, należy precyzyjnie rozważyć korzyści i zagrożenia powiązane z kontynuacją stosowania preparatu; w razie wystąpienia MDS albo białaczki, leczenie preparatem należy przerwać. Nie wiadomo aktualnie, czy długookresowe leczenie pacjentów z ciężką przewlekłą neutropenią może predysponować ich do wystąpienia zmian cytogenetycznych albo przemiany w MDS albo białaczkę. Zaleca się, by u tych pacjentów wykonywać badanie morfologiczne i cytogenetyczne szpiku w regularnych odstępach czasu (mniej więcej co 12 miesięcy). Należy często kontrolować rozmiar śledziony, z racji na ryzyko zwiększenia śledziony. Nie zostało ustalone bezpieczeństwo i skuteczność stosowania preparatu u noworodków i u pacjentów chorych na neutropenię autoimmunologiczną. Pacjenci z zakażeniem HIV - zaleca się oznaczanie ANC każdego dnia poprzez pierwsze 2-3 dni stosowania leku, następnie co najmniej 2 razy w tyg. poprzez pierwsze 2 tyg., a później raz w tygodniu albo co drugi tydzień w okresie leczenia podtrzymującego. Leczenie wyłącznie preparatem nie wyklucza wystąpienia trombocytopenii i niedokrwistości na skutek wykorzystania leków mielosupresyjnych. U pacjentów, u których rozpoznano zakażenie albo nowotwór, powodujące naciekanie szpiku kostnego, należy rozważyć wdrożenie właściwego leczenia dolegliwości podstawowej, prócz leczenia neutropenii. Chorzy na niedokrwistość sierpowatokrwinkową - należy zachować ostrożność w trakcie podawania preparatu; chorzy powinni często kontrolować odpowiednie wskaźniki kliniczne i laboratoryjne i mieć na względzie możliwy związek stosowania preparatu z powiększeniem śledziony i przełomem związanym z zatorowością naczyń.
Podobne leki