Magiczna moc mandragory leczenie

Definicja MAGICZNA MOC MANDRAGORY: Od dawna niektórym z ziół (na przykład korzeniowi mandragory, żeń-szeniowi) przypisywano szczególne właściwości, czasem wręcz cudowne, niezależnie od ich rzeczywistego działania.W przeszłości sporo ziół traktowano jako skuteczne leki na określone dolegliwości, podkreślając ich zalety terapeutyczne w sposób nieuzasadniony. Kierowano się tu regularnie zasadą podobieństwa kształtu: fasola miała być pomocna w chorobach nerek, makówki - w bólach głowy, liście przylaszczki w kształcie wątroby - w schorzeniach tego narządu, żółty szafran - w leczeniu żółtaczki i tak dalej Krzyk mandragory Przedmioty wierzeń magicznych na trwałe zrosły się z ziołolecznictwem. Dobrym odpowiednikiem tu jest wiara w niemal czarodziejską moc korzenia mandragory. Zioło to, którego nazwa wywodzi się od mandra- szałas i agora- zgromadzenie (ono jest spotykane regularnie przy zabudowaniach ludzkich), występuje dość powszechnie w basenie Morza Śródziemnego. Wspomina o nim już Stary Testament i papirus Ebersa (około 1500 r. przed naszą erą), znaleziono go również w grobowcach królów starożytnych Teb. Jego korzeń kształtem przypomina nieco postać człowieka. W średniowiecznych zielnikach zioło to przedstawiano jako prawdziwą postać ludzką, a nawet wierzono, iż może w trakcie wyrywania z ziemi... krzyknąć. Krzyk ten miał być tak okropny, iż mógł wywołać nawet śmierć, dlatego mandragory nie wolno było przy wykopywaniu dotknąć rękami (należało ją wyciąć trzykrotnie ostrzonym nożem lub kazać wykopać z ziemi psu).Temu ziołu przypisywano moc uzdrawiania niemal wszystkich chorób. Traktowano je również jako talizman: wędrowni kupcy "ubierali" je w skrawki płótna i tak sporządzone figurki ludzkie - homunkulus- sprzedawali jako środek pozwalający osiągnąć szczęście, miłość, bogactwo i urodę, a nawet przywrócić młodość.aktualnie wiadomo, iż mandragora zawiera kilka alkaloidów (między innymi atropinę, hioscyjaminę i skopolaminę) i dlatego działa rozkurczowo, hamuje wydzielanie śliny i soku żołądkowego i rozszerza źrenice. Jednak w praktyce nie jest ona dziś prawie używana. Korzeń-człowiek Żeń-szeń wywodzi się z Chin, gdzie od kilku tys. lat uchodzi za środek leczniczy. również i to zioło ma korzeń przypominający kształtem człowieka, nazwa żeń-szeń znaczy zresztą po chińsku "korzeń-człowiek". Przypisywano mu również cudowne właściwości, co znalazło zresztą odbicie w łacińskiej nazwie tego zioła - Panax, wywodzącej się od panaceum, mitycznego leku na wszystkie choroby.Z zioła znanego tylko w Chinach żeń-szeń stał się światowym przebojem, produkowanym na przemysłową skalę w wielu krajach azjatyckich. Dziś wykorzystuje go nie tylko przemysł zielarski, lecz również i kosmetyczny czy spożywczy (mamy na rynku ((na przykład herbaty żeń-szeniowe). Przypisuje się mu właściwości: odtruwające, wzmacniające odporność organizmu, przeciwwrzodowe, przeciwcukrzycowe, moczopędne, obniżające ciśnienie krwi, pobudzające pracę serca, obniżające stężenie cholesterolu, wzmacniające potencję, a nawet przeciwnowotworowe. sporo z nich okazało się prawdziwymi: zawarte w żeń-szeniu związki (ginsenozydy) wpływają korzystnie na funkcjonowanie organizmu człowieka.Żeń-szeń jest sugerowany ((między innymi osobom osłabionym, starszym, rekonwalescentom. Nie należy jednak oczekiwać po nim cudów. Nie wolno go także nadużywać, gdyż może wtedy wystąpić tak zwany zespół żeń-szeniowy, objawiający się sennością, nadciśnieniem, biegunką i zmianami skórnymi