Depresja leczenie

Definicja DEPRESJA: Depresje mogą towarzyszyć ciężkim chorobom. Wiążą się wówczas nie tylko z wpływem schorzenia na ośrodkowy układ nerwowy, lecz również z przeżyciami związanym przebiegiem dolegliwości.Leczenie depresji psychoterapią i socjoterapią w połączeniu z przyjmowaniem leków daje bardzo dobre rezultaty.Jest dość powszechnym problemem i najczęściej spotykanym zaburzeniem psychicznym.Depresja to poczucie smutku i przygnębienia, któremu towarzyszy obniżenie szybkości wszelkich mechanizmów zachodzących w naszym ciele.Jest stanem całego organizmu. Może być symptomem, chorobą albo reakcją.W ostatnich latach obserwuje się przyrost liczby osób leczonych z rozpoznaniem zaburzeń depresyjnych. Występują niemal we wszystkich kulturach na całym świecie. W różnych państwach pośrodku życia choruje na depresję 17% populacji ogólnej. Połowa z tych osób (8-10%) ma symptomy o niewielkim nasileniu, wystarczającym jednak do klinicznego rozpoznania tego stanu.Etiologia depresjiKażdemu z nas znane są różne rozczarowania na skutek życia osobistego albo zawodowego. Wtedy zazwyczaj poprzez kilka dni jesteśmy smutni, doznajemy niepokoju, wycofujemy się z aktywności. Wkrótce jednak obniżony nastrój wyrównuje się i umożliwia nam powrót do normalnego życia.Bywają jednak sytuacje, kiedy nastrój depresyjny, izolacja od ludzi utrzymują się dłuższy czas, człowiek traci poczucie przyjemności i sensu życia. Towarzyszą temu liczne symptomy fizyczne - ból głowy, brak apetytu, zaburzenia snu. Stan ten wymaga pomocy lekarskiej.Nie ma wyraźnej granicy pomiędzy "zwykłym" przygnębieniem, którego wszyscy doświadczamy w życiu a prawdziwą depresją jako stanem chorobowym. W rozróżnieniu pomaga kryterium nasilenia zaburzeń i czas trwania symptomów.Jak dzielimy stany depresyjne?Depresje można podzielić na trzy spore ekipy w zależności od czynników, które je powodują. Depresje endogenne Uważane jest, iż są one spowodowane poprzez biochemiczne zaburzenia funkcjonowania mózgu, mechanizmu hormonalnego albo nerwowego. Odznaczają się obniżeniem napędu psychoruchowego, zahamowaniem mechanizmów psychicznych i nerwowych, rozregulowaniem rytmów biologicznych, w szczególności rytmu snu i czuwania. Smutkowi towarzyszy regularnie nastrój dysforyczny przejawiający się zniecierpliwieniem, rozdrażnieniem, czasem konfliktami z otoczeniem. Depresje endogenne wykazują sporą różnorodność zarówno u poszczególnych osób, jak i u tego samego chorego w okresie następnych nawrotów. Między nawrotami występują okresy wolne od zaburzeń nastroju (zwane remisjami). U części osób zaburzenia nastroju wykazują uporządkowany, powtarzający się rytm nawracania, niekiedy związany z porą roku. U niektórych depresja występuje późną jesienią i zimą (tak zwany depresje sezonowe). U większości osób nawroty depresji pojawiają się bez uchwytnych przyczyn, u części są poprzedzane różnorodnymi wydarzeniami życiowymi.Pewne znaczenie odgrywa tu płeć, wiek i osobowość przedchorobowa, warunki życia i zmiany organiczne w ośrodkowym układzie nerwowym. regularnie depresja maskuje się za skargami somatycznymi, takimi jak symptomy ze strony układu krążenia, układu pokarmowego czy innych narządów, albo takimi zaburzeniami jak bóle głowy, kręgosłupa, bezsenność, przewlekle utrzymujący się lęk, natręctwa czy jadłowstręt. Obniżenie nastroju, w szczególności smutku, schodzi na dalszy plan. Depresje spowodowane chorobą somatyczną Depresje towarzyszące różnym schorzeniom somatycznym wiążą się z wpływem samej dolegliwości somatycznej na funkcję ośrodkowego układu nerwowego, jak również z przeżyciem związanym z ciężką chorobą stanowiącą bezpośrednie zagrożenie życia (na przykład nowotwory). Depresje psychogenne Mogą być wywołane stratą bliskiej osoby, pozycji zawodowej czy przejściem na rentę albo emeryturę. Do czynników urazowych można zaliczyć również długookresowe stresy powiązane z robotą zawodową, przewlekłe konflikty w życiu rodzinnym, wyobcowanie socjalne czy izolację. Właśnie te depresje zazwyczaj przeżywamy w życiu codziennym. Wśród nich wyróżniamy: o Depresje reaktywne Można w nich "uchwycić" uraz psychiczny bezpośrednio wyprzedzający pojawienie się symptomów dolegliwości. Zaburzenia ustępują z chwilą przeminięcia trudnej sytuacji. o Depresje w reakcji żałoby. Zdarzają się w szczególności po nagłej utracie osoby bliskiej. Zaburzenia te regularnie prowadzą do dużej dezorganizacji dotychczasowej aktywności i regularnie pogorszenia stanu somatycznego osób pozostających w żałobie. o Depresje nerwicowe Występują w przebiegu zaburzeń nerwicowych, w szczególności nerwicy lękowej i w fobiach. Zaburzenia nastroju i emocji pojawiają się zazwyczaj po dłuższym okresie utrzymywania się symptomów nerwicowych, są odpowiedzią na konflikt wewnętrzny i niepokoje życia. Poziomy przeżywanej depresji:W zależności od głębokości depresji wyróżniamy: Depresje łagodne Występują pojedyncze, charakterystyczne cechy depresji, takie jak zmęczenie, zniechęcenie, złe samopoczucie, brak zadowolenia, pogorszenie snu i apetytu. Depresje umiarkowane Dają znać o sobie wyraźnym obniżeniem funkcjonowania społecznego i zawodowego. Kwestie, które dawniej pobudzały nas do działania, takie jak ulubione hobby, chodzenie do kina, seks, muzyka czy cokolwiek innego, teraz nas już nie interesują. Depresje głębokie W depresjach głębokich, które przybierają dwie formy: depresji jednobiegunowej i depresji przebiegającej naprzemian z symptomami maniakalnymi, dominuje smutek albo zobojętnienie, niezdolność do przeżywania uczuć radości, jak i smutku, poczucie "pustki", spowolnienie psychoruchowe, niepokój, lęk, myśli i tendencje samobójcze, wypadnięcie z roli zawodowej i socjalnej. Ciężkim depresjom czasem towarzyszą urojenia winy, kary.system wyzwalający stan depresji Depresja pojawia się na podłożu ustalonych predyspozycji biologicznych (czynniki genetyczne i zaburzenia metaboliczne) i psychicznych. Wyzwalają ją zarówno ciężkie, jednorazowe przeżycia, jak i przewlekłe przeciążenia. Może wystąpić również samoistnie, bez wyraźnej powody. Niezależnie od pierwotnych przyczyn, ostatnim etapem patogenezy są zaburzenia neurotransmisji prowadzące do symptomów depresji.Nieznane są w pełni systemy zaburzeń chemicznych mechanizmów zachodzących w mózgu. Występowanie tego stanu wiąże się z okresowo pojawiającymi się zaburzeniami czynności układu limbicznego, podwzgórza i układu siatkowatego jako następstwami zakłóceń przekaźnictwa w neuronach noradrenergicznych i serotoninergicznych. W etiopatogenezie depresji serotonina i noradrenalina odgrywają istotną rolę. Obie te substancje przekaźnikowe są syntetyzowane w neuronach presynaptycznych, a później gromadzone w pęcherzykach synaptycznych. Uważane jest, iż powodem depresji jest niedobór przekaźników synaptycznych, dlatego celem farmakologicznego leczenia depresji jest między innymi przyrost stężenia tych przekaźników.Kto choruje Dolegliwość ta dotyka nie tylko dorosłych, lecz również młodzież i dzieci.Oprócz predyspozycji genetycznych do wystąpienia depresji przyczyniają się również dolegliwości fizyczne i uwarunkowania psychospołeczne, jak np. postawy nabyte w środowisku rodzinnym, czy także w wyniku wychowania, i utrwalone cechy osobowości, takie jak introwersja albo skłonność do reagowania lękiem.Depresję można leczyć Wydobycie się z depresji nigdy nie jest łatwe, dla każdego przeżywającego stany przygnębienia wychodzenie z "dołka psychicznego" jest czymś odmiennym. Wiele łatwiej jest wyjść ze stanu przygnębienia, jeśli kojarzymy, co się w naszym życiu wydarzyło.Leczenie bazuje więc na właściwym rozpoznaniu i ocenie głębokości depresji, stosowaniu środków farmakologicznych łagodzących zaburzenia neurotransmisji, na psychoterapii i leczeniu schorzeń somatycznych. symptomy zespołu depresyjnego obniżenie nastroju i strata przeżywania radości; koncentrowanie się na utratach i porażkach; strata wiary w siebie i nieuzasadnione albo przesadne poczucie winy; spostrzeganie negatywnych aspektów życia; obniżenie samooceny powodujące poczucie bezwartościowości i bycie ciężarem dla innych; poczucie stałego zmęczenia i straty energii życiowej; zaburzenia snu, popędu seksualnego i strata łaknienia; zahamowania ruchowe; skargi na gorszą pamięć i trudności w koncentracji uwagi aż do całkowitej niezdolności do pracy; trudności w podejmowaniu decyzji; pesymistyczne zapatrywanie się na życie aż po całkowitą utratę nadziei; pojawienie się pytań dotyczących życia i śmierci; poczucie mniejszej wartości; smutny, napięty słowo twarzy, uboga mimika, monotonny głos, ruchy spowolnione